Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Κολοκοτρώνεις



Πολλή συζήτηση και ακόμη περισσότερη παραφιλολογία. Οι μετανάστες, τα παιδιά τους και η υπηκοότητα. Ποιοι είναι Έλληνες, ποιοι δεν είναι, και ποιοι θα μπορούσαν να είναι. Μαξιμαλισμοί και μινιμαλισμοί με τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν χωράνε. Αλλά και κουβαρνταλίκια με έννοιες όπως η υπηκοότητα ή η ιθαγένεια, επίσης.
Τα παιδιά των μεταναστών να πάρουν την υπηκοότητα. Σύμφωνοι. Αλλά υπό προϋποθέσεις. Αρκετές και αρκετά γραφειοκρατικές, αλλά κατ'εμέ αναγκαίες.

1. Να έχουν γεννηθεί εδώ
2. Να έχουν λάβει την υποχρεωτική εννεαετή εκπαίδευση.
3. Να είναι "μετέχοντες της ημετέρας παιδείας" με την ευρύτερη έννοια, ενταγμένοι στον τρόπο ζωής, τα ήθη και τα έθιμα του τόπου όπου ζουν
4. Να θεωρούν την Ελλάδα ως πατρίδα τους, να εκδηλώνουν δηλαδή τη βούληση να δεθούν με αυτό τον τόπο και να ριζώσουν.
5. Να αποκηρύξουν ενδεχομένως -αν και μου φαίνεται λίγο σκληρό αυτό, αλλά όταν πρόκειται για γειτονικές τουλάχιστον χώρες, είναι μάλλον επιβεβλημένο- την χώρα καταγωγής τους
6. Να αποφασίσουν με ποιά χώρα θα συντάσσονταν σε περίπτωση που η χώρα καταγωγής τους διεξήγαγε κάποιο πόλεμο με τη χώρα παραμονής τους.

Αυτές πρέπει να είναι, κατά τη γνώμη μου, πάνω-κάτω οι προϋποθέσεις. Και να αποτελέσουν υποχρεώσεις νομικά δεσμευτικές, ώστε η παραβίασή τους να συνεπάγεται κυρώσεις. Αλλιώς, θα γίνει του Λονδίνου το κάγκελο. Καλό το multi-culti αλλά μη χάσουμε και το μέτρο, όπως οι Βρετανοί...Και από τις προϋποθέσεις, η πιο βασική είναι η πρόθεση να αποτελέσουν τμήμα αυτού του λαού. Η αναγνώριση της Ελλάδας ως πατρίδας τους. Όχι εξ ανάγκης αλλά εξ επιλογής.
Κατά τα άλλα, λέμε ότι η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Αλλά το ποιοι είναι Έλληνες, σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Γιατί ο αυτοϊκανοποιούμενος (δεν είπα μαλάκας!) που φοροδιαφεύγει δεν ανήκει σε έθνος αλλά σε συνομοταξία. Το πνευματικά ανάπηρο ον που καίει τη σημαία, το ίδιο. Και ο εξίσου αυτοϊκανοποιούμενος που κοιτάει να αποφύγει τη στράτευση, όποιος Απίθανος Απιθανόπουλος κι αν είναι, όποια klein mein πάθηση ή θεωρία μου κατεβάσει για να δικαιολογηθεί, επίσης δεν είναι Έλληνας. Δε λέω να φτάσουμε σε υστερικές εκδηλώσεις εθνικοφροσύνης. Αν ο "δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ" -είτε Αλβανός είναι, είτε Πακιστανός, είτε Φιλιππινέζος- δεν θέλει όντως να γίνει Έλληνας, δεν τον κρατάμε με το ζόρι, στο καλό κι από το πεζοδρόμιο. Ούτε χαζοσυνθήματα χρειάζονται, ούτε χαζονταηλίκια. Και απλά, ως κράτος, δεν του απονέμεις δικαιώματα όπως το εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Περαστικός είναι, ας πάει να ψηφίσει στην πατρίδα του.
Από την άλλη, δε θα πω μάγκα, ούτε και Έλληνα αυτόν που δεν υπηρετεί ή αυτόν που αρνείται τις υποχρεώσεις του απέναντι στην πατρίδα του με τη δικαιολογία "και μένα τι μου προσφέρει αυτή η χώρα, διεφθαρμένοι πολιτικοί" και κολοκύθια τούμπανα. Κι αν το βλαμμένο θέλει σώνει και ντε να μυρίσει καμμένο πανί, να κάψει το βρακί του στην πλατεία Συντάγματος, δεν έχω και κανένα ζόρι. Ίσως να έχει ο υιός Βαρβιτσιώτης που επί παλαιοτέρου είχε πει το αλήστου "και η σημαία ένα πανί είναι" και που μπορεί κάλλιστα να κάψει τα Γκούτσι κοστούμια του, μιας κι αυτά είναι επίσης πάνινα, αλλιώς ράβεται Ρόμποκοπ και Τερμινέιτορ γωνία. Τους διεφθαρμένους πολιτικούς εγώ κι εσύ τους βγάζουμε, ζωάκι μου. Κι αν δε σου αρέσει η χώρα και αγανακτείς, τράβα γίνε κάτοικος Άνω Κογκό και άσε μας να φάμε τα κέρατά μας. Κι εγώ έχω αγανακτήσει. Κι εμένα μου έχει καρφωθεί η ιδέα να σηκωθώ να φύγω. Δε φεύγω. Όχι γιατί δε μπορώ. Απλά γιατί ξέρω ότι θα ξαναγυρίσω. Γιατί -μαζοχιστικά ίσως- θέλω να μείνω στον τόπο που γεννήθηκα και να το παλέψω. Κι αυτό με καθιστά εξίσου Ελληνίδα όσο και η καταγωγή μου.
Όπως κάνει και αρκετά Έλληνα τον Αλέξη (Ροβέρτο-Αλέξανδρο) το γεγονός ότι επέλεξε συνειδητά να είναι Έλληνας -από τη μητέρα του- και στη χώρα του πατέρα του, τη Γερμανία, πάει ως τουρίστας, καθώς και ότι ενώ θα μπορούσε να μην υπηρετήσει στον Ελληνικό στρατό, το έκανε. Και σε ζόρικο σώμα. Και πήρε και βαθμό. Και αυτήν εδώ τη χώρα την αγαπάει πιο πολύ από κάτι 100% Ελληναράδες, γιατί έχει κατανοήσει κάποια απλά -αλλά όχι και αυτονόητα- πράγματα.
Τέτοιους Έλληνες θέλω στη χώρα μου. Συνειδητοποιημένους. Κι ας είναι και κατά το ήμισυ Έλληνες. Η και καθόλου. Αν αγαπάνε αυτόν εδώ τον τόπο, τον νιώθουν πατρίδα τους και θέλουν να προσφέρουν, ας πάρουν την υπηκοότητα κι αύριο. Αυτά τα παιδιά που λένε με τα όμορφα ελληνικά τους "εγώ εδώ γεννήθηκα, στην ...... (χώρα καταγωγής) δεν έχω πάει καν, η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου", που μορφώνονται σε ελληνικά σχολεία και πανεπιστήμια και δουλεύουν για αυτόν εδώ τον τόπο, για μένα αξίζουν να συμπεριλαμβάνονται στους Έλληνες. Οι υπόλοιποι, που ήρθαν εδώ για να στήσουν βρώμικες μπίζνες, να εγκληματίσουν ή να απομυζήσουν μια ήδη καταρρέουσα οικονομία "με το όνειρο μιας καλύτερης ζωής" δε χρειάζονται δικαιώματα.
Γιατί όταν κάποιος απεμπολεί από μόνος του την ταυτότητά του και μου έρχεται εδώ με ανύπαρκτα ή με πλαστά χαρτιά, δε θα του απονείμω εγώ δικαιώματα που ο ίδιος έχει εξαρχής αποποιηθεί. Και το όνειρο μιας καλύτερης ζωής είναι και ελληνική υπόθεση πια, για τη γενιά των 700 ευρώ (που σε διάφορες περιπτώσεις, δεν ξεπερνάνε τα 400 ευρώ). Μόνο που θα παραμένει όνειρο και για τους Έλληνες όσο υπάρχει η μαύρη τρύπα στην οικονομία από λεφτά που φεύγουν στο εξωτερικό στη ζούλα, τόσο από τους μετανάστες, όσο και από κάτι "Έλληνες" μεγαλοκαρχαρίες. Τα σύκα-σύκα και η σκάφη-σκάφη. Αν θέλουμε να ανοίξουμε τη ντουλάπα και να βγάλουμε το σκελετό της μετανάστευσης, ας βγάλουμε και το σκελετό των off-shore, των σημαιών ευκαιρίας και των επενδύσεων σε ξένες τράπεζες.
Η εποχή των ξεκλείδωτων σπιτιών και της εθνικής ομοιογένειας έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Με θλίβει, όπως και όλους τους νοσταλγούς της αθωότητας των παιδικών μας χρόνων, αλλά είναι αργά για να γίνει κάτι. Κι όλα αυτά για τους μετανάστες δεν τα γράφει κάποια που -όπως πολλοί θα σπεύσουν να μου πουν- δεν ξέρει τι είναι μετανάστευση. Τα γράφει κάποια, που ο ένας της παππούς, εν έτει 1908 μπήκε σε ένα σαπιοκάραβο από την Ελλάδα για να βγει μετά από 50 μέρες ταξίδι σε συνθήκες εξόντωσης στο Ellis Island και να περάσει -με αντοχές υπό κατάρρευση- ΟΛΕΣ τις αναγκαίες διατυπώσεις για να μπει στην τότε γη της Επαγγελίας, την Αμερική. Που δούλεψε μαζί με τους μαύρους στρην κατασκευή του σιδηροδρόμου που ένωνε την Ανατολική με τη Δυτική Ακτή και που κατάφερε να ορθοποδήσει, όντας όμως ΝΟΜΙΜΟΣ και πληρώνοντας με συνέπεια τους φόρους της πολιτείας της Καλιφόρνια.
Γιατί ναι, και τότε και τώρα, το να είσαι νόμιμος μετανάστης, κάνει τεράστια διαφορά...Και υπενθυμίζω ότι
Στο βιντεάκι, ο λατρεμένος Andre Rieu ξεσηκώνει το Royal Albert Hall με συρτάκι.

