Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Προκόπη, παρακολουθείσαι!



20ή πέμπτη Μάρτη πάρτυ. Στο ρόλο του... τσολιά dj, ο συνήθης ύποπτος, Προκόπης Δούκας. Μας υποδέχτηκε με φουστανέλα και τσαρούχια και ήταν ένας κούκλος! Ελπίζω να μην το πιστέψατε... Ένα ξενέρωτο ανθρακί πουκάμισο φορούσε (και ήταν ένας κούκλος)....αν και, όπως βλέπετε, θα μπορούσε άνετα να είναι και εύζωνος (πρώτο μπόι γαρ). Το μαγαζί γνωστό και κλασικό, Pairidaeza. Βρήκαμε ίσως το τελευταίο άδειο τραπέζι του ισογείου, κάτσαμε και απολαύσαμε τη μουσική. Σαν ζεστή καλοκαιρινή βροχή, "βρώμικα" blues, funk, soul και jazz κομμάτια μας ταξίδεψαν από τη Νέα Ορλεάνη ως την Καλντέρα και πάλι πίσω. Η νύχτα έπεσε, τα φώτα χαμήλωσαν και η μουσική έγινε πιο χορευτική. Κάπου εκεί, με αυτιά χαϊδεμένα από τη μουσική και ψυχή γαληνεμένη, φύγαμε. Παρόλο που θα κάνω πολύ καιρό να ξαναδώ τον Προκόπη πίσω από τα πικάπ, ούτε τώρα έδωσα το "παρών" λόγω εξαιρετικά ατημέλητης εμφάνισης και όχι μόνο.
Προκόπη, πολλά συγχαρητήρια!

(sorry Προκόπη που έκανα χρήση της αφίσας, αλλά ήταν καταπληκτική!)

παρτ 2

Rebesquίου ανάρτησης το ανάγνωσμα

Ελαφρώς νωχελικό ύφος μουσικής τουλάχιστον στην αρχή (κάτι από lounge, jazz με εσάνς από soul και ωραίες φανκιές και μπλουζιές), κόσμος χαλαρός (καλά, αυτό έχει και τις εξαιρέσεις του), εξαιρετικό σέρβις, φιλικό και άμεσο, μια χαρά τιμές, μαγαζί με διακόσμηση που παραπέμπει σε 60ς-70ς. Κλίμα παρεϊστικο, ανάλαφρο, ο DJ μια χαρά τυπάκι, καμία σχέση με τον γραβατωμένο τύπο στο δελτίο (Προκόπη, σε μεγαλώνει η τηλεόραση!), εγώ κλασικά παρέα με την Miss Freedom που όλο θέλω να τη "δώσω" στεγνά στον Προκόπη κι όλο κάτι γίνεται και δεν τα καταφέρνω. Αν δεν είχα φάει για τρεις λόχους, θα μπορούσα να εκτιμήσω περισσότερο και το μαγαζί και τη μουσική και το -ελεεινό, πλην γνήσιο- χιούμορ της παρέας μου. (Όχι, αγαπητή Freedom, αν δε χωνέψω, δεν παίρνω τίποτα πίσω και οι ψευδεπίγραφες απειλές σου δε με τρομάζουν).

Προκόπη, δε θες να τη γνωρίσεις, θα σε αλλοτριώσει άσχημα!

Rebesque

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

Γυναίκα



Κάποιοι φιλήσανε τον Ιούδα εκεί στο μέτωπο
κι άλλοι ψαρέψανε ουρανό σε ένα πηγάδι.
Άλλοι κρεμάσαν σα δικτάτορα ένα φυλαχτό.
Στις φυλακές πάντα ονειρεύονται το βράδυ.

Κάναμε έκτρωση σε ό,τι αθώο μας απέμεινε
κι εσύ συνέλαβες με ένα άρωμα τυχαίο,
μα τα τριαντάφυλλα που σου έστειλα, λίγο έλειψε,
χαράματα να σκοτωθούν σε ένα τροχαίο.

Όσο αξίζει μια γρατζουνιά απ' την ανάσα σου
δεν αξίζουν θεωρίες μιας ζωής.
Γυναίκα, αν έχω κάνει λάθος συγχώρα με.
Γυναίκα, αν είμαι σωστός μη μου το πεις.

Κάποια πατρίδα τα χείλη μου τα φίλησε
-φτηνά- και με έσπρωξε γελώντας προς τη μάχη
κι όσοι της δώσαν το κορμί τους, για παράσημο
αυτή έναν τάφο τους κάρφωσε στη ράχη.

Όσα θηρία με ζυγώσανε, τους έφτασε
να χορτάσουν μοναχά με τη στολή μου.
Μα οι άνθρωποι μ' άφησαν ήσυχο σαν έμαθαν
πως γυάλιζα ένα πολυβόλο στην αυλή μου.

Όσο αξίζει μια γρατζουνιά απ' την ανάσα σου
δεν αξίζουν θεωρίες μιας ζωής.
Γυναίκα, αν έχω κάνει λάθος συγχώρα με.
Γυναίκα, αν είμαι σωστός μη μου το πεις.

θυμάμαι, κάποτε στα μάτια σου κυνήγησα
τον εαυτό μου με ένα μαχαίρι της κουζίνας.
Μα μόνο η τρέλα, μόνο η τρέλα μου με ξέπλυνε
σαν καταρράκτης απ' το αμάρτημα της φτήνιας.

Κι έτσι του κόσμου τα μπαλκόνια ερωτεύτηκα,
αυτά που αγγίζουνε το βλέμμα με το στόμα,
μα δεν ξεχνάω τα υπόγεια που κυλίστηκα
γι'αυτό η φτέρνα μου έχει δέσει με το χώμα.

Όσο αξίζει μια γρατζουνιά απ' την ανάσα σου
δεν αξίζουν θεωρίες μιας ζωής.
Γυναίκα, αν έχω κάνει λάθος συγχώρα με.
Γυναίκα, αν είμαι σωστός μη μου το πεις.

Απόψε, πότισα τις ρίζες που ονειρεύτηκες
και τους καρπούς που εγκυμονούσε η τροχιά σου.
Κυρά, δε βρήκα μουσική που να σου άξιζε,
πόνος στη γέννα, προσκυνώ την αρχοντιά σου.

Θα χαραμίσω τη ζωή μου περιμένοντας
να 'ναι πολύ αργά για να τη διορθώσω
και στα ρουθούνια του ουρανού θα μπω ουρλιάζοντας,
τη μύτη του, πριν ξεψυχήσω, να ματώσω.

Αγαπημένη hostess, ευχαριστώ για το "Σαν φως" που με συντρόφευε για μήνες και σου αφιερώνω το κομμάτι γιατί ξέρω ότι το λατρεύεις. Και μην ξεχνάς, μετά την Τουρκοκρατία έπεται η Βαυαροκρατία, πότε θα έρθεις;

Αλέξης

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Bons vivants όλου του κόσμου, ενωθείτε (παρτ 2)

Και συνεχίζοντας ό,τι αφήσαμε μισοτελειωμένο το πρωί, παραθέτουμε μερικά "όχι". Έχουμε μερικά ακόμη μέρη που αγαπάμε, αλλά επειδή μας διαβάζουν και άνθρωποι που επ'ουδενί θα θέλαμε να δούμε μπροστά μας, δεν τα παραθέτουμε ακόμα. Τα προτείνουμε απλώς, μέσα από το email στους καλούς ιστογείτονες.

Ξεκινάμε:

1. Ζώναρ'ς: Αισθητική και λάμψη, αλλά απέξω κούκλα κι από μέσα πανούκλα.
Ο παγωμένος καφές υπήρχε στον κατάλογο, αλλά μας πληροφόρησαν ότι "δεν είχαν". Οι πάστες εξαιρετικές αλλά πολύ ακριβές για το μέγεθός τους ( ή πολύ μικρές για 10 ευρώ, όπως προτιμάτε). Η ζεστή σοκολάτα είχε μια εσάνς άπλυτης κάλτσας και φυσικά το νερό ήταν βρύσης, μολονότι το νερό του κέντρου της Αθήνας -ας το παραδεχτούμε- δεν πίνεται χωρίς παρενέργειες. Πήγαμε μόνο μια φορά -εκείνη τη θρυλική φορά που η Ευγενιά μας συνάντησε την παρολίγον/μέλλουσα πεθερούλα της- και δεν θέλουμε να ξαναπάμε. Στο πυρ το εξώτερον, μη σας πω και στο εσώτερον!
2. Boschetto. Στον Ευαγγελισμό, μέσα στο πάρκο. Τουλάχιστον 100 ευρώ το άτομο χωρίς κρασί, για να φάμε από μια σαλάτα (τρεις τυροκροκέτες πάνω σε τρία φυλλαράκια μαρούλι με τρία ντοματάκια, αν δεν την μπερδεύω με άλλο μαγαζί), ένα φιλέτο σε σάλτσα κρασιού (ένα μικρό πραγματάκι γύρω στα 150 γρ), καρπάτσιο μόσχου (μην το πάρετε αν δε σας αρέσει το ωμό κρέας, γιατί περί αυτού πρόκειται, ωμό μαριναρισμένο κρεατάκι λεπτοκομμένο) και γλυκάκι. Ωραία τα ψωμάκια του, ζεστά και φρέσκα, τα τιμήσαμε δεόντως, ενώ και το σέρβις ήταν εξαιρετικό, εκτός αν ανήκετε σε αυτούς που σιχαίνονται να γυρνάει ο σερβιτόρος γύρω από το τραπέζι σαν τη μύγα. Γενικά, δεν ξαναπατάω!
3. Block House στην Κηφισιά: γιακ και ξαναγιακ! Οι γκαρσόνες με ύφος 978 καρδιναλίων, οι γκαρσόνοι (εεεε;) με αυτή την ψεύτικη, γλοιώδη ευγένεια. Αισθητική μηδέν, η γκαρσόνα δεν μπορούσε να αντιληφθεί την έννοια του WC και με ρωτούσε με υπεροπτικό ύφος "τι έχει;" ώσπου να το εξηγήσω λέγοντας "η τουαλέτα, εκεί που πλένουμε τα χέρια μας, το...μέρος!" οπότε και κατάλαβε και μου απάντησε. Στη συνέχεια, ήρθε μια σαλάτα που πήγαινε για caesar's αλλά μια αλεπού έφαγε το κοτόπουλο καθ'οδόν κι ένας ιταλός κτηνοτρόφος την παρμεζάνα, νομίζοντας ότι ήταν η δική του, με αποτέλεσμα να καταλήξει στο πιάτο μας ένα μάτσο χοντροκομμένα (με το χέρι) φύλλα και κοτσάνια με μια μαγιονεζοσως και κάτι κομμάτια σκορδόψωμο. Αφού μαγευτήκαμε από τη σαλάτα, ήρθε και το κρέας, υποτίθεται 500 γρ, αλλά μάλλον τα 200 δεν άντεξαν τη θερμότητα του φούρνου και φύγανε. Το αριστούργημα τούτο, σερβιρισμένο σε πέτρα(!) για να μη χάσει το κρέας τη θερμοκρασία του. Klein Mein! Πολλή φιγούρα, λίγη ουσία, ως είθισται. Αν ξαναπάω εκεί, να μου τρυπήσετε τη μύτη και να μου κάνετε και φάλαγγα.
4. Α,ναι. Μην αφήσω απέξω και τη "Βιβλιοθήκη" στην πλατεία Κολωνακίου. Αν έχετε την ατυχή έμπνευση να κάτσετε εκεί, πάρτε μόνο καφέ. Αν κάνετε το λάθος να πάρετε κέικ, παραμείνετε ψύχραιμοι. Διότι αν τσαντιστείτε όταν θα προσπαθείτε να το κόψετε με το μαχαίρι και θα χρειάζεστε αλυσοπρίονο, μπορεί να σας έρθει να το πετάξετε όξω ή σε κανένα κεφάλι. Μην το κάνετε. Είναι από εκείνα τα ωραία αρτοσκευάσματα που τα πετάς στον τοίχο κι ανοίγεις τρύπα. Συγκρατηθείτε. Πιείτε τον καφέ σας, παιδέψτε λίγο την γκαρσόνα μπας και πάει η μύτη λίγο παρακάτω, για να μη νομίζει ότι έχει γραπώσει κάποιον από τα... αυτιά και πορευτείτε εν ειρήνη (και μετανοία).
5. Last but not least. Αν συχνάζετε Μοναστηράκι και τύχει να μπείτε σε ένα μαγαζί με πλαστικά προστατευτικά, όπου παίζουν κιθάρα και μπουζούκι κάτι τυπάκια και γενικά γίνεται ένα σχετικό κέφι, πάρτε μαζί σας και αντιόξινα γιατί μαγειρεύουν βαριά και θα έχετε καουρίτσες, Επίσης, τα ρούχα σας θα μυρίζουν απαίσια κι αν δεν είστε τυχεροί, θα πονάνε και τα αυτιά σας.
Αυτά τα ολίγα και με τη γευσιγνωσία. Θα ήταν περισσότερα, αλλά έχουμε σταθεροποιηθεί σε 2 μαγαζιά και τα έχουμε βολευτεί στον απόλυτο βαθμό, εξ ου και δεν τα αλλάζουμε.
Ο Προκόπης ζωγράφισε πάλι στα decks.
Ώρα για μπάνιο, δοντάκια και ύπνο... Πριν τις 12... Ουπς. Αυτό είναι κατάλοιπο, 15 μέρες έμεινα, κόλλησα συνήθειες από τα Γερμανίδια. Πω πω κούραση... Καληνύχτες...

Bons vivants όλου του κόσμου, ενωθείτε (παρτ 1)

Καλημέέέέρα πέρα ως πέρα!
Πρώτα από όλα, να στείλουμε τα φιλιά και την αγάπη μας στους Έλληνες της Βαυαρίας που μας διαβάζουν και που σύντομα θα είμαστε κοντά τους.
Οι συνέλληνες της Ελλάδας και δη οι Αθηναίοι, καθίστε αναπαυτικά, διότι έχουμε ταξιδάκι στη γεύση. Επειδή η φτώχεια θέλει καλοπέραση και το πακετάρισμα θέλει το lunch break του, κατατάσσουμε τα φαγητοπωλεία στα οποία φάγαμε τώρα τελευταία. Αχμ!



Κολωνάκι, οδός Μηλιώνη (κάθετη στην Κανάρη)
1. "Πρυτανείον": σέρβις με ύφος 930 κάπου καρδιναλίων. Μην ξενερώσετε, είστε εκεί για να φάτε και ουχί για να παντρευτείτε τον σερβιτόρο. Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους πελάτες, που συνήθως είναι κατά τι...να μην το πω ψηλομύτηδες, να το πω κρυόκωλοι, πράγμα αναμενόμενο για την περιοχή. Λατρεύουμε Πρυτανείον και είμαστε τακτικοί, διότι όλα του τα πιάτα είναι άνω του μετρίου έως πολύ καλά. Προσοχή μόνο στα συστατικά όσον αφορά τις σαλάτες κι αν δεν αντέχετε τις πολλές σάλτσες, τονίστε το στον σερβιτόρο, γιατί το ψιλοπαρακάνουν. Στο Πρυτανείον μπορείς άφοβα να φας θαλασσινά, το κρέας είναι μια ευχάριστη έκπληξη σε ποιότητα, κόψιμο, ψήσιμο, πολύ καλά ζυμαρικά και πεντανόστιμες σούπες. Γενικά, όλα τα πιάτα που δοκιμάσαμε, ήταν καλομαγειρεμένα, τα κρασιά του (οι ετικέτες, που λένε και οι sommelier) νομίζω ότι έχουν επιλεγεί προσεκτικά και όλος ο χώρος είναι πανέμορφος, με πέτρα, ξύλο και έργα τέχνης (γνήσια?). Δεν είναι από τα πανάκριβα, υπολογίστε κανένα 40ρι το άτομο (χωρίς κρασί). Αξιοπρεπής λύση όταν θέλετε να πάτε με την κοπέλα ή το αγόρι σας κάπου "κυριλέ" αλλά όχι πολύ ακριβά.
2. "Αθηναϊκόν": ουζερί κοντά στην Ομόνοια, αν δε με απατά η μνήμη μου, Πανεπιστημίου και Θεμιστοκλέους. Μεζεκλίκια και ουζάκι. Το μαγαζί παλιό, παραδοσιακό στέκι διανοούμενων και καλλιτεχνών, τώρα, όπως λέει και η Κατερινιώ "πολλοί δικηγόροι!". Μην πτοείστε, αν παραβλέψετε τις σαχλοκουβέντες που όλοι οι δικηγόροι κάνουν στα διαλείμματά τους και επικεντρωθείτε στα δικά σας, μια χαρά θα περάσετε γιατί το φαγητό είναι καλό, το περιβάλλον ζεστό και οι σερβιτόροι (μέσος όρος ηλικίας άνω των 55) είναι εξαιρετικοί, γρήγοροι, ευγενικοί και χαμογελαστοί. Ενίοτε βάζουν και χέρι όταν παρατρως, όπως σε μας, που είχαμε την ...τυχία τελοσπάντων να συγκαταλέγεται στη βασική σύνθεση ο φλίτατος Rebesque, ο οποίος παράγγειλε 7 μεζέδες (χώρια τα δικά μας) οπότε και ο σερβιτόρος έφτασε στο αμήν, διακόπτοντάς τον και λέγοντας "ε, εντάξει, αν χρειαστείτε κάτι άλλο, εδώ θα είμαι". (Να σημειώσω εδώ ως προς τον φλίτατο ότι αφενός μεν "καθάρισε" το 80% των 7 πιάτων (τα υπόλοιπα τα φάγαμε άλλοι 3 νοματαίοι) και ότι αφετέρου, παρά το φαϊ, είναι 80 κιλά με 1.87 ύψος.) Δοκιμάστε μπεκρή μεζέ, σουτζουκάκια (σχεδόν μαμαδίσια), λουκάνικο και για ένα touch πολίτικης κουζίνας, πατσάγκα, ήτοι πίτα με παστουρμά και τυριά. Κανένα 20άρι το άτομο. Γιάμι!
Πάμε στα "ίσως"

Δε θα μιλήσω για τα TGI Friday's, γιατί όλα τους σχεδόν τα κρεατικά τα σερβίρουν με Jack Daniel's sauce, ένα γλυκίζον πράγμα που εμένα προσωπικά με χαλάει τρελά όταν είναι δίπλα -και κυρίως πάνω- στο κρέας μου. Καλά τα burger του, αλλά όχι κάτι το εξαιρετικό. Κι όταν η έρμη ζήτησα λεμόνι για το κοψίδι μου, μου απάντησαν ότι δεν έχουν λεμόνια, αλλά μόνο γλυκολέμονα (lime). Γενικώς, και ξινό να το θες το κρεατάκι σου, γλυκό θα το φας. Συμπερασματικά, αν σας αρέσει να τρώτε το κρέας σας σε κομπόστα, θα φάτε αξιοπρεπώς.

Στα έτσι κι έτσι:

1. "Jackson Hall" (επίσης στη Μηλιώνη). Αμερικανιές κι εδώ, burgers, κοτόπουλα, steaks και ζυμαρικά, άπαντα καλομαγειρεμένα, μόνο τα ραβιόλια του είναι υπερμεγέθη και θέλουν κόψιμο, που είναι μέγιστο λάθος για τους ειδήμονες, οπότε, τόμπολα! Όλα είναι λίγο μοντελουά, από τον μαιτρ μέχρι τον κόσμο, αλλά όπως προείπαμε, για φαϊ πάτε, όχι για συμπεθεριό. Οι μερίδες είναι αισθητά μικρότερες από του Πρυτανείου (όπου η αναλογία τιμή-ποσότητα-ποιότητα είναι εξαιρετική), οπότε γενικά, προτιμώ να πάω στο δεύτερο. Καλή κουζίνα, περιβάλλον για τα μπάζα. Ο κάτω όροφος, με τα ψαρικά, δείχνει πολύ καλύτερος, αλλά ο πάνω όροφος ή που πρέπει να δουλεύει ως μπαρ ή ως εστιατόριο. Ή παπάς-παπάς ή ζευγάς-ζευγάς. Αν δε με τραβολογήσουν, σιγά μην πάω (με έχουν τραβολογήσει πεντε-έξι φορές από πέρσι τον Αύγουστο). Γενικά όμως, αν θέλετε αμερικανιά καλή και όχι "πάω για να πουλήσω μούρη" ή "ερχόμουν εδώ με τον/την καλό/καλή μου", πηγαίνετε στα Hard Rock ή στα Applebee's, όπου όλα είναι large, ως αρμόζει σε μαγαζιά του είδους. Όξω ρεεε....
2. "Γιάντες" στα Εξάρχεια. Πεζόδρομος, ανάθεμα κι αν θυμάμαι πώς τον λένε. Βιολογικά προϊόντα κι άγιος ο Θεός. Μέχρι και βιολογική Coca Cola έχει, που φτιάχνεται από μήλο και κάτι άλλα. Γενικά αν σας αρέσουν τα βιολογικά, θα γίνει το στέκι σας. Εμένα δε μου άρεσε ιδιαίτερα, με εξαίρεση τα λουκάνικα αγριογούρουνου, που είναι μεν μπουκιά και συχώριο, αλλά είναι επίσης μπουκιά και ευρώ... συν ότι η αυλή θέλει κάμποση δουλειά ακόμη για να συμμορφωθεί πλήρως. Κατά τα άλλα, το σέρβις είναι ευγενέστατο και το φιλοδώρημα πρέπει να είναι γενναιόδωρο.
Ήθελα να γράψω και για τα "όχι", αλλά αφενός είναι μπόλικα, αφετέρου πέρασε η ώρα και θα αργήσω στην παραδοσιακή μάζωξη της Κυριακής στο Ζάππειο με τα κχτηνάκια, διότι το πρωί της Κυριακής είναι αφιερωμένο στη ραστώνη, στην πολυθρόνα, στην εφημερίδα, στον καφέ που τραβάει ώρες και στην παρέα που μιλάει επί παντός επιστητού. Άντε να δούμε που θα φάμε και σήμερα...
Σμουτς σε όλους, είστε γλυκουλίνια κι ας μην αφήνετε σχόλια, κακιασμένα μου....
Καλή Κυριακή νά'χουμε!

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

Make my night


Αγάπες μου! Τις τελευταίες μέρες πήξαμε στις προσφορές. Και πριν μιλήσω για τα τερπνά και τα ωφέλιμα, θα απευθυνθώ στους εξ ανάγκης οικονόμους και στους εκ πεποιθήσεως τζαμπατζήδες (ελπίζω η δεύτερη κατηγορία να μη με διαβάζει, αλλά τι τα θέλετε, πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο).
Αγαπητοί οικονόμοι, μπαταχτσήδες, καβουροτσεπάκηδες! Υπάρχει το απόλυτο site δι υμάς: λέγεται http://www.forfree.gr/ με σήμα -τι άλλο;- το καβούρι! Ο απόλυτος οδηγός για τις δωρεάν εκδηλώσεις της πόλης. Βόλτες, παραστάσεις, συναυλίες, εκθέσεις, διαλέξεις, χορός, βιβλιοπαρουσιάσεις, παραστάσεις δρόμου, εκδηλώσεις for free ή και for less, δηλαδή με λιγότερα λεφτά. Τωρα λοιπόν που φτιάχνει ο καιρός, θα ξέρετε ότι κάθε Κυριακή μπορείτε να επισκέπτεστε τους περισσότερους αρχαιολογικούς χώρους δωρεάν, αλλά και πολύ περισσότερα, όπως free συναυλίες στο Γκάζι, στο Bacaro στη Σοφοκλέους, στο Nosotros στα Εξάρχεια...Καλή διασκέδαση!
Φίλοι που αγαπάτε το ντελίβερυ! Το ξέρατε ότι μια πίτσα μόνη της μπορεί να κοστίζει 21.90 ευρώ, αλλά αν πάρετε και παγωτάκι Haagen Dazs κοστίζουν και τα δύο 19.90; Ε, τώρα το ξέρετε. Διότι καλή η φλιτάτη Δώρα, αλλά η σχέση της με την κουζίνα είναι σχέση μίσους. Παραγγέλνουμε λοιπόν πιτσοειδή για να ρημαδοφάμε πριν πάμε για ξύδια και ακούμε την ευγενεστάτη κυριούλα να μας ρωτάει αν θέλουμε παγωτό. Τι παγωτό, μανδάμ, έχει παγώσει το μέσα μας; "Μα αν πάρετε και παγωτό, θα πληρώσετε 19.90, ενώ αν πάρετε μόνο την πίτσα, 21.90". Κοιταχτήκαμε συναμετάξυ μας έκπληκτοι. Αλλά ο λογαριασμός δεν έλεγε ψέματα και το παγωτό δεν ήταν ληγμένο! Αν λοιπόν θέλετε να φάτε το πιτσόνιο με τους φίλους σας (Champions League, χώρισε η κολλητή σας, μάζωξη κάθε είδους) και θέλετε να υπάρχει κάτι να γλυκάνει το δόντι σας, πάρτε Pizza Hut και θα με θυμηθείτε...
Last but not least! Πρόταση για σκληρούς ροκάδες με ευαίσθητο ουρανίσκο. Hard Rock στη Φιλελλήνων: ωραία ροφήματα για το πρωί και το απόγευμα, πεντανόστιμες αμερικανιές για το μεσημέρι και το βράδυ, εξαιρετικά αλκοολούχα και μη κοκτέιλς για πριν και μετά το φαγητό. Αν πάρετε Pepsi, ζητήστε τη χωρίς πάγο και θυμηθείτε ότι γίνεται refill (ξαναγέμισμα). Προτείνουμε ανεπιφύλακτα: Quesadillas με κοτόπουλο, nachos (χωρίς φασόλια), potato skins, fajitas και με κοτόπουλο και με μοσχάρι, twisted mac, chicken and cheese, σχεδόν όλα τα steaks και τα burgers γιατί έχουν καταπληκτικό μπιφτέκι που τα κάνει όντως legendary. Αν σας αρέσει η BBQ sauce, θα σας αρέσουν και τα hickory, εμείς τα βρήκαμε πολύ γλυκά για τη γεύση μας. Α, και οι σαλάτες ωραίες, Haystack και Caesar's (βάλτε τηγανιτό κοτόπουλο και θα με θυμηθείτε) εξαιρετικά! Πολύ κοτόπουλο, ρε παιδί μου...Μερίδες χορταστικές, καλή αναλογία κόστους-ποιότητας (υπολογίστε γύρω στα 10-13 ευρώ το κάθε πιάτο συν κανένα 7.50άρι το αναψυκτικό).
Να μην ξεχάσω τη συλλογή ρούχων και αξεσουάρ, αυθεντικών Hard Rock, που μπορείτε να αγοράσετε (μέχρι και Rocabilly Barbie είδαμε!) και φυσικά σε όλους τους τοίχους μπορείτε να δείτε ρέπλικες μουσικών οργάνων και ρούχων αγαπημένων καλλιτεχνών (εγώ πχ καθόμουν το μισό βράδυ κάτω από τη βιτρίνα με το μπουφάν του λατρεμένου μου Bruce Dickinson των Iron Maiden και το αντιλήφθηκα λίγο πριν φύγουμε!) και ακούστε τώρα τι άλλο παίζει: Αν πας βράδυ, με την απόδειξη του φαγητού, μπορείς να κατέβεις και να ακούσεις και live. Μικρά συγκροτήματα με εμμονές σε μεγάλες ροκ μπάντες, καλές φωνές, αλλά αν η σχέση σας με το ροκ δεν είναι καλή, αφήστε το, γιατί και η μουσική είναι εκκωφαντική και οι παριστάμενοι είναι τρελαμενάκια κι αν δεν είστε εξίσου τρελαμενάκια ή που θα σας πάρουν παραμάζωμα ή που θα σκυλοβαρεθείτε. Και πολύς καπνός!
Σας εύχομαι να έχετε ένα όμορφο σαββατοκύριακο και θα σας κάνω μερικές ακόμη ξεναγήσεις πριν φύγω πάλι για τας Βαυαρίας.
Φιλιά και να προσέχετε!

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Τέλος εποχής (μην το διαβάσετε, ρίχνει τη διάθεση)


Yeeeeeah! Γυρίσαμε στα πάτρια εδάφη. Προσωρινώς. Γιατί έχουμε άφθονα θέματα να διευθετήσουμε. Μεταξύ άλλων, και του σπιτιού. Του σπιτιού στα Εξάρχεια. Ένα μικρούλι διαμέρισμα, πολύ οικονομικό σε ενοίκιο, κοινόχρηστα και καθαριστικά. Μετά από παραμονή σε Λυκαβηττό-Κηφισιά-Κολωνάκι-Λυκαβηττό, η μοίρα με έφερε στα Εξάρχεια.
Χαρά ο μπαμπάς που κάποιος ξαναγύριζε στην γειτονιά που κι εκείνος έζησε, δισταγμός η μαμά γιατί άκουγε τα χειρότερα, ενθουσιασμός η αδελφή και προκάτοχος του εν λόγω σπιτιού, ούτε κρύο, ούτε ζέστη ο αδελφός. Οι φίλοι το λάτρεψαν και το λάμπρυναν με την παρουσία τους, οι γείτονες, ως επί το πλείστον γηραιοί, αναντάμ παπαντάμ κάτοικοι Εξαρχείων, με τρομερή παιδεία και ευγένεια, παραδείγματα για όλους μας. Πλην εξαιρέσεων, φυσικά, (Γονιδομανής-Γεωργιανοί) που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Στο σπίτι αυτό έζησα τα πάντα εδώ και 3 χρόνια. Τρελούς χειμώνες με μαραθώνιους ταινιών και ξενύχτια στη μοκέτα με την παρέα, οινοποσία και γκουρμεδοκατάσταση, επιτραπέζια που γίνανε επιδαπέδια, χαρές και λύπες. Τρελά καλοκαίρια, που το σπιτάκι γινόταν σημείο συνάντησης της παρέας για να ξεκινήσουμε για τα νησιά. Άσυλο για χωρισμένους, τσαντισμένους, πονεμένους, ερωτευμένους φίλους και ψυχαναλυτικό κέντρο με καφέ φίλτρου.
Αυτό το σπίτι στέγασε εμένα και τα όνειρά μου, τις ανησυχίες και τις ελπίδες μου. Εκεί προσευχήθηκα για έναν μεγάλο έρωτα, που όμως δεν αναγνώρισα όταν ήρθε, πέταξα την καρδιά μου στα σκυλιά και βίωσα μήνες μοναξιάς. Από αυτή την αβάσταχτη μοναξιά που νιώθεις όταν είσαι σε μια σχέση που δε σε καλύπτει, που ξέρεις ότι είναι λάθος κι όμως συνεχίζεις όσο πάει, που σε κάνει να νιώθεις πιο μόνος κι από όταν ήσουν μόνος σου. Εκεί έληξε το μαρτύριο και ξανάρχισε η ζωή. Εκεί τα κομμάτια ξανάγιναν άνθρωπος και οι αποτυχίες και η κακοδαιμονία έδωσαν τη θέση τους στις επιτυχίες και την ελπίδα.
Κι αν έφυγα το Σεπτέμβρη, το σπίτι έμεινε να στεγάζει τα όνειρα της ξαδελφούλας, με τη νομική μορφή της υπεκμίσθωσης. Γούρικο σπίτι. Φενγκ σούι καταπληκτικό. Και κάπως έτσι βγαίνουν οι προκαταλήψεις: οι τρεις προκάτοχοι, μπήκαν ελεύθερες και βγήκαν τουλάχιστον αρραβωνιασμένες. Εγώ... δε μιλάω για τα προσωπικά μου. Η ξαδελφούλα, από τον Φλεβάρη συζεί με τον καλό της στο Βύρωνα.
Η ιδιοκτήτρια έκανε τηλεφωνική οντισιόν. Άβατο το σπιτάκι. Αυστηρά κριτήρια και κόπηκε πολύς κόσμος. Αυτοί που πέρασαν τις εξετάσεις της ιδιοκτήτριας, έπρεπε να περάσουν και τις δικές μου. Διότι η ιδιοκτήτρια, εκτός των άλλων, με έχρισε και αντιπρόσωπό της και μου ανέθεσε εν λευκώ την αξιολόγηση των υποψηφίων ("αν δε σου αρέσει, πες του/της ένα πολύ υψηλό ενοίκιο για να φύγει, σου έχω εμπιστοσύνη"). Του Χαϊλάντερ το κάγκελο. Κόψαμε, κόψαμε, στο τέλος έμεινε μόνο ένας. Γιατί ερωτεύτηκε το σπίτι με την πρώτη ματιά, "κόλλησε" απόλυτα στο χώρο και το ενοίκιο (το πραγματικό φυσικά) του φάνηκε μια χαρά.
Συμβόλαια και συμβολισμοί. Μαζί με το συμβόλαιο νιώθω να τελειώνει και η φάση της ζωής μου που άνοιξε με την απόκτηση της φοιτητικής ιδιότητας. Κι αναρωτιέμαι... από δω και μπρος τι μέλλει γενέσθαι; Τα κεφάλια μέσα ή απλά αλλάζουμε ωράρια; Θα γίνω μια Μαίρη Παναγιωταρά ή θα συνεχίσω να είμαι χάι χούι; Αθήνα ή Μόναχο; Should i stay or should i go? Το μόνο που ξέρω είναι ότι πακετάρω και μελαγχολώ. Και που να χτυπιούνται τα Γκρεμλινάκια μου, χαμόγελο βγαίνει με το ζόρι. Δεν ξέρω τι θέλω μου φαίνεται.
Όχι, ξέρω. Θέλω να σας βάλω όλους σε ένα ιδιωτικό τζετ ( θα γίνω κυρίαρχη των αιθέρων με τόσα σούρτα-φέρτα με αεροπλάνο, πάει η παλιά, χεζουλινίτσα Freedom) και να πάμε στο Erding για χιονοπόλεμο και σοκολάτα. Μου λείψατε! Αλλά αν μπαίνω στα μπλογκ σας από τη Γερμανία, θα μου λείψουν όλα και θα γυρίσω πίσω... Πολύ νόστιμο το ρημάδι το ήμαρ...
Σας αγαπώ!

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Καλό μήνα!

Το αγαπημένο βαλς των δυο ξενιτεμένων μας παιδιών


Το αγαπημένο κομμάτι της hostess Freedom



Και το αγαπημένο του Αλέξη

 

Ελπίδα