Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Είμαι η Freedom και μόλις έφευγα...



Παίρνω αμπάριζα από το spoiler της Ελπίδας που δε θέλει να πάει στο Αμπού Ντάμπι και βγαίνω στην τελετή λήξης λειτουργίας του χώστεν ουντ ντελικατέσσεν. Ώρα να πάρουμε τα κουβαδάκια μας και να φύγουμε, να πάμε αλλού. Διότι απλώς ανανεωνόμαστε, δεν εγκαταλείπουμε. Και όπως πολύ ορθά είπε και ο γιατρός μας, αναλαμβάνει το PR του μαγαζού, καθότι εις τας επαρχίας που βρήκε να πάει, δεν έχει να κάνει απολύτως τίποτα, εφημερεύων ή μη.
Αυτό εδώ το μπλογκ δημιουργήθηκε για να επανορθωθεί μια στιγμή τρέλας. Οι πρώτες αναρτήσεις που βλέπετε να υπάρχουν εδώ (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2008) αρχικά κυκλοφόρησαν στο μπλογκ "Τα νέα του Μπίθουλα", πάλι υπό την διεύθυνση της υποφαινομένης και υπό λίγο διαφορετική σύνθεση. Σε μια στιγμή υπερβάλλοντος συναισθήματος / ηλιθιότητας / άντε πεστε το κομψά τρέλας, το μπλογκ αυτό έκλεισε για το κοινό, αλλά οι αναρτήσεις κρατήθηκαν στο σεντούκι και ξαναβγήκαν στο φως με τη δημιουργία του μαγαζού τούτου.
Η χρονική εκείνη περίοδος ήταν μαύρη για την ιδιοκτήτρια. Μια λάθος επιλογή οδήγησε σε πολλαπλές αρνητικές συνέπειες. Δεν ξέρω αν και κατά πόσο ήταν εμφανής στις αναρτήσεις μου η ψυχική ταλαιπωρία στην οποία είχα βλακωδώς μόνη μου οδηγηθεί, πάντως συγκυριακά ήταν ο χειρότερος κυκεώνας στον οποίο έχω βρεθεί. Μαζί με μένα, και οι άνθρωποι που με αγαπούσαν / αγαπούν.
Το πρόβλημα με μένα είναι ότι δεν εγκαταλείπω τις κάθε είδους ανθρώπινες σχέσεις μου ( φιλικές, συγγενικές, ερωτικές) αν πρώτα δεν έχω βεβαιωθεί ότι έγιναν όλα όσα θα μπορούσαν να περισώσουν την κατάσταση. Αυτό, ξέρετε, είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρο, οδυνηρό και ατελέσφορο, μιας και ό,τι τελειώνει μέσα μας, καλύτερα να αφήνεται να το πάρει το ποτάμι. Και καλά αν τελειώσει. Τι γίνεται αν δεν έχει υπάρξει ποτέ;
Γιατί σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις δε χωράνε αλχημείες. Ή κολλάς με κάποιους ανθρώπους, ή δεν κολλάς. Και είναι κουτό να προσπαθείς να κολλήσεις με το ζόρι. Οι σχέσεις, όπως έχουμε ξαναπεί (κι έχουν πει άλλοι πριν από μας!) είναι σαν τα ρούχα. Αν "τραβάνε" από δω, αν "κρεμάνε" από κει, τα αφήνεις και φεύγεις. Γιατί ότι και να κάνεις, ποτέ δε θα είναι όπως πρέπει και πάντα θα έχεις μια περίεργη αίσθηση να σε συνοδεύει. Κάπως σαν το παζλ, που όλα τα κομμάτια είναι μέσα, αλλά όχι απαραίτητα στη σωστή θέση. Και κάποια στιγμή που κοιτάς από πιο κοντά, το βλέπεις καθαρά ότι έχουν μπει τουρλουμπούκι.
Έτσι είναι. Οι σχέσεις δε θέλουν δουλειά. Ταίριασμα θέλουν. Ταίριασμα ψυχών και εγκεφάλων. Να δουλεύουν στα ίδια μήκη κύματος. Όχι να συνυπάρχουν με το ζόρι και με χίλες υποχωρήσεις. Να είναι οι φίλες σαν την Ελπίδα, τη Δώρα, την Ευγενία, τη Μαρία, τη Mady και τη Heida. Να είναι οι ιστοφίλες σαν το Ελενάκι που ξέρω ότι δε μου κράτησε κακία που δεν της ευχήθηκα στη γιορτή της γιατί έκανα παρέα στα νυστέρια, να μη νιώθουν μοναξιές.
Τέσσερις μέρες έμεινα στην Αθήνα. Οχτάωρα στο μαιευτήριο, να βλέπω τον κούκλο νεογέννητο μακρυμάλλη ανηψιό μου (θα γίνει ο πιο όμορφος καστανός γαλανομάτης μεταλλάς της Αθήνας, χαλαρά) να ανοίγει τα όμορφα μπλε μάτια του και να μας κοιτάει απορημένος, να σταυρώνει τα πατουσάκια του και να κοιμάται, να κάνει φάτσες, να πίνει το γάλα του και να ψιλογκρινιάζει όταν τον κρατάνε κάπως και νιώθει άβολα.
Η οικογένεια φυσικά σε αναβρασμό ευτυχίας, τα κχτηνάκια μου που μετέτρεψαν το δωμάτιο του μαιευτηρίου σε κήπο με μπαλόνια επίσης ευτυχισμένα, ιδίως το νέο ζεύγος Άρης-Ελπίδα, που κανείς δεν πήρε χαμπάρι πότε δημιουργήθηκε και γενικά όλο το σκηνικό ήταν το ακριβώς αντίθετο από ότι ένα χρόνο πριν. Σαν να πήραμε στροφή 180 μοίρες και αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς νέα κατεύθυνση όλοι μας.
Και μετά τη φρίκη που φάγαμε συλλογικά με την εγχείρησή μου (αν και δεν θα έπρεπε), η ηρεμία. Σινεμά με την παρέα, εννιά νοματαίοι να κάνουν πλάκα, σόπινγκ, να παίζουν μπλιμπλίκια (ηλεκτρονικά) κι αυτό το κερατένιο παιχνίδι με το μικρό δίσκο που φεύγει με ταχύτητα πάνω στο μεταλλικό τραπέζι, που το κοπανάμε για να βάλουμε γκολ ο ένας στον άλλον και ποτέ δεν μπορώ να θυμηθώ πώς στην ευχή το λένε.
Μετά, ταινία. Αυτή που βλέπετε στο αμέσως επόμενο ποστ. Πέρσι, είχα δει το πρώτο μέρος καθισμένη άβολα, κατεβασμένο στον υπολογιστή, σε μαύρο χάλι ψυχολογικά και ενδυματολογικά, να είμαι με κάποιον που δεν ήθελα και να νοσταλγώ αυτόν που ήθελα, μόνη μου από κάθε άποψη, χωρίς τους κολλητούς μου, έχοντας χάσει ένα από τα δύο πιο αγαπημένα μου πρόσωπα. Μα τώρα, όλα ήταν τόσο διαφορετικά...
Εκείνος που ήθελα ήταν μαζί μου επιτέλους, ήμουν ξανά ο εαυτός που κάποτε είχα αφήσει πίσω μου, χωρίς τα βάρη του παρελθόντος, οι φίλοι μου ξανά μαζί μου, ο πόνος για τις απώλειες σε μια μικρή γωνίτσα στην καρδιά, συρρικνωμένος από τις χαρές του παρόντος και τις προσδοκίες του μέλλοντος και, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, ολα τα κομμάτια του παζλ στη σωστή θέση, μια γλυκιά ηρεμία μέσα μου κι ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό μου.
Στο τραπέζι που ακολούθησε, έβλεπα τους φίλους μου να τρώνε, να πίνουν, να γελάνε και να πειράζονται μεταξύ τους και σκεφτόμουν πόσο πολύ αλλάζει η ζωή μας. Αρκεί ένα πλασματάκι τόσο δα για να κάνει το βλέμμα μιας γυναίκας που νιώθει ότι έχει χάσει τα πάντα, να ξαναγίνει αστραφτερό. Αρκεί ένα γελάκι από αυτό το πλασματάκι για να κάνει τους γονείς του να ξεχάσουν ότι τους πόνεσε. Αρκεί μια τέτοια στιγμή για να συνειδητοποιήσεις το νόημα του "η ζωή συνεχίζεται".
Κι αρκεί μια μικρή αφορμή για να νιώσεις ευτυχισμένος και πλήρης ξανά. Όταν έχεις ξεσκαρτάρει τις σχέσεις σου κι έχουν μείνει μόνο αυτοί που αξίζουν. Όταν έχεις δίπλα σου αυτόν που αγαπάς και τους πιο αγαπημένους σου φίλους όλους μαζί, γερούς και χαρούμενους, να σχεδιάζουν νέα ξεκινήματα στις ζωές τους. Όσο κι αν επιμένουμε στην παιδικότητά μας, ενηλικιωθήκαμε. Εργαζόμαστε, μένουμε στα δικά μας σπίτια, έχουμε επιλέξει τους συντρόφους μας (όχι όλοι)...ζούμε!
Το μέλλον είναι φωτεινό. Δεν υπάρχει οικονομική κρίση. Μόνο συναισθηματική κρίση υπάρχει. Κι εμείς την περάσαμε και βγήκαμε ζωντανοί. Απο δω και μπρος, μας περιμένουν γάμοι και γεννητούρια. Η παρέα θα μεγαλώσει, με πολλά μικρά πλασματάκια που θα πίνουν γάλα και θα μας κάνουν φάτσες. Και από το νέο ιστοχωριό μας, θα βλέπουμε τον κόσμο να αλλάζει μαζί μας. Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι...
Πάμε λοιπόν για νέα, υγιή και αγαπησιάρικα ξεκινήματα. Σε νέο χώρο, με καινούριες, θετικές ενέργειες. Η πιο αγαπημένη φίλη, μας έκανε το καλύτερο ποδαρικό. Περιμένουμε κι όποιους από τους υπόλοιπους μας αγαπάτε, να έρθετε. Είστε υπέροχοι, σας αγαπήσαμε, σας αγαπάμε και θα συνεχίσουμε να συμπορευόμαστε μαζί σας, για όσο κρατήσει το ταξίδι του καθενός. Το κλειδί του μαγαζιού, θα είναι στη γλάστρα με τις λευκές τουλίπες.



Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Sex and the city II



Μερικά πράγματα είναι φτιαγμένα από άντρες για άντρες. Π.χ. mundial (γιακ). Μερικά άλλα, είναι φτιαγμένα από γυναίκες για γυναίκες. Π.χ. το Sex and the city. Το φεμινιστικό alter ego μου που ακούει στο όνομα Δώρα, μόλις άκουσε ότι είχα βγάλει εισιτήρια για το Sex and the city 2, στράβωσε. Φυσικά, η όποια αντίστασή της κάμφθηκε μπροστά στο επιχείρημα "για το καημενάκι μας το ξενιτεμένο, άλλωστε θα σου έχω και jello και nachos με cheddar".
Κι αφού η χειρουργημένη -και όμορφα αδυνατισμένη- μας λατρεία hostess ξαναγύρισε στα πάτρια εδάφη, μαζευτήκαμε οι τέσσερις κοπέλες (η Freedom, η Ευγενία, η Δώρα κι εγώ) και πήγαμε. Οι υπόλοιποι 5 σερνικοί (Ροβέρτος-Αλέξανδρος, Νικολάκης-το-αίσθημα-της-Ευγενίας, Rebesque, Θωμάς και Άρης) πήγαν να δουν Robin Hood. Μπαίνοντας στην αίθουσα, διαπιστώσαμε ότι όλες ήταν ντυμένες σαν να βγήκαν από την ταινία. Κοινώς, όλες είχαμε την ίδια έμπνευση. Ακολουθεί ενδυματολογική παρένθεση.
(Η Freedom ήρθε με navy blue παντελόνα, λευκή ζακέτα τριών τετάρτων με navy blue επίσης λεπτομέρειες στα μανίκια και στο γιακά, ένα μεγάλο σκούρο μπλε κόσμημα σε βελούδινο κορδόνι, ψηλοτάκουνα πέδιλα με αστραφτερές μπλε πέτρες και μικρό, σατέν, επίσης σκούρο μπλε τσαντάκι. Όλα σεταρισμένα στην εντέλεια και τα μαλλιά ψηλό κότσο.
Η Ευγενία μας, είναι μάλλον η πιο SATC από όλες μας. Είχε δει trailer της ταινίας και ήρθε ντυμένη Carrie: μπούκλες, πολύ ανοιχτό ξανθό στα μαλλιά (το ξανθό το Μενεγακί), turquoise φόρεμα στην ίδια γραμμή με της πρωταγωνίστριας (αυτό που βλέπετε παραπάνω), μεταλλιζέ χρυσά παπούτσια και τσαντάκι. Στο λαιμό, ένα κόσμημα ειδική παραγγελία, με το όνομά της με καλλιγραφικά γράμματα. Πόσο Carrie πια!
Η Δώρα μας, το αιώνια αντιδραστικό αγοροκόριτσο, εγκατέλειψε το ίσιο μαλλί και έγινε κάτι ανάμεσα σε Μαρία Σολωμού και afro. Ήρθε από το σπίτι μου σε τραγική κατάσταση: φόρμα, φανελάκι και αθλητικά. Όλα φυσικά στο αγαπημένο της χρώμα, το μαύρο. Τελικά, κατέληξε με μαύρο υφασμάτινο παντελόνι, μαύρη tunique με μαύρο τοπ από μέσα, μαύρα loafers και μαύρο κόσμημα από όνυχα στο λαιμό.
Εγώ πάλι, φόρεσα ένα απλό ροζ φόρεμα σε γραμμή Α, με ασορτί τσάντα και πέδιλα, έφτιαξα έναν απλό κότσο, φόρεσα ένα μικρό κολιέ κι έξω από την πόρτα.)
Η ταινία ήταν πολύ καλή. Ίσως ήταν η παρέα, η διάθεση, δεν ξέρω τι, αλλά όλες μας την ευχαριστηθήκαμε. Την πρώτη την είχαμε δει με τη Δώρα πολύ μετά την κυκλοφορία της και μας είχε μείνει μια πικρή αίσθηση. Αυτήν εδώ την απολαύσαμε! Έχει πολύ περισσότερο γέλιο, πάάάάρα πολλή χλίδα, και στο δεύτερο μέρος της, πολλή Μέση Ανατολή.
Αυτή τη φορά όμως, παρά τη χλιδή του πράγματος, αντικατοπτρίζει και πραγματικές καταστάσεις: μπορεί μεν οι πρωταγωνίστριες να ζουν σε σπίτια όπου ακόμα και οι κουρτίνες είναι Versace, ή να φορούν vintage Valentino φούστες ενώ φτιάχνουν cupcakes (κλασικά sex and the city συμπτώματα χλιδομανίας), όμως τα παιδιά τους είναι ώρες ώρες το ίδιο στριμμένα όπως και των υπολοίπων και οι άντρες τους βάζουν τα -αφόρετα- παπούτσια τους πάνω στο λευκό καναπέ όταν διαβάζουν εφημερίδα.
Η Carrie, παντρεμένη πια με τον Mr Big, βλέπει ότι ο γάμος είναι πολύ ζόρικη υπόθεση, ιδίως όταν ο άντρας σου γίνεται χαριτωμένος και γλυκός με άλλες (Penelope Cruz σε ρόλο-αρπαχτή των μερικών δευτερολέπτων) ενώ με σένα είναι μουντρούχος και όχι πια τόσο γοητευτικός. Η Miranda αντιμετωπίζει το σωβινισμό του αφεντικού της και βγάζει ένταση στην οικογένειά της, παγιδευμένη ανάμεσα στις φιλοδοξίες της και στην ηρεμία που αναζητά.
Η Charlotte, με δύο παιδιά πια, ψυχολογικό ράκος, προσπαθεί να μην υποψιαστεί ότι ο άντρας της μπορεί να ενέκρινε την νταντά τους επειδή δεν φοράει σουτιέν και γενικά να φερθεί φυσιολογικά. Η Samantha, προσπαθεί να κρατηθεί νέα, καταναλώνοντας ένα κάρο χάπια (αναφορά στον Michael Jackson?) και τρώγοντας διάφορες αηδίες που κάνουν καλό στο δέρμα.
Η ταινία ξεκινά με μια αναδρομή στο πώς ξεκίνησε η γυναικοπαρέα κάπου στα 80ς (με το ανάλογο κιτς στυλ- απίστευτο γέλιο!) και με το γάμο του Stanford Blatch, του γκέι φίλου της Carrie, με τον Anthony Marantino, τον γκέι φίλο της Charlotte. Πρώην άσπονδοι εχθροί, το ευτυχές ζεύγος κάνει έναν όμορφο γάμο στα κατάλευκα, με γκέι χορωδία, με ομοιώματα κύκνων και με τη Liza Minnelli σε ρόλο παπά και guest star. Η Liza σε τρελά κέφια, χορεύει, τραγουδάει, παντρεύει και τα σπάει.
Η Samantha αναλαμβάνει το PR του Smith Jerod, του πρώην της και στη διάρκεια του πάρτι, ένας σεΐχης την προσκαλεί στο Αbu Dhabi να μείνει σε ένα από τα ξενοδοχεία του για να το διαφημίσει ακολούθως στην Αμερική. Εκεί μαθαίνουμε ότι το Dubai είναι πια passe και ότι το Abu Dhabi είναι ο νέος προορισμός των rich and famous. Φυσικά η Samantha δεν μπορεί να πάει χωρίς τις φίλες της, οπότε όλες μαζί φεύγουν για την Ανατολή. Και εκεί ξεκινάνε τα μεγάλα κέφια.
Εντάξει, υπάρχει η Miranda που πάει διαβασμένη σε ταξίδι αναψυχής (τη Freedom μας μου θύμισε) η συνάντηση της Carrie με τον Aiden σε ένα παζάρι (της υπερβολής μου φάνηκε αυτό) ένα φιλί που ανταλλάσσουν, οι ενοχές της Carrie, το τηλεφώνημα στον Mr. Big, η Charlotte που σπάει νεύρα τηλεφωνώντας συνεχώς στο σπίτι μην τυχόν και η νταντά χωρίς σουτιέν έχει αποπλανήσει τον άντρα της, αλλά κατά τα άλλα, το γέλιο ρέει άφθονο.
Ιδίως στην προτελευταία ενότητα, όπου λόγω μιας κλασικής ατασθαλίας της Samantha με έναν Δανό σε μια παραλία, βρίσκονται όλες διωγμένες από την Εδέμ της χλιδής και μπλέκουν στο παζάρι καθ'οδόν προς το αεροδρόμιο, εκτυλίσσονται απίστευτα κωμικές σκηνές, οι μουσουλμάνες κάτω από τις μαύρες μπούρκες τους φοράνε πολύχρωμα συνολάκια γνωστών οίκων (παρατραβηγμένο!) και η γυναικεία αλληλεγγύη είναι δεδομένη από τις μουσουλμάνες προς τις αμερικανίδες (αυτό κι αν ήταν τραβηγμένο!).
Οι πρωταγωνίστριες κρατιούνται μια χαρά, χωρίς εμφανείς διαφορές, εκτός της Parker, η οποία έχει υποκύψει και ξαναυποκύψει στη γοητεία του botox και των πλαστικών. Τα παπούτσια πια δεν προβάλλονται τόσο όσο τα ρούχα, υπάρχει ένας άλφα κοινωνικός προβληματισμός με αυτούς που μεταναστεύουν σε πλουσιότερα κράτη για να βρουν δουλειά, αλλά το δωδεκάποντο, δωδεκάποντο, ακόμα και μέσα στην έρημο, ακόμα και πάνω στην καμήλα.
Σε γενικές γραμμές, οι γυναίκες θα το απολαύσετε. Οι άντρες, καλύτερα να δείτε Robin Hood. Αλλά να μην πάρετε μαζί σας αγοροκόριτσα γιατί θα τρώνε σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, θα πίνουν κουβάδες Coca Cola και θα σας σπάσουν τα νεύρα.

