Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Καλή χρονιά!


Λοιπόν, αγόρια και κορίτσια όλων των ηλικιών,
και ιδίως σε σας που μας τιμήσατε διά σχολίων και σεντονίων
(με αλφαβητική σειρά, η ψηφοφορία των κχτηνακίων με γνώμονα "παλαιότητα-συχνότητα συμμετοχής" δεν ήταν αδιάβλητη εξ ου και την αλλάξαμε, αφού ανακινούσε και άλλα θέματα)

Αθήναιε (gastronomer guru)
Ανεπίδοτη (ευαίσθητη ψυχή)
Γιαγιά Αντιγόνη (λατρεμένη ύπαρξη)
Δυο με γύρο (μεγάλη συμπάθεια)
Dora Tsirka (αδιαμφισβήτητο ταλέντο)
Dorothy (πολλά κοινά)
Eleni των κοχυλιών (relationship guru)
Εριφύλη (ευλογημένα χέρια)
Κ.Κ.Μοίρη (αστραφτερό πνεύμα)
Mermy Blue (ποιητική ματιά)
Miou-Popofotitsa (ψυχή-αγκαλιά)
Ξαβιέρα Χολάντερ (lifestyle guru)
Οδοιπόρε (ποιητή της καθημερινότητας)
Παιδί της πλατείας (επαναστάτη)
Pastaflora (αγαπημένη τσιφ χαιρ στάιλιστ)
Προκόπη Δούκα (αγαπημένε dj)
Roadartist (καλλιτεχνάκι μου)
Skroutzako (παιδί-χαμόγελο)
Τσαλαπετεινέ (αδελφέ ψυχή)
tsalapeteine (venceremos, νονέ)
Φοράδα στ'αλώνι (σύννεφο γέλιου)

φίλοι, γνωστοί, γείτονες, συνμπλόγκερς που μας επισκέπτεστε σιωπηλά

η διεύθυνσις του χώστεν ουντ ντελικατέσσεν, οι υπαλλήλοι, και τα φλίτατα κχτηνάκια ήτοι οι:

Freedom (διευθύντρια-για τα παράπονα)
Rebesque (αποδιευθυντής-συμβουλές πισί)
Ελπίδα (lifestyle-συμβουλές Feng Shui)
Θωμάς (επισκέπτης υγείας-σκυλοτροφές)
Δώρα (στο ταμείο-bodyguard)
Άρης (μάρκετινγκ-ελαφροκυνήγι)
Ευγενία (νεοπροσληφθείσα-θέματα καρδιάς)
Ροβέρτος-Αλέξανδρος (τουριστικός πράκτορας-κοινωνιολόγος)
σας ευχόμεθα

ό,τι το καλύτερο για τη νέα χρονιά και τη νέα δεκαετία! Να είμαστε καλά, να τα λέμε εδώ και αλλού και να βλέπουμε τις ζωές μας να ανθίζουν κάθε μέρα!

Φιλιά σε όλους, μεγάλες αγκαλιές και ό,τι ποθεί ο καθένας!
ΣΜΟΥΤΣ!

