Η ασθένεια κράτησε περισσότερο του αναμενομένου, αλλά τουλάχιστον είχαμε καλά νέα στα επαγγελματικά μας (που λένε και οι αστολόγοι)... Η γράφουσα όλως απροσδοκήτως έχει πάθει μια προκοπή τελευταία και σύντομα θα πάψει να κοπροσκυλιάζει και θα ξαναγίνει "χρήσιμο μέλος της κοινωνίας" ή αλλιώς θα μπει πιο δυναμικά "στην παραγωγική διαδικασία"... Ωραίοι, βελούδινοι τρόποι να πεις σε έναν νέο άνθρωπο "τράβα κουπί, σκάτζα βάρδια". Τουλάχιστον ευχαριστώ τον καλό Θεούλη που δε γεννήθηκα Τζούλια. Εσείς το ξέρατε ότι το να είσαι Τζούλια είναι από μόνο του επάγγελμα; Εγώ το έμαθα εσχάτως και το πόσο λυπήθηκα τις απανταχού Τζούλιες, δεν περιγράφεται... Το δε γατί της γειτόνισσας δεν μπορούμε να το συνεφέρουμε από το κλάμα. Στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στης γης τις ταλαιπωρημένες Τζουλιο-βιοπαλαίστριες και σας καλώ να αναλογιστούμε όλοι μαζί το χαϊλίκι μας, που μας επιτρέπει να έχουμε συμβατικές δουλειές (όσοι δουλεύουν... ακόμα) γιατί ονόματα τύπου "Μαρία", "Κατερίνα" ή ακόμη και πιο σπάνια, όπως "Ευλαμπία", δεν φτάνουν από μόνα τους να μας γράψουν σε ασφαλιστικό ταμείο. Τώρα που είπα για ονόματα, μπορεί κανείς να μου πει πώς στην ευχή προκύπτει το "Μελίνα" από το "Μελπομένη"; Το είδα γραμμένο δε θυμάμαι που, αλλά το βασάνιζα όλη νύχτα και πάλι δε μου έβγαινε. Κατά τα άλλα, ο Τατούλης διαγράφηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ (όχι από βουλευτής, όπως βλακωδώς λένε στα δελτία ειδήσεων) και ανεξαρτητοποιήθηκε. Τουλάχιστον ελπίζω να εμμείνει στις θέσεις του και να μη δούμε πάλι επιστροφές, καταστροφές, έχω για χάρη σου κάνει πολλές... Εγώ ένα έχω να πω για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα: όταν χτες ο αγαπητός φίλος Brian με ρώτησε τι στην ευχή έγινε με κάτι μοναχούς του Αγίου Όρους, χρειαστήκαμε ένα δίωρο για να του περιγράψω μόνο το μπάχαλο Βατοπεδίου και τα πολιτικά θέματα που άπτονται αυτού. Μετά την πολιτική ανάλυση, ο φτωχός μου Brian πήγε για παυσίπονο γιατί δεν ένιωθε και πολύ καλά. Και ρωτάω, η μαντάμ Σουσού: εμείς που τα ζούμε κάθε μέρα χωρίς παυσίπονο, πώς αντέχουμε; Λες να είμαστε η εκλεκτή φυλή και να έχει τελικά δίκιο ο εθνεγέρτης Λιακόπουλος; Αν υποψιαστώ...
Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008
Το πτωχοκομείον είναι πάλι μείον (ή “Αθήνα, πόλη του φωτός")
Η ασθένεια κράτησε περισσότερο του αναμενομένου, αλλά τουλάχιστον είχαμε καλά νέα στα επαγγελματικά μας (που λένε και οι αστολόγοι)... Η γράφουσα όλως απροσδοκήτως έχει πάθει μια προκοπή τελευταία και σύντομα θα πάψει να κοπροσκυλιάζει και θα ξαναγίνει "χρήσιμο μέλος της κοινωνίας" ή αλλιώς θα μπει πιο δυναμικά "στην παραγωγική διαδικασία"... Ωραίοι, βελούδινοι τρόποι να πεις σε έναν νέο άνθρωπο "τράβα κουπί, σκάτζα βάρδια". Τουλάχιστον ευχαριστώ τον καλό Θεούλη που δε γεννήθηκα Τζούλια. Εσείς το ξέρατε ότι το να είσαι Τζούλια είναι από μόνο του επάγγελμα; Εγώ το έμαθα εσχάτως και το πόσο λυπήθηκα τις απανταχού Τζούλιες, δεν περιγράφεται... Το δε γατί της γειτόνισσας δεν μπορούμε να το συνεφέρουμε από το κλάμα. Στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στης γης τις ταλαιπωρημένες Τζουλιο-βιοπαλαίστριες και σας καλώ να αναλογιστούμε όλοι μαζί το χαϊλίκι μας, που μας επιτρέπει να έχουμε συμβατικές δουλειές (όσοι δουλεύουν... ακόμα) γιατί ονόματα τύπου "Μαρία", "Κατερίνα" ή ακόμη και πιο σπάνια, όπως "Ευλαμπία", δεν φτάνουν από μόνα τους να μας γράψουν σε ασφαλιστικό ταμείο. Τώρα που είπα για ονόματα, μπορεί κανείς να μου πει πώς στην ευχή προκύπτει το "Μελίνα" από το "Μελπομένη"; Το είδα γραμμένο δε θυμάμαι που, αλλά το βασάνιζα όλη νύχτα και πάλι δε μου έβγαινε. Κατά τα άλλα, ο Τατούλης διαγράφηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ (όχι από βουλευτής, όπως βλακωδώς λένε στα δελτία ειδήσεων) και ανεξαρτητοποιήθηκε. Τουλάχιστον ελπίζω να εμμείνει στις θέσεις του και να μη δούμε πάλι επιστροφές, καταστροφές, έχω για χάρη σου κάνει πολλές... Εγώ ένα έχω να πω για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα: όταν χτες ο αγαπητός φίλος Brian με ρώτησε τι στην ευχή έγινε με κάτι μοναχούς του Αγίου Όρους, χρειαστήκαμε ένα δίωρο για να του περιγράψω μόνο το μπάχαλο Βατοπεδίου και τα πολιτικά θέματα που άπτονται αυτού. Μετά την πολιτική ανάλυση, ο φτωχός μου Brian πήγε για παυσίπονο γιατί δεν ένιωθε και πολύ καλά. Και ρωτάω, η μαντάμ Σουσού: εμείς που τα ζούμε κάθε μέρα χωρίς παυσίπονο, πώς αντέχουμε; Λες να είμαστε η εκλεκτή φυλή και να έχει τελικά δίκιο ο εθνεγέρτης Λιακόπουλος; Αν υποψιαστώ...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου