Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Οι Γερμανοί ξανάρχονται (?)


Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου όπου χουζούρευα (τι σπάνιο) ακούγοντας τον ήχο σειρήνας που ερχόταν -μάλλον- από Λυκαβηττό μεριά. Και τότε αναδύθηκαν από μέσα μου οι αναμνήσεις από τις αφηγήσεις γιαγιάδων και παππούδων που έζησαν την κατοχή και όλα τα συμπαρομαρτούντα: Η σειρήνα του Λυκαβηττού σήμαινε την "ώρα του παιδιού", ήτοι τη χαρούμενη πορεία προς τα καταφύγια.
Κι επειδή εμείς καταφύγιο δεν έχουμε (έχουν γίνει όλα "ημιυπόγεια διαμερίσματα") άρχισα να αναρωτιέμαι. Τι έγινε, ρε παιδιά; Πόλεμος, επιστράτευση, είναι οι βάρβαροι να έρθουν σήμερα; Η σειρήνα -ό,τι κι αν ήταν- σταμάτησε αλλά εγώ συνέχισα. Μετρήστε. Γερμανικές τράπεζες ανακατεύονται στα οικονομικά μας. Γερμανοί έχουν πάρει σχεδόν όλη την παράκτια Μακεδονία (τουλάχιστον αν μας κηρύξουν τον πόλεμο τα Σκόπια, θα πολεμήσουν και τα Γερμανόπουλα υπέρ βωμών κι εξοχικών). Γερμανοί αγοράζουν τα κανάλια μας. (Άσχετο, αλλά η γειτονιά αναβαθμίστηκε πολιτισμικά, δεν έφυγε μόνο ο Γονιδιομανής, δεν έχουμε μόνο τον απέναντι πιανίστα, κάποιος άλλος ακούει το spente le stelle... και με συγκίνησε.)
Και σε αυτό το σημείο θεωρώ σκόπιμο να αναφερθώ στην ελληνο-γερμανική παράσταση που παρουσιάζεται στο BIOS, στην Πειραιώς και λέγεται "Τρίπτυχο" έχει δε ως ήρωες τον Ιάσονα και τη Μήδεια. Μόνο. Συγγραφέας ο Σάξων Heiner Muller. Αυτή η παράσταση ήταν το κάτι άλλο... Ο απόλυτος θρήνος του θεατή για το χρόνο και το χρήμα που έχασε. Είπα "Μήδεια" αλλά μη φανταστείτε ότι ήταν αυτή η βερσιόν με τα παιδιά που στο τέλος τα κάνει κεμπάπ, όοοοχι! Προφανώς ο Saxon είναι πολύ πρωτοπορία.
Προσέχτε: έχει βάλει τον Ιάσονα και τη Μήδεια στην τουαλέτα. Παρεούλα, μέθεξη, ακόμη κι εκεί που ο βασιλιάς πάει ασυνόδευτος. Υπάρχει κι ένας καθρέφτης βαλμένος πλάγια προς το ταβάνι, που λες "να, τώρα, από στιγμή σε στιγμή θα ξεκολλήσει και θα τους έρθει κολλάρο με αυτά που ακούμε". Ο Ιάσονας τα λέει στα γερμανικά. Η Μήδεια στα ελληνικά. Δέσε μέσα Πολυχρόνη. Κορυφαία η ερώτηση του μπροστινού στη φίλη του "καλά, ο Ιάσονας από το Βόλο δεν ήτανε; Γι'αυτό τους λένε αυστριακούς..." Εκεί δεν άντεξα. Μετά από 45 λεπτά απύθμενης σαχλαμάρας και μερικά δευτερόλεπτα προσπάθειας να αυτοσυγκρατηθώ, κατάφερα να βρεθώ εκτός, πήρα τηλέφωνο τον Ρεμπέσκ και κλωτσήσαμε στο γέλιο, σχολιάζοντας ποταπά, οι πριμιτίφ, την πρωτοποριακή παράσταση.
Όλο το θέαμα θύμιζε τις αλήστου μνήμης σκηνές των "Δύο ξένων" όπου η Μαρούσκα μιλάει σε άπταιστα ρωσικά και η Ντένη σε άπταιστα ελληνικά και παρά ταύτα συνεννοούνται... Μα τον Τουτατί, σας λέω! Πάντως εγώ ένα έχω να πω. Αν τυχόν και ξανάρθουν οι Γερμανοί, παρακαλούνται να φέρουν κανένα αυτοκίνητο, καμιά ηλεκτρική συσκευή (τώρα που θα γίνουν ανάρπαστες οι κινέζικες, αθάνατα τεμάχια) αλλά να αφήσουν την πρωτοπορία τους στην πατρίδα τους, γιατί οι αποζημιώσεις που πληρώνουν για τα εγκλήματα πολέμου θα μοιάζουν χαρτζιλίκι σε παιδί του νηπιαγωγείου μπροστά σε αυτά που θα τους ζητηθούν για την ψυχική οδύνη από παρόμοιες πρωτοπορίες. Έχουμε υποφέρει τα μέγιστα ως λαός...
Όχι άλλο κάρβουνο!