Ελπίδα

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Νεότερα από το μέτωπο



Αγαπημένοι φίλοι του μαγαζού, βασικά καλησπέρα σας. Κούλα, πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος. Rebesque, κι εμείς στενοχωρηθήκαμε για τον Dio αλλά δεν κάναμε κι έτσι. Αγαπημένη χώστες, το μαγαζί είναι στη θέση του. Φίλοι και φίλες, η χώστες μας μπήκε εσπευσμένως στο νοσοκομείο την περασμένη Πέμπτη με αρχή περιτονίτιδας, εξ ου και οι Κωνσταντίνοι/ες και Ελένες δεν λάβατε τις ευχές της. Μου ζήτησε να τις διαβιβάσω εγώ, αλλά έχω χάσει τη μπάλα, οπότε, όσοι περνάτε, να ξέρετε ότι σας εύχεται ό,τι καλύτερο. Ο φλίτατος Rebesque βρήκε σε μας και στις μανούλες και των δύο εισιτήρια της τελευταίας στιγμής, τσιμπημένα μεν, μια χαρά δε και ούτως, πρώτα οι δύο ανήσυχες συμπεθέρες και την άλλη μέρα η αφεντιά μου μετά της χαριτόβρυσης δεσποσύνης Δώρας με τις αγκαθωτές γάμπες και του Rebesquότατου πετάξαμε για τας κρύας Γερμανίας. Με χαρμολύπη, ομολογώ, αφήνοντας πίσω το ζευγαράκι της Αγίας Παρασκευής, ήτοι τον συνάδελφο και έτερο ιατρό του μαγαζού -πρώτο τη τάξει λόγω αρχαιότητος- Άρη και της καλής του Ελπίδος, οι οποίοι αναμένεται να μας χαρίσουν απίστευτες στιγμές γέλιου και πιτσουνοειδούς αγαπουλινίασης, καθώς ο φτερωτός μπασταρδίων αστόχησε και τους κοπάνησε μάλλον κατά λάθος.
Εκεί εις τας κρύας Γερμανίας, συναντήσαμε αφθόνους Γερμανούς, από φασισταριά άξια τσιμεντώματος και ανασκολοπισμού -Θωμάς Tepes, Θωμάς ο Παλουκωτής- έως εξαιρετικά σκεπτομένους ανθρώπους. Συναντήσαμε το ξενιτεμένο χρυσοζεύγαρο Αλέξη-Freedom εις το νοσοκομείον, ο εις όρθιος με μπάλες anti stressing στα χέρια δια να μη δαγκώνει τα νύχια του -λόγω βακτηρίων και μυκήτων- η ετέρα οριζοντιωμένη στο κρεβάτι του πόνου μετά την εγχείρηση, η οποία έγινε πριν φτάσουμε, εξ ου και δε βούτηξα τα χέρια μου σε αίμα. Εντάξει, παθολόγος είμαι, όχι χειρούργος, αλλά εδώ στο Ελλάντα, παθολογία και χειρουργείο ντίπλα ντίπλα. Ως ιατρός εθαύμασα τον επαγγελματισμό και την ευσυνειδησία συναδέλφων τε και νοσηλευτών, που στα ελληνικά νοσοκομεία συναντά κανείς μόνο κατ' εξαίρεσιν.
Συναντήσαμε τις μαμάδες του ζευγαρακίου, ήρεμες αφού τέλειωσε η εγχείρηση, να τα λένε σαν παλιές φιλενάδες, πράγμα σπάνιο για συμπεθέρες. Συναντήσαμε και τους γείτονες του ζευγαρακίου, οι οποίοι με πραγματική προσήλωση πρόσεχαν το -ομολογουμένως καλόγουστο αν και εντελώς βαυαροστυλάτο- σπίτι. Και αντελήφθημεν διατί το χρυσοζεύγαρο καθυστερεί την επάνοδό του εις τα πάτρια, γευόμενοι τα πεσκέσια της Mady και της Heida, των δύο στενών 40κάμποσο φιλενάδων-γειτονισσών της Freedom, με τους πιστούς και καθόλου αλκοολικούς -όπως πίστευα- συζύγους και τα εύτακτα και χαριτωμένα πιτσιρδέλια.
Συναντήσαμε κι έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από ότι πιστεύαμε: σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι, οπλισμένοι με θράσος που θα έκανε τον αρχισυντάκτη της Bild να φάει τα εξτένσιον του, απεβιβάσθημεν εκ του αεροσκάφους με ύφος σταυροφόρου-θα-σας-φάω-το-επινεφρίδιο αναμένοντας αήθεις επιθέσεις άμα τη διαπιστώσει των ιθαγενών ότι είμαστε Έλληνες. Μετά δεν είχαμε τι να το κάνουμε γιατί οι Βαυαροί καραγουστάρουν (καθευαρέσκονται) Ελλάδα. Trivia: όταν είχε ανακύψει το θέμα με την Αφροδίτη της Μήλου έτοιμη να μας κάνει κολονοσκόπηση, εις καλοθελητής είχε πετάξει ένα αντίτυπο του Focus εις τους κήπους του σπιτιού του Αλέξη. Η πρωκτοφυλλάδα βρήκε τη θέση της εις τον της ανακυκλώσεως κάδον, την δε επομένη, εις τους ιδίους κήπους υπήρχαν καμιά δεκαριά σημειώματα που κατονόμαζαν τον "ένοχο". Μέχρι που ο φλίτατος Αλέξανδρος τον πήρε παράμερα και με την αιώνια ηρεμία και επιστημοσύνη του, του εξήγησε τι σημαίνει "Δίστομο-ξεκληρίζω ένα ολόκληρο χωριό","παίρνω τον χρυσό από το κρατικό θησαυροφυλάκιο της Ελλάδας κατά την άτακτη φυγή μου" όπως επίσης και τι σημαίνει "για καμιά 20ριά χρόνια βάζω τους γκασταρμπάιτερ να μου αναστηλώσουν την οικονομία" και ο μάλαξ έστρωσε ήθος και χαρακτήρα αδαμάντινο. Δεν ξέρω τι γίνεται εις τας λοιπάς κρύας Γερμανίας, πάντως εκεί στο Νότο, η αγάπη -για τους Έλληνες- κάνει κρότο.
Το βρισίδι δε που πατήσανε όλοι κατά της Focus και της Bild όταν τους μιλήσαμε για τα δημοσιεύματα -πρέσβειρα πολιτιζμού η αγαπητή Δώρα- δεν περιγράφεται. Μη νομίζετε ότι πρόκειται περί εντύπου περιωπής αυτό που μας έβρισε. Μια περιντροπής δήθεν πολιτικολογούσα κιτρινοφυλλάδα είναι, που μάλλον οι συντάκτες της έχουν χρόνια να... α, χμ -γερμανίδες γεροντοκόρες όλοι- γιατί είναι μέσα στα νεύρα και την εχθρότητα.
Η χώστες πήρε εξιτήριο όσο πιο σύντομα μπορούσε -η αιώνια αλλεργία της για τα νοσοκομεία- και πήγε σπίτι της, χαίρει άκρας υγείας και από το κρεβάτι του μετεγχειρητικού πόνου ανακοίνωσε την μετατροπή της επιχείρησης από χώστεν ουντ ντελικατέσσεν σε μικρή Βουλή, σε νέα ιστοδιεύθυνση, με ανανεωμένη εμφάνιση και ποικίλο περιεχόμενο. Όσοι μας αγαπάτε, θα λάβετε πρόσκληση. Το δε κατάστημα θα παραμείνει εδώ στην παλιά του θέση, άθικτο, αλλά επειδή winds of change blow over us που λέει και ο Μπρους ο Ντίκινσον, απαξάπαντες χρειαζόμαστε την ανανέωση. Ειρήσθω εν διόδω, οι Maiden κυκλοφόρησαν το τελευταίο τους -όπως διαδίδεται- studio album με τίτλο Final Frontier και ξεκινάνε tour στην Αμερική. Τον Αύγουστο θα έρθουν κατά Ευρώπη μεριά και στις 5 Αυγούστου θα παίξουν στο Wacken Open Air -εγώ μόνο τη Wackenhut ήξερα- στο Χολστάιν -αυτό, από ότι μας είπε ο αγαπητός Αλέξης είναι τέρμα Θεού αρχή Οντίν στη Βόρεια Γερμανία, καμιά 850ριά χιλιόμετρα από το σπίτι τους, μια σοκολάτα δρόμος. Λογικά, θα έρθουν και στην Ελλάδα, αλλά μετά την κλοπή της κιθάρας του Adrian Smith τον Αύγουστο του 2008, τίθεται εν αμφιβόλω, οπότε για να είμαστε σίγουροι, αφού έχουμε και τα μέσα, θα ξαναπάμε εις τας κρύας Γερμανίας. Κι επειδή το Wacken Open Air είναι μεγάλο γεγονός και οι Γερμανοί δεν είναι σκυλάδες ως ημείς οι Έλληνες, ιδρώσαμε να βρούμε δωμάτια για όλους στο ίδιο ξενοδοχείο, αλλά άξιζε τον κόπο, γιατί προβλέπεται να είναι σαν πενταήμερη! Βασικά θα είναι πενταήμερη, γιατί μόνο το φεστιβάλ κρατάει 3 μέρες (πάνω από 30 μπάντες!), προσθέτοντας και τις δύο ημέρες ταξιδιού και ραστώνης, όπως συνηθίζουμε εδώ εις την Ψωροκώσταινα, εγένετο πενθήμερο. Και καθώς πέφτει κοντά στην ημερομηνία γνωριμίας του εν Γερμανία ζευγαρακίου (2/08/2008), ψυχανεμίζομαι ότι αυτό το event θα το θυμόμαστε για καιρό και για ποικίλους λόγους!
Αυτή εδώ είναι η 98η ανάρτηση. Η 100ή ανάρτηση θα σημάνει τη λήξη λειτουργίας του μαγαζού. Νιώθω μια μικρή μελαγχολία κάθε φορά που κάτι τελειώνει. Η αγαπητή Δώρα είναι στον αντίποδα, ενθουσιασμένη με το νέο ξεκίνημα. Ο Rebesque, στον κόσμο του Marlboro -του Old Holborn για να ακριβολογώ. Τα ζουζουνάκια Άρης- Ελπίδα και Ευγενία-Νικολάκης ζουν στον ροζ ζουζουνόκοσμό τους, οπότε, τιμής ένεκεν συμπεριλαμβάνονται στην ομάδα, χαϊρι και ανάρτηση μην περιμένετε, αγαπητοί. Το εν Βαυαρία ζεύγος -αυτούς τους αφήνω ακορόιδευτους γιατί μιλάμε για μια όμορφη σχέση που όμως πέρασε άσχημο λούκι για καμιά 10ριά μήνες, τα βλέπετε και λίγο παρακάτω- έχει πολλά να διευθετήσει, τις επιχειρήσεις του μακαρίτη παππού Ροβέρτου, τους τίτλους σπουδών της χώστες, τα γεννητούρια στα σπίτια οικείων και φίλων, βαφτίσια, γάμους, επιστροφή (σκεφτείτε το καλά), νέο νοικοκυριό, οπότε για κανένα χρόνο και βάλε, θα είμαι ο επίσημος PRολόγος ένθεν και ένθεν, εκείθεν και εντεύθεν. Που και που δηλώνουν ευθαρσώς ότι το blogging έχει τελειώσει δι'αμφοτέρους, αλλά τους πείθω να μην το πιστέψουν κιόλας. Νεότερο ιατρικό ανακοινωθέν θα ακολουθήσει σύντομα.
Την εφημερία μου μέσα!

Δρ. Θωμάς
Παθολόγος-κυνοψυχολόγος-ενίοτε δε και ερασιτέχνης χειρούργος
(αλλά συνήθως με κλειδώνουν έξω από το χειρουργείο, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί)



Δηλαδή ΑΥΤΟΙ είναι καλύτεροι;

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Τόσοι άθλιοι τραγουδιστές εκεί έξω, εσύ μας άφησες...



Μόλις το έμαθα σταμάτησε ο χρόνος. Ronald James Padavona, όλοι σε θέλαμε κοντά μας, μα ο κύριος με το όνομά σου μάλλον αποφάσισε πως έπρεπε να σε κρατήσει κοντά του για να απολαύσει και ο ίδιος την φωνή που μεγάλωσε γενιές και γενιές ροκάδων και μεταλλάδων... Ronnie James Dio, δεν ξέρω που θα σε στείλει μετά ο άλλος DIO, μα εσύ μπορείς να κάνεις ακόμα και την κόλαση παράδεισο... Θα μας λείψεις ρε κωλόπαιδο!

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Ένα τραγούδι, μια ιστορία.



Here I stand all alone
Have my mind turned to stone
Have my heart filled up with ice
To avoid it's breakin' twice

Κούμπωσε το μπουφάν του και βγήκε στο δρόμο. Ήταν η πρώτη φορά που έφευγε μακριά της. Γύρισε και την κοίταξε να κλαίει μέσα από τη τζαμαρία. Και τα δικά του μάτια ήταν βουρκωμένα. Δεν ήθελε πραγματικά να φύγει. Πως να την αφήσει μόνη της; Εκείνη όμως του είχε πει ότι ήταν με κάποιον άλλον. Τόσους μήνες, εκείνος είχε κάνει τα πάντα γι’ αυτήν, ήταν η δύναμή της. Κι άξαφνα, ένας άλλος γινόταν το παρόν και το μέλλον της. Ένας ξένος, από το πουθενά. Κι εκείνη πώς μπόρεσε να ξεχάσει τα πάντα; Τις μέρες της γνωριμίας στις διακοπές, τις φωτιές στην παραλία, τα ξενύχτια στην πόλη, τις κουβέντες, τα λουλούδια, εκείνο το πρώτο μαγικό φιλί; Κάθε λεπτό της έδειχνε ότι ήταν όλος του ο κόσμος. Και ταυτόχρονα κρατούσε απόσταση για να μην την τρομάξει. Αυτό ήταν το λάθος, σκέφτηκε. Η απάντηση στο "γιατί" που τον βασάνιζε όση ώρα εκείνη του μιλούσε. Και οι φήμες από τα χαζά κοριτσάκια που τον ήξεραν και τον φλέρταραν. Πάλι θα είχε ακούσει τίποτα και πικράθηκε. Αυτό ήταν! Έπρεπε να ξεκαθαρίσει μια για πάντα. Έκανε να γυρίσει πίσω, να της μιλήσει ανοιχτά, να της πει ότι όλα όσα ακούει είναι βλακείες, ότι την αγαπάει όπως δεν αγάπησε ποτέ ξανά, να της πει ότι θέλει να την παντρευτεί και να ζήσει μαζί της. Το τραπέζι δίπλα στη τζαμαρία ήταν άδειο.

Thank to you, my dear old friend
But you can't help, this is the end
Of a tale that wasn't right
I won't have no sleep tonight

Τα πόδια της ήταν παγωμένα. Σαν την καρδιά της. Εκείνος είχε φύγει, χωρίς καν να κοιτάξει πίσω του. Πρώτη φορά που το έκανε αυτό. Τελικά δεν ήταν ο ιππότης που έδειχνε στην αρχή. Όλοι οι άντρες, ίδιοι. Εγωιστές. Γουρούνια. Δηλαδή θα προτιμούσε να τον παραμυθιάσει; Να μην του πει την αλήθεια; Τόσους μήνες περίμενε ένα βήμα από αυτόν. Ναι, σίγουρα, εκείνος ήταν πάντα εκεί όταν ήθελε κάποιον για να μιλήσει. Πόσες μέρες και πόσες νύχτες είχαν περάσει κουβεντιάζοντας... Τόσος ρομαντισμός, τόσες εκμυστηρεύσεις κι εκείνο το πρώτο φιλί... Σαν κεραυνός και σεισμός μαζί. Και μετά, σαν να μην είχε συμβεί τίποτε. Όλα στάσιμα. Όλα φιλικά. Ναι, δεν ήταν ενθουσιασμένη με τον νέο της δεσμό. Αλλά αυτός τουλάχιστον, την είχε διεκδικήσει. Ίσως όχι και τόσο ιπποτικά, αλλά δυναμικά. Εκείνος, είχε επαναπαυθεί. Ίσως τελικά να είχαν βάση οι φήμες που τον ήθελαν με άλλη. Αλλά τότε γιατί είχε φύγει έτσι οργισμένος; Σκέφτηκε να γυρίσει μήπως τον ξαναβρεί. Σιγά μην τον ξανάβρισκε. Εκείνος τώρα θα αναζητούσε παρηγοριά σε μια από τις πολλές του κατακτήσεις. Μια κουβέντα να της είχε πει, ένα "σ' αγαπώ" και θα τα διέλυε όλα. Αλλά επέλεξε να φύγει. Έβρεχε και είχε σκοτεινιάσει. Περιπλανήθηκε κλαίγοντας, φέρνοντας στο νου της το πρόσωπό του. Τέλος...

In my heart, in my soul
I really hate to pay this toll
Should be strong, young and bold
But the only thing I feel is pain

Αυτό τραγουδούσαν κι ένιωθαν και οι δύο τους επόμενους μήνες. Εκείνος, κλεισμένος στον κόσμο του. Ανέτρεψε όλες του τις κοσμοθεωρήσεις, σταμάτησε τη μποέμικη ζωή και την νεανική επανάσταση και γύρισε στο πατρικό του. Συνθηκολόγησε με μια δουλειά "στελέχους" κι έκοψε τα μαλλιά του. Μόνο απομεινάρι της παλιάς του ζωής, μια φωτογραφία μαζί της από τις διακοπές και η playlist που είχαν φτιάξει από κοινού. Ένας κόμπος στο λαιμό συνεχώς τον συντρόφευε και μια βαθιά ρυτίδα ήρθε και φυτεύτηκε ανάμεσα στα φρύδια του. Εκείνη, προχώρησε με τον νέο της δεσμό. Για να διαπιστώνει μέρα με τη μέρα τις χαοτικές τους διαφορές και να νιώθει όλο και πιο μόνη όσο περνούσαν οι μήνες. Θλιβερό απομεινάρι του παλιού της εαυτού, περιφερόταν άσκοπα στα παλιά. Ένιωθε υπεύθυνη που ο δεσμός της δεν πήγαινε καλά και προσπαθούσε να ξεγελάσει ακόμα και τον εαυτό της. Δεν είχε τίποτα δικό του, εκτός από την playlist που είχαν φτιάξει στις διακοπές. Ποτέ δεν είχε καταλάβει γιατί εκείνος επέμενε τόσο να συμπεριλάβουν αυτό το κομμάτι. Και να τώρα που το σιγομουρμούριζε βουρκωμένη, κάθε φορά που έμενε μόνη.

It's alright, we'll stay friends
Trustin' in my confidence
And let's say it's just alright
You won't sleep alone tonight

Έκλεισε την πόρτα του αυτοκινήτου πίσω του. Χαμογέλασε. Ναι, σίγουρα, τον έσπρωχνε μακριά της, του έλεγε συνέχεια να φύγει και να μην την ξαναενοχλήσει. Αλλά τα μάτια της πετούσαν φωτιές, όπως τότε, στο πρώτο φιλί. Ο δεσμός δεν την έκανε ευτυχισμένη πια. Άραγε ήταν ποτέ ευτυχισμένη; Ακόμη και εκείνη την παγωμένη μέρα που του μίλησε για τη σχέση της, φαινόταν διστακτική, σαν να μην το εννοούσε πραγματικά. Ο κοινός τους κολλητός του έλεγε ότι ήταν δυστυχισμένη, ότι έκλαιγε συνέχεια, ότι λιποθυμούσε, ότι ήταν αδύναμη. Δεν περνούσε καθόλου καλά και είχε ξεχάσει τον αγέρωχο εαυτό της. Συνοφρυώθηκε. «Δε θα την αφήσω να πεθάνει, ούτε να είναι δυστυχισμένη» είπε μέσα του. «Έστω και σαν φίλος, θα τη βλέπω. Έστω και δήθεν τυχαία. Τώρα που ξέρω σίγουρα ότι δεν αγαπιούνται, θα την κυνηγήσω. Δεν την ξαναχάνω, ο κόσμος να χαλάσει.» Έκατσε στο γραφείο του, πήρε τη φωτογραφία τους στα χέρια του, βρήκε το κομμάτι στο playlist και η μελωδία ξεχύθηκε στο δωμάτιο. Ο Kiske δεν ακουγόταν πια τόσο θλιμμένος και ξαφνικά το ίδιο κομμάτι που άκουγε για μήνες δεν του φαινόταν πια το ίδιο. Το σόλο της κιθάρας αντηχούσε λιγότερο σαν κλάμα και περισσότερο σαν ερωτική υπόσχεση. «Θα ξαναγίνεις η λιονταρίνα που γνώρισα. Αυτό στο υπόσχομαι» είπε κοιτάζοντας τη φωτογραφία.

With my heart, with my soul
Some guys cry you bought and sold
They've been strong, young and bold
And they say, play this song again

«Αυτό ήταν», είπε στον εαυτό της κοιτάζοντας τη θάλασσα. Ο χωρισμός ήταν τελεσίδικος. Ο τρόπος ήταν παράξενος, αλλά το αποτέλεσμα μετρούσε. Η σχέση είχε γίνει εξίσου ανυπόφορη και για τους δύο. «Καλύτερα» σκέφτηκε. Ευτυχώς, είχε λήξει ειρηνικά, χωρίς προστριβές. Το ίδιο τραγούδι που τη συνόδευε τόσους μήνες, έπαιζε στα ηχεία. Σκέφτηκε εκείνον. Που άκουγε αυτό το κομμάτι και τη σκεφτόταν. Έτσι της είχε γράψει. Σε ένα από τα εκατοντάδες μηνύματα στον αριθμό-ινκόγκνιτο που της είχε χαρίσει ο κοινός τους κολλητός. But the only thing I feel is pain» τραγούδησε. «Η σχέση ήταν αταίριαστη από την αρχή… ενώ με εκείνον ήταν όλα τόσο αρμονικά…άραγε νιώθει τίποτα για μένα ακόμη;». Αποφάσισε να το ανακαλύψει. Θυμόταν τον αριθμό του απέξω. Χίλια χρόνια να περνούσαν, δε θα τον ξεχνούσε. Μια… δυο… τρεις… τέσσερις… «Ναι;» Η φωνή του κυμάτισε μέσα στην ψυχή της. «Καλησπέρα… ενοχλώ;» ρώτησε διστακτικά. «Εσύ ποτέ» της απάντησε. Από το βάθος ακουγόταν το ίδιο τραγούδι. «Ακούς κι εσύ τον Kiske να υποφέρει;» της είπε. «Ναι, υποφέρει όμορφα» του απάντησε. «Εσύ υποφέρεις;» τη ρώτησε. «Όχι πιά…» είπε εκείνη. «Πού είσαι; Έρχομαι» ήταν η τελευταία του κουβέντα.

In my heart, in my soul
I really hate to pay this toll
Should be strong, young and bold
But the only thing I feel is pain

σιγομουρμούριζε εκείνος, κοιτώντας τα αστέρια. Εκείνη στράφηκε παραξενεμένη. «Δεν είσαι ευτυχισμένος μαζί μου;» Την αγκάλιασε. «Μόνο μαζί σου είμαι ευτυχισμένος, μάτια μου όμορφα. Απλά μετράω την ευτυχία μου, κοιτώντας τη δυστυχία μου. Θυμάσαι πέρσι τέτοια εποχή;» «Ναι…αυτό το τραγούδι μας κράτησε συντροφιά για μήνες» του είπε. «Μα τώρα που ήρθα να σε βρω, με δαχτυλίδι και σταυρό, γίνε το φως μου και του κόσμου η ξαστεριά» της τραγούδησε παιχνιδιάρικα σε ρυθμό τζαζ. «Πάμε μέσα, Μπιθικάκι μου, μην μου κρυώσεις και χαλάσει η φωνή σου», του είπε χαδιάρικα.

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

Κεφάλαιο "Λυκοφιλία"



Η μετακόμιση έλαβε τέλος με συνοπτικές διαδικασίες. Όταν άλλαξα περιοχή το Σεπτέμβρη και πήγα πιο βόρεια, το διαμέρισμα των Εξαρχείων έμεινε όπως ήταν να στεγάζει την ξαδελφούλα. Τώρα, το άδειασα, το καθάρισα, έκλεισα τους γενικούς, το διπλοκλείδωσα κι έφυγα. Οι γιαγιάδες της πολυκατοικίας με αποχαιρέτησαν...
"μας φεύγετε οριστικά;"
"δυστυχώς, ναι..."
"κρίμα... καλή τύχη και καλή εγκατάσταση όπου κι αν πάτε"
"σας ευχαριστώ πολύ... καλό Πάσχα και να είστε πάντα καλά"
Η ιδιοκτήτρια, στον ίδιο τόνο "τι κρίμα που φεύγεις, κοριτσάκι μου, πόσο καλό παιδί είσαι". (Τρεις μήνες τώρα, δεκάδες τηλεφωνήματα της έχουν κάνει για το σπίτι, μόνο 4 άτομα πέρασαν τις εξετάσεις της και οι 2 κόπηκαν από μένα. Γυναίκες, φυσικά, για να προσέξουν το σπίτι).
Μια μέρα πριν, η Φ., στο γνωστό και αγαπημένο (στην προ Ιρλανδού εποχή) καφέ, μόλις έμαθε ότι φεύγω, με φόρτωσε με δώρα. Η Φ. Που ούτε ένα πράσινο φύλλο δεν της είχα πάει ποτέ. Που σε κάθε περίπτωση, δεν μπορώ να πω ότι ήμουν φίλη της. Γιατί οι φίλοι σε παίρνουν τηλέφωνο, βγαίνεις μαζί τους, μιλάτε, λέτε όλα εκείνα τα χαζά και τα σοβαρά κι αν ακόμη έχετε να βρεθείτε καιρό, είναι σαν να μην πέρασε μέρα. Έτσι είναι οι φίλοι. Αδελφές ψυχές, που μπορείς να τους εμπιστευτείς τα πάντα και για πάντα. Και τούμπαλιν. Που όταν φεύγεις, στενοχωριούνται. Που όταν σε βλέπουν, χαίρονται. Έτσι αντέδρασαν τα κχτηνάκια μου. Το περίμενα. Έτσι αντέδρασε και η Φ. Αυτό δεν το περίμενα. Της είπα "επιστρέφω" και βγήκα έξω. Φόρεσα τα γυαλιά ηλίου μου και έμπηξα τα κλάματα. Περπάτησα πολύ και έκλαψα άλλο τόσο. Ένιωσα την ανάγκη να ανταποδώσω το δώρο. Συγκινήθηκε κι εκείνη όταν το είδε. Μια μεγάλη αγκαλιά. Αληθινή.
Μου λείπει η Φ. Και τα υπόλοιπα παιδιά που ξέρω από κει. Και κάπου εκεί, έκατσα να μετρήσω τους φίλους μου. Να δω πόσες φιλίες άντεξαν σε βάθος χρόνου. Τα κχτηνάκια εξαιρούνται. Και οι Νικηφόρος, Ορέστης, Ανδρομέδα και Βερενίκη επίσης. Όλοι τους απέδειξαν και αποδεικνύουν τι φίλοι είναι. Αλλά πού είναι οι νομικάριοι φίλοι μου; Και κάπου εκεί, ξεκίνησε η καταμέτρηση.
Πρώτο έτος. Κλασικά, σχεδόν αγοροπαρέα. Νικόλας, θρησκευόμενος στον υπερθετικό βαθμό, Δημήτρης, Θοδωρής, Νίκος, Άρης και Εβίτα. Μια μικροκαμωμένη Τσιριγώτισσα, με βραχνή φωνή, πολύ ώριμη και συγκροτημένη. Εγώ εντελώς στον κόσμο μου. Χάθηκε η Εβίτα, έμαθα από κάποιους ότι ξαναγύρισε στα Κύθηρα και ασχολήθηκε με τη φωτογραφία που έτσι κι αλλιώς λάτρευε. Αν παράτησε τη Νομική, δεν ξέρω, χαίρομαι πάντως που βρήκε το δρόμο της και έκανε αυτό που αγαπούσε. (Σε μια διάλεξη πριν από μερικές βδομάδες στον Δικ.Σύλλογο, η Βόζεμπεργκ μας είπε "η δικηγορία είναι έρωτας". Για μένα, είναι μάλλον γάμος συμφέροντος. Νομίζω ότι και για την Εβίτα έτσι ήταν. Αν βρήκε τα κότσια να πάρει... διαζύγιο, μπράβο της!) Καλός φίλος, ο Δημήτρης από την Ιατρική.
Μετά γνώρισα τον Γιάννη και την ΄Αννα. Φίλοι καλοί στο δεύτερο έτος. Κολλητή παρέα. Μαζί κάναμε τους πρώτους σινεμαραθώνιους, πήγαμε τις πρώτες βόλτες με το -νεότευκτο τότε- μετρό, τα πρώτα ομαδικά chat στο ίντερνετ. Από αυτά που όλη η παρέα παίρνει μέρος, δουλεύοντας τον -άτυχο- ανώμαλο ανώνυμο $%#@& στην άλλη άκρη (εκτός αν είχαμε πέσει επίσης σε ομάδες και αλληλοδουλευόμασταν...). Πρωινά, μετά από ξενύχτια, με αυτή την αίσθηση "πλέω σε ζελέ" να πηγαίνουμε με τα πόδια στη σχολή (ένα 5άρι χιλιομετράκια τουλάχιστον) και να μας παίρνει ο ύπνος πάνω στα έδρανα, να αλληλοσκουντιόμαστε και να ζητάμε σημειώσεις...
Στο τρίτο έτος, περισσότερα άτομα μπήκαν στο προσκήνιο: Ηλίας, Νίκος, Γιώργηδες, Δημήτρης,η Σ., οι Ιωάννες. Δυστυχώς, όσο πήγαιναν τα πράγματα, γινόντουσαν πιο επιφανειακά... Κάπου εκεί γνώρισα την Κ κι εκείνη μου γνώρισε την Ε, ενώ η παλιά παρέα είχε σπάσει. Σχέσεις επιδερμικές, παρέα για έναν καφέ και για μια έξοδο, με εξαίρεση τα κορίτσια, με τις οποίες συζητούσαμε τα θέματά τους. Όχι τα θέματά μου, γιατί απλούστατα, θα γινόντουσαν ανακοινωθέν. Ο Δημήτρης από την Ιατρική μου συστήνει τον Άρη, επίσης γιατρό και στο φροντιστήριο γνωρίζω την Μαρία, τον Βασίλη, που σήμερα είναι βουλευτής και κάποια άλλα παιδιά που αδυνατώ να θυμηθώ. Μεγάλα νούμερα οι περισσότεροι.
Τέταρτο έτος, καλοί φίλοι οι δύο Α με τα σπάνια ονόματα, η Κ και η Ε σταθερά παρέα μου, μέχρι που η Ε γνώρισε τον Δ, ο Δ μου την έπεσε, εγώ θεώρησα -βλακωδώς- καθήκον μου να της το πω κι εκείνη θεώρησε καλό να μη με πιστέψει και να με απομακρύνει. Η παρέα έσπασε και δεν ξανακόλλησε ποτέ. Στο μεταξύ είχα γνωρίσει τον Rebesque κι εκείνος μου είχε συστήσει τον Ορέστη, ο Ορέστης είχε φέρει την κοπέλα του, την Ανδρομέδα κι εκείνη, μια φίλη της, τη Βερενίκη. Μια φιλία που κρατούσε από τις μητέρες τους, και είχε περάσει στις ίδιες και στις αδελφές τους. Αξιοπερίεργο για μένα, που οι γυναίκες φίλες μου ήταν μετρημένες στα δάχτυλα. Η Βερενίκη είχε μια ετεροθαλή αδελφή, τη Δώρα κι ένα ταλαίπωρο παιδί που την πολιορκούσε, τον Κωνσταντίνο. Η Ανδρομέδα, είχε μια αδελφή, την Ελπίδα. Οποιαδήποτε σχέση με κχτηνάκια που γνωρίζετε εκ του μαγαζού, δεν είναι καθόλου συμπτωματική.
Έκτοτε, φρόντισα να απομακρυνθώ από τις ανθυγιεινές επιφανειακές σχέσεις των νομικάριων. Ο Νικηφόρος, πιστός φίλος πάντα, ετοιμαζόταν να φύγει για το Tubingen, θνησιγενή χαζοφλερτάκια έπαιρναν γενναίες δόσεις χυλόπιτας, οι... φίλοι έστελναν μηνύματα τύπου "χρόνια πολλά και να τα πούμε σύντομα", Εκείνος (με κεφαλαίο Ε) είχε σκοτωθεί το καλοκαίρι, οι φίλοι ήταν απόλυτα δίπλα μου και κάπου εκεί γνωριστήκαμε με τον Θωμά, ξάδερφο του Ορέστη, ο οποίος ήταν η χαρά της ζωής, αν και γιατρός. Ο Κωνσταντίνος της Βερενίκης, έφερε στην παρέα τον Ροβέρτο-Αλέξανδρο.
Το φροντιστήριο μου κληροδότησε έναν ακόμη "φίλο" που χάθηκε στην πορεία -δεν είχαμε και πολλά κοινά άλλωστε- κι έναν άλλο φίλο που αναρωτιέμαι για την ποιότητα και την έκταση της φιλίας του. Πολλές φίλες Μαρίες, τις οποίες εμπιστεύτηκα και διαπίστωσα ότι δεν έπρεπε (εξ ου και με το όνομα έχω ένα θέμα), εκτός από μία, με την οποία αναρωτιέμαι αν θα είμαστε ακόμη φίλες και όταν ξαναγυρίσω.
Σούμα: ο ένας Α, με τον οποίο βρισκόμασταν στη χάση και στη φέξη με αποχαιρέτησε με μηνυματάκι. Η Μαρία, στην οποία αναφέρομαι παραπάνω, μπλεγμένη στα επαγγελματικοπροσωπικά της, δεν τα κατάφερε. Ο Νικηφόρος, ο Ορέστης, η Ανδρομέδα και η Βερενίκη με βλέπουν από ψηλά. Η Φ. και ο Γ. από τα γνωστά καφέ στενοχωρήθηκαν. Ο Rebesque, αδελφός πια, έχει κατεβάσει πλερέζες, ο καημένος μου. Τα κχτηνάκια μου επίσης. Οι υπόλοιποι προαναφερθέντες, με όσους κρατήσαμε έστω επαφή, δεν το έμαθαν. Και δε χρειάζεται. Ψεύτικες συγκινήσεις και feau χαιρετισμούς τα γράφω στα παλαιότερα των υποδημάτων μου.
Συμπέρασμα: η Νομική είναι κακό περιβάλλον για φιλίες. Τελεία και παύλα. Και δεν το παίρνω πίσω. Χαίρομαι που έφυγα. Που γλύτωσα από την υποκρισία τους. Που δε με ψεύτισαν. Και που δε με έκαναν ένα ακόμη τυπάκι "Βρε συ, να βρεθούμε καμία μέρα, να πάμε πουθενά, να πούμε τίποτα". Απεταξάμην λέμε!
Κατά τα άλλα, καλά να είναι γνωστοί, φίλοι, πρώην φίλοι, κάποτε φίλοι, παραλίγο φίλοι, λυκόφιλοι και οι λοιπές συνομοταξίες.
Και καλή Ανάσταση!

(Οι μεταλλάδες, προσοχή στα κεραμίδια. Οι υπόλοιποι στα βεγγαλικά. Οι γυναίκες στο μαλλί.)

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Προκόπη, παρακολουθείσαι!



20ή πέμπτη Μάρτη πάρτυ. Στο ρόλο του... τσολιά dj, ο συνήθης ύποπτος, Προκόπης Δούκας. Μας υποδέχτηκε με φουστανέλα και τσαρούχια και ήταν ένας κούκλος! Ελπίζω να μην το πιστέψατε... Ένα ξενέρωτο ανθρακί πουκάμισο φορούσε (και ήταν ένας κούκλος)....αν και, όπως βλέπετε, θα μπορούσε άνετα να είναι και εύζωνος (πρώτο μπόι γαρ). Το μαγαζί γνωστό και κλασικό, Pairidaeza. Βρήκαμε ίσως το τελευταίο άδειο τραπέζι του ισογείου, κάτσαμε και απολαύσαμε τη μουσική. Σαν ζεστή καλοκαιρινή βροχή, "βρώμικα" blues, funk, soul και jazz κομμάτια μας ταξίδεψαν από τη Νέα Ορλεάνη ως την Καλντέρα και πάλι πίσω. Η νύχτα έπεσε, τα φώτα χαμήλωσαν και η μουσική έγινε πιο χορευτική. Κάπου εκεί, με αυτιά χαϊδεμένα από τη μουσική και ψυχή γαληνεμένη, φύγαμε. Παρόλο που θα κάνω πολύ καιρό να ξαναδώ τον Προκόπη πίσω από τα πικάπ, ούτε τώρα έδωσα το "παρών" λόγω εξαιρετικά ατημέλητης εμφάνισης και όχι μόνο.
Προκόπη, πολλά συγχαρητήρια!

(sorry Προκόπη που έκανα χρήση της αφίσας, αλλά ήταν καταπληκτική!)

παρτ 2

Rebesquίου ανάρτησης το ανάγνωσμα

Ελαφρώς νωχελικό ύφος μουσικής τουλάχιστον στην αρχή (κάτι από lounge, jazz με εσάνς από soul και ωραίες φανκιές και μπλουζιές), κόσμος χαλαρός (καλά, αυτό έχει και τις εξαιρέσεις του), εξαιρετικό σέρβις, φιλικό και άμεσο, μια χαρά τιμές, μαγαζί με διακόσμηση που παραπέμπει σε 60ς-70ς. Κλίμα παρεϊστικο, ανάλαφρο, ο DJ μια χαρά τυπάκι, καμία σχέση με τον γραβατωμένο τύπο στο δελτίο (Προκόπη, σε μεγαλώνει η τηλεόραση!), εγώ κλασικά παρέα με την Miss Freedom που όλο θέλω να τη "δώσω" στεγνά στον Προκόπη κι όλο κάτι γίνεται και δεν τα καταφέρνω. Αν δεν είχα φάει για τρεις λόχους, θα μπορούσα να εκτιμήσω περισσότερο και το μαγαζί και τη μουσική και το -ελεεινό, πλην γνήσιο- χιούμορ της παρέας μου. (Όχι, αγαπητή Freedom, αν δε χωνέψω, δεν παίρνω τίποτα πίσω και οι ψευδεπίγραφες απειλές σου δε με τρομάζουν).

Προκόπη, δε θες να τη γνωρίσεις, θα σε αλλοτριώσει άσχημα!

Rebesque

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Γυναίκα



Κάποιοι φιλήσανε τον Ιούδα εκεί στο μέτωπο
κι άλλοι ψαρέψανε ουρανό σε ένα πηγάδι.
Άλλοι κρεμάσαν σα δικτάτορα ένα φυλαχτό.
Στις φυλακές πάντα ονειρεύονται το βράδυ.

Κάναμε έκτρωση σε ό,τι αθώο μας απέμεινε
κι εσύ συνέλαβες με ένα άρωμα τυχαίο,
μα τα τριαντάφυλλα που σου έστειλα, λίγο έλειψε,
χαράματα να σκοτωθούν σε ένα τροχαίο.

Όσο αξίζει μια γρατζουνιά απ' την ανάσα σου
δεν αξίζουν θεωρίες μιας ζωής.
Γυναίκα, αν έχω κάνει λάθος συγχώρα με.
Γυναίκα, αν είμαι σωστός μη μου το πεις.

Κάποια πατρίδα τα χείλη μου τα φίλησε
-φτηνά- και με έσπρωξε γελώντας προς τη μάχη
κι όσοι της δώσαν το κορμί τους, για παράσημο
αυτή έναν τάφο τους κάρφωσε στη ράχη.

Όσα θηρία με ζυγώσανε, τους έφτασε
να χορτάσουν μοναχά με τη στολή μου.
Μα οι άνθρωποι μ' άφησαν ήσυχο σαν έμαθαν
πως γυάλιζα ένα πολυβόλο στην αυλή μου.

Όσο αξίζει μια γρατζουνιά απ' την ανάσα σου
δεν αξίζουν θεωρίες μιας ζωής.
Γυναίκα, αν έχω κάνει λάθος συγχώρα με.
Γυναίκα, αν είμαι σωστός μη μου το πεις.

θυμάμαι, κάποτε στα μάτια σου κυνήγησα
τον εαυτό μου με ένα μαχαίρι της κουζίνας.
Μα μόνο η τρέλα, μόνο η τρέλα μου με ξέπλυνε
σαν καταρράκτης απ' το αμάρτημα της φτήνιας.

Κι έτσι του κόσμου τα μπαλκόνια ερωτεύτηκα,
αυτά που αγγίζουνε το βλέμμα με το στόμα,
μα δεν ξεχνάω τα υπόγεια που κυλίστηκα
γι'αυτό η φτέρνα μου έχει δέσει με το χώμα.

Όσο αξίζει μια γρατζουνιά απ' την ανάσα σου
δεν αξίζουν θεωρίες μιας ζωής.
Γυναίκα, αν έχω κάνει λάθος συγχώρα με.
Γυναίκα, αν είμαι σωστός μη μου το πεις.

Απόψε, πότισα τις ρίζες που ονειρεύτηκες
και τους καρπούς που εγκυμονούσε η τροχιά σου.
Κυρά, δε βρήκα μουσική που να σου άξιζε,
πόνος στη γέννα, προσκυνώ την αρχοντιά σου.

Θα χαραμίσω τη ζωή μου περιμένοντας
να 'ναι πολύ αργά για να τη διορθώσω
και στα ρουθούνια του ουρανού θα μπω ουρλιάζοντας,
τη μύτη του, πριν ξεψυχήσω, να ματώσω.

Αγαπημένη hostess, ευχαριστώ για το "Σαν φως" που με συντρόφευε για μήνες και σου αφιερώνω το κομμάτι γιατί ξέρω ότι το λατρεύεις. Και μην ξεχνάς, μετά την Τουρκοκρατία έπεται η Βαυαροκρατία, πότε θα έρθεις;

Αλέξης

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Bons vivants όλου του κόσμου, ενωθείτε (παρτ 2)

Και συνεχίζοντας ό,τι αφήσαμε μισοτελειωμένο το πρωί, παραθέτουμε μερικά "όχι". Έχουμε μερικά ακόμη μέρη που αγαπάμε, αλλά επειδή μας διαβάζουν και άνθρωποι που επ'ουδενί θα θέλαμε να δούμε μπροστά μας, δεν τα παραθέτουμε ακόμα. Τα προτείνουμε απλώς, μέσα από το email στους καλούς ιστογείτονες.

Ξεκινάμε:

1. Ζώναρ'ς: Αισθητική και λάμψη, αλλά απέξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα.
Ο παγωμένος καφές υπήρχε στον κατάλογο, αλλά μας πληροφόρησαν ότι "δεν είχαν". Οι πάστες εξαιρετικές αλλά πολύ ακριβές για το μέγεθός τους ( ή πολύ μικρές για 10 ευρώ, όπως προτιμάτε). Η ζεστή σοκολάτα είχε μια εσάνς άπλυτης κάλτσας και φυσικά το νερό ήταν βρύσης, μολονότι το νερό του κέντρου της Αθήνας -ας το παραδεχτούμε- δεν πίνεται χωρίς παρενέργειες. Πήγαμε μόνο μια φορά -εκείνη τη θρυλική φορά που η Ευγενιά μας συνάντησε την παρολίγον/μέλλουσα πεθερούλα της- και δεν θέλουμε να ξαναπάμε. Στο πυρ το εξώτερον, μη σας πω και στο εσώτερον!
2. Boschetto. Στον Ευαγγελισμό, μέσα στο πάρκο. Τουλάχιστον 100 ευρώ το άτομο χωρίς κρασί, για να φάμε από μια σαλάτα (τρεις τυροκροκέτες πάνω σε τρία φυλλαράκια μαρούλι με τρία ντοματάκια, αν δεν την μπερδεύω με άλλο μαγαζί), ένα φιλέτο σε σάλτσα κρασιού (ένα μικρό πραγματάκι γύρω στα 150 γρ), καρπάτσιο μόσχου (μην το πάρετε αν δε σας αρέσει το ωμό κρέας, γιατί περί αυτού πρόκειται, ωμό μαριναρισμένο κρεατάκι λεπτοκομμένο) και γλυκάκι. Ωραία τα ψωμάκια του, ζεστά και φρέσκα, τα τιμήσαμε δεόντως, ενώ και το σέρβις ήταν εξαιρετικό, εκτός αν ανήκετε σε αυτούς που σιχαίνονται να γυρνάει ο σερβιτόρος γύρω από το τραπέζι σαν τη μύγα. Γενικά, δεν ξαναπατάω!
3. Block House στην Κηφισιά: γιακ και ξαναγιακ! Οι γκαρσόνες με ύφος 978 καρδιναλίων, οι γκαρσόνοι (εεεε;) με αυτή την ψεύτικη, γλοιώδη ευγένεια. Αισθητική μηδέν, η γκαρσόνα δεν μπορούσε να αντιληφθεί την έννοια του WC και με ρωτούσε με υπεροπτικό ύφος "τι έχει;" ώσπου να το εξηγήσω λέγοντας "η τουαλέτα, εκεί που πλένουμε τα χέρια μας, το...μέρος!" οπότε και κατάλαβε και μου απάντησε. Στη συνέχεια, ήρθε μια σαλάτα που πήγαινε για caesar's αλλά μια αλεπού έφαγε το κοτόπουλο καθ'οδόν κι ένας ιταλός κτηνοτρόφος την παρμεζάνα, νομίζοντας ότι ήταν η δική του, με αποτέλεσμα να καταλήξει στο πιάτο μας ένα μάτσο χοντροκομμένα (με το χέρι) φύλλα και κοτσάνια με μια μαγιονεζοσως και κάτι κομμάτια σκορδόψωμο. Αφού μαγευτήκαμε από τη σαλάτα, ήρθε και το κρέας, υποτίθεται 500 γρ, αλλά μάλλον τα 200 δεν άντεξαν τη θερμότητα του φούρνου και φύγανε. Το αριστούργημα τούτο, σερβιρισμένο σε πέτρα(!) για να μη χάσει το κρέας τη θερμοκρασία του. Klein Mein! Πολλή φιγούρα, λίγη ουσία, ως είθισται. Αν ξαναπάω εκεί, να μου τρυπήσετε τη μύτη και να μου κάνετε και φάλαγγα.
4. Α,ναι. Μην αφήσω απέξω και τη "Βιβλιοθήκη" στην πλατεία Κολωνακίου. Αν έχετε την ατυχή έμπνευση να κάτσετε εκεί, πάρτε μόνο καφέ. Αν κάνετε το λάθος να πάρετε κέικ, παραμείνετε ψύχραιμοι. Διότι αν τσαντιστείτε όταν θα προσπαθείτε να το κόψετε με το μαχαίρι και θα χρειάζεστε αλυσοπρίονο, μπορεί να σας έρθει να το πετάξετε όξω ή σε κανένα κεφάλι. Μην το κάνετε. Είναι από εκείνα τα ωραία αρτοσκευάσματα που τα πετάς στον τοίχο κι ανοίγεις τρύπα. Συγκρατηθείτε. Πιείτε τον καφέ σας, παιδέψτε λίγο την γκαρσόνα μπας και πάει η μύτη λίγο παρακάτω, για να μη νομίζει ότι έχει γραπώσει κάποιον από τα... αυτιά και πορευτείτε εν ειρήνη (και μετανοία).
5. Last but not least. Αν συχνάζετε Μοναστηράκι και τύχει να μπείτε σε ένα μαγαζί με πλαστικά προστατευτικά, όπου παίζουν κιθάρα και μπουζούκι κάτι τυπάκια και γενικά γίνεται ένα σχετικό κέφι, πάρτε μαζί σας και αντιόξινα γιατί μαγειρεύουν βαριά και θα έχετε καουρίτσες, Επίσης, τα ρούχα σας θα μυρίζουν απαίσια κι αν δεν είστε τυχεροί, θα πονάνε και τα αυτιά σας.
Αυτά τα ολίγα και με τη γευσιγνωσία. Θα ήταν περισσότερα, αλλά έχουμε σταθεροποιηθεί σε 2 μαγαζιά και τα έχουμε βολευτεί στον απόλυτο βαθμό, εξ ου και δεν τα αλλάζουμε.
Ο Προκόπης ζωγράφισε πάλι στα decks.
Ώρα για μπάνιο, δοντάκια και ύπνο... Πριν τις 12... Ουπς. Αυτό είναι κατάλοιπο, 15 μέρες έμεινα, κόλλησα συνήθειες από τα Γερμανίδια. Πω πω κούραση... Καληνύχτες...

Bons vivants όλου του κόσμου, ενωθείτε (παρτ 1)

Καλημέέέέρα πέρα ως πέρα!
Πρώτα από όλα, να στείλουμε τα φιλιά και την αγάπη μας στους Έλληνες της Βαυαρίας που μας διαβάζουν και που σύντομα θα είμαστε κοντά τους.
Οι συνέλληνες της Ελλάδας και δη οι Αθηναίοι, καθίστε αναπαυτικά, διότι έχουμε ταξιδάκι στη γεύση. Επειδή η φτώχεια θέλει καλοπέραση και το πακετάρισμα θέλει το lunch break του, κατατάσσουμε τα φαγητοπωλεία στα οποία φάγαμε τώρα τελευταία. Αχμ!



Κολωνάκι, οδός Μηλιώνη (κάθετη στην Κανάρη)
1. "Πρυτανείον": σέρβις με ύφος 930 κάπου καρδιναλίων. Μην ξενερώσετε, είστε εκεί για να φάτε και ουχί για να παντρευτείτε τον σερβιτόρο. Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους πελάτες, που συνήθως είναι κατά τι...να μην το πω ψηλομύτηδες, να το πω κρυόκωλοι, πράγμα αναμενόμενο για την περιοχή. Λατρεύουμε Πρυτανείον και είμαστε τακτικοί, διότι όλα του τα πιάτα είναι άνω του μετρίου έως πολύ καλά. Προσοχή μόνο στα συστατικά όσον αφορά τις σαλάτες κι αν δεν αντέχετε τις πολλές σάλτσες, τονίστε το στον σερβιτόρο, γιατί το ψιλοπαρακάνουν. Στο Πρυτανείον μπορείς άφοβα να φας θαλασσινά, το κρέας είναι μια ευχάριστη έκπληξη σε ποιότητα, κόψιμο, ψήσιμο, πολύ καλά ζυμαρικά και πεντανόστιμες σούπες. Γενικά, όλα τα πιάτα που δοκιμάσαμε, ήταν καλομαγειρεμένα, τα κρασιά του (οι ετικέτες, που λένε και οι sommelier) νομίζω ότι έχουν επιλεγεί προσεκτικά και όλος ο χώρος είναι πανέμορφος, με πέτρα, ξύλο και έργα τέχνης (γνήσια?). Δεν είναι από τα πανάκριβα, υπολογίστε κανένα 40ρι το άτομο (χωρίς κρασί). Αξιοπρεπής λύση όταν θέλετε να πάτε με την κοπέλα ή το αγόρι σας κάπου "κυριλέ" αλλά όχι πολύ ακριβά.
2. "Αθηναϊκόν": ουζερί κοντά στην Ομόνοια, αν δε με απατά η μνήμη μου, Πανεπιστημίου και Θεμιστοκλέους. Μεζεκλίκια και ουζάκι. Το μαγαζί παλιό, παραδοσιακό στέκι διανοούμενων και καλλιτεχνών, τώρα, όπως λέει και η Κατερινιώ "πολλοί δικηγόροι!". Μην πτοείστε, αν παραβλέψετε τις σαχλοκουβέντες που όλοι οι δικηγόροι κάνουν στα διαλείμματά τους και επικεντρωθείτε στα δικά σας, μια χαρά θα περάσετε γιατί το φαγητό είναι καλό, το περιβάλλον ζεστό και οι σερβιτόροι (μέσος όρος ηλικίας άνω των 55) είναι εξαιρετικοί, γρήγοροι, ευγενικοί και χαμογελαστοί. Ενίοτε βάζουν και χέρι όταν παρατρως, όπως σε μας, που είχαμε την ...τυχία τελοσπάντων να συγκαταλέγεται στη βασική σύνθεση ο φλίτατος Rebesque, ο οποίος παράγγειλε 7 μεζέδες (χώρια τα δικά μας) οπότε και ο σερβιτόρος έφτασε στο αμήν, διακόπτοντάς τον και λέγοντας "ε, εντάξει, αν χρειαστείτε κάτι άλλο, εδώ θα είμαι". (Να σημειώσω εδώ ως προς τον φλίτατο ότι αφενός μεν "καθάρισε" το 80% των 7 πιάτων (τα υπόλοιπα τα φάγαμε άλλοι 3 νοματαίοι) και ότι αφετέρου, παρά το φαϊ, είναι 80 κιλά με 1.87 ύψος.) Δοκιμάστε μπεκρή μεζέ, σουτζουκάκια (σχεδόν μαμαδίσια), λουκάνικο και για ένα touch πολίτικης κουζίνας, πατσάγκα, ήτοι πίτα με παστουρμά και τυριά. Κανένα 20άρι το άτομο. Γιάμι!
Πάμε στα "ίσως"

Δε θα μιλήσω για τα TGI Friday's, γιατί όλα τους σχεδόν τα κρεατικά τα σερβίρουν με Jack Daniel's sauce, ένα γλυκίζον πράγμα που εμένα προσωπικά με χαλάει τρελά όταν είναι δίπλα -και κυρίως πάνω- στο κρέας μου. Καλά τα burger του, αλλά όχι κάτι το εξαιρετικό. Κι όταν η έρμη ζήτησα λεμόνι για το κοψίδι μου, μου απάντησαν ότι δεν έχουν λεμόνια, αλλά μόνο γλυκολέμονα (lime). Γενικώς, και ξινό να το θες το κρεατάκι σου, γλυκό θα το φας. Συμπερασματικά, αν σας αρέσει να τρώτε το κρέας σας σε κομπόστα, θα φάτε αξιοπρεπώς.

Στα έτσι κι έτσι:

1. "Jackson Hall" (επίσης στη Μηλιώνη). Αμερικανιές κι εδώ, burgers, κοτόπουλα, steaks και ζυμαρικά, άπαντα καλομαγειρεμένα, μόνο τα ραβιόλια του είναι υπερμεγέθη και θέλουν κόψιμο, που είναι μέγιστο λάθος για τους ειδήμονες, οπότε, τόμπολα! Όλα είναι λίγο μοντελουά, από τον μαιτρ μέχρι τον κόσμο, αλλά όπως προείπαμε, για φαϊ πάτε, όχι για συμπεθεριό. Οι μερίδες είναι αισθητά μικρότερες από του Πρυτανείου (όπου η αναλογία τιμή-ποσότητα-ποιότητα είναι εξαιρετική), οπότε γενικά, προτιμώ να πάω στο δεύτερο. Καλή κουζίνα, περιβάλλον για τα μπάζα. Ο κάτω όροφος, με τα ψαρικά, δείχνει πολύ καλύτερος, αλλά ο πάνω όροφος ή που πρέπει να δουλεύει ως μπαρ ή ως εστιατόριο. Ή παπάς-παπάς ή ζευγάς-ζευγάς. Αν δε με τραβολογήσουν, σιγά μην πάω (με έχουν τραβολογήσει πεντε-έξι φορές από πέρσι τον Αύγουστο). Γενικά όμως, αν θέλετε αμερικανιά καλή και όχι "πάω για να πουλήσω μούρη" ή "ερχόμουν εδώ με τον/την καλό/καλή μου", πηγαίνετε στα Hard Rock ή στα Applebee's, όπου όλα είναι large, ως αρμόζει σε μαγαζιά του είδους. Όξω ρεεε....
2. "Γιάντες" στα Εξάρχεια. Πεζόδρομος, ανάθεμα κι αν θυμάμαι πώς τον λένε. Βιολογικά προϊόντα κι άγιος ο Θεός. Μέχρι και βιολογική Coca Cola έχει, που φτιάχνεται από μήλο και κάτι άλλα. Γενικά αν σας αρέσουν τα βιολογικά, θα γίνει το στέκι σας. Εμένα δε μου άρεσε ιδιαίτερα, με εξαίρεση τα λουκάνικα αγριογούρουνου, που είναι μεν μπουκιά και συχώριο, αλλά είναι επίσης μπουκιά και ευρώ... συν ότι η αυλή θέλει κάμποση δουλειά ακόμη για να συμμορφωθεί πλήρως. Κατά τα άλλα, το σέρβις είναι ευγενέστατο και το φιλοδώρημα πρέπει να είναι γενναιόδωρο.
Ήθελα να γράψω και για τα "όχι", αλλά αφενός είναι μπόλικα, αφετέρου πέρασε η ώρα και θα αργήσω στην παραδοσιακή μάζωξη της Κυριακής στο Ζάππειο με τα κχτηνάκια, διότι το πρωί της Κυριακής είναι αφιερωμένο στη ραστώνη, στην πολυθρόνα, στην εφημερίδα, στον καφέ που τραβάει ώρες και στην παρέα που μιλάει επί παντός επιστητού. Άντε να δούμε που θα φάμε και σήμερα...
Σμουτς σε όλους, είστε γλυκουλίνια κι ας μην αφήνετε σχόλια, κακιασμένα μου....
Καλή Κυριακή νά'χουμε!

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

Make my night


Αγάπες μου! Τις τελευταίες μέρες πήξαμε στις προσφορές. Και πριν μιλήσω για τα τερπνά και τα ωφέλιμα, θα απευθυνθώ στους εξ ανάγκης οικονόμους και στους εκ πεποιθήσεως τζαμπατζήδες (ελπίζω η δεύτερη κατηγορία να μη με διαβάζει, αλλά τι τα θέλετε, πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο).
Αγαπητοί οικονόμοι, μπαταχτσήδες, καβουροτσεπάκηδες! Υπάρχει το απόλυτο site δι υμάς: λέγεται http://www.forfree.gr/ με σήμα -τι άλλο;- το καβούρι! Ο απόλυτος οδηγός για τις δωρεάν εκδηλώσεις της πόλης. Βόλτες, παραστάσεις, συναυλίες, εκθέσεις, διαλέξεις, χορός, βιβλιοπαρουσιάσεις, παραστάσεις δρόμου, εκδηλώσεις for free ή και for less, δηλαδή με λιγότερα λεφτά. Τωρα λοιπόν που φτιάχνει ο καιρός, θα ξέρετε ότι κάθε Κυριακή μπορείτε να επισκέπτεστε τους περισσότερους αρχαιολογικούς χώρους δωρεάν, αλλά και πολύ περισσότερα, όπως free συναυλίες στο Γκάζι, στο Bacaro στη Σοφοκλέους, στο Nosotros στα Εξάρχεια...Καλή διασκέδαση!
Φίλοι που αγαπάτε το ντελίβερυ! Το ξέρατε ότι μια πίτσα μόνη της μπορεί να κοστίζει 21.90 ευρώ, αλλά αν πάρετε και παγωτάκι Haagen Dazs κοστίζουν και τα δύο 19.90; Ε, τώρα το ξέρετε. Διότι καλή η φλιτάτη Δώρα, αλλά η σχέση της με την κουζίνα είναι σχέση μίσους. Παραγγέλνουμε λοιπόν πιτσοειδή για να ρημαδοφάμε πριν πάμε για ξύδια και ακούμε την ευγενεστάτη κυριούλα να μας ρωτάει αν θέλουμε παγωτό. Τι παγωτό, μανδάμ, έχει παγώσει το μέσα μας; "Μα αν πάρετε και παγωτό, θα πληρώσετε 19.90, ενώ αν πάρετε μόνο την πίτσα, 21.90". Κοιταχτήκαμε συναμετάξυ μας έκπληκτοι. Αλλά ο λογαριασμός δεν έλεγε ψέματα και το παγωτό δεν ήταν ληγμένο! Αν λοιπόν θέλετε να φάτε το πιτσόνιο με τους φίλους σας (Champions League, χώρισε η κολλητή σας, μάζωξη κάθε είδους) και θέλετε να υπάρχει κάτι να γλυκάνει το δόντι σας, πάρτε Pizza Hut και θα με θυμηθείτε...
Last but not least! Πρόταση για σκληρούς ροκάδες με ευαίσθητο ουρανίσκο. Hard Rock στη Φιλελλήνων: ωραία ροφήματα για το πρωί και το απόγευμα, πεντανόστιμες αμερικανιές για το μεσημέρι και το βράδυ, εξαιρετικά αλκοολούχα και μη κοκτέιλς για πριν και μετά το φαγητό. Αν πάρετε Pepsi, ζητήστε τη χωρίς πάγο και θυμηθείτε ότι γίνεται refill (ξαναγέμισμα). Προτείνουμε ανεπιφύλακτα: Quesadillas με κοτόπουλο, nachos (χωρίς φασόλια), potato skins, fajitas και με κοτόπουλο και με μοσχάρι, twisted mac, chicken and cheese, σχεδόν όλα τα steaks και τα burgers γιατί έχουν καταπληκτικό μπιφτέκι που τα κάνει όντως legendary. Αν σας αρέσει η BBQ sauce, θα σας αρέσουν και τα hickory, εμείς τα βρήκαμε πολύ γλυκά για τη γεύση μας. Α, και οι σαλάτες ωραίες, Haystack και Caesar's (βάλτε τηγανιτό κοτόπουλο και θα με θυμηθείτε) εξαιρετικά! Πολύ κοτόπουλο, ρε παιδί μου...Μερίδες χορταστικές, καλή αναλογία κόστους-ποιότητας (υπολογίστε γύρω στα 10-13 ευρώ το κάθε πιάτο συν κανένα 7.50άρι το αναψυκτικό).
Να μην ξεχάσω τη συλλογή ρούχων και αξεσουάρ, αυθεντικών Hard Rock, που μπορείτε να αγοράσετε (μέχρι και Rocabilly Barbie είδαμε!) και φυσικά σε όλους τους τοίχους μπορείτε να δείτε ρέπλικες μουσικών οργάνων και ρούχων αγαπημένων καλλιτεχνών (εγώ πχ καθόμουν το μισό βράδυ κάτω από τη βιτρίνα με το μπουφάν του λατρεμένου μου Bruce Dickinson των Iron Maiden και το αντιλήφθηκα λίγο πριν φύγουμε!) και ακούστε τώρα τι άλλο παίζει: Αν πας βράδυ, με την απόδειξη του φαγητού, μπορείς να κατέβεις και να ακούσεις και live. Μικρά συγκροτήματα με εμμονές σε μεγάλες ροκ μπάντες, καλές φωνές, αλλά αν η σχέση σας με το ροκ δεν είναι καλή, αφήστε το, γιατί και η μουσική είναι εκκωφαντική και οι παριστάμενοι είναι τρελαμενάκια κι αν δεν είστε εξίσου τρελαμενάκια ή που θα σας πάρουν παραμάζωμα ή που θα σκυλοβαρεθείτε. Και πολύς καπνός!
Σας εύχομαι να έχετε ένα όμορφο σαββατοκύριακο και θα σας κάνω μερικές ακόμη ξεναγήσεις πριν φύγω πάλι για τας Βαυαρίας.
Φιλιά και να προσέχετε!

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Τέλος εποχής (μην το διαβάσετε, ρίχνει τη διάθεση)


Yeeeeeah! Γυρίσαμε στα πάτρια εδάφη. Προσωρινώς. Γιατί έχουμε άφθονα θέματα να διευθετήσουμε. Μεταξύ άλλων, και του σπιτιού. Του σπιτιού στα Εξάρχεια. Ένα μικρούλι διαμέρισμα, πολύ οικονομικό σε ενοίκιο, κοινόχρηστα και καθαριστικά. Μετά από παραμονή σε Λυκαβηττό-Κηφισιά-Κολωνάκι-Λυκαβηττό, η μοίρα με έφερε στα Εξάρχεια.
Χαρά ο μπαμπάς που κάποιος ξαναγύριζε στην γειτονιά που κι εκείνος έζησε, δισταγμός η μαμά γιατί άκουγε τα χειρότερα, ενθουσιασμός η αδελφή και προκάτοχος του εν λόγω σπιτιού, ούτε κρύο, ούτε ζέστη ο αδελφός. Οι φίλοι το λάτρεψαν και το λάμπρυναν με την παρουσία τους, οι γείτονες, ως επί το πλείστον γηραιοί, αναντάμ παπαντάμ κάτοικοι Εξαρχείων, με τρομερή παιδεία και ευγένεια, παραδείγματα για όλους μας. Πλην εξαιρέσεων, φυσικά, (Γονιδομανής-Γεωργιανοί) που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Στο σπίτι αυτό έζησα τα πάντα εδώ και 3 χρόνια. Τρελούς χειμώνες με μαραθώνιους ταινιών και ξενύχτια στη μοκέτα με την παρέα, οινοποσία και γκουρμεδοκατάσταση, επιτραπέζια που γίνανε επιδαπέδια, χαρές και λύπες. Τρελά καλοκαίρια, που το σπιτάκι γινόταν σημείο συνάντησης της παρέας για να ξεκινήσουμε για τα νησιά. Άσυλο για χωρισμένους, τσαντισμένους, πονεμένους, ερωτευμένους φίλους και ψυχαναλυτικό κέντρο με καφέ φίλτρου.
Αυτό το σπίτι στέγασε εμένα και τα όνειρά μου, τις ανησυχίες και τις ελπίδες μου. Εκεί προσευχήθηκα για έναν μεγάλο έρωτα, που όμως δεν αναγνώρισα όταν ήρθε, πέταξα την καρδιά μου στα σκυλιά και βίωσα μήνες μοναξιάς. Από αυτή την αβάσταχτη μοναξιά που νιώθεις όταν είσαι σε μια σχέση που δε σε καλύπτει, που ξέρεις ότι είναι λάθος κι όμως συνεχίζεις όσο πάει, που σε κάνει να νιώθεις πιο μόνος κι από όταν ήσουν μόνος σου. Εκεί έληξε το μαρτύριο και ξανάρχισε η ζωή. Εκεί τα κομμάτια ξανάγιναν άνθρωπος και οι αποτυχίες και η κακοδαιμονία έδωσαν τη θέση τους στις επιτυχίες και την ελπίδα.
Κι αν έφυγα το Σεπτέμβρη, το σπίτι έμεινε να στεγάζει τα όνειρα της ξαδελφούλας, με τη νομική μορφή της υπεκμίσθωσης. Γούρικο σπίτι. Φενγκ σούι καταπληκτικό. Και κάπως έτσι βγαίνουν οι προκαταλήψεις: οι τρεις προκάτοχοι, μπήκαν ελεύθερες και βγήκαν τουλάχιστον αρραβωνιασμένες. Εγώ... δε μιλάω για τα προσωπικά μου. Η ξαδελφούλα, από τον Φλεβάρη συζεί με τον καλό της στο Βύρωνα.
Η ιδιοκτήτρια έκανε τηλεφωνική οντισιόν. Άβατο το σπιτάκι. Αυστηρά κριτήρια και κόπηκε πολύς κόσμος. Αυτοί που πέρασαν τις εξετάσεις της ιδιοκτήτριας, έπρεπε να περάσουν και τις δικές μου. Διότι η ιδιοκτήτρια, εκτός των άλλων, με έχρισε και αντιπρόσωπό της και μου ανέθεσε εν λευκώ την αξιολόγηση των υποψηφίων ("αν δε σου αρέσει, πες του/της ένα πολύ υψηλό ενοίκιο για να φύγει, σου έχω εμπιστοσύνη"). Του Χαϊλάντερ το κάγκελο. Κόψαμε, κόψαμε, στο τέλος έμεινε μόνο ένας. Γιατί ερωτεύτηκε το σπίτι με την πρώτη ματιά, "κόλλησε" απόλυτα στο χώρο και το ενοίκιο (το πραγματικό φυσικά) του φάνηκε μια χαρά.
Συμβόλαια και συμβολισμοί. Μαζί με το συμβόλαιο νιώθω να τελειώνει και η φάση της ζωής μου που άνοιξε με την απόκτηση της φοιτητικής ιδιότητας. Κι αναρωτιέμαι... από δω και μπρος τι μέλλει γενέσθαι; Τα κεφάλια μέσα ή απλά αλλάζουμε ωράρια; Θα γίνω μια Μαίρη Παναγιωταρά ή θα συνεχίσω να είμαι χάι χούι; Αθήνα ή Μόναχο; Should i stay or should i go? Το μόνο που ξέρω είναι ότι πακετάρω και μελαγχολώ. Και που να χτυπιούνται τα Γκρεμλινάκια μου, χαμόγελο βγαίνει με το ζόρι. Δεν ξέρω τι θέλω μου φαίνεται.
Όχι, ξέρω. Θέλω να σας βάλω όλους σε ένα ιδιωτικό τζετ ( θα γίνω κυρίαρχη των αιθέρων με τόσα σούρτα-φέρτα με αεροπλάνο, πάει η παλιά, χεζουλινίτσα Freedom) και να πάμε στο Erding για χιονοπόλεμο και σοκολάτα. Μου λείψατε! Αλλά αν μπαίνω στα μπλογκ σας από τη Γερμανία, θα μου λείψουν όλα και θα γυρίσω πίσω... Πολύ νόστιμο το ρημάδι το ήμαρ...
Σας αγαπώ!

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Καλό μήνα!

Το αγαπημένο βαλς των δυο ξενιτεμένων μας παιδιών


Το αγαπημένο κομμάτι της hostess Freedom



Και το αγαπημένο του Αλέξη

 

Ελπίδα

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Η τριαντάρα κι ο δεκαεννιάρης (που δήλωνε εικοσάρης)

.

..και μας στοίχισε σε αξιοπιστία, αλλά αν είναι να το πάρει το κορίτσι, χαλάλι του. Ναι, αγαπημένοι μου, περί της μικρής Εugenia ο λόγος και του Nεαρού της, σε απευθείας μετάδοση, με ελπίδες και ευχές κάθε νέα ανάρτηση να είναι για καλό και όχι για μπινελίκι.
Θυμάστε που η μανδάμ λόγω του αλκοόλ που έτρεχε στις φλέβες της και περιείχε λίγο αίμα αλλά κυρίως λόγω των αυτοκαταστροφικών της τάσεων, είχε βγει παγανιά και όπως -εύστοχα- παρατήρησε ο φλίτατος κχτηνίατρος Θωμάς "γέμισε το Πόρτο-Ράφτη εξαρτήματα αυτοκινήτου"; Ε, ενώ όλοι περιμέναμε ότι μετά από αυτό δεν θα υπήρχε συνέχεια και ότι η φλιτάτη συνεργάτις-τεκνατζού θα το έπαιρνε απόφαση, δοκιμάσαμε -με δυσπιστία, ομολογουμένως- μια ευχάριστη έκπληξη.
Λένε για την ελληνίδα μάνα ότι γίνεται κακή πεθερά. Για την λατίνα μάνα τι έχετε ακούσει; Διότι η μανούλα του Νεαρού είναι γιατρός, με καταγωγή από την Λατινική Αμερική (κράτος δε θυμάμαι, θαρρώ Ουρουγουάη) και μόλις έμαθε τα καθέκαστα, πήρε τον αριθμό της Ευγενιώς από τον Νεαρό και την πήρε τηλέφωνο για να συναντηθούν και να μιλήσουν. Και νά'μαστε στου Ζώναρ'ς (επιλογή της πεθεράς, εμείς θέλαμε Βιβλιοθήκη να παίζουμε εντός έδρας) όλο το επιτελείο: η Ευγενία με το L'officiel στο χέρι και το άγχος να βγάζει μάτι, στο μπροστινό τραπέζι η Δώρα με την Ελπίδα και τον Άρη να μιλάνε ασταμάτητα με τον εφημερεύοντα Θωμά στο κινητό, κάνοντας αναμετάδοση κι εγώ με τον αγαπημένο Αλέξη και τον αδελφό Ρεμπέσκιο (μην τυχόν και πιαστούν βαφή με βαφή) δίπλα ακριβώς στο τραπέζι της Eugenia, να ακούμε και τι λένε, κοινώς σε σχηματισμό Γ, και στη γωνία η Ευγενία.
Όταν βλέπω ανθρώπους, με κάποιο περίεργο τρόπο, χωρίς να ξέρω ποιοι είναι, μπορώ να τους συσχετίσω και να υποθέσω με μεγάλη ασφάλεια ποιοι είναι. Αυτό συνέβη με την πεθερούλα της Ευγενιώς: σαν να έβλεπα τη φίλη μου σε αρνητικό. Μελαχρινή, με μαύρα μάτια, σίγουρα καλλονή στα νιάτα της, με ύφος "κάντε πέρα να περάσω, κάντε πέρα να διαβώ", με στυλ μοντερνοκλασικό, τη βλέπω μέσα από το τζάμι, σκουντάω τα παιδιά και τους λέω "η μαμά του πιπινίου, ότι στοίχημα πάτε". Μπαίνει μέσα, καρφώνεται με τη μία το μάτι της στην Ευγενία που κοίταζε κατά του Καίσαρη. "Ατσού" κάνει ο Ρεμπέσκ πίσω από την εφημερίδα του για να δώσει σήμα, γυρνάει η Ευγενιώ να του πει "bless you" και βλέπει τη συμπεθέρα. "Χμ, χμ" κάνω εγώ διαβάζοντας -για 80ή φορά- το ίδιο άρθρο για τη σήραγγα του Βοσπόρου, που στην προσυμφωνημένη μας διάλεκτο σήμαινε "αυτή είναι, έμπαινε Γιούτσο". Σηκώνεται η Ευγενιώ, παίρνει ύφος διπλωμάτη τερμινέιτορ και πάει προς την πλευρά της -"Η κυρία Τάδεζ;" -"Η ίδια, εσύ είσαι η Ευγενία;" -"Ναι, εγώ είμαι, ελάτε".
"Ενικό ακούω να χρησιμοποιεί η συμπεθέρα και δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα" ψιθυρίζει ο Αλέξης απαισιόδοξα, κάνοντας ότι διαβάζει για τις Εβρίδες και η Δώρα τον επιβεβαιώνει στέλνοντάς μου μήνυμα "πολύ τσαούσα η μαμά, τις βλέπω να γίνονται μαλλιοκούβαρα". Στο μεταξύ ο Άρης μιλάει συνθηματικά με τον Θωμά και η Ελπίδα με κοιτάζει συνωμοτικά πάνω από το περιοδικό της γνέφοντας "σκούρα τα πράγματα". Εγώ σκέφτομαι ότι όλοι κάνουμε πως διαβάζουμε και μάλλον έχουμε κατακαρφωθεί, γιατί η λατίνα μας κοιτάει περίεργα. Πεθερά και νύφη συζητάνε. Ξεκινάνε τα πρώτα χαμόγελα. Μη φανταστείτε, της κοινωνικότητας. Συζητάνε πολύ. Τα πρόσωπα και των δυο μαλακώνουν. Τα χαμόγελα γίνονται όλο και πιο αυθεντικά. Από τις κινήσεις τους φαίνεται ότι και οι δύο μπορούν να πάρουν το πάνω χέρι, αλλά η καθεμιά προσφέρει την πρωτοκαθεδρία στην άλλη. Η συνάντηση λήγει μετά από μιάμιση ώρα. Πολύ καλός χρόνος για πρώτη γνωριμία. Σηκώνονται, δίνουν τα χέρια, φιλιούνται σταυρωτά, η πεθερά φεύγει, η νύφη μένει. Μας λέει να πάμε στη La pasteria και να τα πούμε τρώγοντας. Ανηφορίζοντας για την Τσακάλωφ, σφίγγα η Ευγενιώ, ούτε λέξη! Κι αφού μας ψυχοβγάζει, καθόμαστε και μας λέει τα καθέκαστα. Τα ύστερα του κόσμου, αδέρφια μου αλήτες, πουλιά.
Η συμπεθέρα τον στρίμωξε τον γιόκα της. Σταμάτησε να του μιλάει για μια βδομάδα. Κι έδωσε γραμμή και στην υπόλοιπη οικογένεια να κάνουν το ίδιο. Δυο μεγαλύτερες αδερφές κι ο πατέρας, εμπάργκο κανονικό. Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου, βρε να την παίρνει τηλέφωνο και να του το κλείνει στη μούρη, φρίκαρε ο μικρός. Διότι η μανούλα εθίγη προσωπικά από τη συμπεριφορά του γιόκα της και έδωσε σε όλες μας μάθημα πώς πρέπει να φερόμαστε στους γιους μας. Διότι πριν κηρύξει το εμπάργκο, τον ξέ..σε ελαφρώς τον Νεαρό. "Δε σε μεγάλωσα έτσι, εγώ κι ο πατέρας σου σε μάθαμε να σέβεσαι τους άλλους και δη τις γυναίκες κι εσύ φέρθηκες σαν αλήτης. Λες στην κοπέλα ότι την αγαπάς, μας μιλάς γι' αυτή και κάθεσαι και σαχλαμαρίζεις με άλλες;" "Μα να σου εξηγήσω..." "Δεν ακούω λέξη, μέχρι να στρώσεις χαρακτήρα δε σου ξαναμιλάω, δεν έκανα παιδί εγώ, τέρας έκανα" και άλλα εδώδιμα και αποικιακά η λατίνα.
Κλαίγοντας στην αγκαλιά της Ευγενίας της τα έλεγε ο μικρός και της ορκιζόταν ότι δε θα ξανασήκωνε τα μάτια του να κοιτάξει έστω άλλη. Και ως τώρα έχει κρατήσει την υπόσχεσή του, τέτοιο παιδί τρυφερό, δεν υπάρχει άλλο! Η λατίνα του το δήλωσε "η κοπέλα είναι εξαιρετική, αν δεν την παντρευτείς, θα είσαι εντελώς βλάκας". Αυτά όταν του ξαναμίλησε μετά την κρίσιμη βδομάδα. Διότι μπορεί ο μπαμπάς και οι αδελφές να έσπασαν την απαγόρευση στο 4ήμερο, αλλά η μαμά το κράτησε και τον έτσουξε πολύ τον νεαρούλη. Και το είπε της Ευγενιώς "ακόμη και τώρα που η μάνα μου δε μου μιλάει, εσύ είσαι δίπλα μου". Κάπως έτσι γίνονται οι πετυχημένοι γάμοι. Αν και έχουν διατυπωθεί αντιρρήσεις ως προς αυτό, λόγω δυναμικού χαρακτήρα μαμάς και νύφης. Ή που θα γίνει της Τιτανομαχίας, ή που θα τον συντρίψουν τον μικρό οι Συμπληγάδες.
Αλλά μας έστειλε αδιάβαστους η κυρά-Τάδεζ, όταν πήρε την Ευγενία τηλέφωνο πριν μερικές μέρες να ρωτήσει τι κάνει. Κλείνοντας, της λέει "πολύ συμπαθητικά παιδιά οι φίλοι σου...και πολύ μελετηρά". Εμ...η αλεπού 100, τα αλεπουδάκια 120; Α μπα...

Το έγραψε η Freedom πριν λίγο καιρό και είπαμε να το δημοσιεύσουμε. Το τραγούδι παραμένει ως έχει, γιατί είναι από τα αγαπημένα της παρέας.
Για την αντιγραφΘωμάς

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Intermission



Αγαπημένοι μου ιστογείτονες

Υπήρχε πάντα ένας στίχος που με έκανε να ανατριχιάζω:

"There's a feeling i get
when i look to the West
and my spirit is crying for leaving"

Ούτω και εγένετο...

Σε μερικές μέρες φεύγω εκτός συνόρων με κατεύθυνση βορειοδυτική και το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο μαζί μου. Τον Μάιο θα με κάνουν θεία, τον Ιούνιο θα γίνω νονά και τον Σεπτέμβρη θα σοβαρευτώ -αν με εννοείτε. Στο μεταξύ, η διαχείριση του -θρυλικού πλέον- Make my day περνά στα μικρά, χαριτωμένα Γκρέμλινς: Δώρα η άγρια, Ελπίδα η γλυκιά, Ευγενία η αισθηματίας, Ρεμπέσκ ο βάρβαρος, Θωμάς ο γκουρμέ, Άρης ο ανήσυχος.
(Θα το κάνουν αμέρικαν μπαρ, το ξέρω, αλλά ελπίζω να δημοσιεύσουν και μερικά κειμενάκια που υπάρχουν στο "πρόχειρο".)

Σας αγαπώ όλους και σας στέλνω σφιχτές αγκαλιές και πολλά φιλιά
Mermyblue - Roadartist - Φοράδα στ' αλώνι - Dorothy - Μiou popofotitsa - Δώρα Τσίρκα - Ανεπίδοτη - Γιαγιά Αντιγόνη - Ελένη - Αθήναιε - Οδοιπόρε - Προκόπη Δούκα - Τσαλαπετεινέ - tsalapeteine - Masterpcm
και θα μου λείψετε.

(Αλλά θα ξαναγυρίσω κάποτε. Κι αυτό δεν είναι προειδοποίηση, είναι απειλή!)

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Πατινάζ, όχι κατινάζ!


Χειμώνας... Ωραία εποχή! Κρύο, βροχή, ενίοτε χιόνι, λατρεμένος γκρίζος καιρός, δερμάτινα γάντια, εσάρπες, κασκόλ, καπέλα και ομπρέλες. Η παρέα μαζεύεται στο σπίτι και το καλλιτεχνικό πατινάζ έχει την τιμητική του, παρέα με πλούσιες, βελουτέ σούπες. Αθλητές και αθλήτριες με όμορφη, σχεδόν απόκοσμη κίνηση, που στροβιλίζονται πάνω στον πάγο. Φέτος δεν είδαμε το αγαπημένο ζευγάρι πρωταθλητών Maria Petrova - Aleksey Tikhonov, γιατί η Maria την 1η Φεβρουαρίου γέννησε το παιδάκι τους (να τους ζήσει η μικρή Paulina) και μας έλειψαν, τα παλιόπαιδα! Οπότε, προς το παρόν, θα αναφερθούμε στον αθλητή που υποστηρίζουμε σταθερά από το 2000.

Mesdames et monsieurs,υποδεχτείτε τον....

Evgeni Plushenko
Vancouver 2010, σύντομο πρόγραμμα ανδρών
(προσέξτε τον συνδυασμό 4πλού toe loop, 3πλού toe loop και 3πλού loop)


O... παραφουσκωμένος Evgeni, παντρεμένος στα 26 του για δεύτερη φορά, δείχνει πώς τα κατάφερε... Απολαύστε τον!


Εδώ, ο Evgeni στους χειμερινούς Ολυμπιακούς του Torino, το 2006, όπου κέρδισε το χρυσό μετάλλιο. Τι να πει κανείς...


Κι αν θέλετε να γίνετε Κωστάλας στη θέση του Κωστάλα, εδώ σας έχουμε όλο το μενού:
Salchow (σάλχο), flip, loop, toe loop (τόλουπ), lutz, axel, περιστροφές (προς τα πίσω, Biellman, καθιστή, παράλληλη) lifts, βηματισμοί, σπιράλ. Πάρε πάρε!

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

Υπόθεση "ζαρντινιέρα" (ή "πού στην ευχή θα φυτέψω τη ρημαδο-μπιγκόνια;")

Εντάξει, δεν τρελαινόμαστε κι από αγάπη για (όλους) τους Κυπρίους, πολλοί εκ των οποίων μας φωνάζουν ".....-καλαμαράδες" ενώ σπουδάζουν στα καλαμαροπανεπιστήμιά μας αλλά η υπόθεση Δημητρίου μας αναφουρφούλιασε με τη βαρβαρότητά της και δεν θα μπορούσαμε να μην καταδικάσουμε τη στάση των... οργάνων. Έλα μου όμως που η εισαγγελική αρχή δεν έχει την ίδια γνώμη! Και σήμερα το διαβάσαμε κι αυτό στο zougla.gr:

Υπόθεση «ζαρντινιέρα»: Από θύμα… θύτης!

Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 11 Φεβρουαρίου 2010, 10:38


Στο εδώλιο του κατηγορουμένου θα καθίσει στις 12 Απριλίου 2010 ο Κύπριος φοιτητής Αυγουστίνος Δημητρίου, ο οποίος ξυλοκοπήθηκε άγρια από αστυνομικούς, τον Νοέμβριο του 2006, στη Θεσσαλονίκη. (Το θυμόμαστε.)
Οι εισαγγελικές Αρχές της Θεσσαλονίκης, με μία απόφαση που ξεπερνά κάθε λογική, έκριναν ότι υπάρχουν στοιχεία πως, το μοιραίο βράδυ, ο Κύπριος φοιτητής γρονθοκόπησε αστυνομικούς, πέταξε μάρμαρα και πέτρες κατά των ΜΑΤ και αντιστάθηκε κατά τη σύλληψή του… (Κοινώς, ο Δημητρίου την είδε Μπρους Λι και άρχισε να μοιράζει γροθιές και κλωτσιές, γιατί είναι και σωματώδης, είναι και εκπαιδευμένος -χρόνια σε μονή Σαολίν, μην το συζητάς, χρυσέ μου- και τους έδερνε χαλαρά 7-8 νοματαίους).
Οι εισαγγελείς προφανώς… δεν έχουν δει το video – ντοκουμέντο, όπου φαίνεται ξεκάθαρα ο ξυλοδαρμός του φοιτητή. (Ωρέ μπας και τους στείλατε λάθος λινκ;).


Η δίκη θα γίνει στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης, με τον νεαρό φοιτητή να αντιμετωπίζει σωρεία κατηγοριών για στάση, διατάραξη κοινής ειρήνης, διακεκριμένες φθορές και απόπειρα πρόκλησης επικίνδυνης σωματικής βλάβης. (Και ας πούμε ότι είναι διακεκριμένη φθορά, γιατί η ζαρντινιέρα σύμφωνα με το 382 παρ.2 του Ποιν. Κώδικα "είναι πράγμα που χρησιμεύει για κοινό όφελος". Εμ πώς στο διάτανο βγαίνει δράστης όταν τον έχουν κοπανήσει πάνω της -για τους γνωρίζοντες, αυτό δεν είναι κλασική περίπτωση vis absoluta; Και με απλά λογάκια, αν πετάξεις μια πέτρα και σπάσεις ένα τζάμι, θα κατηγορήσεις την πέτρα;)
Το κατηγορητήριο που υπογράφει η εισαγγελέας Πρωτοδικών, Αγορίτσα Καράτζιου, προκαλεί ανατριχίλα:
«Ενώ έχει διαφύγει από τον προαύλιο χώρο του Χημείου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, κατευθύνθηκε προς τη διασταύρωση των οδών Εγνατία και Αγγελάκη, όπου έγινε αντιληπτός από αστυνομικούς της διεύθυνσης Ασφάλειας Θεσσαλονίκης και, όταν αυτοί επιχείρησαν να τον συλλάβουν, τους απώθησε με τα χέρια του και τους χτύπησε με γρονθοκοπήματα και με τα πόδια του, προκειμένου να τους εξαναγκάσει να μην πραγματοποιήσουν τη σύλληψη», αναφέρεται στο κατηγορητήριο. (Μισό, κυρία εισαγγελεύ: τους απώθησε και τους γρονθοκόπησε ή τους πέταξε πέτρες και μάρμαρα; Ή και τα δύο μαζί; Μπας κι έκανε και τίποτε άλλο και δε μας το λέτε μη μας στενοχωρήσετε; Καλύτερα που παραλίγο να του βγει το μάτι, για να μη βγει σε μερικούς το όνομα... Πάντως, δε φαίνεται να αντιστάθηκε και πολύ... A, ωραία τα λέτε!)
Σύμφωνα με το κλητήριο θέσπισμα που έλαβε ο Κύπριος σπουδαστής, πριν συλληφθεί, συμμετείχε στα επεισόδια που εκτυλίχθηκαν μετά την πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου. «Εκσφενδόνισε επανειλημμένως τεμάχια μαρμάρων και σκυροδέματος κατά των αστυνομικών, οι οποίοι εκτελούσαν νόμιμη διατεταγμένη υπηρεσία», σημειώνεται στο κατηγορητήριο και επισημαίνεται: «Μπορούσε να προκαλέσει κίνδυνο για τη ζωή τους λόγω των επικίνδυνων μέσων που χρησιμοποίησε για να τους πλήξει με αυτά σε ευπαθή σημεία και ακάλυπτα σημεία του σώματος, πλην όμως η πράξη του δεν ολοκληρώθηκε όχι με δική του θέληση, αλλά επειδή οι αστυνομικοί απέφυγαν τα χτυπήματα». (Αίλουροι... Γατόνια...)



Στις 16 Δεκεμβρίου 2008, το Τριμελές Εφετείο Θεσσαλονίκης καταδίκασε σε φυλάκιση τριών ετών τέσσερις από τους κατηγορούμενους αστυνομικούς για φυσική αυτουργία στο αδίκημα της πρόκλησης επικίνδυνης σωματικής βλάβης και τέσσερις σε φυλάκιση 15 μηνών για συνέργια στο ίδιο αδίκημα. Η ποινή και των οχτώ ήταν εξαγοράσιμη. (Φυλάκιση τουλάχιστον 3 μηνών λέει ο Ποινικός Κώδικας ότι είναι η ποινή για την πρόκληση επικίνδυνης σωματικής βλάβης και τους ρίξανε 3 χρόνια! Μην είμαστε και αγνώμονες. Χαλαρά θα ήταν εξαγοράσιμη. Που ο τυπάκος κινδύνεψε να πεθάνει, είναι άλλο θέμα... By the way, η συνέργεια, γράφεται με ει, όχι με ι. Οχτάποδα.)
Ο φοιτητής έχει καταθέσει αγωγή με την οποία ζητά αποζημίωση ύψους 1.000.000 ευρώ για τον ξυλοδαρμό του από αστυνομικούς της Ασφάλειας. Η υπόθεση συζητήθηκε πριν από έναν μήνα στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης. (Μεγάλο χαϊρι και προκοπή θα δει. Και θα τα πάρει μην πω ποιού Αγίου ανήμερα).
Ξέρετε τι μου κάνει εντύπωση; Στο βίντεο, ο τυπάκος συλλαμβάνεται και οδηγείται στο ΑΤ περπατώντας. Πόσο ξύλο να του ρίξανε εκεί μέσα και κατέληξε έτσι;
Ο φίλος του, πάντως, ακολουθώντας το δόγμα "του φευγάτου η μάνα ποτέ δεν έκλαψε" έκανε ένα σπριντ άλλο πράγμα... Οι Αφρικανοί σπρίντερ, σου λέει, το είδανε και πάθανε κρίση ταυτότητας. Αυτά. Shower time. Καλό σας βράδυ, λατρείες.

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Η τριαντάρα κι ο δεκαεννιάρης (που δήλωνε εικοσάρης)


Ναι, αγαπημένοι μου, καινούρια επεισόδια! Το 2009 έφυγε για την Eugenia μας με μπόλικο κλάμα και πολλή πίκρα. Το 2010 τη βρήκε να απαισιοδοξεί, ακούγοντας κλαψοτράγουδα σε ψυχική αποσύνθεση. Όλον αυτό τον καιρό, ο μικρός δεν είχε σταματήσει να τη βομβαρδίζει με μηνύματα αγάπης, τηλέφωνα που έκλειναν στα μούτρα του (εγώ τα έκλεινα, γιατί η αγαπημένη Eugenia ήταν επιρρεπής σε ξανακυλίσματα), με άφθονο λουλουδικό και δώρα κάθε λογής. Και διαβεβαιώσεις περί της αθωότητάς του και της αγάπης του. Έχοντας χάσει τη σιγουριά "σε μένα θα γυρίσεις", με τη μούρη στο χώμα, ιδίως από τη στιγμή που η -λατίνα- μητέρα του τον στόλισε καταλλήλως όταν της είπε τι είχε συμβεί.
Του επισήμανε ότι δεν τον μεγάλωσε έτσι, ότι τη ντρόπιασε (ω,ναι, υπάρχουν και τέτοιες μανάδες που αποδοκιμάζουν την τακτική του γιου "κομάντο:χτυπάμε-και-φεύγουμε", αλλά μάλλον πρέπει να πάει κανείς ως την Ουρουγουάη για να τις βρει) και διέκοψε κάθε επικοινωνία μαζί του για μια βδομάδα. Η γραμμή πέρασε και στην υπόλοιπη οικογένεια κι έτσι, μητέρα, πατέρας και δύο μεγαλύτερές του (αλλά μικρότερες της Ευγενίας) αδελφές έκοψαν κάθε επαφή μαζί του. Ο μικρός φρίκαρε. Η Ευγενία αυτομόλησε και πήγε να τον βρει. Ο μικρός έπεσε με κλάματα στην αγκαλιά της. Και προέβη σε ομολογίες πρωτάκουστες. Καταρχήν της είπε την ηλικία του. Γεννηθείς το '91 (της ήρθε κόλπος της γεννηθείσας το '79), της είπε ψέματα όταν στην αρχή της είπε ότι είναι 28 και κατόπιν όταν της είπε ότι είναι 20. Ακολούθως της ομολόγησε ότι την είχε παρακολουθήσει και στο σπίτι και στη δουλειά της, ότι είχε ρωτήσει για εκείνη, ότι την είχε δει με τον τριαντακάτη τον άχρηστο και άλλα πολλά που είχε ανακαλύψει αλλά δεν της είχε πει. Της είπε ότι είχε δίκιο που τον στόλιζε όταν την άφηνε μόνη, όμως σχετικά με το θέμα της απιστίας για το οποίο τον κατηγορούσε, δεν υπήρχε καμιά γυναίκα στη ζωή του, ούτε περαστική, ούτε μόνιμη, παρά μόνο η ίδια. Καμμένη πλειστάκις από κερατοδουλειές, κροκοδείλια δάκρυα και feau διαβεβαιώσεις αγάπης η Ευγενιώ, διέκρινε μια αλήθεια στα μάτια του. "Δε σε πιστεύω" του είπε "αλλά αν θες να ξαναγυρίσω, πρέπει να μου αποδείξεις ότι είσαι ειλικρινής".
"Θα κάνω τα πάντα" της είπε το πιπίνιο "γιατί δεν θέλω καμιά άλλη. Μόνο εσύ και η μάνα μου με αγαπάτε αληθινά. Τώρα που η μάνα μου δε μου μιλάει, εσύ είσαι δίπλα μου. Δεν το έκανα με καμιά, ούτε σε παράτησα ποτέ. Απλά έπιασα δουλειά για να μπορώ να σου προσφέρω ακριβά δώρα αλλά μετά είχα εξετάσεις και την παράτησα. Είμαι άχρηστος. Αλλά σ'αγαπάω αληθινά και μου αξίζει που δε μου μιλάνε οι δικοί μου γιατί έγινα μ...κας απέναντί σου και σε έκανα να νιώσεις ότι σε εγκαταλείπω και να θες να αυτοκτονήσεις".
"Όπου ακούς πολλά κεράσια" τη συμβούλεψα, όταν μου είπε τα καθέκαστα "κράτα και μικρό καλάθι". Πήρε τηλέφωνο στην εταιρεία που της είχε πει ότι δούλεψε, δήθεν ως αδελφή του, να ρωτήσει μην τυχόν είχε δημιουργήσει κανένα πρόβλημα όσο ήταν εκεί. Το αφεντικό επιβεβαίωσε τα λεγόμενα του μικρού. Τα βρόντηξε λόγω εξετάσεων και δεν ξαναγύρισε, αλλά στο γενικό του ήταν μια χαρά υπάλληλος και μάλιστα του είχε μιλήσει και για το αίσθημά του με μια κοπέλα. Μια από τις επόμενες μέρες, ο μικρός της έφερε αποδείξεις, μισθοδοσίες κτλ μην αφήνοντας κανένα κενό για αμφιβολίες. Οι σχέσεις με την οικογένεια αποκαταστάθηκαν, η Ευγενία τον συγχώρεσε και από τότε ο μικρός είναι κερί αναμμένο. Συνέχεια τηλέφωνα, μηνύματα και -σχεδόν- πάντα στην ώρα του. Μόνο που τώρα, η τριαντάρα βλέπει τα πράγματα πολύ πιο ψύχραιμα. Όσο κι αν είναι όμορφος ο μικρός, όσο κι αν τον αγαπάει, δεν θα κρεμαστεί κι από πάνω του. Και να αργήσει, δεν τρέχει και τίποτα. Και τηλέφωνο να μην πάρει, επίσης. Σκηνικά πολλά και διάφορα έγιναν, αλλά η Ευγενιώ ψύχραιμη. Ο μικρός άλλωστε το δήλωσε ευθαρσώς "όταν μου είπες ότι πήγες να αυτοκτονήσεις, τρελάθηκα. Καθόμουν και σκεφτόμουν πώς θα ήταν αν ξυπνούσα μια μέρα και δεν απαντούσες στο τηλέφωνο, δεν ξανάβλεπα από το δρόμο τα παράθυρά σου φωτισμένα, δεν ξανάβλεπα ποτέ τα μάτια σου και δεν ξανάκουγα τη φωνή σου. Και πραγματικά, ένιωσα ότι τίποτε δεν είχε αξία πια".
Κι όσο πιο ψύχραιμη εκείνη, τόσο πιο απίκο ο μικρός. Ιδίως μετά το τελευταίο ταξίδι της Ευγενίας στη Μ.Βρετανία, όπου στο αεροπλάνο γνωρίστηκε με έναν Σιχ παρακαλώ, ο οποίος την είδε ξανθιά, γαλανομάτα και τροφαντή και ξετρελάθηκε. Και δως του συναντήσεις στη Μ.Βρετανία (ο μικρός στην πρίζα) και στην Ελλάδα ( ο μικρός τους παρακολούθησε και παραλίγο να σπάσει το μαγαζί) και συζητήσεις στο facebook για υποθετικά σενάρια γάμου. Εγώ με τα δύο τελευταία διαφωνώ: η ασφάλεια προσωπικών δεδομένων στο facebook είναι ακόμη υπό συζήτηση, όσο για τα σενάρια του Σιχ, ψιλοspooky είναι, όχι και γάμος με το "καλημέρα". Ο Νεαρός πάντως, έχει στρώσει χαρακτήρα όσο δεν πάει: πρόταση ο Σιχ; Αντιπρόταση ο μικρός. Ανθοδέσμη ο Σιχ; Κήπο ο μικρός. Στο "Βυζαντινό" ο Σιχ; Στο "St.George" ο μικρός. Ευγενής άμιλλα. Και η τεκνατζού -και μη ταράνδω, όπως απεδείχθη, βρωμόγλωσση Δώρα- σε πελάγη ευτυχίας... Ρε πως αλλάζουν τα πράγματα... Άντε και στα δικά σας!

Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Κολοκοτρώνεις



Πολλή συζήτηση και ακόμη περισσότερη παραφιλολογία. Οι μετανάστες, τα παιδιά τους και η υπηκοότητα. Ποιοι είναι Έλληνες, ποιοι δεν είναι, και ποιοι θα μπορούσαν να είναι. Μαξιμαλισμοί και μινιμαλισμοί με τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν χωράνε. Αλλά και κουβαρνταλίκια με έννοιες όπως η υπηκοότητα ή η ιθαγένεια, επίσης.
Τα παιδιά των μεταναστών να πάρουν την υπηκοότητα. Σύμφωνοι. Αλλά υπό προϋποθέσεις. Αρκετές και αρκετά γραφειοκρατικές, αλλά κατ'εμέ αναγκαίες.

1. Να έχουν γεννηθεί εδώ
2. Να έχουν λάβει την υποχρεωτική εννεαετή εκπαίδευση.
3. Να είναι "μετέχοντες της ημετέρας παιδείας" με την ευρύτερη έννοια, ενταγμένοι στον τρόπο ζωής, τα ήθη και τα έθιμα του τόπου όπου ζουν
4. Να θεωρούν την Ελλάδα ως πατρίδα τους, να εκδηλώνουν δηλαδή τη βούληση να δεθούν με αυτό τον τόπο και να ριζώσουν.
5. Να αποκηρύξουν ενδεχομένως -αν και μου φαίνεται λίγο σκληρό αυτό, αλλά όταν πρόκειται για γειτονικές τουλάχιστον χώρες, είναι μάλλον επιβεβλημένο- την χώρα καταγωγής τους
6. Να αποφασίσουν με ποιά χώρα θα συντάσσονταν σε περίπτωση που η χώρα καταγωγής τους διεξήγαγε κάποιο πόλεμο με τη χώρα παραμονής τους.

Αυτές πρέπει να είναι, κατά τη γνώμη μου, πάνω-κάτω οι προϋποθέσεις. Και να αποτελέσουν υποχρεώσεις νομικά δεσμευτικές, ώστε η παραβίασή τους να συνεπάγεται κυρώσεις. Αλλιώς, θα γίνει του Λονδίνου το κάγκελο. Καλό το multi-culti αλλά μη χάσουμε και το μέτρο, όπως οι Βρετανοί...Και από τις προϋποθέσεις, η πιο βασική είναι η πρόθεση να αποτελέσουν τμήμα αυτού του λαού. Η αναγνώριση της Ελλάδας ως πατρίδας τους. Όχι εξ ανάγκης αλλά εξ επιλογής.
Κατά τα άλλα, λέμε ότι η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Αλλά το ποιοι είναι Έλληνες, σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Γιατί ο αυτοϊκανοποιούμενος (δεν είπα μαλάκας!) που φοροδιαφεύγει δεν ανήκει σε έθνος αλλά σε συνομοταξία. Το πνευματικά ανάπηρο ον που καίει τη σημαία, το ίδιο. Και ο εξίσου αυτοϊκανοποιούμενος που κοιτάει να αποφύγει τη στράτευση, όποιος Απίθανος Απιθανόπουλος κι αν είναι, όποια klein mein πάθηση ή θεωρία μου κατεβάσει για να δικαιολογηθεί, επίσης δεν είναι Έλληνας. Δε λέω να φτάσουμε σε υστερικές εκδηλώσεις εθνικοφροσύνης. Αν ο "δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ" -είτε Αλβανός είναι, είτε Πακιστανός, είτε Φιλιππινέζος- δεν θέλει όντως να γίνει Έλληνας, δεν τον κρατάμε με το ζόρι, στο καλό κι από το πεζοδρόμιο. Ούτε χαζοσυνθήματα χρειάζονται, ούτε χαζονταηλίκια. Και απλά, ως κράτος, δεν του απονέμεις δικαιώματα όπως το εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Περαστικός είναι, ας πάει να ψηφίσει στην πατρίδα του.
Από την άλλη, δε θα πω μάγκα, ούτε και Έλληνα αυτόν που δεν υπηρετεί ή αυτόν που αρνείται τις υποχρεώσεις του απέναντι στην πατρίδα του με τη δικαιολογία "και μένα τι μου προσφέρει αυτή η χώρα, διεφθαρμένοι πολιτικοί" και κολοκύθια τούμπανα. Κι αν το βλαμμένο θέλει σώνει και ντε να μυρίσει καμμένο πανί, να κάψει το βρακί του στην πλατεία Συντάγματος, δεν έχω και κανένα ζόρι. Ίσως να έχει ο υιός Βαρβιτσιώτης που επί παλαιοτέρου είχε πει το αλήστου "και η σημαία ένα πανί είναι" και που μπορεί κάλλιστα να κάψει τα Γκούτσι κοστούμια του, μιας κι αυτά είναι επίσης πάνινα, αλλιώς ράβεται Ρόμποκοπ και Τερμινέιτορ γωνία. Τους διεφθαρμένους πολιτικούς εγώ κι εσύ τους βγάζουμε, ζωάκι μου. Κι αν δε σου αρέσει η χώρα και αγανακτείς, τράβα γίνε κάτοικος Άνω Κογκό και άσε μας να φάμε τα κέρατά μας. Κι εγώ έχω αγανακτήσει. Κι εμένα μου έχει καρφωθεί η ιδέα να σηκωθώ να φύγω. Δε φεύγω. Όχι γιατί δε μπορώ. Απλά γιατί ξέρω ότι θα ξαναγυρίσω. Γιατί -μαζοχιστικά ίσως- θέλω να μείνω στον τόπο που γεννήθηκα και να το παλέψω. Κι αυτό με καθιστά εξίσου Ελληνίδα όσο και η καταγωγή μου.
Όπως κάνει και αρκετά Έλληνα τον Αλέξη (Ροβέρτο-Αλέξανδρο) το γεγονός ότι επέλεξε συνειδητά να είναι Έλληνας -από τη μητέρα του- και στη χώρα του πατέρα του, τη Γερμανία, πάει ως τουρίστας, καθώς και ότι ενώ θα μπορούσε να μην υπηρετήσει στον Ελληνικό στρατό, το έκανε. Και σε ζόρικο σώμα. Και πήρε και βαθμό. Και αυτήν εδώ τη χώρα την αγαπάει πιο πολύ από κάτι 100% Ελληναράδες, γιατί έχει κατανοήσει κάποια απλά -αλλά όχι και αυτονόητα- πράγματα.
Τέτοιους Έλληνες θέλω στη χώρα μου. Συνειδητοποιημένους. Κι ας είναι και κατά το ήμισυ Έλληνες. Η και καθόλου. Αν αγαπάνε αυτόν εδώ τον τόπο, τον νιώθουν πατρίδα τους και θέλουν να προσφέρουν, ας πάρουν την υπηκοότητα κι αύριο. Αυτά τα παιδιά που λένε με τα όμορφα ελληνικά τους "εγώ εδώ γεννήθηκα, στην ...... (χώρα καταγωγής) δεν έχω πάει καν, η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου", που μορφώνονται σε ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια και δουλεύουν για αυτόν εδώ τον τόπο, για μένα αξίζουν να συμπεριλαμβάνονται στους Έλληνες. Οι υπόλοιποι, που ήρθαν εδώ για να στήσουν βρώμικες μπίζνες, να εγκληματίσουν ή να απομυζήσουν μια ήδη καταρρέουσα οικονομία "με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής" δε χρειάζονται δικαιώματα.
Γιατί όταν κάποιος απεμπολεί από μόνος του την ταυτότητά του και μου έρχεται εδώ με ανύπαρκτα ή με πλαστά χαρτιά, δε θα του απονείμω εγώ δικαιώματα που ο ίδιος έχει εξαρχής αποποιηθεί. Και το όνειρο μιας καλύτερης ζωής είναι και ελληνική υπόθεση πια, για τη γενιά των 700 ευρώ (που σε διάφορες περιπτώσεις, δεν ξεπερνάνε τα 400 ευρώ). Μόνο που θα παραμένει όνειρο και για τους Έλληνες όσο υπάρχει η μαύρη τρύπα στην οικονομία από λεφτά που φεύγουν στο εξωτερικό στη ζούλα, τόσο από τους μετανάστες, όσο και από κάτι "Έλληνες" μεγαλοκαρχαρίες. Τα σύκα-σύκα και η σκάφη-σκάφη. Αν θέλουμε να ανοίξουμε τη ντουλάπα και να βγάλουμε το σκελετό της μετανάστευσης, ας βγάλουμε και το σκελετό των off-shore, των σημαιών ευκαιρίας και των επενδύσεων σε ξένες τράπεζες.
Η εποχή των ξεκλείδωτων σπιτιών και της εθνικής ομοιογένειας έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Με θλίβει, όπως και όλους τους νοσταλγούς της αθωότητας των παιδικών μας χρόνων, αλλά είναι αργά για να γίνει κάτι. Κι όλα αυτά για τους μετανάστες δεν τα γράφει κάποια που -όπως πολλοί θα σπεύσουν να μου πουν- δεν ξέρει τι είναι μετανάστευση. Τα γράφει κάποια, που ο ένας της παππούς, εν έτει 1908 μπήκε σε ένα σαπιοκάραβο από την Ελλάδα για να βγει μετά από 50 μέρες ταξίδι σε συνθήκες εξόντωσης στο Ellis Island και να περάσει -με αντοχές υπό κατάρρευση- ΟΛΕΣ τις αναγκαίες διατυπώσεις για να μπει στην τότε γη της Επαγγελίας, την Αμερική. Που δούλεψε μαζί με τους μαύρους στρην κατασκευή του σιδηροδρόμου που ένωνε την Ανατολική με τη Δυτική Ακτή και που κατάφερε να ορθοποδήσει, όντας όμως ΝΟΜΙΜΟΣ και πληρώνοντας με συνέπεια τους φόρους της πολιτείας της Καλιφόρνια.
Γιατί ναι, και τότε και τώρα, το να είσαι νόμιμος μετανάστης, κάνει τεράστια διαφορά...Και υπενθυμίζω ότι
Στο βιντεάκι, ο λατρεμένος Andre Rieu ξεσηκώνει το Royal Albert Hall με συρτάκι.