Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Ελλάς - Τουρκία - Χαβάη 5-0


Παίρνω αμπάριζα από την ανάρτηση του "παιδιού της πλατείας" και βγαίνω. Όμως, θα διαφωνήσω ως προς το μονοδιάστατο του πράγματος. Όταν οι Έλληνες έφτασαν στο Σαγγάριο, αυτό δεν έγινε ούτε αναίμακτα, ούτε χωρίς θηριωδίες από μέρους μας. Αδιάψευστοι μάρτυρες, χιλιάδες στρατιώτες που μίλησαν για τα γεγονότα. Για μένα, ήταν κάποιοι παππούδες που είχαν πολεμήσει στο Σαγγάριο και έβλεπαν τον παραλογισμό και τον επεκτατισμό, όσο και την καταστροφή που ερχόταν. Αυτοί που έζησαν τα πράγματα από μέσα και που τα διηγόντουσαν σε μένα, που ήμουν πιτσιρίκι, σαν πολεμικά, σκοτεινά παραμύθια, αποδεχόντουσαν πρώτοι τις θηριωδίες που έγιναν και από τις δύο πλευρές. Ας μη βαυκαλιζόμαστε να πιστεύουμε ότι είμαστε τόσο πολιτισμένοι ή ότι έγινε μια σταυροφορία με αγνές προθέσεις και τίμια μέσα. Κι εμείς έχουμε κάνει τις βρωμιές μας εν καιρώ πολέμου, γιατί πόλεμος σημαίνει αποκτήνωση.
Διαφωνώ και στο να βάζουμε στο ίδιο σακί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Ο Αντρέας είχε εξασφαλίσει ηρεμία με τα ζεϊμπέκικα και τη φιλία του Οζάλ. Και σαν αντιπολίτευση (στον Καραμανλή τότε), επενέβη δυναμικά, "Βυθίσατε το Χόρα". Αλλά και στην κρίση του '87 έδειξε πυγμή. Να θυμίσω την συνθήκη που υπέγραψε ο Παπούλιας με τη Βουλγαρία ως υπουργός Εξωτερικών με περιεχόμενο ότι αν η Τουρκία επιτεθεί στην Ελλάδα, η Βουλγαρία θα επιτεθεί στην Τουρκία. Να θυμίσω την μερική επιστράτευση που έγινε και εκείνο το Παρασκευοσαββατοκύριακο που παραλίγο να μπούμε σε πόλεμο. Να θυμίσω τη συστράτευση όλων των πολιτικών δυνάμεων πλην της δεξιάς του Μητσοτάκη, που για μια ακόμη φορά έφερνε προσκόμματα και απλά μπουρδολογούσε ακατάσχετα χωρίς να δίνει κάποια λύση, αντίθετα, οξύνοντας τα πνεύματα. Ο Σημιτάκος αποσόβησε την κρίση στα Ίμια όπως κατάφερε, που δεν ήταν και για καμάρι, αλλά την αποσόβησε. Κι άσε τον Μπερνς να λέει τα Ίμια όπως θέλει, η ουσία είναι ότι έμειναν ελληνικά. Δε λέω ότι ήταν θρίαμβος του ΠΑΣΟΚ ούτε αυτά, ούτε φυσικά η θυσία των πιλότων, ούτε το "ευχαριστώ". Όμως, τουλάχιστον τότε διασφαλίστηκε κάτι, έστω προσωρινά. Ο Κωστάκης, παρά τις κουμπαριές του, που του "δένουν" τα χέρια τώρα, δεν κατάφερε να εξασφαλίσει τίποτα. Το θέμα δεν είναι να κηρύξεις πόλεμο. Το θέμα είναι να τον αποφύγεις με τις μικρότερες δυνατές απώλειες και τον μικρότερο δυνατό διασυρμό. Κοινώς, να θυσιάσεις λίγα για να πετύχεις πολλά. Και νομίζω ότι οι ζεϊμπεκιές άφηναν ελεύθερο το έδαφος για αντιπαράθεση και ενδεχομένως σύρραξη, αν αυτό χρειαζόταν. Και πως η μια πλευρά έδειξε αποφασιστικότητα όταν αυτό απαιτούνταν. Αντίθετα, λόγω των κουμπαριών του Κωστάκη, πρέπει τόσο αυτός όσο και το Υπ.Συμβούλιο να κάνουν τώρα την πάπια.
Και βγαίνει τώρα η κόρη του Μητσοτάκη, η οποία κήρυττε την εθνεγερσία όταν έγιναν όλα τα γεγονότα των Ιμίων και κάνει την τερατώδη δήλωση ότι δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για να διωχθεί ο Ολγκάτς, ενώ η ομολογία αποτελεί αμάχητο τεκμήριο, τουλάχιστον στο δικαστήριο. Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας δηλαδή. Η μεγαλύτερη γκαντεμιά του Μητσοτάκη χτύπησε την ίδια την κόρη του: πολιτικά λάθη που έκανε ο ίδιος και πρέπει εκείνη να συμμαζέψει (τα ασυμμάζευτα) και να δικαιολογήσει (τα αδικαιολόγητα). Με αποκορύφωμα το "τρεχάτε ποδαράκια μου" του Σκοπιανού ζητήματος, το οποίο ο ίδιος ο μπαμπάς της διακήρυττε χαμογελαστός ότι "σε μια δεκαετία δε θα θυμάται κανείς". Να υπενθυμίσω ότι και σε αυτή την περίπτωση ο Γιωργάκης προσπάθησε να βοηθήσει με τις γνωριμίες του ως πρώην υπ.Εξωτερικών και ο Κωστάκης δεν δέχτηκε την χείρα βοηθείας που του έτεινε. Λες και μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο, ο απολύτως ανυπόληπτος από τους Ευρωπαίους εταίρους και όχι μόνο.
Από την άλλη, οι Κύπριοι. Που μας βρίζουν μέσα στην Ελλάδα (προ ημερών ο κολλητός μου έγινε μάρτυρας σκηνής στην οποία ένας Κύπριος έλεγε σε έναν άλλον "τι περιμένεις, σκατοκαλαμαράδες") και φυσικά επακολούθησε ο κακός φραστικός χαμός και που έχουν διακηρύξει "εν θέλομεν την ένωσιν" (με την Ελλάδα). Φυσικά δεν τη θέλουν γιατί φοβούνται για την οικονομία τους και είναι περισσότερο Άγγλοι παρά Έλληνες, μιας και όταν δε μπορούν να θυμηθούν εύκολα ελληνικές λέξεις, απλά τις αντικαθιστούν με αγγλικές (μητρική γλώσσα;) με καλομοιρίσιο αποτέλεσμα. Αυτά όταν όλα πάνε καλά. Όταν οι Τούρκοι αρχίζουν τα δικά τους, κρύβονται κάτω από τη φούστα της Ελλάδας, θυμούνται ότι οι Έλληνες είναι αδελφοί τους και τρέχουμε εμείς να βγάλουμε τα κάστανα από τη φωτιά. Όσον αφορά τον Ολγκάτς, να τον σύρουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) μέχρι να πει "ινσαλλαχ". Να μην τον αφήσουν σε χλωρό κλαρί. Και να καταδικαστεί η Τουρκία για εγκλήματα πολέμου και να πληρώσει αποζημιώσεις, όπως η Γερμανία. Και να μείνει εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, να στρώσουν χαρακτήρα οι τουρκαλάδες που έσπευσαν να τροποποιήσουν το νόμισμά τους και να του δώσουν τη μορφή του ευρώ. Τόσο σίγουροι είναι ότι θα μπουν. Ακόμη δεν τον είδαμε, Γιάννη τον βαφτίσαμε.
Να γίνει η προσφυγή. Αλλά να γίνει από τους πληγέντες Κυπρίους. Όμως όλως παραδόξως, εμείς βγαίνουμε στη σέντρα. Γιατί; Από πού κι ως πού; Βάσει ποιού έννομου συμφέροντος; Επειδή οι Κύπριοι -που, θυμηθείτε, ανήκουν σε άλλο από την Ελλάδα κράτος- όταν τους συμφέρει είναι απλά Κύπριοι και όταν τους συμφέρει αλλιώς είναι ξαφνικά Ελληνοκύπριοι; Μήπως επειδή η Βρετανία υποστηρίζει τους Τούρκους και δε θέλουν να τα χαλάσουν μαζί της; Φυσικά δεν αναφέρομαι σε όλους τους Κυπρίους, γιατί έχω γνωρίσει και πολύ σωστούς ανθρώπους που αναγνωρίζουν τα σωστά και τα λάθη και που αντί να πάνε στις Αγγλίες, δουλεύουν και προσφέρουν στον τόπο όπου σπούδασαν. (Και αυτό είναι προς τιμήν τους και προς τιμήν μας.) Αναφέρομαι στους σαπιοκοιλιάδες που μας αποκαλούν καλαμαράδες με οποιοδήποτε πρόθεμα. Αφού είμαστε καλαμαράδες, βολευτείτε μόνοι σας, ζώα.
Στην τελική, έχουμε τα δικά μας προβλήματα. Πότε ήρθαν Κύπριοι πιλότοι να αναχαιτίσουν τα αεροπλάνα πχ πάνω από την Τένεδο; Τα δικά μας, δικά μας και τα δικά σας, δικά μας πάλι. Ε, όχι. Οι Τούρκοι έχουν - ή τουλάχιστον είχαν, όπως έχει αρχίσει να διαφαίνεται- την Αμερική. Εμείς έχουμε -λόγω συγκυριών, μη φανταστείτε- τους δυνατούς της Ευρ. Ένωσης, Γαλλία και Γερμανία. Οι Τούρκοι ξέρουν ότι δεν μπορούν να κάνουν και πολλά. Δεν τους παίρνει. Κάνουν απλά σπασμωδικές κινήσεις, που όπως και στην περίπτωση του Σκοπιανού πρωθυπουργού, θα γυρίσουν εναντίον τους.Όσο για το νταηλίκι στον Πέρες, συμφωνώ με την άποψη που έχει ήδη διατυπωθεί. Έχασαν οι Τούρκοι το ρόλο του αστυνόμου στην περιοχή και το έφεραν βαρέως. Και λογικό είναι, αφού βλέπουν ότι χάνουν και τη στήριξη των αμερικάνων. Άφεριμ, αγαπητοί μου γείτονες, γύρισε ο τροχός.
Στα Ίμια και στην Κύπρο συμμετείχαν με τις ειδικές δυνάμεις 3 άνθρωποι που αγαπώ πολύ και επέζησαν. Αλλά δεν είχαν και άλλοι την ίδια τύχη. Γι'αυτό, ας μη γινόμαστε Ταλιμπάν της πληροφορίας, διεκδικώντας ή διαδίδοντας την κατά το δοκούν αλήθεια. Κι ας αφήσουμε τους κάθε λογής Καρατζαφέρηδες να κάνουν τις προβοκάτσιες τους χωρίς να γινόμαστε δούλοι της εικόνας. Γιατί όπως υπέροχα αποδόθηκε στην ταινία του Λέβινσον "Ο πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδαλο κι ένας πόλεμος", η εικόνα μπορεί πανεύκολα να φτιαχτεί... Πίσω από τα γεγονότα, λοιπόν, κρύβεται η ντροπαλή κοπέλα που λένε Αλήθεια. Στο παρασκήνιο.

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009

Είμαι η Freedom και μόλις ξεκίνησα!


Χαιρετώ σας, αγαπητοί και αγαπητές, που μόλις με πάρετε χαμπάρι θα σπεύσετε στο μαγαζί μου για ντελικατέτσες και λοιπά εδώδιμα. Ανοίγω το τεφτέρι μου, πες το και ημερολόγιο, έχουμε και λέμε: η οικονομική κρίση καλά κρατεί, η χώρα έχει τεμαχιστεί σε μικρά -ελπίζω και αυτάρκη- φέουδα λόγω της κινητοποίησης των αγροτών, ο Ομπάμα -όπως ήταν αναμενόμενο- δεν πήρε θέση στο σφαγιασμό των Παλαιστινίων και μέσα σε όλο αυτό τον πανικό, μια Πετρούλα (συγχωρέστε με, αλλά επώνυμο δε θυμάμαι) τελειώνει επί καθημερινής βάσεως...
Σκέφτομαι να κατεβάσω την "Αποκάλυψη" από το πάνω ράφι, να δω ποιά σάλπιγγα σφύριξε, να υπολογίσω η γυναίκα αν θα μου φτάσουν τα λινγκουίνι... Πάντως από όσο θυμάμαι, κάτι για ένα τέρας με πολλά μάτια και πολλά κέρατα έλεγε, για ντεκαπαρισμένη ξανθιά όχι... Not guilty η Πετρούλα. Πάντως, ο Θεούλης να με βγάλει ψεύτρα, σε κάτι χρόνια βλέπω τις διάφορες Πετρούλες να παρουσιάζουν δελτία ειδήσεων τσιτσιδωνόμενες. Και ξέρω ότι αυτό δεν θα δυσαρεστήσει καθόλου τους πεινασμένους για σάρκα Βαλκάνιους (που έτσι κι αλλιώς δεν παρακολουθούν ειδήσεις) αλλά τουλάχιστον θα πρέπει και οι πεινασμένες Βαλκάνιες να έχουν τα αντίστοιχα κανάλια.
Εκεί να δείτε πωλήσεις τηλεοράσεων ο Κορασίδης... Διαζύγια (θα δουλέψουν και οι δικηγόροι), επιμέλειες παιδιών (θα δουλέψουν και οι νταντάδες-οικιακές βοηθοί), ντελίβερυ (θα δουλέψουν και οι πιτσαρίες) για να μη μιλήσω για την αυτόματη άνοδο της πνευματικής μας στάθμης ως λαού. Γιατί με το μπούρου-μπούρου, έστω και από τσιτσιδωνόμενους/ες όλο και κάτι θα μείνει στο ακατοίκητο, δεν μπορεί! Μη σας πω ότι θα ξαναγυρίσουμε σε πρότυπα αρχαίας Ελλάδας, όπου όλοι ήταν ημίγυμνοι πλην όμως μορφωμένοι και πνευματικά ανώτεροι. Τι επίπεδο, τι μόρφωση, τι εγκύκλιες σπουδές! Η χαρά του μπουμπούκου. Παναγία μου.... Μισό λεπτάκι να ξορκίσω το πόλτεργκάιστ που τρούπωσε μέσα μου και ζητάει να συρθεί η Τουρκία στο ΕΔΔΑ κι έρχομαι.
Πάντως δεν καταλαβαίνω αυτό τον πανικό που δημιουργούν τα κανάλια επειδή οι δρόμοι είναι κλειστοί. Υπάρχουν τραίνα, πλοία και αεροπλάνα γα τις μετακινήσεις και τις μεταφορές. Για όνομα, δηλαδή... Πάντως δεν μπορώ να πάρω θέση για την κινητοποίηση των αγροτών. Από τη μιά την υποστηρίζω γιατί είναι ο μόνος τρόπος διαμαρτυρίας τους. Από την άλλη δεν είμαι σίγουρη σχετικά με το αν αυτοί που διαμαρτύρονται είναι οι μικροκαλλιεργητές οι οποίοι πιθανολογώ ότι κάθονται σπιτάκι τους, προσπαθούν να βρουν πώς θα τα βγάλουν πέρα και σίγουρα δεν έχουν γάλα ή πατάτες για πέταμα ή οι "τσιφλικάδες" που απλά περιμένουν περισσότερες επιδοτήσεις. Τι να πω, ξεκάθαρη θέση για τους αγροτοπατέρες δεν έχω. Έχω όμως για την κυβέρνηση, που αποδεσμεύει χρήματα για να τα δώσει, προσέξτε: σε 1) επιχειρήσεις, 2) τράπεζες, 3) εργολάβους δημοσίων έργων, αλλα κάπου εδώ ο γιατρός Ανευλαβής μου βάζει φίμωτρο για να μην εκχυδαϊσω τελείως το μαγαζί, ακόμη δεν ανοίξαμε...
Στο μεταξύ είδα μια καρμπονάρα να μαγειρεύεται και πείνασα... Οπότε, η ξεκάθαρη τοποθέτησή μου είναι ότι πρέπει η ακαματρίς να κλείσει το χώστεν ουντ ντελικατέσσεν μαγαζάκι της και να πάει για μαγείρεμα. Είμαι η Freedom και μόλις έφευγα.