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Είσαι κινεζάκι; Ναι. Τρως πολύ ρυζάκι; Ναι. Πόσες κουταλίτσες;


Πάντως όπως πάνε τα πράγματα, σίγουρα όχι πολλές. Ο καλός φίλος Μάουρο, που βρίσκεται στη χώρα του Σινικού τείχους και της σινικής μελάνης, είναι κάθετος. Η διεθνής οικονομική ύφεση χτύπησε και την πόρτα της διοργανώτριας χώρας των φετινών Ολυμπιακών και οι βιομηχανίες ρούχων, ηλεκτρικών ειδών, παπουτσιών και παιχνιδιών είναι στα κλεισίματα. Δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να χαρεί που θα σταματήσει η παραγωγή φτηνών μα και επικίνδυνων ειδών ή να λυπηθεί.
Κι εδώ που τα λέμε, οι συνθήκες ζωής των εργαζόμενων σε πολλές βιομηχανίες μου θύμισαν έντονα αυτές των αγροτών της Ρωσίας γύρω στα 1915. Ο κάθε εργαζόμενος έχει δικά του 2 τ.μ. χώρο και το κρεβάτι που κοιμάται. Κατά τα άλλα, ακόμη και τα βιβλία περνάνε από χέρι σε χέρι. Αν υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες, οι κάτοικοί τους πρέπει να έχουν ξεκαρδιστεί μαζί μας. Ο 20ός αιώνας αναλώθηκε στην εκβιομηχάνιση των κοινωνιών και στην ανάπτυξη άκρατα καπιταλιστικών συστημάτων σε σχεδόν όλο τον κόσμο. Ανίερες συμμαχίες, τραστ, παντός είδους οικονομικές και μη αλητείες, συστηματική εκμετάλλευση των πόρων του πλανήτη και εξόντωση της φυσικής ζωής.
Και νά'μαστε τώρα, πάνω σε έναν πλανήτη που αδημονεί να φτύσει και να μας πνίξει, με οικονομίες που μας γυρίζουν σε αλήστου μνήμης εποχές, αλλά χωρίς τσάρους, βασιλιάδες, ήρωες, μαμούθ και σπηλαιογραφίες να δίνουν αυτό το πικάντικο touch... Κοινώς γυρίσαμε έναν αιώνα πίσω αλλά αν μη τι άλλο, το βλέπουμε στις πανάκριβες 42άρες τηλεοράσεις μας, των οποίων χρωστάμε ακόμα την 7η δόση.Αν αυτό δε λέγεται "πάμε κατά διαόλου", υποψιάζομαι πως η επόμενη εναλλακτική είναι "πάμε κατά Εφραίμ". Κι ενώ σε όλη την γηραιά ήπειρο μειώνονται τέλη, φόροι και επιτόκια δανείων, στο μικρό γαλατικό χωριό ο Κακοφωνίξ με την κιθάρα προσπαθεί να αρπάξει κι άλλα.
Κάποτε λέγαμε ότι οι Αμερικάνοι είναι χαζοί γιατί δουλεύουν σαν "επιρρεπείς στην αυτοϊκανοποίηση" για να πληρώσουν τις 1856 δόσεις για τα τεράστια ψυγεία-τηλεοράσεις-τραπέζια μπιλιάρδου. Κάποτε οικτίραμε τους Βρετανούς γιατί βγαίνουν μια Παρασκευή κι ένα Σάββατο και γίνονται ντίρλα. Κάποτε λοιδορούσαμε τους Γερμανούς, γιατί το σύστημα "δουλειά-σπίτι, σπίτι-δουλειά" μας φαινόταν αδιανόητο. Όταν, δε, μιλούσαμε για τους Ιταλούς, που ενώ δεν είχαν εξασφαλίσει τον επιούσιο, έκαναν αιματηρές οικονομίες για να πάρουν Αρμάνι, το κέφι απογειωνόταν...
Αν μέσα σε όλα αυτά κάποιος από σας διέκρινε οποιαδήποτε -εντελώς συμπτωματική- ομοιότητα με τους Νεοέλληνες, είναι απαίσιος παλιοχαρακτήρας, του χρειάζεται, δε, βρεγμένη σανίδα για να στρώσει . Είδε κανείς σας την πιστωτική μου;

Υ.Γ. Ειρήσθω εν παρόδω, λένε ότι "Ελλάς" σημαίνει στα κινέζικα "χώρα της ελπίδας". Άλλοι λένε ότι σημαίνει "χώρα του φωτός". Αμφότερα ιδιαζόντως χιουμοριστικά, ομολογώ...

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Γύφτισσα μέρα στο παλιό μουράγιο...


Γκαντεμομέρα και σήμερα... Ξεποδαριάστηκα πρωί πρωί να γυρίσω σπίτι άρον άρον, μια ώρα αφού είχα φύγει, νομίζοντας ότι έχω αφήσει το μάτι της κουζίνας αναμμένο, ξεποδαριάστηκα το μεσημέρι να τρέχω -αλυσιτελώς φυσικά- σε 5 υποκαταστήματα της Vodafone να βρω συσκευή χρησιδανεισμού για το Vodafone Mobile Connect μου που τον τελευταίο καιρό έχει τάσεις αυτοκτονίας και όταν κατάκοπη γύρισα στο ρημάδι μου κι άνοιξα την τηλεόρασή μου ονόματι Τιβή (όπως Βιβή) να δω τι άλλο γκαντεμιάστηκε σήμερα, τι να δω; Τη στρογγυλή θεά να φλερτάρει ανερυθρίαστα με το παιδί που βλέπετε... Και πάνω που έβλεπα ήχους και άκουγα χρώματα, τηλεφωνεί ο αρχι-ρεμπεσκές φίλος μου να με ρωτήσει αν βλέπω τον αγώνα... Και μαθαίνω ότι το παιδί λέγεται Αλέξανδρος Τζόρβας (μάλλον) και είναι τερματοφύλακας (how obvious) όχι μόνο της Εθνικής αλλά και του Παναθηναϊκού... Εκεί έκλεισα νευριασμένη την τηλεόραση και πήγα για ντους... Σε κάποιο σημείο του Σύμπαντος σήμερα είναι Τρίτη και 13... Χαλλλαρά σε λλλέω... Ώρα για ύπνο, μου φαίνεται... Αν και έχω πολλά ερωτήματα να τριβελίζουν το ακατοίκητο...
α) Ποιοι είναι οι Celesty;
β) Γιατί πρέπει ο Τζόρβας να είναι Παναθηναϊκός;
γ) Όντως η επιδερμίδα αναδομείται μεταξύ 11 και 1 το βράδυ; Αν ναι, δεν πάμε καλά...
δ) Τι είναι το σύνδρομο Portnoy; Σε καβαλάει ο διάολος από όσα βλέπεις γύρω σου κι αρχίζεις να παίζεις σαν τον Portnoy με ό,τι βρεις μπροστά σου;
ε) Πότε θα ξανάρθουν οι Maiden; By the way, το video της ίσως καλύτερης συναυλίας τους στην Ελλάδα αφιερωμένο στους 35.000 και κάτι τρελαμένους που μόλις είδαμε τα γερόντια επί σκηνής, το χάσαμε τελείως... Scream for me, Athena!

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Καλώς ήρθες και πάλι, τρελό καρναβάλι...


Αύριο η μέρα προμηνύεται μπαρουτοκαπνισμένη και ταραχώδης, όπως έχουμε συνηθίσει τις τελευταίες δεκαετίες. Λοιπόν, αυτή τη μανία μερικών να καίνε ό,τι βρουν μπροστά τους, δεν την καταλαβαίνω. Άντε κι έκαψες μια τράπεζα και δυο Chrysler στην αντιπροσωπεία. Και λοιπόν; Τι έγινε; Συνέβαλες στην εγκαθίδρυση της κοινωνικής δικαιοσύνης; Έκανες αυτόν τον κόσμο καλύτερο; Υλοποίησες το "Imagine" του Λένον;
Με συγχωρείτε διά το άκομψον της εκφράσεως, αλλά κολοκύθια μετά ριγάνεως... Απλά, έκανες την αντιπροσωπεία να εγκαταστήσει μερικές ακόμα κάμερες και να διαφημιστεί περισσότερο και την τράπεζα να αποσύρει τα ΑΤΜ, συμβάλλοντας κι εσύ στην ατέρμονη ταλαιπώρια των -ούτως ή άλλως ταλαίπωρων- συμπολιτών σου. Χειροκρότημα, αυλαία. Μεγάλο κατόρθωμα.
Για να μην αναφερθώ στις φθορές ξένης ιδιοκτησίας που γίνονται εναντίον απλών πολιτών. Πληρώνεις ωραία και καλά το Φιατάκι που σε πάει και σε φέρνει, και πάνω που λες "άντε, δυο δόσεις μείνανε ακόμα" κατεβαίνεις και το βλέπεις μπάρμπεκιου. Μετά χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο γιατί σκέφτεσαι ότι θα ήταν καλύτερα να τα χώσεις στον ληστή που έχει το υπαίθριο πάρκινγκ, (το οποίο δε φέρει και ευθύνη για τίποτα, λοιμό, σεισμό, καταποντισμό, πυρκαγιά) θεωρώντας ότι θα απέφευγες την ψησταριά.
Να λοιπόν η ερώτηση κρίσεως της μέρας: Πώς θες να χάσεις τα λεφτά σου; α) να τα κάψεις τα ρημάδια ( ή να στα κάψει κάποιος ευγενώς προσφερθείς), β) να τα χώσεις στους παρκοκλέφτες, γ) να επενδύσεις στο Χρηματιστήριο; Οι μόνοι που παραδέχομαι, είναι οι "Οργισμένοι Καταναλωτές", που μπαίνουν σε super market, αδειάζουν τα ράφια και δίνουν πράγμα στον κόσμο. Σε όλους αυτούς που μετά τη λαϊκή, ψάχνουν στα σκουπίδια, λες και ζούμε στην κατοχή. Από τη μια αυτοί κι από την άλλη τα καημένα φτωχόπαιδα σαν το Θοδωρή (μη ρωτήσετε ποιον Θοδωρή) που έκανε αιματηρές οικονομίες μαζί με τη γυναίκα του, αλλά χτίσανε βίλα με 150.000 ευρά.
Όχι σαν εσάς, ανεπρόκοποι, που αν είχατε 150.000 ευρά το πολύ πολύ να παίρνατε κανένα δυάρι στο Χολαργό! Αλλά αυτοί είμαστε, κύριέ μου, εμείς οι Έλληνες, αχάριστος λαός, από τη μιά σπαταλάμε τους πακτωλούς χρημάτων που βγάζουμε από τα elegant επαγγέλματά μας, από την άλλη διαμαρτυρόμαστε όταν ένας καλός και ευσεβής χριστιανός κάνει προκοπή.Κι όλα αυτά, ενώ ζούμε στον επίγειο παράδεισο που λέγεται Ελλάδα. Θάλασσα βρε (που όλο κι ανεβαίνει), ήλιος (σε γενναίες ποσότητες αφού δεν υπάρχει δέντρο να βάλουμε το κεφάλι μας από κάτω), ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι (τα σχόλια δικά σας) και πάνω από όλα ένα κράτος που είναι δίπλα στον πολίτη.
Τι Σουηδίες και σαχλαμάρες... ορίστε, αφού διαμαρτυρόμασταν όλοι για τις τιμές που ήταν εξαιρετικές, το κράτος μας αποδεικνύει πόσο άδικο έχουμε, γιατί πάντα μπορούν να γίνουν χειρότερες. Καταλάβατε; Παιδαγωγικοί είναι οι λόγοι, καθαρά... για να γυρίσουμε στην ενδεδειγμένη σεμνότητα και ταπεινότητα ως οφείλουμε. Και αύριο, όλοι θα καμαρώσουμε για μια ακόμη φορά, σε τι ευνομούμενη κοινωνία ζούμε και δεν το εκτιμάμε, τα γομάρια!
Κι ένα σύντομο ανέκδοτο, ευγενική προσφορά της σεμνής και ταπεινής μας κυβέρνησης: "Πανεπιστημιακό Άσυλο..."