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

Η τριαντάρα κι ο εικοσάρης ΙΙΙ


Στο τρίτο ραντεβού, εκείνη πήγε μπαρουτιασμένη από τη δουλειά. Του έβαλε τις φωνές γιατί εκείνος ήταν πάλι στα αγαπολούλουδα κι εκείνη στον πλανήτη των πιθήκων. Της είπε "σε παρακαλώ, μην πονάς για πράγματα που δεν αλλάζουν και μη σκέφτεσαι πολύ, πες μου ποιο είναι το πρόβλημα και θα ψάξω εγώ να βρω μια λύση". Εκείνη χάζεψε (πάλι). Συνηθισμένη σε σχέσεις ανταλλαγής, σε συγκεκαλυμμένους εκβιασμούς και πισώπλατα μαχαιρώματα, προσπάθησε να βρει την παγίδα σε όλα αυτά. Δεν υπήρχε. "Άσε με να σου κάνω λίγο μασάζ και μη σκέφτεσαι πολύ, θα μου κάνεις ρυτιδούλες" της είπε εκείνος. Εκείνη βούτηξε την τσάντα της και έφυγε. Χωρίς μασάζ και μάλλον με μπόλικες ρυτιδούλες.
Ο μικρός την λάτρευε. Κι εκείνη, αν και άργησε, τελικά ενέδωσε. Και "σ'αγαπώ" του είπε εν ευθέτω χρόνω, και "ο δεσμός μου" τον σύστησε σε μας, και για γάμους και παιδιά είπαν μπροστά μας. Αυτός να την κοιτάει στα μάτια, αυτή να είναι στον έβδομο ουρανό, να κοιτάει τη φωτογραφία του στο κινητό της και να αναστενάζει, να θέλει να ξεμαλλιάσει την έρμη την Έφη που απλώς είπε πόσο ωραίο παιδί είναι και γενικά ένα ευτυχισμένο συμπούρμπουλο. Τη συμβούλεψα να μη βιαστεί να κοιμηθεί μαζί του, αυτά δεν βγαίνουν ποτέ σε καλό. Με άκουσε μόνο εν μέρει και η...προσομοίωση έλαβε χώρα.
Εκείνη είχε παρατηρήσει ότι συγκεκριμένες μέρες και ώρες ο μικρός εξαφανιζόταν. Και μπορεί να το έκανε αραιά όταν ήταν στα πρώτα τους σκιρτήματα, μετά το ρημάδι το "σ'αγαπώ" όμως, είχαν αυξηθεί. Ξαφνικά εκείνος είχε γίνει πολύ υπναράς, ξαφνικά εκεί που μιλούσαν στο τηλέφωνο τον έχανε, ξαφνικά είχε πάψει να είναι συνεπής στα ραντεβού του. Εκείνη αμέσως σκέφτηκε ότι υπήρχε κάποια άλλη. Του το είπε και του δήλωσε ότι έφευγε από τη ζωή του. Εκείνος προκάλεσε διάφορους τραυματισμούς στον εαυτό του για να την κρατήσει. Την κράτησε αλλά εκείνη πια ήταν πολύ διαφορετική. Τον είχε πιάσει να της λέει ψέματα και μολονότι εκείνος δεν το παραδεχόταν, ήταν σίγουρη ότι υπήρχε τρίτο πρόσωπο.
Πριν μερικές μέρες, έχοντας δαγκώσει τη λαμαρίνα πολύ άσχημα, ήπιε πολύ. Βγήκε στους -έρημους ευτυχώς- δρόμους του Πόρτο-Ράφτη με το αυτοκίνητο και άρχισε να παριστάνει τον Σουμάχερ. Το κινητό στο χέρι, να τον καλεί μια, δυο, πέντε, δέκα, είκοσι, πενήντα φορές και το άλλο χέρι στο τιμόνι...τι να σου κάνει το ένα χέρι στο τιμόνι όταν τρέχεις με 150; Ξέφυγε από την πορεία της και χτύπησε στις προστατευτικές μπάρες, έκανε μερικές πιρουέτες και σταμάτησε. Τη βρήκε σε κακά χάλια, χτυπημένη, ματωμένη, τρομαγμένη και απολύτως ξενερωμένη ένα παιδί που πήγαινε σπίτι του μετά από βάρδια στο αεροδρόμιο.
Ο μικρός τρόμαξε όταν του το είπε. Κι ας ήταν ο πρώτος που είχε φτάσει στα άκρα. Ίσως γιατί εκείνος καλούσε κι ένα ασθενοφόρο καλού-κακού όταν έκοβε τις φλέβες του, όπως κάθε άνθρωπος που πραγματικά θέλει να αυτοκτονήσει... Φυσικά, αυτή η απελπισμένη της στάση, αντί να τον τραβήξει κοντά της, τον απώθησε κι άλλο. Δεν ήξερε, δε ρώταγε; Ο μπαμπάς της αγόρασε άλλο αυτοκίνητο και η χώστες μετά των κχτηνακίων την ανέλαβαν για ψυχανάλυση - ανασυγκρότηση - επανένταξη. Μακριά από τον μικρό και τα αρρωστημένα του. Όταν, δασκαλεμένη από την χώστες, πήρε τηλέφωνο τον μικρό για να του ανακοινώσει ότι χωρίζουν, εκείνος άρχισε τις συγγνώμες και τις γλύκες. Εκείνη ξανακύλησε κι άρχισε τα "σ'αγαπώ" και τα λοιπά μωρουδιακά.
Εδώ και μερικές μέρες του λέει ότι θα ξαναγυρίσει στον τριαντακάτη της κι εκείνος της λέει να μην το σκεφτεί καν. Κι από την άλλη μεριά, ενώ παραδέχτηκε το πόσο λάθος έκανε, ενώ της υποσχέθηκε ότι δεν θα την ξαναφήσει μόνη, ενώ της ζήτησε γονατιστός συγγνώμη και της είπε πόσο την αγαπάει, της τηλεφώνησε και ακύρωσε -για μια ακόμη φορά- το ραντεβού λέγοντας ότι νυστάζει. Εκείνη του είπε για μια ακόμη φορά ότι θα πάει στον τριαντακάτι ετών κι εκείνος της απάντησε "κάνε ότι θες, το πολύ σε μια βδομάδα πάλι σε μένα θα γυρίσεις". Τη συμβούλεψα να τον χωρίσει άνευ ετέρου, αλλά δεν με ακούει... Πιο καλή η μοναξιά, αγάπη μου...
Και μετά από τα τελευταία νέα, αναιρώ την από κάτω ανάρτηση (η οποία ισχύει για ελάχιστους και τυχερούς) και αφιερώνω στην ταλαιπωρόκαρδη Ευγενία το τραγουδάκι που παίζει στο μου-που-τρία και που αποτελεί βασική γραμμή πλεύσης του μαγαζιού, εκτός αν ανήκει κανείς στους ελάχιστους και τυχερούς που λέγαμε...