Κουίζ πριν φύγω : Ποιός φίλος από τα παλιά, με έντονη παρουσία στα προ ετών δελτία ειδήσεων, ήταν ο προηγούμενος frontman της μέταλ μπάντας ονόματι Inner Wish; Εδώ σε θέλω, κάβουρα...

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Α!πορεία

Γειά σας, γειά σας, γειά σας. Φύλλο πορείας σήμερα. Όοοοχι, δεν κάλεσαν την ΕΣΣΟ μου ακόμη. Μιλάω για την καθημερινή έκδοση που πρέπει να κυκλοφορήσει ΑΜΕΣΑ! Κάτι σαν φύλλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως, αλλά πολύ πιο πρακτικό και χρήσιμο. Μια έκδοση που να μας πληροφορεί σε ποια σημεία των Αθηνών θα γίνουν πορείες και ποιες ώρες. Διότι δε γίνεται, αγάπη μου, να μπαίνεις στο ταξί για να κάνεις 7 χιλιόμετρα και κατεβαίνοντας να νιώθεις σα να ξέρεις τον ταρίφα 7 ζωές (λόγω πηξίματος!). Ούτε να κάθεσαι να ξεροσταλιάζεις στη στάση του λεωφορείου μαζί με καμιά 50ριά άλλους κατακαημένους που καπνίζουν, τρώνε τα νύχια τους, κοιτάνε το ρολόι τους και βρίζουν από μέσα τους (οι πιο cult και απέξω τους) μέχρι να περάσει ένα γενναίο παλικαράκι ή καμιά λεβεντοκοπελιά, ζαλικωμένοι το σακίδιο με τα εκάστοτε απαραίτητα και να πουν τη φράση που προκαλεί ωστικό κύμα στους παριστάμενους: "Μην περιμένετε, έχει πορεία, δεν περνάει τίποτα". Καλά, αυτή η στιγμή είναι για Όσκαρ σκηνοθεσίας. Πώς ήταν το πλάνο στην "Τροία" που έδειχνε την τριήρη και άνοιγε, άνοιγε, άνοιγε και έβλεπες όλα τα δάση του Αμαζονίου σε τριήρεις; Ε, κάτι παρόμοιο γίνεται και μετά από αυτή τη φράση. Της διασποράς. Ενίοτε και κάτι ψιλά από αλληλοσυνεννοήσεις τύπου "εγώ πάω Ζωγράφου" "α, εγώ πάω Κολωνό" "εντάξει, στο δρόμο μου είστε". Κατά τα άλλα, Peugeot 2, και δρόμο τον ανήφορο!
Ή το άλλο, το ακόμη καλύτερο; Παίρνεις π.χ. το 230 από την αφετηρία του στην Ακρόπολη. Στρογγυλοκάθεσαι, χτυπάς εισιτήριο, ξεκινάτε. Κι όπως πάτε, αντί να σε πάει προς λεωφόρο Αμαλίας, πάει προς Καλλιρόης. Κι όταν μετά από διάφορες οδηγικές αλχημείες σε βγάζει κοντά στην Φειδιππίδου ενώ εσύ το μόνο που θες είναι να δεις τον αναθρώσκοντα καπνό του σπιτιού σου κάπου κοντά στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, και -παντελώς ηλιθίως- ρωτήσεις "μα, καλά, το 230 από Χαριλάου Τρικούπη δεν περνάει;", παίρνεις την εκνευρισμένη απάντηση "όχι, κοπελιά, έχει πορεία".
Πορείες οι φοιτητές. Γιατί, ρε παιδιά; Τι μας λείπει; Έχουμε τα ωραία μας δημόσια πανεπιστήμια, με σκόρπιες υπηρεσίες και βιβλιοθήκες. Δηλαδή τι θέλετε; Να δίνετε τζάμπα λεφτά στα γυμναστήρια με τους διαδρόμους και τα στέπερ; Να μιλήσω για τα κτίρια; Τι να πρωτοθυμηθώ από το Survivor που ζούσαμε στα έγκατα της Νομικής; Τις ασκήσεις ισορροπίας στο ένα πόδι σαν τον πελαργό όταν κάναμε δηλώσεις μαθημάτων; Το αλήστου μνήμης παιχνίδι "βρες τον βαθμό σου κάπου στη Σόλωνος"; Το πρωινό ξύπνημα και τον αγώνα δρόμου για να βρούμε έδρανο να βάλουμε τον... "υπέροχο"; Την εξάσκηση της παρατηρητικότητας ώστε να βρούμε έδρανο και με καθισματάκι και με τραπεζάκι; Τις πατέντες που φτιάχναμε για να μη μας χτυπάει ο ήλιος ή το πόσο μας σκληραγωγούσε αυτό το -αναζωογονητικό?- ψύχος που ερχόταν από τα σπασμενα τζάμια; Για να καταλάβω, θα προτιμούσατε να είστε πχ στο Durham (βλ και Χάρι Πότερ) σε ένα -πληκτικά ήρεμο και οργανωμένο- campus; Ελάτε τώρα...
Να μιλήσω για τις φοιτητικές εστίες; Δεν μπορώ να συλλάβω καν το μέγεθος της ευρυμάθειας που εξασφαλίζει ο διαμένων σε εστία. Κάτι σαν wikipedia αλλά σε live και interactive μορφή. Είμαστε πολύ προχώ, τελικά... Και δε θέλουν ιδιωτικά πανεπιστήμια. Πού ξανακούστηκε; Αρκετά ζήσαμε χωρίς περίπτερο, ε, παράρτημα εννοώ, του Harvard σε Αθήνα, Πάτρα και Άνω Καρδιτσομαγούλα. Φτάνει πια η οπισθοδρόμηση! Εμπρός στο έτσι που χάραξε ο τέτοιος!
Πορείες οι εργαζόμενοι. Ντροπή και αίσχος τους. Δεν είμαστε κράτος, κύριε. Είμαστε Ταλιμπάν. Διότι το κοινωνικό κράτος προφυλάσσει τον εργαζόμενο από την κατάθλιψη και το αίσθημα κενού που φέρνει η συνταξιοδότηση. Ναι, βρε αχάριστα κτήνη, όταν συνταξιοδοτηθείτε θα νιώσετε γέροι, άχρηστοι, η ζωή σας θα είναι άδεια. Ενώ αν δουλεύετε, σιγά μην έχετε χρόνο για θλιβερές σκέψεις. Το νόημα του "εργασία και χαρά".
Για να μην αναφερθώ στις κρατήσεις των 200-500κάτι ευρώ που σας ανοίγουν άλλους δρόμους. Μακριά από την κατάντια του δυτικού πολιτισμού (εστιατόρια, κλαμπ, αυτοκίνητο, κινητό). Και για να μαθαίνουμε, οι αμόρφωτοι Βαλκάνιοι, τόσοι και τόσοι αστέρες του Χόλιγουντ έχουν δώσει τα κέρατά τους σε καμπαλιστικές οργανώσεις για να ζήσουν αυτή την επιστροφή στις αρχέγονες (μη σου πω πρωτόγονες) αξίες. Κι εμείς το έχουμε τζάμπα και βρίζουμε κι από πάνω. Δεν καμπαλιόμαστε, λέω γω...
Πορείες οι συνταξιούχοι. Αυτοί κι αν παραλογίζονται. Όταν εξασφαλίζεις μισό γιαούρτι και μισό κουλούρι τη μέρα, εξασφαλίζεις υγεία, ευεξία και εντερική ισορροπία, αποσοβώντας τον έναν από τους δύο κινδύνους που περιγράφει τόσο γλαφυρά η φράση "ο γέρος θα πάει ή από πέσιμο ή από το άλλο" εκτός αν πέσεις στις καταχρήσεις και συνδυάσεις Lasix με γιαούρτι, οπότε καλύτερα πάρε ecstasy με ξύδια (λιγότερες παρενέργεις θα έχει) .
Πορείες εξαγγέλλουν τα μοντέλα -αλλά δε θυμάμαι γιατί ακριβώς, μάλλον για να κλείσουν τα ντελιβεράδικα- και οι Παναθηναϊκοί γιατί το ΣτΕ (Συμβούλιο της Επικρατείας) διέταξε αναστολή των εργασιών ανάπλασης. Μια φορά πήγε και η δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της και να τι έγινε. Αλλά βέβαια, χρυσέ μου, τα παιδιά τα άξια, που και τη δουλίτσα τους κάνανε και κανένας δε φώναζε εναντίον τους (γιατί βρισκόταν με καμιά 50ριά κιλά τσιμέντο στα πόδια στον πάτο του Σαρωνικού, που ως γνωστόν έχει τρομερά κακή ακουστική), τα βάλαμε φυλακή... Μια ζωή κατάντια...
Αλλά εν τω μεταξύ μεσημέριασε και τσουκάλι στη φωτιά δεν μπήκε με τις κουβέντες που πιάσαμε! Η κόρη η ακαμάτρα σας χαιρετά προς το παρόν και πάει να γδάρει έναν σολωμό που ψάρεψε πρωί πρωί (πριν την πορεία) στα γάργαρα νερά του Ποδονίφτη. Καλή μας χώνεψη και σήμερα...

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009

Καληνύχτα Κεμάλ... Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ...



Παλαιστίνη... Μια χώρα που έμαθα να λέω στα παιδικά μου κάλαντα... "Για να μάθετε τι εγίνη, πέρα εκεί στην Παλαιστίνη"... Πόλεμος εγίνη. Και δε σταμάτησε ποτέ. Η Μάρθα και η Μαρία κλαίνε ακόμη τον αδελφό τους το Λάζαρο, που όμως δεν θα αναστηθεί. Κείτεται νεκρός, με γυάλινο βλέμμα δίπλα στα συντρίμμια του σπιτιού τους. Έχω γνωρίσει Παλαιστίνιους. Μουσουλμάνους και Χριστιανούς. Οι μουσουλμάνοι, πάντοτε θορυβώδεις, έτοιμοι να πάρουν μια Ελληνίδα για 2η, 3η, πολλοστή σύζυγό τους όσο και έτοιμοι να ζωστούν εκρηκτικά και να πεθάνουν ηρωικά, ως μάρτυρες, στο όνομα του Αλλάχ, που θα τους εγγυόταν την είσοδο στον Παράδεισο με τις 72 παρθένες. Οι χριστιανοί, πάντοτε ήσυχοι, διακριτικοί, με σεβασμό για τους άλλους. Με μια πίκρα να στάζει από τα μάτια στην ψυχή τους, σαν μαύρο μέλι... Με τον πόνο της ξενιτιάς να κάνει την καρδιά τους ακόμη πιο βαριά.
Ήθελα να το προσπεράσω. Να προσποιηθώ ότι δε με ενδιαφέρει. Αυτό έλεγα. Αυτό προσπαθούσα. Να στρουθοκαμηλίσω για να μην ματώσει η -έτσι κι αλλιώς μαυρισμένη από τα πρόσφατα επεισόδια- ψυχή μου. Μόνο που, όταν είδα τις εικόνες, έμεινα ακίνητη, παγωμένη. Άνθρωποι που διψούν για μια σταγόνα νερό, μητέρες που θρηνούν για τα πιτσιρίκια τους, μωρά που συμβιώνουν με τον τρόμο και το κυνηγητό από τους πρώτους μήνες της ζωής τους. Κανείς άνθρωπος δεν πρέπει να ζει έτσι. Κανένα παιδί δεν πρέπει να φοβάται. Είναι οι ώρες που θέλω να κρυφτώ στο καβούκι μου και να κλάψω. Ο κόσμος των μεγάλων είναι τελικά εντελώς παράλογος. Σιχαίνομαι που είμαι άνθρωπος. Απόψε θα προσευχηθώ πάλι για τα παιδιά που γνώρισα. Και μαζί τους για όλα τα παιδιά που υποφέρουν. Και για τους γονείς τους. Για έναν λαό που πάντα πιστεύει και ελπίζει, αλλά τώρα φοβάται. Φίλιππε, Σοφία, Γιάσα, Σαϊντ, Ρασίντ... καλή τύχη, παιδιά. Συγγνώμη που το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σας σκέφτομαι, να προσεύχομαι και να γράφω λέξεις...
"Χώρες του ήλιου και δεν μπορείτε ν' αντικρίσετε τον ήλιο.
Χώρες του ανθρώπου και δεν μπορείτε ν' αντικρίσετε τον άνθρωπο."