Highlight της μέρας, η γροθιά του Γκαρσία, η οποία όμως ωχριά μπροστά στη συνολική εικόνα του αγώνα Θρασύβουλος-Εργοτέλης. Πάντα έτρεφα απεριόριστη συμπάθεια στους άτυχους ατζαμήδες που βάζουν γκολ στην ομάδα τους...

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

Νοέμβρης ήταν η χρονιά κι εδώ γινόταν του χαμού...


Πλησιάζει η 17η Νοέμβρη... Σημαίες και γαρύφαλλα, εμπόριο κι απάτη και λόγοι επισήμων στο κενό... Αλλά αν η θρυλική γενιά του Πολυτεχνείου αποτελούνταν από άτομα σαν τον Λαλιώτη, τι να πει κανείς... Βέβαια, αποκλείεται κάτι τέτοιο. Σίγουρα υπήρχαν και οι αγνοί ιδεολόγοι που ποτέ δεν διαφημίζονται. Αγνά παιδιά, που πάνε μπροστά με σημαία το όραμά τους. Και μετά μου λέει ο ηλικιωμένος από το Αμέρικα "μόνο ένας φοιτητής σκοτώθηκε στη διάρκεια της δικτατορίας κι αυτό γιατί απρόσεχτα βρισκόταν πίσω από την πύλη που έριξε το άρμα μάχης". Είναι δυνατόν μετά να σεβαστεί κανείς την ηλικία του άλλου; Είναι δυνατόν να μην ασχοληθείς με τη φυσιολογία συγγενούς του προσώπου α΄βαθμού συγγένειας;
Τώρα που γράφω όλα αυτά, στην τηλεόραση παίζουν τα επεισόδια του Αλκαζάρ. Κι αναρωτιέμαι... 35 χρόνια μετά, κάποιοι ανοίγουν τα κεφάλια τους όχι γιατί διεκδικούν, αλλά για χάρη 22 κρεμανταλάδων και μερικών πλουσίων που παίζουν subbuteo μαζί τους... Όχι μόνο με τους ποδοσφαιριστές, αλλά δυστυχώς και με τους ανεγκέφαλους. Αλήθεια, αξίζει τον κόπο;
Τι να νιώθουν άραγε όλοι αυτοί που τότε μάτωσαν σωματικά και ψυχικά για όσα γίνονται σήμερα; Τι να νιώθουν για αυτό τον αγώνα που κορυφώθηκε το κρύο βράδυ της 17ης αλλά αντί να περάσει σαν η μέγιστη επαναστατική κίνηση της νεότερης Ελλάδας, κάποιοι αρνούνται ακόμη και το αν πράγματι έγιναν όλα αυτά; Ναι, όπως το ακούτε, είναι αρκετοί που αρνούνται αυτή τη μέρα ως εθνική επέτειο, λέγοντας "δεν έγινε τίποτε επί επταετίας".
Μα δεν είναι μαγικό πώς οι λέξεις μπορούν να χαϊδέψουν ή να μαστιγώσουν; Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει... "Χούντα" "Δικτατορία" "Φασισμός" για τους από δω... "Επταετία", "Επανάσταση" (και δη "Εθνοσωτήριος"!) για τους απο κει... Η επανάσταση της ημιμάθειας, της βλακείας, της στρατοκρατορίας και του ολοκληρωτισμού εναντίον της -κακήν κακώς υπάρχουσας έστω- δημοκρατίας. Και πώς μετράς μόνο με τα χρόνια, ρε φίλε; Τα χρόνια πέρασαν. Αυτή είναι η δουλειά τους. Ρωτήστε και τον Ηράκλειτο, αν δεν πιστεύετε. Με τους ανθρώπους όμως, τί γίνεται, ρε φίλε;
Το μόνο που έμεινε δηλαδή από την "επανάσταση" ήταν η διάρκειά της; Γιατί εγώ κι άλλοι πολλοί έχουμε διαβάσει, ακούσει, δει ότι έμειναν "πίσω" πολλές ψυχές. Γιατί, ναι, ρε φίλε, καλό το χαϊλίκι, αλλά μερικοί μετράμε τις ψυχές. Και βγαίνουν λιγότερες από ότι πρέπει. Και λείπουν αυτοί που δε θα έπρεπε. Και μείνανε αυτοί που δεν το άξιζαν. Κι αυτό, ρε φίλε, δε λέγεται "επταετία". Δε λέγεται καν "Φασισμός". Λέγεται "έγκλημα κατά συρροή". Για μερικούς και "κατ' επάγγελμα". Ούτε καν. Υπάρχουν λέξεις για να περιγράψεις τα βασανιστήρια στα ξερονήσια; Το κολαστήριο της οδού Μπουμπουλίνας; Τις "μοντεσοριανές" μεθόδους της ΕΑΤ-ΕΣΑ; Το μπουκάρισμα του τανκ ενώ στην πύλη κρεμόντουσαν σαν τσαμπιά σταφύλι οι φοιτητές; Δε νομίζω.
Εδώ δεν υπάρχουν καν λέξεις για να περιγράψεις τον πανικό που δημιουργεί 1 άοπλος σε 20 ένοπλους αστυνομικούς και προσπαθούν να αποσοβήσουν τον κίνδυνο, χτυπώντας τον ανηλεώς, σε ό,τι βρουν μπροστά τους, όποια ηλικία κι αν έχει. Η ελληνική αστυνομία; Παιδιά του ελληνικού λαού, που κάνουν το καθήκον τους και μερικοί αλήτες τους επιτίθενται. Αυτοί που δέρνονται, ποιού λαού παιδιά είναι; Από που διάολο μεταναστεύουν κάθε φορά, ρε γείτονες; Γεμίζουν λεωφορεία από άλλες χώρες και τους κουβαλάνε κάθε που έχει πορεία; Αλήθεια, αυτά τα λεβεντόπαιδα με τις στολές, έχουν καθήκον να δέρνουν κόσμο;
Γιατί εγώ ξέρω ότι από το Σύνταγμα έχουν καθήκον να υπερασπίζουν τη σωματική ακεραιότητα (και όχι μόνο) των πολιτών. Και υπάρχει και μια αρχή, που λέγεται αρχή της αναλογικότητας. Αλλιώς, είναι αυτό που περιγράφει ο Ντε Νίρο στο "Καζίνο" για τον συνεργάτη του: "αν τον χτυπούσες με μαχαίρι, ερχόταν με πιστόλι." Τα μπαστούνια του μπέιζμπολ που κρατάτε, δεν τα έχετε για να χτυπάτε άοπλα παιδιά και ανήμπορους γέρους. Τα έχετε για να ακινητοποιείτε τους γνωστούς άγνωστους, τους εμπόρους ναρκωτικών αν προσπαθήσουν να σας ξεφύγουν, τους εγκληματίες κάθε λογής που αφήνετε δίπλα στα υπηρεσιακά σας περίστροφα και χωρίς χειροπέδες.
Αφού λοιπόν κρατάτε αυτόματα όπλα σαν να κρατάτε σακουλάκι με πασατέμπο, πουλώντας μούρη σε όσες περνάνε, αφού δεν προστατεύετε τους κατοίκους των "φτωχών" περιοχών αλλά προτιμάτε να γίνεστε φύλακες πλουσίων, ενώ πληρώνεστε από τον λαό, αφού συφιλιάζετε με τον αγώνα των πολιτών για τα δικαιώματά τους που περιστέλλονται κάθε μέρα, αφού στα Εξάρχεια δεν πάτε ποτέ να καθαρίσετε την πλατεία από τα αποβράσματα αλλά κάνετε εξευτελιστικούς σωματικούς ελέγχους σε μακρυμάλληδες που περπατούν στους γύρω δρόμους γιατί δεν σας αρέσει η φάτσα τους, είστε άξιοι της μοίρας σας.
Οι υπόλοιποι, εσείς δηλαδή που έχετε ακόμα το μυαλό στο κεφάλι σας (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι, γνωρίζω 2) υπομονή... Όσο για μας τους πολίτες, ας κάτσουμε λίγο να σκεφτούμε πώς διάολο χρησιμοποιούμε την ελευθερία που κάποιοι άλλοι μας χάρισαν κι ας γίνουμε σωστότεροι. Γιατί δυστυχώς, όπως έχει πει άλλος πριν από μένα, "η τεχνητή νοημοσύνη δεν μπορεί να νικήσει τη φυσική ηλιθιότητα". Γιατί, εκείνο το έρημο το "ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, 35 χρόνια μετά. Μόνο που τώρα, οι μισοί φοιτητές έχουν μπολιαστεί με τους θανατηφόρους ιούς των κομμάτων και οι υπόλοιποι βλέπουν re-αλήτη shows.

Το Πολυτεχνείο ζει. Στις ψυχές λίγων ίσως. Αλλά όσο αυτοί οι λίγοι υπάρχουν ακόμη, η φλόγα δε σβήνει. Για τα υπόλοιπα, σιωπή.

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Το πτωχοκομείον είναι πάλι μείον (ή “Αθήνα, πόλη του φωτός")



Η ασθένεια κράτησε περισσότερο του αναμενομένου, αλλά τουλάχιστον είχαμε καλά νέα στα επαγγελματικά μας (που λένε και οι αστολόγοι)... Η γράφουσα όλως απροσδοκήτως έχει πάθει μια προκοπή τελευταία και σύντομα θα πάψει να κοπροσκυλιάζει και θα ξαναγίνει "χρήσιμο μέλος της κοινωνίας" ή αλλιώς θα μπει πιο δυναμικά "στην παραγωγική διαδικασία"... Ωραίοι, βελούδινοι τρόποι να πεις σε έναν νέο άνθρωπο "τράβα κουπί, σκάτζα βάρδια". Τουλάχιστον ευχαριστώ τον καλό Θεούλη που δε γεννήθηκα Τζούλια. Εσείς το ξέρατε ότι το να είσαι Τζούλια είναι από μόνο του επάγγελμα; Εγώ το έμαθα εσχάτως και το πόσο λυπήθηκα τις απανταχού Τζούλιες, δεν περιγράφεται... Το δε γατί της γειτόνισσας δεν μπορούμε να το συνεφέρουμε από το κλάμα. Στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στης γης τις ταλαιπωρημένες Τζουλιο-βιοπαλαίστριες και σας καλώ να αναλογιστούμε όλοι μαζί το χαϊλίκι μας, που μας επιτρέπει να έχουμε συμβατικές δουλειές (όσοι δουλεύουν... ακόμα) γιατί ονόματα τύπου "Μαρία", "Κατερίνα" ή ακόμη και πιο σπάνια, όπως "Ευλαμπία", δεν φτάνουν από μόνα τους να μας γράψουν σε ασφαλιστικό ταμείο. Τώρα που είπα για ονόματα, μπορεί κανείς να μου πει πώς στην ευχή προκύπτει το "Μελίνα" από το "Μελπομένη"; Το είδα γραμμένο δε θυμάμαι που, αλλά το βασάνιζα όλη νύχτα και πάλι δε μου έβγαινε. Κατά τα άλλα, ο Τατούλης διαγράφηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ (όχι από βουλευτής, όπως βλακωδώς λένε στα δελτία ειδήσεων) και ανεξαρτητοποιήθηκε. Τουλάχιστον ελπίζω να εμμείνει στις θέσεις του και να μη δούμε πάλι επιστροφές, καταστροφές, έχω για χάρη σου κάνει πολλές... Εγώ ένα έχω να πω για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα: όταν χτες ο αγαπητός φίλος Brian με ρώτησε τι στην ευχή έγινε με κάτι μοναχούς του Αγίου Όρους, χρειαστήκαμε ένα δίωρο για να του περιγράψω μόνο το μπάχαλο Βατοπεδίου και τα πολιτικά θέματα που άπτονται αυτού. Μετά την πολιτική ανάλυση, ο φτωχός μου Brian πήγε για παυσίπονο γιατί δεν ένιωθε και πολύ καλά. Και ρωτάω, η μαντάμ Σουσού: εμείς που τα ζούμε κάθε μέρα χωρίς παυσίπονο, πώς αντέχουμε; Λες να είμαστε η εκλεκτή φυλή και να έχει τελικά δίκιο ο εθνεγέρτης Λιακόπουλος; Αν υποψιαστώ...