Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Ψυχή βαθιά


Α, εγώ τους προειδοποίησα. Τους είπα: "οι κριτικοί δε λένε και τα καλύτερα". Και οι δύο μου είπαν με ένα στόμα, μια φωνή "δεν ασχολούμαι με τις κριτικές". Η διάθεση στα ύψη και μπαίνουμε στην αίθουσα. Τα "προσεχώς" φεύγουν, η ταινία έρχεται.
"Ψυχή βαθιά" είναι η πολεμική ιαχή των ανταρτών, μάλλον προερχόμενη από το ποίημα του Αιμίλιου Βεάκη:
"...για του Ανθρώπου την πάλη την αιώνια
για λευτεριά και δικαιοσύνη,
για τ' αγαθά - πανανθρώπινο χτήμα -
για τη γη, το νερό, τον αγέρα,
Ψυχή βαθιά κι ευλογητός ο Αγώνας!"

Ξεκινά με έναν στίχο του Μάρκου Μέσκου που συγκινεί με την απλότητά του: "Σε ποιον θάνατο πήγες. Περνούσε αεράκι από εκεί;" και με μια φρικώδη στατιστική: Στα πεδία των μαχών των Βαλκανικών πολέμων χάθηκαν 12.000 έλληνες στρατιώτες, στη Μικρασιάτικη εκστρατεία 37.000, στην Ιταλογερμανική επίθεση 15.000 και στον Εμφύλιο 70.000, στρατιώτες και αντάρτες. Αν και διαβάσαμε και το εξής: "Σχετικά με τις απώλειες αναφέρονται 70.000 νεκροί κατά την τελευταία πράξη του δράματος (τρίτος γύρος), συγκεκριμένα δε 25.000 αντάρτες και 45.000 του εθνικού στρατού. Ωστόσο, σύμφωνα με εκτεταμένη έρευνά μου επί πολλά χρόνια, βάσει στοιχείων των τριών Γενικών Επιτελείων και 16 συναφών εκδόσεων, προκύπτουν τα εξής συγκεντρωτικά στοιχεία: Απώλειες εθνικού στρατού: 18.058 την περίοδο 1946-49 και 21.857 συνολικά. Απώλειες ανταρτών, την τριετία 1946-49, 38.000-52.000. Σύνολο καταγραμμένων νεκρών σε όλους τους εθνικούς μας αγώνες, από το 1830 μέχρι το 1974, περίπου 94.000 (Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: 15.796). Σύνολο νεκρών κατά τον Εμφύλιο (αντιμαχόμενων παρατάξεων και άμαχου πληθυσμού), μεταξύ 120.000 και 220.000. Οπως είναι γνωστό, η ηττηθείσα πλευρά δεν έχει ανακοινώσει ως σήμερα αριθμό θυμάτων της στον Εμφύλιο."
Και περνάμε στην υπόθεση: δύο αδέρφια, ο Ανέστης, 17 ετών και ο Βλάσης, 14 ετών, τσοπανόπουλα, οδηγούν, τον Εθνικό Στρατό ο πρώτος και τον Δημοκρατικό ο δεύτερος, στα βράχια του Γράμμου, που γνωρίζουν σαν την παλάμη τους. Είναι 1949 και ο Εμφύλιος είναι κοντά στο τέλος του. Η Ελληνική Κυβέρνηση, πιεσμένη από τους Αμερικανούς, αναζητά οριστική επίλυση του θέματος. Οι αντάρτες, εξαντλημένοι αλλά πιστοί στο όραμα και τον αγώνα τους, περιμένουν τις ενισχύσεις από τους Σοβιετικούς. Η μάνα Ζαχαρούλα (από μια άλλη οπτική, η ίδια η Ελλάδα) με τα γράμματά της προσπαθεί να κρατήσει τα παιδιά της το ένα δίπλα στο άλλο. Τον αντάρτη δίπλα στο στρατιώτη. Γιατί, ουσιαστικά και οι δύο πλευρές αποτελούνταν από τους ίδιους ανθρώπους: "φτωχοί εμείς, φτωχοί κι εσείς", φωνάζει στους στρατιώτες η κοκκινομάλλα αντάρτισσα Γιαννούλα σε μια προσπάθεια συμφιλίωσης. Η ίδια αντάρτισσα που ενώ ανταλλάσσει χυδαία πειράγματα με τον ανθυπολοχαγό μέσω τηλεβόα, κουβαλάει τον πόνο από το θάνατο του μωρού της (και με σκληρότητα ηρωίδας αρχαίας τραγωδίας εκδικείται τον υπαίτιο) όσο και τη συνειδητοποίηση της θέσης της, όπως άλλωστε και όλες οι αντάρτισσες. Ο μικρός Βλάσης τη ρωτάει "Τι έκανες συναγωνίστρια πριν γίνεις συναγωνίστρια;" και εκείνη του απαντάει "Ράφτρα ήμουνα, κι όταν τελειώσουμε από δω πάλι ράφτρα θα είμαι".
Εξαιρετική δουλειά έγινε στο κάστινγκ. Τα πρόσωπα αντικατοπτρίζουν τον ρόλο τους: σκληροπυρηνικοί οι "ηγέτες" των δύο πλευρών, Ντούλας και Τριαντάφυλλος, με το ίδιο αετίσιο βλέμμα και το ίδιο πείσμα, αλλά και την αίσθηση της τιμής του πολεμιστή. Οι σύντροφοί τους είναι από συνειδητοποιημένοι πολεμιστές, μέχρι παιδιά που απλά στρατεύθηκαν στον ΔΣΕ ή χαβαλέδες στρατιώτες του ΕΣ. Και όλα αυτά φαίνονται ανάγλυφα στα πρόσωπά τους. Καταλυτικές οι μορφές των γερόντων: ο Θανάσης Βέγγος, μέσα σε 3 λεπτά, με δυο φράσεις και μερικές κινήσεις, δίνει όλο το νόημα. "Δεν είναι πόλεμος αυτός, είναι ντροπή. Έλληνες να τουφεκάνε Έλληνες;" Απλές οι λέξεις, συντριπτικό το νόημα. Με τρεμάμενο χέρι αγγίζει την τρύπα από τη σφαίρα στο στήθος του εγγονού του και αμέσως το τραβάει. "Μου κάψανε το σπίτι μου. Τουλάχιστον να έχω