Η μόνη σωστή κουβέντα που ειπώθηκε αυτές τις μέρες...


Βρέχει (δακρυγόνα) στη φτωχογειτονιά vol.3

Τόση ηρεμία και τη δεύτερη μέρα, δεν την περίμενα. Αν εξαιρέσει κανείς τους δρόμους



που είχαν αυτή τη μορφή, στην Ακαδημίας, κάτω από τη Νομική



και τις στάσεις των λεωφορείων που ήταν -ελαφρώς καλέ!- σπασίμπα,



στους γύρω δρόμους, το αίσθημα ασφάλειας ήταν γενικευμένο. Πώς ψήφιζαν κάποτε και τα δέντρα; Ε, τώρα, προστατεύονταν ακόμα και τα Αβραμοκολωνάκια στα Κολωνάκια.



Έξω από τη Νομική, η φουφού του καστανά, γιατί, όπως λέει και ο τοίχος πάνω δεξιά, έχουμε πόλεμο



και στον αττικό ουρανό, το αγαπημένο γκατζετάκι με φακό μπροστά (τι να δει με το μπροστινό φανάρι; Πόσο κυκλοφοριακό να έχει πια πάνω από το κέντρο;)



Πάνω εκεί στην πρόσοψη του έρμου του Τραμπακόπουλου (εξαιρετικά πράγματα έχει φέτος!) ποιός στην ευχή σκάλωσε, ο Σουλτάν; Κι άντε και σκάλωσε, το Ρ και το Κ που πήρε, τι θα τα κάνει;



Ε, μετά από περιδιάβαση στο κέντροσπασίμπα, πας σπιτάκι, καλωδιώνεις το καταρραχτάκι Feng Shui που είναι σαν ουρανοξύστης του Χονγκ-Κονγκ και κάάάάθεσαι



και βλέπεις τηλεμαραθώνιο με τον Προκόπη Δούκα!

Βρέχει (δακρυγόνα) στη φτωχογειτονιά vol.2

Αν είστε προπτυχιακοί φοιτητές, σπεύσατε να περάσετε τα μαθήματα και να ορκιστείτε, διαφορετικά σας βλέπω να ορκίζεστε στα Starbucks στην Κοραή (που αν είστε νομικάριοι, έτσι κι αλλιώς δεύτερο σπίτι σας έχουνε γίνει) γιατί τα νεοκλασικά του Τσίλερ δεν τα βλέπω καλά.



Καλέ ξεκλείδωτα τα αφήσανε και φύγανε μέσα στη νύχτα τη μαύρη;



Ου φονεύσεις ή kill the rich;



Τι είναι το Σ.Τ.Α.Ν.Ε. ρε παιδιά;



Οι ποιητές του δρόμου διακατέχονται από έντονο λυρισμό



36 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο...



...άλλη μια πύλη έπεσε



...μίλησε κανείς για μεντεσέδες; Τους ψευτίσανε πια...



Και τις πλάκες των πεζοδρομίων επίσης



Καλά που δε ζει ο Τσίλερ γιατί θα πέθαινε από πολλαπλό εγκεφαλικό



Η συμβουλή της ημέρας, στον ανδριάντα για να τη βλέπουμε...



Βρε τι ωραία περνάμε εις τας εξοχάς... Έξοχα!

Αλέξανδρου και Γρηγορόπουλου γωνία



Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Βρέχει (δακρυγόνα) στη φτωχογειτονιά

Γειά σας φίλοι και γειτόνοι.
Σήμερις εγκαταλείψαμε τα ήρεμα ΒΠ προς χάριν του αστυνομοκρατούμενου και επεισοδιακού κέντρου. Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του μικρού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, το κλίμα βαρύ, οι δρόμοι άδειοι, τα βλέμματα και οι κινήσεις νευρικές. Τα πιτσιρίκια τσαντισμένα και οι μεγάλοι αποσυντονισμένοι.
Ξεκινήσαμε με εκκλησιασμό στον Άγιο Νικόλαο Πευκακίων (προστάτης άγιος ο Saint Nicholas γαρ) και συνεχίσαμε με ανηλεές κοπροσκύλιασμα σε Κολωνάκι και Εξάρχεια. Και μολονότι ο Αλέξης γκρίνιαζε ότι αν γινόταν κάτι δε θα φτάναμε σώοι και αβλαβείς ως την Τσακάλωφ όπου είχε αφήσει το Α5, τα γεγονότα τον διέψευσαν. Να επισημάνω ότι ενώ κατέθεσα πρόταση στον Νικήτα από πέρσι κιόλας σχετικά με τον εορτασμό, πάλι δέντρο θέλει να στήσει στην πλατεία Συντάγματος! Ιδού τα τρυφερά ενσταντανέ από το κέντρο:
 
1. Στη συμβολή Χαριλάου Τρικούπη και Καλλιδρομίου, λίγο πιο κάτω από το ΑΤ, η κορδελίτσα να κλείνει το δρόμο και το σκουπίδι να δίνει πάρτι στα στενά (πόσο χάρηκα που μετακόμισα!)



2. Έξω από το ΣτΕ, ηρεμία. Λίγο πιο κει, τα βλαμμένα καίγανε τους θάμνους έξω από τα νεοκλασικά τα οποία ξανάκαναν σύχριστα με τα σπρέι. Μα πόσο βλαμμένα...



3. Έξω από τη Βιβλιοθήκη, το Πανεπιστήμιο και την Ακαδημία γίνεται ένα σχετικό νταβαντούρι και τα όργανα δε μας αφήνουν να πλησιάσουμε.



4. Φυσικά, δε θα μπορούσαν να μην αναρτήσουν πανό στα Προπύλαια. Τα χημικά έρευσαν άφθονα, όπως σε κάθε παρόμοια περίπτωση. Αααχ, τη δροσιά τους, βρε!



5. Και φυσικά, η περίοδος Σπασίμπα μόλις ξεκίνησε! Δειγματοληπτικά, ό,τι βρίσκαμε στο δρόμο μας.

Zara!



ΞαναZara


ΞαναμαναZara



6. Στου Ζολώτα, τα πράγματα ήταν λίγο καλύτερα. Απλά ξεκίνησε μια ζαρντινιεροβεντέτα κι ο Θεός να βάλει το χέρι του. Μία (έγινε) χώμα, χιλιάδες στον αγώνα!



7. Ο Lentzos, γυαλιά-καρφιά.



8. Η Wind μάλλον έχει χαρατσώσει πολύ άσχημα κάποιους από αυτούς, εξ ου και πήραν εκδίκηση για όλα τα "σπασμένα" που πλήρωσαν στην κινητή τηλεφωνία...



9, Και ο Giannetos τους έκατσε στο στομάχι... Μα τιμές είναι αυτές;



10. Η ταμπέλα του φαρμακείου πάντως δεν ήταν και ΤΟΣΟ χάλια...
(Το Wally καφέ ακριβώς δίπλα ανέγγιχτο!)



11. Η πλατεία Συντάγματος σε κατάσταση μισογκρεμισμένο γιαπί... Τι να γιαπεί κανείς!



12. Δε θα μπορούσε να λείπει η φιλοσοφία της ημέρας



Αλλά για όλη την καφρίλα, μας αποζημίωσε το όμορφο graffiti Άρχοντας των Δαχτυλιδιών - Σιλμαρίλλιον εμπνευσμένο από το ομώνυμο έργο του Tolkien. Δε βάζω αριθμό, γιατί είναι άλλη κατηγορία (και θα πάει 13 και δε θέλω).


Αριστερά, ο Gandalf the Grey και μετέπειτα Gandalf the White, τρελό survivorάκι των Μάγων. Δεξιά, ο μπάρμπας με το μούσι το άσπρο είναι ο Ulmo, θεός των υδάτων, κάτι σαν Ευρωπαίος ομόλογος του δικού μας του Ποσειδώνα και ο άλλος -ο Klein-Mein- με το σπαθί, είναι ο Tuor, ο πρώτος Numenorian, παππούς του Elrond, πρόγονος του Aragorn και άλλα εδώδιμα και αποικιακά. Όσοι δεν καταλάβατε, τη Δευτέρα με τον κηδεμόνα σας.
Προσθήκη

Νόμιζα ότι η μέρα είχε τελειώσει. Αν και δεν είχαμε ακόμη επιστρέψει ο καθένας στη βάση του και καθόμασταν στο φιλόξενο πατρογονικό τσαρδί της Ελπίδας κάπου στο Κολωνάκι, για μας η μέρα περιείχε ακόμη επιστροφή στα σπίτια μας, ντους και ύπνο. Αμ δε... Ο φλίτατος Rebesque πέταξε την ιδέα "ρε παιδιά, δεν πάμε Εξάρχεια;". Τον στραβοκοιτάξαμε όλοι γιατί σήμερα είχαμε περπατήσει τουλάχιστον 7 χλμ. και δεν τρελαινόμασταν για την ιδέα. Έλα μου όμως που κάτι μας φαγούριζε να πάμε (δε λέμε τι). Πεζώ 2 και πάλι και φτάνουμε στην πλατεία Εξαρχείων.
Διαθέσεις επαναστατικές, αντι-"μπατσικές", έτοιμοι όλοι να φωνάξουμε "μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι" σε όποιον μας ζητούσε ταυτότητα. Παντού μεγάλες ομάδες αστυνομικών, καμιά δεκαπενταριά τουλάχιστον μαζί. Εμείς, οι μισοί, 4 άντρες, 3 γυναίκες. Μας φοβόντουσαν; Προφανώς όχι. Κι όμως, ταυτότητα δε μας ζήτησε κανείς. Ίσα ίσα που μας είπαν ότι ήταν ασφαλές να πάμε προς τα Εξάρχεια, αλλά να προσέχουμε στην περιοχή του Πολυτεχνείου.
Και φτάνουμε στην πλατεία. Κι αντικρίζουμε το εξής θέαμα: Οι μπάτσοι, παρατεταγμένοι στη μια πλευρά, κάθονται Παναγίες, Ούτε μιλάνε, ούτε λαλάνε, ούτε κινούνται. Από την άλλη, οι "αντιεξουσιαστές". Κάτι τυπάκια μισομεθυσμένα, σε παραλήρημα χυδαιολογίας. Φτύνουν, βρίζουν, συμπαρασύροντας σε έναν οχετό μίσους ό,τι πιάνει η γλώσσα τους. Από την άλλη, οι μπάτσοι, εντυπωσιακά ψύχραιμοι. Δείχνουν ότι δε θέλουν να "τσαμπουκαλευτούν" και να δημιουργήσουν ένταση. Αντίθετα, προσπαθούν με την ουδέτερη στάση τους, να την αποσοβήσουν.
Περιμένουμε να φτάσουν σε ένα σημείο βρασμού και να επιτεθούν, αλλά τίποτα. Το παραλήρημα των "επαναστατημένων" συνεχίζεται, προκαλώντας μας αηδία. Δεν υπάρχει καμιά ιδεολογία, καμιά αιτιολογία, κανένας Γρηγορόπουλος εκεί μέσα. Μόνο τυφλό μίσος. Αηδιασμένοι από αυτή τη συμπεριφορά, την οποία ούτε εγκρίνουμε, ούτε στηρίζουμε, βλέπουμε το παραλήρημα να ξεφουσκώνει όσο η ώρα περνάει. Κάποια στιγμή, οι "αντιεξουσιαστές" πετάνε μπουκάλια στους μπάτσους κι εκείνοι απαντούν με προειδοποιητικές κραυγές.
Το πράγμα εκτονώνεται χωρίς δράματα, η μια διμοιρία αποχωρεί και οι "αντιεξουσιαστές" συνεχίζουν τις προκλήσεις. Μετά από λίγη ώρα, οι επαναστάτες αρχίζουν να πεινάνε, να διψάνε, να νιώθουν την ανάγκη να εκτονώσουν τις φυσικές τους ανάγκες και το όλο σκηνικό λήγει, η δεύτερη διμοιρία φεύγει και όλα τελειώνουν. Παίρνουμε ξανά το δρόμο για το Κολωνάκι -και αυτή τη φορά και για τα σπίτια μας- συνειδητοποιώντας ένα πράγμα: η αστυνομία του 2009 δεν έχει καμιά σχέση με την αστυνομία του 2008. Και οι αντιεξουσιαστές του 2009 δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με το οργισμένο πλήθος που διαδήλωνε το 2008.
Μη σας πω ότι λυπηθήκαμε τους μπάτσους...

Τη μάσκα μου κι έφυγα!

Και επειδή γνωρίζουμε πόσο απαιτητική είναι η πελατεία μας που δε συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο από το καλύτερο, μερικές ιδιαιτέρως καλαίσθητες μάσκες που μπορείτε να βρείτε στο κατάστημα, μέρες πό'ρχονται θα γίνουν το απόλυτο must!
Έλα, πάρε πάρε!