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Λίγο βυζαντινοgossip


Α, τέρμα. Δεν ξαναφήνω τα κχτηνάκια-Γκρέμλιν-συνεργάτες να ξαναδουν Ράδιο Αρβύλα. Γιατί αυτά τα παιδιά είναι βιντεάκι και απορία. Παρασυρμένα λοιπόν από τον Άδωνι (τον Γεωργιάδη, α πα πα κάτι απορίες που έχει ο κόσμος, έναν τον έχουμε, τον μπουμπούκο!) "που πάει τους αυτοκράτορες του Βυζαντίου με τη σειρά" αρχίσανε να με ρωτάνε πόσοι ήταν κι αν εγώ μπορούσα να τους πω με τη σειρά. Τους είπα "όχι" για να με αφήσουνε ήσυχη κι επειδή εγώ ήξερα καμιά σαρανταριά, σε ποια δυναστεία ανήκε ο καθένας, αλλά όχι και την περίοδο διακυβέρνησης, κοίταξα στη wikipedia και διαπίστωσα για μια ακόμη φορά το μέγεθος της αμάθειάς μου.
Χώσε μάστορη τα στατιστικά: 13 Δυναστείες, να σε χαρώ και -αν μέτρησα σωστά- 102 αυτοκρατόρια! Με 16 αυτοκράτορες μόνο από τη Μακεδονική Δυναστεία: λατρεία ο Βασίλειος Β' ο Βουλγαροκτόνος που ήταν σου λέει ο ικανότερος αυτοκράτορας του Βυζαντίου. Ήταν αυτός που διεξήγαγε έναν από τους πρώτους ψυχολογικούς πολέμους, υπόδειγμα για κάθε στρατιωτικό: μετά τη νίκη του στη μάχη στο Κλειδί, μάζεψε τους αιχμαλώτους και τους χώρισε σε 100δες. Δεν τους εκτέλεσε, γιατί ήταν μεγάλος μάγκας, απλά έδωσε εντολή να τυφλώσουν και από τα δύο μάτια τους 99 από τους 100 και να αφήσουν μονόφθαλμο τον πρώτο να τους οδηγεί. Δεν ξέρω πόσοι ξέρανε καλή γεωγραφία για να οδηγήσουνε τους γκαβωμένους πίσω, αλλά πήγανε πολλοί, τους είδε ο Σαμουήλ, ο Βούλγαρος βασιλιάς και πέθανε από συμφόρηση. Χώρια που γεμίσανε μια Βουλγαρία κινούμενα πτώματα, άντε μετά να σκεφτεί ο Βούλγαρος να κατέβει Θεσσαλονίκη για ψώνια. Πριτς που το σκεφτότανε.
12 από τη δυναστεία των Παλαιολόγων: μεγάλες αδυναμίες ο Μιχαήλ Β' (και στρατιωτικός και διπλωμάτης, εμ σαμπού, εμ κοντίσιονερ, στα οικονομικά τα μούσκεψε λίγο γιατί η διπλωματία έχει πολλά έξοδα, μόνο τα Ferrero Rocher να υπολογίσεις, βουλιάζει ο προϋπολογισμός, αλλά κατά τα άλλα, μεγάλη επιτυχία) και ο Κωνσταντίνος ΙΑ' Δραγάτσης που βρήκε το Βυζάντιο σε ημιβυθισμένη κατάσταση, να βάλλεται από παντού και κυρίως εξ ανατολών (οι Δυτικοί κάνανε την κορόιδα, οπότε στου κουνγκ-φου την πόρτα οι εκκλήσεις), αλλά το υπερασπίστηκε ως το τέλος κι έπεσε μαχόμενος, όχι σαν κάτι άλλους, όνομα και μη χωριό!
11 από τη δυναστεία του Ηρακλείου: Ο ίδιος ο Ηράκλειος μεγάλη μορφή, στις αναμετρήσεις πάντα μπροστά να εμψυχώνει τους στρατιώτες, διοικητικά χώρισε την αυτοκρατορία σε Θέματα, ενίσχυσε τα δημόσια ταμεία, καθιέρωσε την ελληνική ως επίσημη γλώσσα και αντικατέστησε αυτά τα χαζά των Ρωμαίων "Imperator Caesar Augustus" με το απλό, λιτό, απέριττο "Βασιλεύς" ενώ στα θρησκευτικά και παραθρησκευτικά προσπάθησε να εξομαλύνει τα πράγματα με τα δόγματα και τις αιρέσεις, που γινότανε της ακολασίας ως τότε.
10 αυτοκρατόρια από τη δυναστεία των Ισαύρων: ο Κωνσταντίνος Ε' Κοπρώνυμος κορυφή, τον λέγανε έτσι γιατί είχε βγει βρώμα στο Βυζάντιο από κάτι παλιογλωσσάδες εικονολάτρες ότι τα τσούρνισε μέσα στην κολυμπήθρα, το μωρουλίνι-χεζουλίνι, αλλά συκοφαντίες και ανυπόστατα ψεύδη όλα αυτά, από τα νεύρα τους τα λέγανε γιατί ο Κώστας ήταν εικονομάχος εκ πεποιθήσεως και πολύ τους χάλαγε τον έρωτα.
Οι υπόλοιπες δυναστείες βγάλανε λιγότερους από 10 αυτοκράτορες η καθεμιά, εξ ου και αναλύουμε μόνο το top 4. Πιο αδύναμος κρίκος, η δυναστεία Ραγκαβέ (με έναν και μοναδικό αυτοκράτορα) κι αμέσως μετά, η Φρυγιανή δυναστεία, με μόλις 3 αυτοκράτορες, εκ των οποίων ο ένας ήταν τραυλός και αμόρφωτος, ο άλλος μέθυσος, γυναικόδουλος και χάλιας εν γένει και μόνο ο Θεόφιλος ήταν κάπως της προκοπής.
Κάπως, γιατί άμα σας πω πώς παντρεύτηκε θα σας σηκωθεί η πέτσα: Όταν ο Τεό έφτασε σε ηλικία γάμου, η μαμά του, η κυρά Φρόσω, είχε οργανώσει ένα παρτάκι για το γιόκα της και είχε καλέσει κάτι κοπελίτσες που τον καλοβλέπανε τον Θεόφιλο. Μιά από αυτές ήταν η Κασσιανή και μια άλλη η Θεοδώρα (όχι της Ντενίση, η γνωστή, μια άλλη, καλή κοπελίτσα, αλλά μουτζωμένη κι αυτή). Η Κασσιανή, σε λέει ο ιστορικός, ήταν θεά,σαν τα κρύα τα νερά. Για τη Θεοδώρα, δεν έχω ιδέα, θα σας γελάσω και δεν κάνει.
Κρατάει λοιπόν το χρυσό μήλο ο Τεό για να το δώσει στην εκλεκτή του και πλησιάζει την Κας. Σκέφτεται "δε θα ρωτήσω για την περιβαλλοντική μόλυνση, σε όλα τα καλλιστεία τα ίδια ρωτάνε, άσε που είμαι μια χιλιετία πίσω". Πρωτοτυπεί, λοιπόν, ο νέος: "Εκ γυναικός τα χείρω" γυρνάει και λέει στην Κας. Ότι και καλά από τη γυναίκα έχουν προέλθει όλα τα άσχημα, από την Εύα και μετά. Τσαμπούκι μεγάλο όμως η Κας, βασιλιάς-ξεβασιλιάς, σιγά μην κώλωνε, σκέφτεται "τι λες ρε μάστορα" και του πετάει "και εκ γυναικός τα κρείττω", δηλαδή "από τη γυναίκα έχουν προέλθει και όλα τα καλά" όπερ εστί μεθερμηνευόμενον "αν δεν υπήρχε η Παναγία, ρε κακομοίρη, πώς θα ερχόταν στον κόσμο ο Χριστός, θα φύτρωνε;"
Κλασικός κακομαθημένος γιος ο Τεό, η κυρά-Φρόσω δεν του έφερνε και πολλές αντιρρήσεις, λέει μέσα του "δε μου τα λέει καλά το γκομενάκι" μουλαρώνει και δίνει το μήλο στη Ντόρα (τη Θεοδώρα ντε) που ως κλασική γυναίκα που έχει στο μυαλό της το γάμο, στόμα είχε και μιλιά δεν είχε (τα άφηνε κλασικά για μετά τη στέψη). Έβαλε τα χεράκια του κι έβγαλε τα ματάκια του ο Τεό, διότι ερωτευμένος με τη μεν, πήγε και σαχλοπαντρεύτηκε τη δε. Μέγα λάθος, διότι τα απωθημένα σου τρώνε το μέσα σου. Και παρέμεινε, που λέτε, ερωτευμένος με την Κασσιανή, η οποία όμως σιχτίρισε άσχημα μετά από αυτό και πήγε κι έφτιαξε ένα μοναστήρι, έγινε ηγουμένη, περνούσε και μόνη της καλά, τα κατάφερνε μια χαρά.
Αλλά ο κερατούκλης που δεν την είχε ξεπεράσει (διότι, αγάπη μου, τα απωθημένα είναι ίδια και για τον σκουπιδιάρη και για τον αυτοκράτορα, δεν έχουν ταξική διαστρωμάτωση) πήγε, σου λέει, στο μοναστήρι να τη βρει πριν πεθάνει (ο Τεό, όχι η Κας, διότι όπως έλεγε και μια ψυχή, οι γυναίκες και οι γάτες δεν παθαίνουν τίποτα). Χαζολογούσαν οι μοναχές στον κήπο, χαμπάρι δεν πήραν την ακολουθία του αυτοκράτορα, κάτι άκουσε η μαγείρισσα στην αυλή, βγαίνει στο παράθυρο, κοιτάει κάτω, βλέπει τους μαντραχαλάδες, γουρλώνει τα μάτια. Πάει γραμμή στην Κας "έρχεται, ο άχρηστος" της λέει, "πες του ότι δεν είμαι εδώ" της απαντάει η Κας και βουρ στη ντουλάπα γιατί είχε και το μαλλί άλουστο πέντε μέρες. Μπαίνει μέσα ο Τεό, κοιτάει από δω, κοιτάει από κει, πουθενά η Κας. Βλέπει κάτι στίχους που έγραφε η Κας, "έτσι είσαι;" σκέφτεται και το κάνει λεύκωμα, θυμάστε, αυτό που ο καθένας έγραφε το κοντό του και το μακρύ του.
Κι ενώ είχε πιάσει η κοπελιά τον ειρμό κι έγραφε ύμνο, αυτόν με την περιπεσούσα γυνή, που λέει "Κύριε, θα σου φιλήσω τα άχραντα πόδια και θα τα σφουγγίσω με τις μπούκλες μου" πάει ο χαμένος και της πετάει την κακία του "αυτά τα πόδια, που όταν η Εύα τα άκουσε να περπατάνε το δειλινό, κρύφτηκε από το φόβο της". Μετά τόσα χρόνια, ακόμα με την Εύα την πιλάτευε τη μαύρη την Κασσιανή, γκαμηλίσια μνήμη, παιδί μου, οι άντρες, άμα θέλουν θυμούνται τα πάντα. Το πιάσατε το υπονοούμενο, ε; Φυσικά, διότι είστε γατόνια και τσαμπιόνια στους γρίφους (εγώ πάλι δεν είμαι, μια ψυχή ξέρει γιατί το λέω). Τα έχωσε λοιπόν και ο Τεό και την έκανε με ελαφρά, λένε ότι πήρε το μάτι του την Κας που ήταν εντοιχισμένη αλλά δεν είπε τίποτα, διότι ως αυτοκράτωρ και υιός της Φρόσως ήτο και ευγενής παιδί. Έφυγε, λοιπόν, το παλικάρι, αποτέλειωσε και η Κασσιανή τον ύμνο (την κακιούλα την κράτησε και της έκανε και ρίμα) και από τότε τον λένε τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Βέβαια, αυτός ο Τεό ήταν σκέτο φαρμάκι, όποια γυναίκα τον πλησίαζε, την έτρωγε το μαύρο ράσο. Διότι οικειοθελώς μεν η Κας, μετά από πιέσεις η Ντόρα (η σύζυγος) και οι δυο στο μοναστήρι καταλήξανε. Ευτυχώς όχι στο ίδιο, γιατί θα το κάνανε θερινό το μαγαζί, αλλά από μοναστήρια τότε άλλο τίποτα, όποιος έβλεπε τα ζόρια, γινόταν μοναχός. Και ποιός την έκλεισε ξέρετε; Ο αδελφός της ο Βάρδας και ο γιος της ο Μιχαλάκης. Κάνε παιδί να δεις καλό, σου λέει μετά. Άμα λέω γω ότι τα παιδιά είναι παιδεμός, χαμογελάει η μήτηρ μου. Αυτά κάνανε στο Βυζάντιο άμα θέλετε να ξέρετε και τα υπόλοιπα είναι ξένοι δάκτυλοι και να πάνε να τα πουν στους Μάο Μάο. Δεν ξέρει τώρα ο Συμεών ο Μεταφραστής, ο Γεώργιος ο Αμαρτωλός και ο Λέων ο Γραμματικός που τα γράψανε; Έλα, μην τα πάρω!

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Από κάμπους και λαγκάδια ξεκινάει η αγροτιά


Καλημερούδια αγαπημένοι και αγαπημένες. Από τον -αποκομμένο- νομό Αττικής, στέλνω έκκληση στα αγρότια να ανοίξουν τους δρόμους. Βρε Κούρκουλοί μου, βρε άρχοντες του κάμπου, ανοίχτε βρε καμάρια μου να περάσει ο κόσμος, τα πήρανε οι Βούλγαροι και προσέφυγαν στην Κομισιόν! Που έκλεισαν και τις παράπλευρες οδούς, το μάθατε, αγαπητοί μου; Και να μην το ξέρατε, σας το μαρτύρησα, γιατί δεν κλείνω και το ρημάδι μου, η χώστες! Πάντως, η εικόνα δίνει λύση στο θέμα. Αλλά βλέπεις, γίναμε Ευρώπη και πήραμε τρακτέρ. Ενώ παλιά που και στην ημεδαπή είχαμε την ίδια τεχνοτροπία με τον σοκολατοσκατί κυριούλη, δεν κλείσανε ποτέ οι δρόμοι! Πόσα γαϊδουρια να μαζευτούν πιά; Α, όσοι κανονίζατε απόδραση το Σ/Κ με το αίστημα, ακυρώστε το. Διότι μένουμε Ελλάδα, δε λέω. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε και ελεύθεροι να πάμε όπου θέλουμε. Ελευθερία μετακίνησης και αηδίες. Το Σύνταγμα στο παλαιότερο ζευγάρι γαλότσας του αγρότη, βουτάμε τα "τραχτέρια" και βουρ στις εθνικές. Άντε να σε δω πού θα πας, εσύ με το ΙΧ.
Καλέ σαν να το βλέπω μπροστά μου σε λέω: Οι χαϊστες εραστές αποφασίζουν να πάνε εις Καρπενησίους για χειμερινή απόδραση. Κι άντε, στο "πήγαινε" χρησιμοποιούν την παλιά εθνική. Φτάνουν στην εξωτική Ευρυτανία μετά από πολλές στροφές και περιστροφές, πάνε στη Σεμέλη ή στη Μοντάνα, χλαπακιάζουν, κάνουν βόλτες, κλαμπάρουν, λυσσάνε και κάποια στιγμή την Κυριακή αποφασίζουν να πάνε πίσω στο ρημαδιακό τους. Και κάπου εκεί στην παλιά εθνική, βλέπουν τα αγρότια με τα αγροτικά τους εν παρατάξει, να τους κάνουν σήμα να γυρίσουν πίσω. Ε, άμα η χαϊστρια δεν αρχίσει το μπίρι-μπίρι στον χαϊστα συνοδό της, που όσο περνάνε οι ώρες θα γίνεται πιο δυνατό και οξύ, θα σας κάνω το τραπέζι στη Σπονδή. Μέχρι που θα φτάσει βραδάκι, εκείνη θα είναι όλη μέρα με το ίδιο μακό και με κέφι κακό, οπότε και η φωνή της θα πιάσει ένα ντο 5ης (φωνάρα, σκέτη Κάλλας) μόνο που δε θα ακούγεται κάτι σαν άρια, αλλά κάτι ανάμεσα σε παρλάτα και σόλο ηλεκτρικής κιθάρας (Σατριάνι, Μάλμστιν, κάτι τέτοιο τελοσπάντων).
Ο χαϊστας πάλι, όπως όλοι οι άντρες -και είναι ιατρικό πόρισμα, δεν τα βγάζω από την κοιλιά μου- με το που θα πιάσει εκείνη τις ψηλές οκτάβες, θα πάψει να ακούει λέξεις και θα ακούει το βουητό της μέλισσας. Που τι καταλαβαίνεις από αυτό; Μόνο αν η μέλισσα είναι αρκετά μακριά και είσαι ασφαλής ή αν είναι κοντά και είσαι για αμμωνία γιατί το τσίμπημα δεν το γλιτώνεις (κοινώς θα πέσει καμιά ξανάστροφη). Ε, αυτή θα παραπονιέται σε νότες κολορατούρας, αυτός θα έχει νεύρα σαν χορδές πιάνου, το ρεσιτάλ δε θα το γλιτώσουν τα αγροκτηνοτρόφια, θα το φάνε στη μάπα θένε δε θένε και να προσέχουν άλλη φορά να μην κλείνουν το δρόμο. Γι'αυτό σας λέω, αγάπες μου, αράχτε εκεί όπου μένει ο καθένας, θα γλιτώσετε πολλή βενζίνη, πολλά νεύρα και πολλά αναπάντεχα. Γιατί στην προηγούμενη υπόθεση εργασίας, αν το χαϊστοζεύγαρο κατέβει και προσπαθήσει να έρθει σε διαπραγματεύσεις με τους Κούρκουλους, εκτός του ότι εκείνος θα ρίξει-μούτρα-στα-Τάρταρα "μα σε παρακαλώ, κι εγώ εργαζόμενος είμαι, δουλεύω αύριο", εκτός του ότι θα βριστεί σαν ημιονηγός και το κλίμα θα θυμίζει κάποια νυχτιά μέσα στο μπαρ, ρετσίνα στη Μαρσίλια, εκείνη θα κάνει τα γλυκά μάτια στους πιο ευειδείς και μουσκουλωμένους νεαρούς αγρότες και αν ποτέ φύγουν, θα έχει τιγκάρει τις τσέπες του παλτού της χαρτάκια με τηλέφωνα. (Το πρόβλημα βέβαια θα είναι να βρει κι εκείνος στις τσέπες του χαρτάκια με τηλέφωνα μετά το μπλόκο!)
Αχ, έκανα ζάπινγκ κι έπεσα πάνω στον Αυτιά "κομμένη στα 4 η Ελλάδα" Μπουά χα χα χα, στα πόσα είπες, μάστορη; Μάλλον στα 1014 είναι κομμένη. Πώς λέγανε παλιά "κάθε λιμάνι και καημός"; Ε, τώρα είναι "κάθε δρομάκι και τρακτέρ, κάθε τρακτέρ κι αγρότης". Αυτά κάνουν και μου στενοχωρούν την Κατ (Μπατζελή). Τα αποτελέσματα του ζάπινγκ δε, απογοητευτικά: Στο ένα κανάλι Αυτιάς, στο άλλο... παγιέτες! Έλα τρακτέρ στον τόπο σου, πρωινιάτικο! Από την άλλη μεριά, ένας ταλαίπωρος άνθρωπος έχει φτάσει στον Ά(γ)ρειο Πάγο ακούστε: γιατί του κλέψανε το αυτοκίνητο, συνελήφθησαν, δεν του το δίνουν πίσω και ειλικρινά, πολύ θα ήθελα να διαβάσω την πρωτόδικη απόφαση και την απόφαση του δευτεροβάθμιου, γιατί αν είναι να φτάνεις στον ανώτατο βαθμό δικαιοσύνης για να πάρεις πίσω κάτι δικό σου, στα κακουργήματα είναι να πάμε για φούντο.
Στο Mega, η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ (Η ΛΑΤΡΕΙΑ) μιλάει για το Βυζάντιο. "Η γλώσσα είναι το λογισμικό ενός πολιτισμού" τι κουβέντα είπε! Πώς να μην τη λατρέψεις, αυτή η γυναίκα έχει ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ παιδεία και απλότητα στο λόγο της. Γεννημένη για να διδάσκει, ενδιαφέρουσα, δυναμική, με ξεκάθαρες τεκμηριωμένες απόψεις, από τα ελάχιστα γυναικεία πρότυπα που είχα ποτέ. Και κυρίως, όσο μορφωμένη είναι, τόσο απλή είναι η έκφρασή της: σε αντίθεση με τους ΒελτσοΖουράριδες, χωρίς βερμπαλισμούς, χωρίς λεκτικές εξτραβαγκάντσες, λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Και σε κάθε φράση λέει "και θα σας πω γιατί" χωρίς να χρειαστεί καν να τη ρωτήσουν. Πόσο μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι... "Όπου υπάρχει ένα "θέλω", υπάρχει και ένα "μπορώ": αυτή ήταν η φράση με την οποία έκλεισε. Υποκλίνομαι στην Πρύτανη με ευγνωμοσύνη για τα λεπτά παραμονής στην πνευματική όαση. Και την τελευταία φράση μάλλον πρέπει να τη γράψω σε ταμπελίτσα πάνω από την πόρτα μου.
Καλέ διώχτε με να φύγω, μεσημέριασε και δεν μαγείρεψα η ασθενής! Κοτόσουπα αυγολέμονο σήμερα. Και ζεστό μπάνιο να συνέλθουμε. Περαστικά σας!
(Και να σκεφτείτε ότι ξεκίνησα για να μιλήσω για τις Κυριακές και για τον Σέρλοκ Χολμς... αϊντα, το μυαλό της χώστες είναι σαν τη ζούγκλα του Αμαζονίου, αν μπεις χωρίς πυξίδα, δε βγαίνεις, τι να κ...ει κι ο Τζον Μάλκοβιτς...)

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Όχι άλλο Μόνικα!


Δεν το είπα εγώ! Ο φλίτατος παθολόγος-κυνοψυχολόγος dr.Thomas το είπε. Διότι η παρέα τάσσεται αναφανδόν κατά του indie-alternative-καψουροτράγουδου (παραλίγο να χάσουμε τη φλιτάτη Μονικο-πληγείσα Έλπα, αλλά με πολλαπλές εγκεφαλοπλύσεις με τα τραγούδια του καλού μου Michael Kiske τη συνεφέραμε). Διότι τασσόμεθα κατά του καψουροτράγουδου εν γένει. Διότι η καψούρα δεν μας ταιριάζει. Και διότι σε γυναίκες έξυπνες και δυναμικές δεν μπορεί να έχει απήχηση το θρηνητικό "you don't call me anymore...don't you love me anymore" ή κάπως έτσι (για τους άντρες που σέβονται τον εαυτό τους δεν το συζητώ καν)και φυσικά jamais de la vie το -γνώμη μου- βλακώδες και δεν-έχω-ούτε-ρέστα-από-αξιοπρέπεια-και-αυτοσεβασμό "you can laugh at me for days, you may spit me if you want". Αντιθέτως, η αηδής αυτή περίπτωση ατομακίου (ο μη τηλεφωνών και εγκαταλείψας) αντιμετωπίζεται με το εύγλωττο εσ-εμ-εσε "There’s a time for us all and I think yours has been, can you please hurry up cause I find you obscene... I can’t wait for the day that you’re never around, when that face isn’t here and you rot underground" ή αν δε θες να του χαραμίσεις 2 μηνύματα, το απλό λιτό κι απέριττο Σανέλ εσεμέσε "Pray to God I can think of a nice thing to say... but I don't think I can, so DUCK YOU anyway" (το τυπογραφικόν είναι εσκεμμένον, μη σοκαριστούν τα ανήλικα). 
 
 
Περί της Μόνικα ο λόγος, λοιπόν. Που τραγουδοποιό με ένα σιντί στο ενεργητικό της δεν τη λέω που να έρθει ο κόσμος τούμπα. Πολύ νωρίς και ένα και μοναδικό δείγμα γραφής. Σαν να λες τη Δήμητρα Λιάνη- Παπανδρέου συγγραφέα επειδή έβγαλε μια βιογραφία. Παρά ταύτα όμως, η γνωστή άγνωστη μαρκετατζού και μαζοχίστρια φίλη Eugenia κατέπλευσε χθες στην οικία μου, όπου τα...λυκόπουλα είχαμε πάλι ολο-μέλια κι από τα ακουστικά της ερχόταν κατιτίς το πένθιμο. "Τι ακούς, γλυκιά μου;" τη ρώτησα. Ενθυμούμενη τις φλύκταινες που πετάχτηκαν πανολούθε μου άμα τη αστόχω ερωτήσει που μου απηύθηνε προ μηνών "σου αρέσει η Μόνικα;", μου απήντησε με συστολή κορασίδος "τίποτα". Δεν ξεγελιούνται όμως τα αυτιά και οι νευροδιαβιβαστές της χώστες, που επί παλαιοτέρου δεχόταν καταιγισμό επαναλήψεων και πληροφοριών από Μονικομανή γνωστό της. "Η αχ-άπονε παίζει στα decks;" Τι να κάνει, το παραδέχτηκε. Αμέσως κινητοποιήθηκε όλη η προσκοπική ομάς. Ο δρ. Άρης -που τρώει το ψωμί του dr. House- αντικατέστησε το μουσικό χαλί (ήτοι το playlist "somewhere back in time" από την τελευταία και ομώνυμη περιοδεία των λατρεμένων Maiden) με συλλογή από lounge κομμάτια, του ελαφροκυνηγιού, η Δώρα τον διόρθωσε, επισημαίνοντάς του ότι είμαστε σε φάση θεραπευτική (γνωστή πλέον και ως "φάση Kiske") η Έλπα πήγε να φέρει καφέ, και το mp3 της αγαπημένης φίλης πέρασε αόρατα από χέρι σε χέρι για να καταλήξει στον αγαπημένο Αλέξη που έκατσε μπροστά στον υπολογιστή, καλωδίωσε επιτυχώς και με καίριες παρεμβάσεις καθάρισε την playlist από οτιδήποτε ρίχνει την διάθεση στα μαύρα Τάρταρα. "Αυτά ακούς, κυρά μου, και γεμίζεις το Πόρτο-Ράφτη εξαρτήματα αυτοκινήτου;" -με την καλή κουβέντα στο στόμα ο κυνοψυχολόγος Θωμάς- για να συμπληρώσει "και γιατί δεν ακούς Πλούταρχο; Κλαψιάρης, ειλικρινής, όχι δήθεν "κάνω τέχνη", αυθεντικός καψουροτραγουδιάρης." "Ε, όχι και Πλούταρχο! Πλούταρχος και Μόνικα ίσα κι όμοια;" εξανέστη η απατημένη, για να επέμβει οργίλος ο έτερος ιατρός και να της πει "όχι, ο Πλούταρχος είναι καλύτερος". Μας κυρίευσε θυμηδία και του ρίξαμε αυστηρά βλέμματα. Δικαιολογήθηκε "εχει ελληνικό στίχο και εκφράζει το μέσο Έλληνα". "Να το άκουγα αυτό από τον Μήτσο τον νταλικέρη, να το καταλάβω. Να το ακούσω από μαθητευόμενο στο Johns Hopkins δεν το περίμενα" του απάντησα.
 

"Βρε Eugenia, τι το ωραίο βρίσκεις σε αυτό το πονεμένο άλμπουμ;" ρώτησε ο Αλέξης. "...εεε, με εκφράζει σε αυτή τη φάση" για να πεταχτεί η Δώρα "κάνεις γενική; Γιατί αυτό δεν είναι "περνάω φάση", είναι "βρίσκομαι στα πατώματα και παριστάνω την παρκετέζα". Αυτό είσαι; Παρκετέζα;" και να λάβει την απάντηση διά των ρητορικών ερωτήσεων "Εσύ ρε Δώρα δεν έχεις ερωτευτεί; Δεν σε έχουν προδώσει; Τι άκουγες τότε; Το σιντί των "ζουζουνιών";" Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται και σιγά μην αφήσει η Δώρα κουβέντα να πέσει χάμω: "Πρώτον, ναι, όπως πολύ καλά ξέρεις, στραβώθηκα κι ερωτεύτηκα ένα βλήμα. Δεύτερον, τον έστειλα στο γερο-διάολο μετά τιμών και επαίνων γιατί ξεθάρρεψε και μου το έπαιζε άντρας βαρύς και ντερτιλής. Κι εσύ το ίδιο θα έπρεπε να κάνεις, όχι που τον συγχώρεσες και τον δέχτηκες πίσω, απατημένη Βίρνα Δράκου! Και τρίτον, σιγά μην άκουγα Μόνικα! Πήγαν οι Queensryche σύννεφο! Και τα "ζουζούνια" επίσης!". Η Έλπα παρενέβη πυροσβεστικά "η αλήθεια είναι ότι κι εγώ που ψιλοάκουγα Μόνικα, ένιωθα χειρότερα... νομίζω ότι όταν περνάς τέτοια φάση, θες κάτι να σε ατσαλώσει, όχι να σε ρίξει..." για να ρίξει η χώστες την επιλογή "το "i will survive" και δη από τους cake, ας πούμε, ή το we're not gonna take it από τους twisted sister, που έρχεται έτσι πιο αλέγκρο και εφηβικό". Προβληματίστηκε και γύρισε σε μένα "μα, λένε να πολεμάς τη φωτιά με φωτιά" . "Οχι και την κατάθλιψη με κατάθλιψη, βρε κουκλίτσα μου, όμως" της είπα και πετάχτηκε ο εως τότε σιωπηλός Ρεμπέσκ, που έπαιζε με τον Χιου, το λαμπραντόρι "ε, δε θα βγάλουμε μακάκα όλη την ανθρωπότητα που ως τώρα πολεμούσε τη φωτιά με νερό..."
 

Το επιχείρημα της φλιτάτης νεοπροσληφθείσας κατερρίφθη πανηγυρικά και είδαμε μια λάμψη του παλιού της δεν-πα-να-γίνουν-όλα-στάχτη-και-burberry εαυτού στα μάτια της. Πες-πες, την πείσαμε. Και φυσικά, εν όψει Τραβιάτα στις 22 του μηνού τουτουνού, της αφιέρωσα το κάτωθι αθάνατο τεμάχιο... Avanti, maestro!

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

Ανοιχτή επιστολή προς τον Δήμαρχο Αθηναίων


Λιγότερο από ένα χρόνο πριν από τις δημοτικές εκλογές, στις οποίες δήλωσε οτι θα θέσει υποψηφιότητα “ότι και να συμβεί”, ο Δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης εξαγγέλλει και προχωρεί σε αναπλάσεις, στην περιοχή του Ιστορικού Κέντρου. Πρώτα με την πεζοδρόμηση του Ψυρρή, που αντιμετωπίζεται μόνο ως κέντρο διασκέδασης και στη συνέχεια με την πεζοδρόμηση της οδού Αθηνάς. Αναγγέλει μάλιστα οτι για τα προβλήματα του Ιστορικού Κέντρου θα καλέσει και τους κατοίκους να συμμετάσχουν με τις απόψεις τους - ωστόσο δεν έχουμε υπ΄όψιν μας καμία ειδοποίηση.

Θεωρούμε οτι οι κινήσεις αυτές πρέπει να υπακούουν στις εξής γενικές αρχές:

- Τα έργα πρέπει να εντάσσονται σε ένα συνολικό πρόγραμμα που καθορίζει προτεραιότητες και που κατασκευάζονται ύστερα από πλήρεις μελέτες (κατανομή στις περιοχές με τη μεγαλύτερη ανάγκη και όχι τη μεγαλύτερη προβολή, διερεύνηση των επιπτώσεων και των ωφελειών, σχέσεις κόστους-ωφέλειας κλπ.)

- Πληροφόρηση και διαφάνεια: Είναι ανάγκη να γνωρίζουν οι δημότες, αλλά κυρίως οι Δημοτικοί και οι Διαμερισματικοί Σύμβουλοι όλα τα παραπάνω, ώστε να μπορούν να αποφασίζουν τη σκοπιμότητα ενός έργου, έναντι ενός άλλου.

- Υπάρχουν ήδη μελέτες για περιοχές του κέντρου της Αθήνας, όπως οι έξι μελέτες και η μελέτη “πλαίσιο” της ΕΑΧΑ (Ενοποίηση Αρχαιολογικών Χώρων Αθήνας), που μπορούν να αξιοποιηθούν.

- Το ιστορικό κέντρο και οι γύρω περιοχές βρίσκονται σε ραγδαία υποβάθμιση. Έχουν απόλυτη προτεραιότητα για μια συνολική παρέμβαση, που απαιτεί ασφαλώς και εμπλοκή κρατικών υπηρεσιών, αλλά και την υποστήριξη του Δήμου.

Ειδικά για την οδό Αθηνάς, που την ύμνησε και ο Μάνος Χατζιδάκις: Πρόκειται για το μεγαλύτερο εμπορικό και πολιτιστικό υπαίθριο εμπορικό κέντρο της Αθήνας. Κρεαταγορά - Ιχθυαγορά - Βαρβάκειος οπωραγορά, εξειδικευμένα καταστήματα οικοδομικών υλικών, μηχανήματα, ναυτιλιακά, εκκλησιαστικά, γκαλερί και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, που εξυπηρετούν όλη τη μητροπολιτική περιοχή της Αθήνας. Χρειάζεται λοιπόν ιδιαίτερη προσοχή, ευαισθησία και "τρυφερό βλέμμα" σε κάθε πρόταση ανάπλασής της.

Ρωτάμε τον κύριο Κακλαμάνη:

- Τηρείται το ΦΕΚ 693 Β΄/19-8-96 (Αριθ. 85782/5435) παρ. Β, σύμφωνα με το οποίο Γραφείο Ιστορικού Κέντρου πρέπει να είναι ενήμερο, ώστε να γνωμοδοτήσει, για οποιαδήποτε αλλαγή στην κυκλοφορία;

- Υπάρχει πολεοδομική μελέτη για την πεζοδρόμηση της οδού Αθηνάς, που θα επιφέρει μεγάλες αλλαγές στις σημερινές χρήσεις γης και θα ανατρέψει τον χαρακτήρα της περιοχής;

- Σε ποιό πρόγραμμα του Δήμου εντάσσεται η πεζοδρόμηση και η ανακατασκευή της; Γνωρίζει το Δημοτικό Συμβούλιο τους στόχους και το περιεχόμενο του έργου;

- Έχουν μελετηθεί οικονομικές, κοινωνικές, κυκλοφοριακές και πολεδομικές επιπτώσεις από το έργο; Πού θα διοχετευτεί η κίνηση Ι.Χ. και λεωφορειακών γραμμών; Πώς θα γίνονται οι μεταφορές των εμπορευμάτων;

- Πώς εξασφαλίζεται η παραμονή των υφιστάμενων εμπορικών εξειδικευμένων καταστημάτων, αφού δεν υπάρχει Π.Δ. χρήσεων γης και τα μεγάλα πεζοδρόμια θα διώξουν τα εμπορικά υπέρ καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος, δηλαδή μπαρ, κέντρα διασκέδασης κ.α. (όπως έγινε στον Κεραμεικό, στου Ψυρρή και στο Κολωνάκι), που μπορούν να καταβάλλουν μεγαλύτερο ενοίκιο;

- Έχει ληφθεί υπ’ όψιν οτι η μεταβολή του χαρακτήρα της οδού Αθηνάς μπορεί να αποτελέσει αλλοίωση της φυσιογνωμίας και της “μνήμης” της πόλης;

ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

Καθρέφτες, μια σχεδόν παγκόσμια ιστορία.


Βιβλιοκριτική. Ημιτελής. (Είμαστε ακόμη στη σελίδα 134.)
Ο αγαπητός tsalapeteinos, λατινολάτρης μέχρις εσχάτων, με πληροφόρησε ότι αυτό τον καιρό διαβάζει τους "Καθρέφτες" του Eduardo Galeano. Και σήμερα, ενώ καθόμουνα -στο πατρικό μου σπίτι- δίπλα στο τζάκι, πήρε το μάτι μου τη στοίβα των φρεσκοαγορασμένων βιβλίων που είχε ακουμπήσει ο αδελφός μου στο γωνιακό τραπεζάκι. "Καθρέφτες" είδα να λέει το ένα και είπα μέσα μου "ε, ποτέ". Προφανώς το αδέρφι είχε την ίδια έμπνευση με τον "νονό νο1" tsalapeteino και μιας και ήθελα ούτως ή άλλως πληροφορίες, είπα να το ξεφυλλίσω.
Ο Eduardo Galeano, αγαπητά μου παιδιά, 70χρονος πλέον, Ουρουγουανός, ξεκίνησε στα 13 του, παρακαλώ, στο χώρο του εντύπου ως γελοιογράφος για την El Sol. Δημοσιογράφος και συγγραφέας, τo '73 εξορίζεται λόγω πεποιθήσεων, το '76 ανακηρύσσεται persona non grata και μόλις το '85 επιστρέφει στην πατρίδα του. Έχει βραβευθεί για το συγγραφικό του έργο και είναι από τους πιο θερμούς υπερασπιστές των ατομικών ελευθεριών. Το βιβλίο είναι μια συλλογή 600 μικρών αφηγημάτων της μισής σελίδας. Λόγω του μεγέθους τους αλλά και του ενδιαφέροντός τους, τα αφηγήματα διαβάζονται απνευστί, πιστέψτε με...
Όπως λέει και στον τίτλο, οι "Καθρέφτες" είναι "μια σχεδόν παγκόσμια ιστορία". Ο Galeano καταπιάνεται κυριολεκτικά με όλα: την εξέλιξη του πολιτισμού, το ρατσισμό, τα κοινωνικά φαινόμενα, τον Μεσαίωνα, τους κονκισταδόρ, τις αποικίες, την Αμερική. Με καθαρή, κοφτερή γλώσσα, αναφέρει, κρίνει και στηλιτεύει. Αν το δείτε σε βιβλιοπωλείο, μη διαβάσετε το οπισθόφυλλο, διαλέξτε ένα από τα πιο μικρά κείμενα και διαβάστε. Προσωπικά, αναγνώρισα το μέγεθος της άγνοιάς μου. Παραθέτω αυτούσιο αφήγημα για δειγματοληψία και ελπίζω ο αγαπητός tsalapeteinos να μην κακοκαρδιστεί αλλά να γράψει τη δική του κριτική που σίγουρα θα είναι πληρέστερη.

Εργατικά δικαιώματα

Ο Ροσινάντης, το άλογο του Δον Κιχώτη, ήταν ένα μάτσο κόκαλα:
-Είσαι μεταφυσικός.
-Βέβαια, αφού δεν τρώω.
Ο Ροσινάντης μουρμούριζε τα παράπονά του, ενώ ο Σάντσο Πάντσα διαμαρτυρόταν για την εκμετάλλευση του σταυλίτη από τον ιππότη. Παραπονιόταν για το μεροκάματό του, δηλαδή για το ξύλο, την πείνα, τις κακουχίες και τις υποσχέσεις, κι απαιτούσε ένα αξιοπρεπή μισθό σε ρευστό χρήμα.
Για τον Δον Κιχώτη αυτές οι χυδαίες εκφράσεις ματεριαλισμού ήταν αξιοκαταφρόνητες. Αναφερόταν στους συναδέλφους πλανόδιους ιππότες, λέγοντας:
Οι σταυλίτες δεν λαβαίνουν ποτέ μισθό, μόνο επιβράβευση.
Και υποσχόταν στον Σάντσο Πάντσα να τον κάνει κυβερνήτη στο πρώτο βασίλειο που θα κυρίευε, κι ότι θα του έδινε τον τίτλο του κόμη ή του μαρκήσιου.
Όμως ο πληβείος ήθελε μια μόνιμη θέση εργασίας κι ένα σίγουρο μισθό.
Έχουν περάσει τέσσερις αιώνες. Και βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση.