Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου όπου χουζούρευα (τι σπάνιο) ακούγοντας τον ήχο σειρήνας που ερχόταν -μάλλον- από Λυκαβηττό μεριά. Και τότε αναδύθηκαν από μέσα μου οι αναμνήσεις από τις αφηγήσεις γιαγιάδων και παππούδων που έζησαν την κατοχή και όλα τα συμπαρομαρτούντα: Η σειρήνα του Λυκαβηττού σήμαινε την "ώρα του παιδιού", ήτοι τη χαρούμενη πορεία προς τα καταφύγια.
Κι επειδή εμείς καταφύγιο δεν έχουμε (έχουν γίνει όλα "ημιυπόγεια διαμερίσματα") άρχισα να αναρωτιέμαι. Τι έγινε, ρε παιδιά; Πόλεμος, επιστράτευση, είναι οι βάρβαροι να έρθουν σήμερα; Η σειρήνα -ό,τι κι αν ήταν- σταμάτησε αλλά εγώ συνέχισα. Μετρήστε. Γερμανικές τράπεζες ανακατεύονται στα οικονομικά μας. Γερμανοί έχουν πάρει σχεδόν όλη την παράκτια Μακεδονία (τουλάχιστον αν μας κηρύξουν τον πόλεμο τα Σκόπια, θα πολεμήσουν και τα Γερμανόπουλα υπέρ βωμών κι εξοχικών). Γερμανοί αγοράζουν τα κανάλια μας. (Άσχετο, αλλά η γειτονιά αναβαθμίστηκε πολιτισμικά, δεν έφυγε μόνο ο Γονιδιομανής, δεν έχουμε μόνο τον απέναντι πιανίστα, κάποιος άλλος ακούει το spente le stelle... και με συγκίνησε.)
Και σε αυτό το σημείο θεωρώ σκόπιμο να αναφερθώ στην ελληνο-γερμανική παράσταση που παρουσιάζεται στο BIOS, στην Πειραιώς και λέγεται "Τρίπτυχο" έχει δε ως ήρωες τον Ιάσονα και τη Μήδεια. Μόνο. Συγγραφέας ο Σάξων Heiner Muller. Αυτή η παράσταση ήταν το κάτι άλλο... Ο απόλυτος θρήνος του θεατή για το χρόνο και το χρήμα που έχασε. Είπα "Μήδεια" αλλά μη φανταστείτε ότι ήταν αυτή η βερσιόν με τα παιδιά που στο τέλος τα κάνει κεμπάπ, όοοοχι! Προφανώς ο Saxon είναι πολύ πρωτοπορία.
Προσέχτε: έχει βάλει τον Ιάσονα και τη Μήδεια στην τουαλέτα. Παρεούλα, μέθεξη, ακόμη κι εκεί που ο βασιλιάς πάει ασυνόδευτος. Υπάρχει κι ένας καθρέφτης βαλμένος πλάγια προς το ταβάνι, που λες "να, τώρα, από στιγμή σε στιγμή θα ξεκολλήσει και θα τους έρθει κολλάρο με αυτά που ακούμε". Ο Ιάσονας τα λέει στα γερμανικά. Η Μήδεια στα ελληνικά. Δέσε μέσα Πολυχρόνη. Κορυφαία η ερώτηση του μπροστινού στη φίλη του "καλά, ο Ιάσονας από το Βόλο δεν ήτανε; Γι'αυτό τους λένε αυστριακούς..." Εκεί δεν άντεξα. Μετά από 45 λεπτά απύθμενης σαχλαμάρας και μερικά δευτερόλεπτα προσπάθειας να αυτοσυγκρατηθώ, κατάφερα να βρεθώ εκτός, πήρα τηλέφωνο τον Ρεμπέσκ και κλωτσήσαμε στο γέλιο, σχολιάζοντας ποταπά, οι πριμιτίφ, την πρωτοποριακή παράσταση.
Όλο το θέαμα θύμιζε τις αλήστου μνήμης σκηνές των "Δύο ξένων" όπου η Μαρούσκα μιλάει σε άπταιστα ρωσικά και η Ντένη σε άπταιστα ελληνικά και παρά ταύτα συνεννοούνται... Μα τον Τουτατί, σας λέω! Πάντως εγώ ένα έχω να πω. Αν τυχόν και ξανάρθουν οι Γερμανοί, παρακαλούνται να φέρουν κανένα αυτοκίνητο, καμιά ηλεκτρική συσκευή (τώρα που θα γίνουν ανάρπαστες οι κινέζικες, αθάνατα τεμάχια) αλλά να αφήσουν την πρωτοπορία τους στην πατρίδα τους, γιατί οι αποζημιώσεις που πληρώνουν για τα εγκλήματα πολέμου θα μοιάζουν χαρτζιλίκι σε παιδί του νηπιαγωγείου μπροστά σε αυτά που θα τους ζητηθούν για την ψυχική οδύνη από παρόμοιες πρωτοπορίες. Έχουμε υποφέρει τα μέγιστα ως λαός...
Όχι άλλο κάρβουνο!
Και σε αυτό το σημείο θεωρώ σκόπιμο να αναφερθώ στην ελληνο-γερμανική παράσταση που παρουσιάζεται στο BIOS, στην Πειραιώς και λέγεται "Τρίπτυχο" έχει δε ως ήρωες τον Ιάσονα και τη Μήδεια. Μόνο. Συγγραφέας ο Σάξων Heiner Muller. Αυτή η παράσταση ήταν το κάτι άλλο... Ο απόλυτος θρήνος του θεατή για το χρόνο και το χρήμα που έχασε. Είπα "Μήδεια" αλλά μη φανταστείτε ότι ήταν αυτή η βερσιόν με τα παιδιά που στο τέλος τα κάνει κεμπάπ, όοοοχι! Προφανώς ο Saxon είναι πολύ πρωτοπορία.
Προσέχτε: έχει βάλει τον Ιάσονα και τη Μήδεια στην τουαλέτα. Παρεούλα, μέθεξη, ακόμη κι εκεί που ο βασιλιάς πάει ασυνόδευτος. Υπάρχει κι ένας καθρέφτης βαλμένος πλάγια προς το ταβάνι, που λες "να, τώρα, από στιγμή σε στιγμή θα ξεκολλήσει και θα τους έρθει κολλάρο με αυτά που ακούμε". Ο Ιάσονας τα λέει στα γερμανικά. Η Μήδεια στα ελληνικά. Δέσε μέσα Πολυχρόνη. Κορυφαία η ερώτηση του μπροστινού στη φίλη του "καλά, ο Ιάσονας από το Βόλο δεν ήτανε; Γι'αυτό τους λένε αυστριακούς..." Εκεί δεν άντεξα. Μετά από 45 λεπτά απύθμενης σαχλαμάρας και μερικά δευτερόλεπτα προσπάθειας να αυτοσυγκρατηθώ, κατάφερα να βρεθώ εκτός, πήρα τηλέφωνο τον Ρεμπέσκ και κλωτσήσαμε στο γέλιο, σχολιάζοντας ποταπά, οι πριμιτίφ, την πρωτοποριακή παράσταση.
Όλο το θέαμα θύμιζε τις αλήστου μνήμης σκηνές των "Δύο ξένων" όπου η Μαρούσκα μιλάει σε άπταιστα ρωσικά και η Ντένη σε άπταιστα ελληνικά και παρά ταύτα συνεννοούνται... Μα τον Τουτατί, σας λέω! Πάντως εγώ ένα έχω να πω. Αν τυχόν και ξανάρθουν οι Γερμανοί, παρακαλούνται να φέρουν κανένα αυτοκίνητο, καμιά ηλεκτρική συσκευή (τώρα που θα γίνουν ανάρπαστες οι κινέζικες, αθάνατα τεμάχια) αλλά να αφήσουν την πρωτοπορία τους στην πατρίδα τους, γιατί οι αποζημιώσεις που πληρώνουν για τα εγκλήματα πολέμου θα μοιάζουν χαρτζιλίκι σε παιδί του νηπιαγωγείου μπροστά σε αυτά που θα τους ζητηθούν για την ψυχική οδύνη από παρόμοιες πρωτοπορίες. Έχουμε υποφέρει τα μέγιστα ως λαός...
Όχι άλλο κάρβουνο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου