Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Τόσοι άθλιοι τραγουδιστές εκεί έξω, εσύ μας άφησες...



Μόλις το έμαθα σταμάτησε ο χρόνος. Ronald James Padavona, όλοι σε θέλαμε κοντά μας, μα ο κύριος με το όνομά σου μάλλον αποφάσισε πως έπρεπε να σε κρατήσει κοντά του για να απολαύσει και ο ίδιος την φωνή που μεγάλωσε γενιές και γενιές ροκάδων και μεταλλάδων... Ronnie James Dio, δεν ξέρω που θα σε στείλει μετά ο άλλος DIO, μα εσύ μπορείς να κάνεις ακόμα και την κόλαση παράδεισο... Θα μας λείψεις ρε κωλόπαιδο!

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Ένα τραγούδι, μια ιστορία.



Here I stand all alone
Have my mind turned to stone
Have my heart filled up with ice
To avoid it's breakin' twice

Κούμπωσε το μπουφάν του και βγήκε στο δρόμο. Ήταν η πρώτη φορά που έφευγε μακριά της. Γύρισε και την κοίταξε να κλαίει μέσα από τη τζαμαρία. Και τα δικά του μάτια ήταν βουρκωμένα. Δεν ήθελε πραγματικά να φύγει. Πως να την αφήσει μόνη της; Εκείνη όμως του είχε πει ότι ήταν με κάποιον άλλον. Τόσους μήνες, εκείνος είχε κάνει τα πάντα γι’ αυτήν, ήταν η δύναμή της. Κι άξαφνα, ένας άλλος γινόταν το παρόν και το μέλλον της. Ένας ξένος, από το πουθενά. Κι εκείνη πώς μπόρεσε να ξεχάσει τα πάντα; Τις μέρες της γνωριμίας στις διακοπές, τις φωτιές στην παραλία, τα ξενύχτια στην πόλη, τις κουβέντες, τα λουλούδια, εκείνο το πρώτο μαγικό φιλί; Κάθε λεπτό της έδειχνε ότι ήταν όλος του ο κόσμος. Και ταυτόχρονα κρατούσε απόσταση για να μην την τρομάξει. Αυτό ήταν το λάθος, σκέφτηκε. Η απάντηση στο "γιατί" που τον βασάνιζε όση ώρα εκείνη του μιλούσε. Και οι φήμες από τα χαζά κοριτσάκια που τον ήξεραν και τον φλέρταραν. Πάλι θα είχε ακούσει τίποτα και πικράθηκε. Αυτό ήταν! Έπρεπε να ξεκαθαρίσει μια για πάντα. Έκανε να γυρίσει πίσω, να της μιλήσει ανοιχτά, να της πει ότι όλα όσα ακούει είναι βλακείες, ότι την αγαπάει όπως δεν αγάπησε ποτέ ξανά, να της πει ότι θέλει να την παντρευτεί και να ζήσει μαζί της. Το τραπέζι δίπλα στη τζαμαρία ήταν άδειο.

Thank to you, my dear old friend
But you can't help, this is the end
Of a tale that wasn't right
I won't have no sleep tonight

Τα πόδια της ήταν παγωμένα. Σαν την καρδιά της. Εκείνος είχε φύγει, χωρίς καν να κοιτάξει πίσω του. Πρώτη φορά που το έκανε αυτό. Τελικά δεν ήταν ο ιππότης που έδειχνε στην αρχή. Όλοι οι άντρες, ίδιοι. Εγωιστές. Γουρούνια. Δηλαδή θα προτιμούσε να τον παραμυθιάσει; Να μην του πει την αλήθεια; Τόσους μήνες περίμενε ένα βήμα από αυτόν. Ναι, σίγουρα, εκείνος ήταν πάντα εκεί όταν ήθελε κάποιον για να μιλήσει. Πόσες μέρες και πόσες νύχτες είχαν περάσει κουβεντιάζοντας... Τόσος ρομαντισμός, τόσες εκμυστηρεύσεις κι εκείνο το πρώτο φιλί... Σαν κεραυνός και σεισμός μαζί. Και μετά, σαν να μην είχε συμβεί τίποτε. Όλα στάσιμα. Όλα φιλικά. Ναι, δεν ήταν ενθουσιασμένη με τον νέο της δεσμό. Αλλά αυτός τουλάχιστον, την είχε διεκδικήσει. Ίσως όχι και τόσο ιπποτικά, αλλά δυναμικά. Εκείνος, είχε επαναπαυθεί. Ίσως τελικά να είχαν βάση οι φήμες που τον ήθελαν με άλλη. Αλλά τότε γιατί είχε φύγει έτσι οργισμένος; Σκέφτηκε να γυρίσει μήπως τον ξαναβρεί. Σιγά μην τον ξανάβρισκε. Εκείνος τώρα θα αναζητούσε παρηγοριά σε μια από τις πολλές του κατακτήσεις. Μια κουβέντα να της είχε πει, ένα "σ' αγαπώ" και θα τα διέλυε όλα. Αλλά επέλεξε να φύγει. Έβρεχε και είχε σκοτεινιάσει. Περιπλανήθηκε κλαίγοντας, φέρνοντας στο νου της το πρόσωπό του. Τέλος...

In my heart, in my soul
I really hate to pay this toll
Should be strong, young and bold
But the only thing I feel is pain

Αυτό τραγουδούσαν κι ένιωθαν και οι δύο τους επόμενους μήνες. Εκείνος, κλεισμένος στον κόσμο του. Ανέτρεψε όλες του τις κοσμοθεωρήσεις, σταμάτησε τη μποέμικη ζωή και την νεανική επανάσταση και γύρισε στο πατρικό του. Συνθηκολόγησε με μια δουλειά "στελέχους" κι έκοψε τα μαλλιά του. Μόνο απομεινάρι της παλιάς του ζωής, μια φωτογραφία μαζί της από τις διακοπές και η playlist που είχαν φτιάξει από κοινού. Ένας κόμπος στο λαιμό συνεχώς τον συντρόφευε και μια βαθιά ρυτίδα ήρθε και φυτεύτηκε ανάμεσα στα φρύδια του. Εκείνη, προχώρησε με τον νέο της δεσμό. Για να διαπιστώνει μέρα με τη μέρα τις χαοτικές τους διαφορές και να νιώθει όλο και πιο μόνη όσο περνούσαν οι μήνες. Θλιβερό απομεινάρι του παλιού της εαυτού, περιφερόταν άσκοπα στα παλιά. Ένιωθε υπεύθυνη που ο δεσμός της δεν πήγαινε καλά και προσπαθούσε να ξεγελάσει ακόμα και τον εαυτό της. Δεν είχε τίποτα δικό του, εκτός από την playlist που είχαν φτιάξει στις διακοπές. Ποτέ δεν είχε καταλάβει γιατί εκείνος επέμενε τόσο να συμπεριλάβουν αυτό το κομμάτι. Και να τώρα που το σιγομουρμούριζε βουρκωμένη, κάθε φορά που έμενε μόνη.

It's alright, we'll stay friends
Trustin' in my confidence
And let's say it's just alright
You won't sleep alone tonight

Έκλεισε την πόρτα του αυτοκινήτου πίσω του. Χαμογέλασε. Ναι, σίγουρα, τον έσπρωχνε μακριά της, του έλεγε συνέχεια να φύγει και να μην την ξαναενοχλήσει. Αλλά τα μάτια της πετούσαν φωτιές, όπως τότε, στο πρώτο φιλί. Ο δεσμός δεν την έκανε ευτυχισμένη πια. Άραγε ήταν ποτέ ευτυχισμένη; Ακόμη και εκείνη την παγωμένη μέρα που του μίλησε για τη σχέση της, φαινόταν διστακτική, σαν να μην το εννοούσε πραγματικά. Ο κοινός τους κολλητός του έλεγε ότι ήταν δυστυχισμένη, ότι έκλαιγε συνέχεια, ότι λιποθυμούσε, ότι ήταν αδύναμη. Δεν περνούσε καθόλου καλά και είχε ξεχάσει τον αγέρωχο εαυτό της. Συνοφρυώθηκε. «Δε θα την αφήσω να πεθάνει, ούτε να είναι δυστυχισμένη» είπε μέσα του. «Έστω και σαν φίλος, θα τη βλέπω. Έστω και δήθεν τυχαία. Τώρα που ξέρω σίγουρα ότι δεν αγαπιούνται, θα την κυνηγήσω. Δεν την ξαναχάνω, ο κόσμος να χαλάσει.» Έκατσε στο γραφείο του, πήρε τη φωτογραφία τους στα χέρια του, βρήκε το κομμάτι στο playlist και η μελωδία ξεχύθηκε στο δωμάτιο. Ο Kiske δεν ακουγόταν πια τόσο θλιμμένος και ξαφνικά το ίδιο κομμάτι που άκουγε για μήνες δεν του φαινόταν πια το ίδιο. Το σόλο της κιθάρας αντηχούσε λιγότερο σαν κλάμα και περισσότερο σαν ερωτική υπόσχεση. «Θα ξαναγίνεις η λιονταρίνα που γνώρισα. Αυτό στο υπόσχομαι» είπε κοιτάζοντας τη φωτογραφία.

With my heart, with my soul
Some guys cry you bought and sold
They've been strong, young and bold
And they say, play this song again

«Αυτό ήταν», είπε στον εαυτό της κοιτάζοντας τη θάλασσα. Ο χωρισμός ήταν τελεσίδικος. Ο τρόπος ήταν παράξενος, αλλά το αποτέλεσμα μετρούσε. Η σχέση είχε γίνει εξίσου ανυπόφορη και για τους δύο. «Καλύτερα» σκέφτηκε. Ευτυχώς, είχε λήξει ειρηνικά, χωρίς προστριβές. Το ίδιο τραγούδι που τη συνόδευε τόσους μήνες, έπαιζε στα ηχεία. Σκέφτηκε εκείνον. Που άκουγε αυτό το κομμάτι και τη σκεφτόταν. Έτσι της είχε γράψει. Σε ένα από τα εκατοντάδες μηνύματα στον αριθμό-ινκόγκνιτο που της είχε χαρίσει ο κοινός τους κολλητός. But the only thing I feel is pain» τραγούδησε. «Η σχέση ήταν αταίριαστη από την αρχή… ενώ με εκείνον ήταν όλα τόσο αρμονικά…άραγε νιώθει τίποτα για μένα ακόμη;». Αποφάσισε να το ανακαλύψει. Θυμόταν τον αριθμό του απέξω. Χίλια χρόνια να περνούσαν, δε θα τον ξεχνούσε. Μια… δυο… τρεις… τέσσερις… «Ναι;» Η φωνή του κυμάτισε μέσα στην ψυχή της. «Καλησπέρα… ενοχλώ;» ρώτησε διστακτικά. «Εσύ ποτέ» της απάντησε. Από το βάθος ακουγόταν το ίδιο τραγούδι. «Ακούς κι εσύ τον Kiske να υποφέρει;» της είπε. «Ναι, υποφέρει όμορφα» του απάντησε. «Εσύ υποφέρεις;» τη ρώτησε. «Όχι πιά…» είπε εκείνη. «Πού είσαι; Έρχομαι» ήταν η τελευταία του κουβέντα.

In my heart, in my soul
I really hate to pay this toll
Should be strong, young and bold
But the only thing I feel is pain

σιγομουρμούριζε εκείνος, κοιτώντας τα αστέρια. Εκείνη στράφηκε παραξενεμένη. «Δεν είσαι ευτυχισμένος μαζί μου;» Την αγκάλιασε. «Μόνο μαζί σου είμαι ευτυχισμένος, μάτια μου όμορφα. Απλά μετράω την ευτυχία μου, κοιτώντας τη δυστυχία μου. Θυμάσαι πέρσι τέτοια εποχή;» «Ναι…αυτό το τραγούδι μας κράτησε συντροφιά για μήνες» του είπε. «Μα τώρα που ήρθα να σε βρω, με δαχτυλίδι και σταυρό, γίνε το φως μου και του κόσμου η ξαστεριά» της τραγούδησε παιχνιδιάρικα σε ρυθμό τζαζ. «Πάμε μέσα, Μπιθικάκι μου, μην μου κρυώσεις και χαλάσει η φωνή σου», του είπε χαδιάρικα.