ένα μνήμα να πηγαίνω". Συγκινητική και η σκηνή με την αντάρτισσα που μπαίνει σε ένα σταύλο για να κλέψει: η γριούλα νοικοκυρά της δίνει από μόνη της προμήθειες και τη φιλάει στοργικά σαν μάνα. Πόσες εκατοντάδες φορές να επαναλήφθηκε αυτή η σκηνή σε όλη την Ελλάδα τότε... Αν και συχνότερα συνέβαινε αυτό (αληθινό περιστατικό): "Ένα βράδυ μπήκε στο σταύλο μας ο Δ, ξάδερφος της μάνας μου, που ήταν αντάρτης. Τα αδέρφια μου φευγάτα. Ο Η ήταν στον στρατό, τον Ν. τον είχαν πάρει οι αντάρτες. Ο πατέρας στη φυλακή, δήθεν γιατί τους βοηθούσε. Ζωντανά πολλά δεν είχαμε, μας τα είχαν πάρει. Δυο κατσικούλες είχαν μείνει. Η μάνα μου τον παρακάλεσε: "Άσε μου βρε Δ. τη μια τουλάχιστον, να έχω γάλα για το παιδί..." Δεν της απάντησε. Την κοίταξε στα μάτια, πήρε τα ζωντανά κι έφυγε".
Η ταινία έχει πολλές ιδιαίτερα ωμές σκηνές: ένα πρόχειρο νοσοκομείο μετά από μια μάχη "σφαγείο", άφθονες συρράξεις, ένα κεφάλι μέσα σε ένα σακί (ο πατέρας μου, εκείνη την εποχή κάπου 10 ετών, είχε δει κάτι ανάλογο) και βέβαια, το αποτέλεσμα των ναπάλμ (που προσωπικά με συγκλόνισε). Έχει πολλές μεμονωμένες αληθινές ιστορίες και αναφορές (όπως πχ του στρατοδίκη με το προσωνύμιο "Κινίνο" που δεν ήταν άλλος από το στρατοδίκη Λαμίας, ο οποίος είχε ονομαστεί έτσι γιατί οι ποινές που επέβαλλε ήταν πάντα "εις θάνατον"). Έχει όμως και πολλή ανθρωπιά, πχ στη σκηνή όπου στρατιώτες και αντάρτες μαζεύονται στην ίδια σκηνή γύρω από την ίδια φωτιά: γεγονός που πραγματικά συνέβη στα Άγραφα, όταν αντάρτες και στρατιώτες προχώρησαν σε μια ιδιότυπη ανακωχή μέχρι την επόμενη μέρα, που πήραν πάλι θέσεις μάχης. Ο μεγάλος αδελφός πάντα φυλάει φαγώσιμα για τον μικρό, ο μικρός -όπως όλοι οι Βενιαμίν- δείχνει τάσεις ανεξαρτησίας απέναντι στον μεγάλο, ιδίως από τη στιγμή που από Βλάσης γίνεται συναγωνιστής Φλόγας και παίρνει παράσημο ως πολυβολητής. Η ανθρωπιά υπάρχει ακόμη και μέσα στους επιτελείς: ο Βαν Φλιτ επιβάλλει τη ρίψη ναπάλμ, ο έλληνας αρχιστράτηγος αντιτίθεται σοκαρισμένος αλλά αναγκάζεται να δεχτεί.
Η ταινία δεν εξιδανικεύει. Οι ήρωές της αμφιβάλλουν, φοβούνται, ερωτεύονται, παθαίνουν "φρίξη", κάνουν σχέδια, ονειρεύονται, παραληρούν, κλαίνε, γλεντάνε. Κάποιοι μένουν εχθροί ως το τέλος, όπως ο ανθυπολοχαγός Τριαντάφυλλος που φτύνει την νεκρή Γιαννούλα (αλλά δίνει την σφαίρα της αυτοκτονίας στον καπετάν Ντούλα). Κάποιοι προσπαθούν να μην αφήσουν εκκρεμότητες πριν πεθάνουν. Κάποιοι αναγνωρίζουν ανάμεσα στους νεκρούς της μάχης φίλους, γνωστούς, δικούς και δεν μπορούν να το αντέξουν. Ο ΕΣ υπακούει στις διαταγές των Αμερικανών, ο ΔΣΕ περιμένει τους Σοβιετικούς που ποτέ δεν έρχονται. "Το Κρεμλίνο έχει πολλούς διαδρόμους"...Το τέλος λέω να μην το αποκαλύψω, ώστε όσοι δεν την έχετε δει ακόμη, να σπεύσετε.
Ο Εμφύλιος τέλειωσε το '49, ίσως όχι τόσο λόγω των ναπάλμ (που επιτέλους έγινε ευρύτερα γνωστό ότι δεν πρωτοχρησιμοποιήθηκαν στην Κορέα) όσο της φυσικής εξάντλησης των ανταρτών (υπάρχουν βέβαια σε όλη την Ελλάδα και μεμονωμένες περιπτώσεις ανταρτών που μετά το '49 κρυβόντουσαν επί χρόνια και παραδόθηκαν μόνοι τους).
Γενικά η ταινία απεικονίζει ιδιαίτερα ρεαλιστικά τα γεγονότα της εποχής, όσο μου επιτρέπουν να συμπεράνω οι αφηγήσεις των θείων μου (ο ένας στον ΕΣ και ο άλλος στον ΔΣΕ) και η δική μου μελέτη. Καλογυρισμένη, πολύ καλή δουλειά στη σκηνογραφία και την ενδυματολογία, εξαιρετικές οι ερμηνείες των μικρών πρωταγωνιστών, λατρεμένη η Βικτώρια Χαραλαμπίδου -έτσι κι αλλιώς- απίστευτος ο Θανάσης Βέγγος. Με ένα λόγο, ακόμα ένα διαμάντι του ελληνικού κινηματογράφου. Και με ένα συγκλονιστικό soundtrack.
Όταν βγήκαμε από την αίθουσα, τα μάτια μου ήταν πρησμένα από το κλάμα. Ο αδελφός μου και ο Αλέξης (ο δικός μας Ροβέρτος-Αλέξανδρος) που με συνόδευαν, είχαν επίσης κόκκινα μάτια. Δεινοί μελετητές της νεότερης και σύγχρονης ιστορίας και οι δύο, άρα και εξοικειωμένοι με τα γεγονότα, πρώην πεζοναύτες και οι δύο, άρα σκληραγωγημένοι και ψύχραιμοι, πίστευα ότι δε θα συγκινούνταν τόσο...
Προσωπικά, με άριστα το 10, θα έβαζα ανεπιφύλακτα 9.

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Η τριαντάρα κι ο εικοσάρης II

 
Η Έμπειρη αν και ενθουσιασμένη από τη γνωριμία της με τον Νεαρό, συνέχισε να ψάχνει την τύχη της στον αδυσώπητο κόσμο των 30+ ενώ ο μικρούλης την πολιορκούσε ανηλεώς: σε καθημερινή βάση μηνύματα στον τηλεφωνητή και πλήρης αναφορά για τις κινήσεις του στο facebook, διότι βλέπετε η φιλενάδα είναι προσεκτική αλλά το μικρό είναι γατόνιο και την ξετρύπωσε. Κι επειδή η κοπελιά είναι τρελό control freak, κατασυγκινήθηκε από τις αναφορές του μικρού, πλην όμως δεν του έδινε και μεγάλη σημασία.
Ο Νεαρός λοιπόν μουλάρωσε που δεν την έβρισκε ούτε στο fb ούτε αλλού και μια ωραία νύχτα την έστησε κάτω από το γραφείο της. Την περίμενε με λουλουδικό στο χέρι (κίτρινα τριαντάφυλλα που της αρέσουν) και ήταν μια από εκείνες τις απαίσιες νύχτες, όπου ο φραγκάτος 30+ σου λέει τη γνωστή μπούρδα "δεν μπορώ να σου μιλήσω τώρα (8 το βράδυ) έχουμε πολλή δουλειά (μάλλον αφήνουμε έγκυο την ιδιαιτέρα). Πληγωμένη από τον τριαντακάτη, κολακευμένη από τον εικοσάρη, ποιός χτύπησε το πέναλτι και μού 'κλεισε το σπίτι;
Ο μικρούλης έκανε εντυπωσιακή εμφάνιση, καμιά σχέση με το 16χρονο που εκείνη ειχε γνωρίσει στο πάρτι: πουκαμισάκι κοντομάνικο (πέτρα από μέσα ο μυς), αξυρισιά 2 ημερών (να δείχνουμε και λίγο μεγαλύτεροι) και μπόλικο τζελ στο μαλλί. Κεφάλι κάτω "συγγνώμη που ήρθα ως εδώ, αν σε ενοχλώ να φύγω, απλά δέξου αυτά τα λουλούδια κι αν έχεις λίγη ώρα και θέλεις, πάμε κάπου για καφέ;" Εκεί η Έμπειρη έμεινε κάγκελο. Σαν γητευτής φιδιών, το πιτσιρίκι δεν υπέκυπτε σε τίποτα, αντίθετα πάντα έκανε κάτι που την άφηνε να κάθεται να τον κοιτάζει παγωμένη. Ο φρίκουλος 30+ ακόμα ήταν "στη δουλειά" για πολλοστή φορά...Του απάντησε "ναι, πάμε, αλλά δε θέλω να ξανάρθεις εδώ που δουλεύω".
Ο Νεαρός έσκασε ανακουφισμένο χαμόγελο της Crest και χωρίς αντριλίκια και γοητιλίκια της υποσχέθηκε ότι δεν θα το ξαναέκανε, απλά ήθελε πολύ να τη δει. Την πήρε από το χέρι, "που θες να πάμε;" τη ρώτησε, "όπου θες εσύ" του απάντησε. Η Έμπειρη. Που αν το "Αθηνόραμα" δεν έχει αφιερώσει τουλάχιστον δύο σελίδες σε μαγαζί, δεν πατάει το πόδι της. Τα ύστερα του κόσμου... Το μικρό όλη αυτή την ώρα δεν είχε αφήσει το χέρι της. Ξεροκατάπιε. Ούτε στην εφηβεία της δεν το είχε ζήσει αυτό. Ευτυχώς εκεί κοντά υπήρχε μαγαζί αξιώσεων. Το μικρό δεν άφησε το χέρι της ούτε στιγμή. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, βρε πανάθεμα το κεφάλι σου θα πάθω αγκύλωση, τίποτα. Κάτσανε. Το χέρι κρατημένο σφιχτά, τα μάτια του στα μάτια της και τ'άστρο πάνωθέ τους.
Ο Νεαρός ήταν προσηλωμένος, όχι αστεία. Τέτοιο πράγμα, η Έμπειρη δεν το είχε ξαναδεί. Το μαγαζί γεμάτο εξώπρωκτα αλλά τα μάτια του σταθερά στο πρόσωπό της. Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Βρε η Μόνικα Μπελούτσι να περνούσε δίπλα του και να του έκανε γλύκες, το πολύ πολύ να της έδινε παραγγελία... Τά'χασε η φιλενάδα, διότι οι 30+ που γνώριζε ως τότε ήταν της λογικής "βουρ στον πατσά". Φιλιά, αγκαλιές, ενίοτε χεράκια εκεί που δεν πρέπει και τα τοιαύτα. Εκείνος καμία σχέση: βλέμμα βαθιά στα μάτια, χαμόγελο, να λέει συνέχεια το όνομά της, (το χέρι μετά από αίτημά της το είχε αφήσει επιτέλους) και να προσπαθεί να μάθει τι της αρέσει και τι όχι.
Η Έμπειρη όμως, όσο και να τα έχασε από την επίθεση κομψότητας, επανέκτησε το attitude της και άρχισε τις ερωτήσεις. Και ο Νεαρός άρχισε τις αποκαλύψεις (μικρέ, αν διαβάζεις κατά κακή μου τύχη το μπλογκ, είναι ώρα να πας στο κολλέγιο-πανεπιστήμιο-όπου πας τελοσπάντων): "Δεν καπνίζω" (πολύ της άρεσε της φιλενάδας αυτό, γιατί ο τριαντακάτης κάπνιζε σαν το φουγάρο του Τιτανικού), "δεν πίνω και ούτε εσύ θέλω να πίνεις γιατί το αλκοόλ δεν κάνει καλό στον οργανισμό" (εκεί, η φιλενάδα που το τσούζει πότε πότε ένα Dimple με τον σχεδόν αλκοολικό τριαντακάτη της, στράβωσε άσχημα) "δεν τρώω κόκκινο κρέας, χοιρινά κτλ και ούτε εσύ θέλω να τρως γιατί έχουν πολλές τοξίνες" (εκεί, η φιλενάδα που χωρίς το χοιρινό κοψίδι της νιώθει σαν παιδάκι στην Ουγκάντα, επαναστάτησε) και.... "δεν έχω κάνει ακόμη σεξ" (η επανάσταση της φιλενάδας πήρε αυτομάτως αναβολή).
"Τι εννοείς;" τον ρωτάει. Διότι σε έναν κόσμο που ο κακάσχημος, ο αλογομούρης, ο στραβοχυμένος βρίσκουν γυναίκες για τα... περαιτέρω, πώς είναι δυνατόν το μελαχρινό τούτο ευειδέστατον πιπίνιον να μην έχει εμπειρία επί του θέματος; (Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, διευκρινίζω ότι ανέκαθεν μου άρεσαν οι ξανθοί γαλανομάτηδες και ουχί τα μελαχρινά πιπίνια). Με την ευγένεια και την διακριτικότητα που αποτελούν σήμα κατατεθέν της, τον προτρέπει "έλα πες μου, έχεις κάποια δυσλειτουργία;" Σε εκείνο το σημείο της αφήγησης ομολογώ ότι έμεινα άναυδη, γιατί ακόμη κι εγώ που διακρίνομαι ώρες ώρες για τον κυνισμό μου, τέτοιο πράγμα ουδέποτε έχω ξεστομίσει. Go figure, γείτονες, φίλοι και πελάτες του μαγαζού.
Το παιδί γέλασε (τι να κάνει, το μαύρο κι αυτό...) και της είπε ότι "όχι, απλά θέλω να δεθώ με μιά μόνο γυναίκα". Και το ρεσιτάλ ηλιθιότητας της Έμπειρης συνεχίστηκε "και γιατί εμένα, ρε αγόρι μου; Τόσες κοπελίτσες σαν τα κρύα τα νερά υπάρχουν, στην κωλόγρια πήγες κι έπεσες;" Το μικρό χαμογέλασε. "Άκου" της είπε "όλες αυτές θέλουν απλά ένα κρεβάτι. Εγώ θέλω πάθος, αγάπη και μια ζωή με τη γυναίκα που αγαπώ. Με μία μόνο γυναίκα. Δεν ξέρω αν με θες, αλλά για μένα αυτή η γυναίκα είσαι εσύ. Εντάξει, μου είπες ότι είσαι ελεύθερη, αλλά μπορεί να έχεις σχέση ή να μη σου αρέσω και γι'αυτό να χάθηκες τόσες μέρες. Απλά, δεν έχω πάψει να σε σκέφτομαι όλη τη βδομάδα. Είμαι πολύ ερωτευμένος μαζί σου, Έμπειρη".
Η γριά η αλεπού δεν πίστευε ότι ένα τόσο όμορφο παιδί 20 χρονών της έκανε ερωτική εξομολόγηση ("αν σε θέλω, λέει", μουρμούριζε μέσα της). Τρομαγμένη από αυτά που ένιωθε, σηκώθηκε να φύγει. "Άσε με να σε πάω σπίτι σου" την παρακάλεσε το μικρό. Αρνήθηκε, αλλά το μικρό την είχε πιάσει πάλι από το χέρι και την κοιτούσε παρακλητικά στα μάτια "Είναι νύχτα και θέλω να είσαι ασφαλής, σε παρακαλώ, άσε με τουλάχιστον να σε πάω όσο πιο κοντά γίνεται, σου υπόσχομαι να μην ψάξω να βρω πού μένεις ("σιγά το δύσκολο"μουρμούρισε η διχασμένη της προσωπικότητα "αφού έχουμε κοινούς φίλους, μπορείς να μάθεις τα πάντα").
Τον οδήγησε μερικά τετράγωνα παρακάτω. "Πέρασα όμορφα, αλλά δε θέλω να ξανάρθεις στη δουλειά μου" του είπε. "Μα στο υποσχέθηκα, no fingers crossed" της απάντησε. "Λοιπόν, καληνύχτα" του είπε. "Καλή σου νύχτα, πριγκίπισσα" της είπε και της φίλησε τρυφερά το χέρι. (Ξανακάγκελο η Έμπειρη). Την ξανακοίταξε στα μάτια "δεν μπορώ να σου πω αντίο" της είπε. "Δεν πειράζει, θα στο πω εγώ. Αντίο. Και τώρα πήγαινε, σε ευχαριστώ που με συνόδεψες" του απάντησε και τράβηξε το χέρι της. Ο Νεαρός στενοχωρήθηκε. "Θα μου λείψεις" της είπε. Εκείνη γύρισε την πλάτη της και έφυγε. Μετά από καμιά ώρα τον πήρε τηλέφωνο να δει αν είχε φτάσει καλά στο σπίτι του. Χωρίς απόκρυψη αυτή τη φορά...

(to be continued, αλλά μετά το Σ/Κ γιατί η Κέρκυρα μας περιμένει)

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Ο σάλιαγκας κι ο μάλιαγκας

 
Μετά τη διακοπή για το Πολυτεχνείο κι επειδή ξεχαστήκαμε με τα αγαπολούλουδα και κινδυνεύουμε να απωλέσουμε τον γευσιγνωσιο-παιδαγωγικό μας ρόλο, ακολουθεί review περί του γνωστού ταβερνοεστιατορίου "Ο τζίτζικας κι ο μέρμηγκας" στην οδό Μητροπόλεως. Η χώστες και ο εξίσου γκουρμέ συνδαιτυμόνας της, είχαν την ατυχή έμπνευση να δοκιμάσουν τη μαγειρική του.
Ο εσωτερικός χώρος όμορφος και προσεγμένος. Ο εξωτερικός, καμία σχέση. Τίποτα που να χωρίζει τα τραπέζια από το υπόλοιπο πεζοδρόμιο, ξύλινα παλιά τραπέζια, με κακής ποιότητας τασάκια, με συρταράκι για μαχαιροπίρουνα και χαρτοπετσέτες. Μόνο που το συρταράκι ήταν στραμμένο προς τον έναν ή τον άλλον συνδαιτυμόνα, με αποτέλεσμα να αδειάζει μεν αλλά να μην είναι εύκολο να γεμίσει (με τα απαραίτητα). Ο κατάλογος μίνιμαλ. Οι επιλογές περιορισμένες και με ιδιότυπες εμπνεύσεις. Μα, μπαλσάμικο στην κλασική χοιρινή τηγανιά;
Πριν προλάβουμε να παραγγείλουμε, μας ήρθαν ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ δύο τσίπουρα (ο Θεός να κάνει τσίπουρο αυτό το ξέπλυμα) κι ένα πιάτο με δύο μικρές πιπεριές και 5(!) ελιές. Μαγευτήκαμε. Ο αγαπημένος μου συνδαιτυμόνας, αν και με καταγωγή που θα δικαιολογούσε την άκρατη οινο-μπυρο-τσιπουρο-αλκοολοποσία εν γένει, δεν αρέσκεται στο να πίνει και είναι εξαιρετικά εκλεκτικός σχετικά με το τι αγγίζει τους γευστικούς του κάλυκες. Εξ ου και δεν αγγίξαμε το "τσίπουρο" και τις ελιές (που κανείς από τους δυο μας δεν προτιμά).
Το νερό είναι απαραίτητο για τον άνθρωπο, ο οποίος σε πολύ μεγάλο ποσοστό αποτελείται από αυτό και ζει σε έναν πλανήτη που επείσης σε μεγάλο ποσοστό καλύπτεται από νερό. Γιατί όμως είναι τόσο δύσκολο, στο κέντρο της Αθήνας, να πιεις νερό άχρωμο, άγευστο και άοσμο; Γιατί ενώ η ηπειρωτική Ελλάδα παράγει μερικά από τα καλύτερης ποιότητας νερά πανευρωπαϊκά πρέπει ο καταναλωτής να εξαναγκάζεται σε εμφιαλωμένο ή να συμβιβάζεται με το χέβι μέταλ (πολλά μέταλλα όμως!) νερό του κέντρου;
Και κάπου εκεί, αποφασίσαμε να παραγγείλουμε. Σαλάτα είχαμε φάει και οι δύο το μεσημέρι στο πόδι, οπότε την αφήσαμε, παραγγείλαμε πατάτα "σε ενδιαφέρουσα", τυροκαυτερή, χοιρινή τηγανιά, μπιφτέκι στη σχάρα και μοσχαρίσια σταβλίσια. Ο ερασιτέχνης σομελιέ συνδαιτυμόνας μου βρήκε τον κατάλογο των κρασιών επιεικώς απαράδεκτο, πίνει μόνο για την απόλαυση άλλωστε, η δε αφεντιά μου μεθά πανεύκολα, οπότε το αφήσαμε.
Κι έρχεται η πατάτα. Μικρή, τα μανιτάρια και το τυρί ήταν ανύπαρκτα, το αλλαντικό ήταν πάριζα με υποψία κακής ποιότητας μπέικον(?). Την αφήσαμε. Η τυροκαυτερή, απογοητευτική: αντί της κρεμώδους υφής, μικρά κομμάτια φέτα, καθώς και μικρά κομμάτια πιπεριά. Καμιά ομοιογένεια, τίποτα που να θυμίζει spread, σκέτη αποτυχία. Στάδιο δεύτερο, χοιρινή τηγανιά, χωρίς μπαλσάμικο (λατρεύω όταν οι άνθρωποι θυμούνται τις γευστικές μου ιδιοτροπίες και δυσανεξίες που είναι -ομολογουμένως- αρκετές) αλλά με αρκετό κόλιανδρο. Ο κόλιανδρος έδινε μια φρεσκάδα στη γεύση, αλλά η τηγανιά ήταν απογοήτευση. Πολύ λάδι, σχεδόν ανεπαίσθητο κρασί στο σβήσιμο, καθόλου λεμόνι. Αναγκαστήκαμε να ζητήσουμε λεμόνι και με πολύ καλή διάθεση προσπαθήσαμε να φάμε από μισή μερίδα, αλλά δεν τα καταφέραμε.
Περιμέναμε μισή ώρα για το κυρίως πιάτο, γεγονός που δε μας γοήτευσε ιδιαίτερα. Σημειωτέον, φάγαμε γύρω στις 6 το απόγευμα, μια ώρα που το κατάστημα δεν ήταν και γεμάτο κόσμο. Φυσικά οι σερβιτόροι προτιμούσαν να στέκουν έξω και να καπνίζουν παρά να εξυπηρετούν. Εξαιρετικά κακή εικόνα. Και κάπου εκεί, ήρθε το κυρίως: Πατάτες προτηγανισμένες, μπιφτέκι κατεψυγμένο, το οποίο δεν έκανε κανείς τον κόπο έστω να ξαναζυμώσει πριν το ρίξει στη σχάρα. Στο κόψιμο, ανάβλυζε ένα υπόλευκο υγρό, στο στόμα θρυμματιζόταν, νόστιμο μεν, απαράδεκτο τεχνικά δε. Η σταβλίσια του αγαπημένου συνδαιτυμόνα, πήγαινε για καλοψημένη, αλλά είχε καταλήξει απέξω καμμένη κι από μέσα ροζ. Όλα αυτά τα αριστουργήματα κόστισαν 57,20 ευρώ. Το φιλοδώρημα ήταν μόλις 30 λεπτά, αν και επέμεινα να είναι μηδενικό. Συμβουλή: stay away!

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Εσύ σε ποια πορεία πήγες;



Γιατί εμείς πήγαμε σε μια πορεία που ξεκίνησε στις 3 το μεσημέρι από την Πατησίων και μέσω Σταδίου κατευθύνθηκε στην Βασιλίσσης Σοφίας. Ήμασταν λίγοι, ομολογουμένως, αλλά είχαμε παλμό. Και ωραία συνθηματάκια, όχι πολύ πρωτότυπα, αλλά μια χαρά: "Εσείς εδώ σε τούτη την πρεσβεία σκοτώσατε τ'αδέρφια μας το '73", "Το Πολυτεχνείο δεν μπαίνει σε μουσεία, εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία" ως παραλλαγή του "Ψωμί-παιδεία-ελευθερία, το Πολυτεχνείο δε μπαίνει σε μουσεία", το κλασικό "Ζει, ζει, ο Τεμπονέρας ζει, με Πέτρουλα-Λαμπράκη μας οδηγεί" συμπληρωμένο από το "Καρφί και πρόκα σε κάθε Καλαμπόκα" και στο ξεκούδουνο ακούστηκε από κάποιο παιδί "Θα μας δεις στα ΝΕΑ καρ...λη Κορκονέα". Είπαμε και το "Πότε θα κάνει ξαστεριά" δυόμισι φορές (δύο φορές ενώ ανεβαίναμε τη Β.Σοφίας και έναν στίχο μπροστά στην αμερικάνικη πρεσβεία) μετά διακόψαμε για να ξαναφωνάξουμε σύνθημα και μετά τραγουδήσαμε τον Εθνικό Ύμνο και η πορεία έληξε. Ειρηνικά, ήρεμα, μέσα σε ένα μαγικό ηλιοβασίλεμα στην έρημη (και ήρεμη) λεωφόρο, χωρίς το παραμικρό επεισόδιο. Πήραμε τον δρόμο προς τα σπίτια μας κι εμείς, ανεβήκαμε προς Κολωνάκι και πάνω που παίρναμε την ανάσα μας, ακούμε κάτι φωνές σαν διαδήλωση! Τρώμε σκάλωμα και ξανακατεβαίνουμε προς Βασιλίσσης Σοφίας. Τι να δούμε! Χιλιάδες κόσμου σε όλη τη Β. Σοφίας και στην Πανεπιστημίου, από το Σύνταγμα μέχρι το Αρσάκειο! Βέβαια, σε αυτή τη διαδήλωση κυριαρχούσαν τα κόκκινα πανώ και τα συνθήματα περί της ομοιότητας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, περί μεταναστών, περί Cosco, περί πολέμου... Περί Πολυτεχνείου ομολογώ ότι δεν άκουσα και πολλά (ή λίγα) συνθήματα. Και φυσικά, το φαινόμενο της σημαίας, έτσι όπως το περιγράφει ο πατέρας του αγαπητού Rebesque: "βλέπεις αυτά τα παιδιά, κρατάνε κάτι καδρόνια τέέέτοια με κάτι κόκκινα πανάκια τοσοδούλια, κι ενώ σε όλη την πορεία πάνε σαν παναγίτσες, με το που θα φτάσουν κοντά στους μπάτσους, αφηνιάζουν!" Δεν ξέρω τι κάνανε, διότι εμείς συναντηθήκαμε με την υπόλοιπη παρέα και πήγαμε να τιμήσουμε τα ήθη και τα έθιμα της φυλής Μασαμπούκα, γιατί ήμασταν και όλη μέρα νηστικοί... Αλλά μας έμεινε η απορία: εμείς τελικά σε ποιά πορεία πήγαμε;

Νοέμβρης ήταν η χρονιά κι εδώ γινόταν του χαμού...

 
Αναδημοσιεύω κάτι που γράφηκε πέρσι τον Νοέμβρη (δε θα το κάνω κάθε χρόνο, το υπόσχομαι).

17η Νοέμβρη... Σημαίες και γαρύφαλλα, εμπόριο κι απάτη και λόγοι επισήμων στο κενό... Αλλά αν η θρυλική γενιά του Πολυτεχνείου αποτελούνταν από άτομα σαν τον Λαλιώτη, τι να πει κανείς... Βέβαια, αποκλείεται κάτι τέτοιο. Σίγουρα υπήρχαν και οι αγνοί ιδεολόγοι που ποτέ δεν διαφημίζονται. Αγνά παιδιά, που πάνε μπροστά με σημαία το όραμά τους. Και μετά μου λέει ο ηλικιωμένος από το Αμέρικα "μόνο ένας φοιτητής σκοτώθηκε στη διάρκεια της δικτατορίας κι αυτό γιατί απρόσεχτα βρισκόταν πίσω από την πύλη που έριξε το άρμα μάχης". Είναι δυνατόν μετά να σεβαστεί κανείς την ηλικία του άλλου; Είναι δυνατόν να μην ασχοληθείς με τη φυσιολογία συγγενούς του προσώπου α΄βαθμού συγγένειας;
Τι να νιώθουν άραγε όλοι αυτοί που τότε μάτωσαν σωματικά και ψυχικά για όσα γίνονται σήμερα; Τι να νιώθουν για αυτό τον αγώνα που κορυφώθηκε το κρύο βράδυ της 17ης αλλά αντί να περάσει σαν η μέγιστη επαναστατική κίνηση της νεότερης Ελλάδας, κάποιοι αρνούνται ακόμη και το αν πράγματι έγιναν όλα αυτά; Ναι, όπως το ακούτε, είναι αρκετοί που αρνούνται αυτή τη μέρα ως εθνική επέτειο, λέγοντας "δεν έγινε τίποτε επί επταετίας".
Μα δεν είναι μαγικό πώς οι λέξεις μπορούν να χαϊδέψουν ή να μαστιγώσουν; Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει... "Χούντα" "Δικτατορία" "Φασισμός" για τους από δω... "Επταετία", "Επανάσταση" (και δη "Εθνοσωτήριος"!) για τους απο κει... Η επανάσταση της ημιμάθειας, της βλακείας, της στρατοκρατορίας και του ολοκληρωτισμού εναντίον της -κακήν κακώς υπάρχουσας έστω- δημοκρατίας. Και πώς μετράς μόνο με τα χρόνια, ρε φίλε; Τα χρόνια πέρασαν. Αυτή είναι η δουλειά τους. Ρωτήστε και τον Ηράκλειτο, αν δεν πιστεύετε. Με τους ανθρώπους όμως, τί γίνεται, ρε φίλε;
Το μόνο που έμεινε δηλαδή από την "επανάσταση" ήταν η διάρκειά της; Γιατί εγώ κι άλλοι πολλοί έχουμε διαβάσει, ακούσει, δει ότι έμειναν "πίσω" πολλές ψυχές. Γιατί, ναι, ρε φίλε, καλό το χαϊλίκι, αλλά μερικοί μετράμε τις ψυχές. Και βγαίνουν λιγότερες από ότι πρέπει. Και λείπουν αυτοί που δε θα έπρεπε. Και μείνανε αυτοί που δεν το άξιζαν. Κι αυτό, ρε φίλε, δε λέγεται "επταετία". Δε λέγεται καν "Φασισμός". Λέγεται "έγκλημα κατά συρροή". Για μερικούς και "κατ' επάγγελμα". Ούτε καν. Υπάρχουν λέξεις για να περιγράψεις τα βασανιστήρια στα ξερονήσια; Το κολαστήριο της οδού Μπουμπουλίνας; Τις "μοντεσοριανές" μεθόδους της ΕΑΤ-ΕΣΑ; Το μπουκάρισμα του τανκ ενώ στην πύλη κρεμόντουσαν σαν τσαμπιά σταφύλι οι φοιτητές; Δε νομίζω.
Εδώ δεν υπάρχουν καν λέξεις για να περιγράψεις τον πανικό που δημιουργεί 1 άοπλος σε 20 ένοπλους αστυνομικούς και προσπαθούν να αποσοβήσουν τον κίνδυνο, χτυπώντας τον ανηλεώς, σε ό,τι βρουν μπροστά τους, όποια ηλικία κι αν έχει. Η ελληνική αστυνομία; Παιδιά του ελληνικού λαού, που κάνουν το καθήκον τους και μερικοί αλήτες τους επιτίθενται. Αυτοί που δέρνονται, ποιού λαού παιδιά είναι; Από που διάολο μεταναστεύουν κάθε φορά, ρε γείτονες; Γεμίζουν λεωφορεία από άλλες χώρες και τους κουβαλάνε κάθε που έχει πορεία; Αλήθεια, αυτά τα λεβεντόπαιδα με τις στολές, έχουν καθήκον να δέρνουν κόσμο;
Γιατί εγώ ξέρω ότι από το Σύνταγμα έχουν καθήκον να υπερασπίζουν τη σωματική ακεραιότητα (και όχι μόνο) των πολιτών. Και υπάρχει και μια αρχή, που λέγεται αρχή της αναλογικότητας. Αλλιώς, είναι αυτό που περιγράφει ο Ντε Νίρο στο "Καζίνο" για τον συνεργάτη του: "αν τον χτυπούσες με μαχαίρι, ερχόταν με πιστόλι." Τα μπαστούνια του μπέιζμπολ που κρατάτε, δεν τα έχετε για να χτυπάτε άοπλα παιδιά και ανήμπορους γέρους. Τα έχετε για να ακινητοποιείτε τους γνωστούς άγνωστους, τους εμπόρους ναρκωτικών αν προσπαθήσουν να σας ξεφύγουν, τους εγκληματίες κάθε λογής που αφήνετε δίπλα στα υπηρεσιακά σας περίστροφα και χωρίς χειροπέδες.
Αφού λοιπόν κρατάτε αυτόματα όπλα σαν να κρατάτε σακουλάκι με πασατέμπο, πουλώντας μούρη σε όσες περνάνε, αφού δεν προστατεύετε τους κατοίκους των "φτωχών" περιοχών αλλά προτιμάτε να γίνεστε φύλακες πλουσίων, ενώ πληρώνεστε από τον λαό, αφού συφιλιάζετε με τον αγώνα των πολιτών για τα δικαιώματά τους που περιστέλλονται κάθε μέρα, αφού στα Εξάρχεια δεν πάτε ποτέ να καθαρίσετε την πλατεία από τα αποβράσματα αλλά κάνετε εξευτελιστικούς σωματικούς ελέγχους σε μακρυμάλληδες που περπατούν στους γύρω δρόμους γιατί δεν σας αρέσει η φάτσα τους, είστε άξιοι της μοίρας σας.
Οι υπόλοιποι, εσείς δηλαδή που έχετε ακόμα το μυαλό στο κεφάλι σας (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι, γνωρίζω 2) υπομονή... Όσο για μας τους πολίτες, ας κάτσουμε λίγο να σκεφτούμε πώς διάολο χρησιμοποιούμε την ελευθερία που κάποιοι άλλοι μας χάρισαν κι ας γίνουμε σωστότεροι. Γιατί δυστυχώς, όπως έχει πει άλλος πριν από μένα, "η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να νικήσει τη φυσική ηλιθιότητα". Γιατί, εκείνο το έρημο το "ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, 35 χρόνια μετά. Μόνο που τώρα, οι μισοί φοιτητές έχουν μπολιαστεί με τους θανατηφόρους ιούς των κομμάτων και οι υπόλοιποι βλέπουν re-αλήτη shows.
Το Πολυτεχνείο ζει. Στις ψυχές λίγων ίσως. Αλλά όσο αυτοί οι λίγοι υπάρχουν ακόμη, η φλόγα δε σβήνει. Για τα υπόλοιπα, σιωπή.

Αφιερωμένο στον πατέρα μου. Που έμενε στα Εξάρχεια μερικές δεκαετίες πριν από μένα. Που την σημερινή επέτειο δεν τη γιόρταζε, τη ζούσε. Που μου δίδαξε πόσο σημαντική είναι αυτή η μέρα. Που βούρκωνε κάθε φορά που άκουγε τη φημισμένη μετάδοση από τον σταθμό του Πολυτεχνείου. Και που φέτος, στη θέση του, βουρκώνω εγώ.

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Η τριαντάρα κι ο εικοσάρης




Και δεν αναφέρομαι στη φωτό, προφανώς...
Εκείνη είναι 30. Μια ξανθιά, όμορφη, γελαστή (και ολίγον φωνακλού ώρες ώρες), καλή στην παρέα και αστείρευτη πηγή γνώσης και κοινωνικής εμπειρίας,(ακόμη και για μένα, την γκουρού-να της γευσιγνωσίας και του ευ ζην) τριαντάρα. Κυρία του εαυτού της, εργαζόμενη (σκληρά), επικοινωνιακή, ολίγον απρόσιτη για τους εκτός φιλικού κύκλου, σκέτος μπελάς για τα αρσενικά που την πλησιάζουν διότι γοητευτική και ευχάριστη μεν, απαιτητική και αδυσώπητα ειλικρινής δε. Εκείνος είναι 20. Φοιτητής στο εξωτερικό, τραγικά πολλές ώρες μακριά ακόμη και με το αεροπλάνο (φτου σκόρδα). Μελαχρινός, αντικειμενικά όμορφο παιδί, εξαιρετικά ανεκτικός, ευγενικός και συνεσταλμένος. Η πρώτη φορά που ιδωθήκανε ήταν όταν τους σύστησαν σε ένα πάρτι. Πριν μια βδομάδα και κάτι. Ο μικρός την πλησίασε και δεν ξεκολλούσε από δίπλα της. Εκείνη ένιωσε τη στοργή της μεγάλης αδελφής προς το μικρό αδελφό, μιας και ο νέος δεν της έκανε για παραπάνω από 16, μέχρι που έμαθε ότι ήταν τελικά 20. Μιλήσανε για πολλή ώρα. Τον ρώτησε για το πανεπιστήμιό του, για τα όνειρά του, για το τι σκέφτεται να κάνει στη συνέχεια. Εκείνος την κοιτούσε μέσα στα μάτια, της χαμογελούσε συνέχεια και της απαντούσε. Αυτό το πιτσιρίκι, λοιπόν, ήταν τόσο όμορφο και τόσο γλυκό (σκεφτόταν εκείνη). Και έμοιαζε να την καταλαβαίνει αδιανόητα πολύ... Ίδιο ζώδιο γαρ (ζωδιοκολλημένη η φιλενάδα), γεννημένος τον ίδιο μήνα, μια μέρα πριν από εκείνη. (Δηλαδή εγώ που έχω γεννηθεί την ίδια χρονιά, τον ίδιο μήνα και 2-3 μέρες πριν τον Ρομπέρτο, τι να κάνω, τούμπες;) Όσο να πεις, δεν ήταν μια δεκαετία στρογγυλή μεγαλύτερή του. Ήταν 9 χρόνια και 364 μέρες. Α, έχει διαφορά. Είναι σαν τα 1499 ευρώ που δίνεις για ένα λάπτοπ αντί για 1500. Παίρνεις και ρέστα. Εν προκειμένω, ρέστα από δεκαετία. Ψιλοντρεπόταν βέβαια που τη βλέπανε να μιλάει τόσο πολύ με τον πιτσιρικά...Της άρεσε πολύ κι έδειχνε κι εκείνος ενδιαφέρον... αλλά 20 χρονών, που να πάρει ο δαίμονας; Όταν εκείνος γεννιόταν, εκείνη πήγαινε δημοτικό, μάθαινε τα κλάσματα ενώ γκρεμιζόταν το Τείχος του Βερολίνου...έλεος! Συναισθηματικό ναρκοπέδιο, ώρα να τα μαζεύουμε, να πάμε αλλού! Εκείνος, βλέποντάς την να βιάζεται να φύγει, της ζήτησε να ξαναβγούν. Εκείνη, αμετανόητη κυνηγός των επιτυχημένων 30+ απέρριψε την ιδέα μέσα της εν κινήσει. Κοντοστάθηκε, τον κοίταξε γλυκά, του χαμογέλασε και του είπε "κοίτα, είσαι πολύ γλυκό παιδί, αλλά δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλά θέματα που να μπορούμε να συζητήσουμε, συγγνώμη. Υπάρχει χάσμα γενεών, εμπειριών και απόψεων μεταξύ μας.". Της έπιασε το χέρι. Την παλάμη, παρακαλώ, όχι το μπράτσο, σαν αγροίκος. Εκείνη πάγωσε. Την παρακάλεσε με ύφος δαρμένου σκύλου. (Ενός πανέμορφου δαρμένου σκύλου, όπως είπε και η ίδια επί λέξει.) "Έχουμε να πούμε πολλά. Σε παρακαλώ, δώσε μου μια ευκαιρία να στο αποδείξω". Και φυσικά, εκείνη συμφώνησε. "Αν έβλεπες τα ματάκια του να σε κοιτάνε έτσι και τη φατσούλα του λυπημένη, κι εσύ "ναι" θα έλεγες", μου είπε. (Δε θέλησα να διαφωνήσω, αλλά αυτό απλά αποκλείεται, καθώς το στάδιο του 20+ ανδρός, το πέρασα -δόξα τω Θεώ- σώα και δίχως αμυχή και δεν έχω καμιά απολύτως φαγούρα να το ξαναπεράσω, όσο δαρμενοσκυλίσια και να με κοιτάξουν. Ζήτω οι 30ρηδες λέμε!) Της έδωσε το τηλέφωνό του και τη ρώτησε "θα ήταν πολύ αδιάκριτο να σου ζητήσω το δικό σου;" Του απάντησε ξερά "ναι, και γι'αυτό δε στο δίνω". Της χαμογέλασε και της είπε "συγγνώμη αν σε πείραξε, δεν το κάνω για να σε ενοχλήσω...απλά σε αυτές τις καταστάσεις, ο άντρας παίρνει τηλέφωνο, δεν χρεώνεται η γυναίκα..." Αμ, δεν ήξερε με ποιά είχε μπλέξει...
Την επόμενη μέρα τον πήρε τηλέφωνο. Με απόκρυψη φυσικά. Είχαν περάσει ήδη 12 ώρες. Κιουρία με κάπα κεφαλαίο...
(συνεχίζεται... και μας βλέπω να ασχολούμαστε επί μακρόν!)

Υ.Γ. Του ασχέτου, αλλά αν πάει κανείς αύριο στην πορεία, ας μιλήσει τώρα, αλλιώς ας σωπάσει για πάντα, μόνη μου με αφήσανε τα κχτηνάκια και ψάχνω παρέα...

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Τσάι, συμπάθεια και DVD



Με αφορμή την ανάρτηση της MermyBlue και του SeaGazing, επιχειρώ να φτιάξω ένα chart με τις αγαπημένες ταινίες της δεκαετίας...Για να δούμε...A, όσοι εκ των αναγνωστών - φίλων δεν διαθέτουν βλόγκι, μπορούν να καταθέσουν εδώ τις σινεφίλ προτιμήσεις τους. Δίνω τη σκυτάλη στους αγαπημένους: Roadartist, Τσαλαπετεινό, Προκόπη και φυσικά στα αγαπημένα μου κχτηνάκια: Ελπίδα, Δώρα, Αλέξη, Rebesque, Θωμά και Άρη.

1. Lord of the Rings (trilogy)
2. The Pianist
3. Πολίτικη κουζίνα
4. Νύφες
5. Zeitgeist
6. Fahrenheit 9/11
7. Downfall
8. Blood Diamond
9. The Corporation
10. Amen
11. The life aquatic with Steve Zissou
12. Perfume: The story of a murderer
13. Flags of our fathers
14. Good night and good luc
15. The Merchant of Venice
16. The Crimson Rivers
17. O Brother, where art thou?
18. Le fabuleux destin d'Amelie Poulain
19. The Blue Planet
20. Shrek

Λατρεία η Eowyn ως χαρακτήρας του Tolkien όσο και η Miranda Otto που την υποδύθηκε. Για τον Eomer (Karl Urban) τι να πει κανείς...Trivia: η Miranda είναι 42 ετών, όταν γυριζόταν το δεύτερο μέρος της τριλογίας ήταν 35 (και φαίνεται κοριτσάκι). Όταν ο άνθρωπος τα έχει καλά με τον εαυτό του, φαίνεται...

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

Γιατί ερωτευόμαστε;



Η αγαπητή Δώρα είχε την απορία: γιατί ερωτευόμαστε αυτούς που ερωτευόμαστε κι όχι άλλους; Δεν έχω ιδιαίτερη πείρα και για να αποφύγω τα τετριμμένα περί χημείας, έψαξα και βρήκα (συγκεκριμένα στο pathfinder) το εξής άρθρο, στο οποίο μπορεί να αναγνωρίσετε τον εαυτό σας και το έτερόν σας ήμισυ...


(Όπως καταλάβατε, σήμερα πήξαμε στη δουλειά...)







Γιατί Ερωτευόμαστε?
Παράλληλα με τη σωματική έλξη πολλοί άνθρωποι έλκονται από άτομα που έχουν κοινά με αυτούς ενδιαφέροντα. Η ψυχοθεραπεύτρια Paula Hall αναλύει τους λόγους για τους οποίους ερωτευόμαστε αυτούς που ερωτευόμαστε και όχι κάποιους άλλους.
Είναι μερικές σχέσεις, στις οποίες οι καυγάδες φαίνεται να είναι πάντα μονόπλευροι, με τον ένα σύντροφο να κάνει όλο το "σαματά", και τον άλλο να προσπαθεί να κατευνάσει την καταιγίδα. Είναι πολύ πιθανό να έχουν και οι δύο πρόβλημα στο πως θα εκφράσουν τα αισθήματά τους αλλά με το να είναι μαζί, μπορούν να καθησυχάσουν ο ένας τον άλλον ότι τα συναισθήματα είναι υπό έλεγχο. Διαφορετικά ζευγάρια θα το βιώσουν με διαφορετικούς τρόπους, όμως αυτή η ακατανόητη αίσθηση πληρότητας που έχουν όταν βρίσκονται μαζί, είναι αυτό που ο Henry Dicks , ένας "γκουρού" της ψυχοθεραπείας, και σύμβουλος γάμων και σχέσεων, ονομάζει "υποσυνείδητο ταίριασμα".

"Υποσυνείδητο ταίριασμα"
Όλοι κουβαλάμε μέσα μας ένα ψυχολογικό σχεδιάγραμμα, το οποίο έχει λεπτομέρειες σχετικά με τις εμπειρίες της ζωής μας και τα σημάδια που μας έχουν αφήσει αυτές. Περιέχει πληροφορίες τις οποίες εμείς οι ίδιοι συχνά δεν έχουμε αναγνωρίσει, σχετικές με τους φόβους, τα άγχη , και τους μηχανισμούς άμυνας μας.
Ο καθένας από μας έχει την υποσυνείδητη δυνατότητα να ανιχνεύει το "ψυχόγραμμα" του άλλου. Οι άνθρωποι προς τους οποίους νιώθουμε την εντονότερη ερωτική έλξη είναι αυτοί των οποίων το "ψυχόγραμμα" συμπληρώνει το δικό μας. Στην πραγματικότητα ψάχνουμε για ομοιότητες στις εμπειρίες μας, αλλά πιο ουσιαστικά ψάχνουμε για διαφορές!

Τα ετερώνυμα έλκονται!
Σκοπός αυτού του υποσυνείδητου ταιριάσματος, είναι να βρούμε κάποιον που να συμπληρώνει τις εμπειρίες μας. Αυτός μπορεί να είναι κάποιος με τον οποίο έχουμε πολλά κοινά, αλλά συνήθως ψάχνουμε για συντρόφους από τους οποίους μπορούμε να μάθουμε πράγματα. Άτομα που έχουν αναπτύξει διαφορετικούς μηχανισμούς αντιμετώπισης της ζωής, από τους δικούς μας.
Το ιδανικό ταίρι θα ήταν κάποιος που έχει παλέψει με τα ίδια προβλήματα με εμάς, αλλά έχει αναπτύξει διαφορετικούς τρόπους για να τα αντιμετωπίζει. Φαίνεται πως το έτερον μας ήμισυ, είναι συνήθως και η καλύτερή μας ευκαιρία για να αγγίξουμε την ψυχολογική ολοκλήρωση.



Παρά το γεγονός ότι ποτέ δυο σχέσεις δεν είναι ίδιες, οι ψυχολόγοι έχουν παρατηρήσει ότι υπάρχουν κάποιοι συνήθεις τύποι υποσυνείδητου ταιριάσματος. Μήπως αναγνωρίζετε κάποιους από αυτούς;
1. Γονιός και παιδί - αυτός ο τύπος ζευγαριού συχνά μοιράζεται τα προβλήματα μέσα από μια σχέση εξάρτησης και εμπιστοσύνης. Ο ένας σύντροφος αντιμετωπίζει αυτά τα προβλήματα, φερόμενος με ένα μάλλον παιδιάστικο τρόπο. Υπάρχει μέσα του κρυμμένη η πεποίθηση ότι εάν παραμείνει ανασφαλής, εξαρτημένος και στερημένος, τότε ο "γονιός" θα τον φροντίσει. Ο άλλος σύντροφος αναλαμβάνει το ρόλο του γονιού, και αυτό του δίνει ένα πολύ καλό λόγο για να αρνηθεί στην ουσία τις δικές του ανάγκες για ανεξαρτησία, καθώς αυτές παραμερίζονται από το ταίρι του.
2.Αφέντης και σκλάβος - αυτό το ζευγάρι έχει πρόβλημα με την εξουσία και τον έλεγχο.
Ο ένας σύντροφος μπορεί να νιώθει πολύ ανασφαλής αν είναι ποτέ κατώτερος, για αυτό το λόγο είναι ιδιαίτερα αυταρχικός και "κάνει κουμάντο" σε όλα τα θέματα του σπιτιού. Ο άλλος σύντροφος ο οποίος φοβάται τις ευθύνες πειθαρχεί ευσυνείδητα, ενώ παράλληλα συγκρίνει με αυταρέσκεια αυτό που περιγράφει σαν τη "στάση του να επαναπαύεται" με αυτή του συντρόφου του που παθιάζεται με τον έλεγχο και την εξουσία.
3. Διώκτης και απομακρυνόμενος - σε αυτή τη σχέση και οι δύο φοβούνται την οικειότητα και την έμπρακτη εκδήλωση των συναισθημάτων τους, αλλά μάλλον έχουν βρει το ιδανικό ταίρι. Υπάρχει μια σιωπηλή συμφωνία μεταξύ τους, ο ένας από τους δύο να κυνηγάει τον άλλον και να γκρινιάζει συνεχώς ζητώντας του περισσότερη τρυφερότητα, ενώ την ίδια στιγμή ο άλλος προσπαθεί να ξεφύγει από αυτό το "στενό μαρκάρισμα". Πολλές φορές αντιστρέφονται οι ρόλοι και το κυνήγι συνεχίζεται.
4. Είδωλο και λάτρης - όταν ο ένας σύντροφος επιμένει να τοποθετεί τον άλλο σε ένα βάθρο ανωτερότητας, αυτό συνήθως είναι σημάδι ότι υπάρχει πρόβλημα ανταγωνισμού. Για να αποφύγουν οποιαδήποτε μορφή σύγκρισης, και τα δύο μέρη συμφωνούν υποσυνείδητα να παίξουν αυτό το παιχνίδι.
Υπάρχουν άλλοι δύο συνηθισμένοι τύποι ζευγαριών που βασίζονται στην εύρεση ενός συντρόφου που έχει τα ίδια προβλήματα, και τον ίδιο τρόπο να τα αντιμετωπίζει.
1. Παιδάκια στο δάσος - ίσως να έχετε δει αυτό το ζευγάρι τριγύρω. Μοιάζουν πολύ μεταξύ τους και συχνά φορούν και τα ίδια ρούχα. Μοιράζονται τα ίδια ενδιαφέροντα, και το πιο σημαντικό αντιπαθούν τα ίδια πράγματα. Οτιδήποτε κακό και άσχημο καταφέρνουν να το κρατούν μακριά από την τέλεια σχέση τους, ενώνοντας τις δυνάμεις τους ενάντια σ'αυτόν τον μεγάλο κακό έξω-κόσμο.
2. Η γάτα με το σκύλο - επιφανειακά το ζευγάρι αυτό δείχνει ότι ίσως δεν θα έπρεπε να έχει συναντηθεί ποτέ. Μαλώνουν αδιάκοπα σαν το σκύλο με τη γάτα, για το παραμικρό. Και οι δύο αποφεύγουν την εκδήλωση οικειότητας και τρυφερότητας με το να ζουν διαρκώς σε εμπόλεμη κατάσταση .Μια σχέση πραγματικό πεδίο μάχης δηλαδή.
Ίσως να βλέπετε στοιχεία από τη δική σας σχέση , σε όλους αυτούς τους τύπους ζευγαριών. Καθώς προχωράμε προοδευτικά στις σχέσεις μας, δεν είναι καθόλου απίθανο να καταλήξουμε σε ένα πολύ συγκεκριμένο μοντέλο συμπεριφοράς. Για παράδειγμα τη στιγμή που ο σύντροφός σας είναι άρρωστος και πολύ ευάλωτος, μπορεί να υιοθετήσετε το μοντέλο "γονιού-παιδιού", ενώ πολλά ζευγάρια υιοθετούν το μοντέλο "παιδάκια στο δάσος" μετά τη γέννηση του παιδιού τους.
Ιδανική ή κακή χημεία;
Όλοι οι συνδυασμοί εξυπηρετούν ένα ψυχολογικό μηχανισμό σχεδιασμένο να μας προστατέψει από το να νιώσουμε άσχημα. Τα περισσότερα ζευγάρια δεν συνειδητοποιούν το πόσο ταιριάζουν, μέχρι τη στιγμή που θα συμβεί κάτι που θα αλλάξει αυτό το γεγονός. Όλοι μας μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε, οι ανάγκες και οι προσδοκίες μας αλλάζουν, και οι σχέσεις μας πρέπει να προσαρμόζονται κι εκείνες σ΄ αυτές τις αλλαγές.
Τα προβλήματα μπορεί να παρουσιαστούν όταν το ένα ή και τα δύο μέρη του ζευγαριού νιώσουν ότι δεν υπάρχει πλέον ανταπόδοση στα συναισθήματά τους , και επιστρέψουν σε μοντέλα συμπεριφοράς που είναι πλέον ξεπερασμένα όσον αφορά τη σχέση τους.

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Συγγνώμη, κύριε, ποιός είστε;

Επειδή σας βλέπω να μου μελαγχολείτε λόγω καιρού, επειδή η συμμετοχή των γυναικών είναι συντριπτική κι επειδή η μιζέρια ταιριάζει μόνο σε αυτούς που την επιλέγουν, μια ευγενική προσφορά - κουίζ στις αγαπημένες φίλες και ιστογειτόνισσες για να φτιάξει η διάθεση και το απόγευμα. Βρείτε τις διαφορές!
(Αν μου δώσετε και την απάντηση, τι να πω πιά... Αλλά χωρίς βοήθεια, ε;