Από κάμπους και λαγκάδια ξεκινάει η αγροτιά

Καλημερούδια αγαπημένοι και αγαπημένες. Από τον -αποκομμένο- νομό Αττικής, στέλνω έκκληση στα αγρότια να ανοίξουν τους δρόμους. Βρε Κούρκουλοί μου, βρε άρχοντες του κάμπου, ανοίχτε βρε καμάρια μου να περάσει ο κόσμος, τα πήρανε οι Βούλγαροι και προσέφυγαν στην Κομισιόν! Που έκλεισαν και τις παράπλευρες οδούς, το μάθατε, αγαπητοί μου; Και να μην το ξέρατε, σας το μαρτύρησα, γιατί δεν κλείνω και το ρημάδι μου, η χώστες! Πάντως, η εικόνα δίνει λύση στο θέμα. Αλλά βλέπεις, γίναμε Ευρώπη και πήραμε τρακτέρ. Ενώ παλιά που και στην ημεδαπή είχαμε την ίδια τεχνοτροπία με τον σοκολατοσκατί κυριούλη, δεν κλείσανε ποτέ οι δρόμοι! Πόσα γαϊδουρια να μαζευτούν πιά; Α, όσοι κανονίζατε απόδραση το Σ/Κ με το αίστημα, ακυρώστε το. Διότι μένουμε Ελλάδα, δε λέω. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε και ελεύθεροι να πάμε όπου θέλουμε. Ελευθερία μετακίνησης και αηδίες. Το Σύνταγμα στο παλαιότερο ζευγάρι γαλότσας του αγρότη, βουτάμε τα "τραχτέρια" και βουρ στις εθνικές. Άντε να σε δω πού θα πας, εσύ με το ΙΧ.
Καλέ σαν να το βλέπω μπροστά μου σε λέω: Οι χαϊστες εραστές αποφασίζουν να πάνε εις Καρπενησίους για χειμερινή απόδραση. Κι άντε, στο "πήγαινε" χρησιμοποιούν την παλιά εθνική. Φτάνουν στην εξωτική Ευρυτανία μετά από πολλές στροφές και περιστροφές, πάνε στη Σεμέλη ή στη Μοντάνα, χλαπακιάζουν, κάνουν βόλτες, κλαμπάρουν, λυσσάνε και κάποια στιγμή την Κυριακή αποφασίζουν να πάνε πίσω στο ρημαδιακό τους. Και κάπου εκεί στην παλιά εθνική, βλέπουν τα αγρότια με τα αγροτικά τους εν παρατάξει, να τους κάνουν σήμα να γυρίσουν πίσω. Ε, άμα η χαϊστρια δεν αρχίσει το μπίρι-μπίρι στον χαϊστα συνοδό της, που όσο περνάνε οι ώρες θα γίνεται πιο δυνατό και οξύ, θα σας κάνω το τραπέζι στη Σπονδή. Μέχρι που θα φτάσει βραδάκι, εκείνη θα είναι όλη μέρα με το ίδιο μακό και με κέφι κακό, οπότε και η φωνή της θα πιάσει ένα ντο 5ης (φωνάρα, σκέτη Κάλλας) μόνο που δε θα ακούγεται κάτι σαν άρια, αλλά κάτι ανάμεσα σε παρλάτα και σόλο ηλεκτρικής κιθάρας (Σατριάνι, Μάλμστιν, κάτι τέτοιο τελοσπάντων).
Ο χαϊστας πάλι, όπως όλοι οι άντρες -και είναι ιατρικό πόρισμα, δεν τα βγάζω από την κοιλιά μου- με το που θα πιάσει εκείνη τις ψηλές οκτάβες, θα πάψει να ακούει λέξεις και θα ακούει το βουητό της μέλισσας. Που τι καταλαβαίνεις από αυτό; Μόνο αν η μέλισσα είναι αρκετά μακριά και είσαι ασφαλής ή αν είναι κοντά και είσαι για αμμωνία γιατί το τσίμπημα δεν το γλιτώνεις (κοινώς θα πέσει καμιά ξανάστροφη). Ε, αυτή θα παραπονιέται σε νότες κολορατούρας, αυτός θα έχει νεύρα σαν χορδές πιάνου, το ρεσιτάλ δε θα το γλιτώσουν τα αγροκτηνοτρόφια, θα το φάνε στη μάπα θένε δε θένε και να προσέχουν άλλη φορά να μην κλείνουν το δρόμο. Γι'αυτό σας λέω, αγάπες μου, αράχτε εκεί όπου μένει ο καθένας, θα γλιτώσετε πολλή βενζίνη, πολλά νεύρα και πολλά αναπάντεχα. Γιατί στην προηγούμενη υπόθεση εργασίας, αν το χαϊστοζεύγαρο κατέβει και προσπαθήσει να έρθει σε διαπραγματεύσεις με τους Κούρκουλους, εκτός του ότι εκείνος θα ρίξει-μούτρα-στα-Τάρταρα "μα σε παρακαλώ, κι εγώ εργαζόμενος είμαι, δουλεύω αύριο", εκτός του ότι θα βριστεί σαν ημιονηγός και το κλίμα θα θυμίζει κάποια νυχτιά μέσα στο μπαρ, ρετσίνα στη Μαρσίλια, εκείνη θα κάνει τα γλυκά μάτια στους πιο ευειδείς και μουσκουλωμένους νεαρούς αγρότες και αν ποτέ φύγουν, θα έχει τιγκάρει τις τσέπες του παλτού της χαρτάκια με τηλέφωνα. (Το πρόβλημα βέβαια θα είναι να βρει κι εκείνος στις τσέπες του χαρτάκια με τηλέφωνα μετά το μπλόκο!)
Αχ, έκανα ζάπινγκ κι έπεσα πάνω στον Αυτιά "κομμένη στα 4 η Ελλάδα" Μπουά χα χα χα, στα πόσα είπες, μάστορη; Μάλλον στα 1014 είναι κομμένη. Πώς λέγανε παλιά "κάθε λιμάνι και καημός"; Ε, τώρα είναι "κάθε δρομάκι και τρακτέρ, κάθε τρακτέρ κι αγρότης". Αυτά κάνουν και μου στενοχωρούν την Κατ (Μπατζελή). Τα αποτελέσματα του ζάπινγκ δε, απογοητευτικά: Στο ένα κανάλι Αυτιάς, στο άλλο... παγιέτες! Έλα τρακτέρ στον τόπο σου, πρωινιάτικο! Από την άλλη μεριά, ένας ταλαίπωρος άνθρωπος έχει φτάσει στον Ά(γ)ρειο Πάγο ακούστε: γιατί του κλέψανε το αυτοκίνητο, συνελήφθησαν, δεν του το δίνουν πίσω και ειλικρινά, πολύ θα ήθελα να διαβάσω την πρωτόδικη απόφαση και την απόφαση του δευτεροβάθμιου, γιατί αν είναι να φτάνεις στον ανώτατο βαθμό δικαιοσύνης για να πάρεις πίσω κάτι δικό σου, στα κακουργήματα είναι να πάμε για φούντο.
Στο Mega, η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ (Η ΛΑΤΡΕΙΑ) μιλάει για το Βυζάντιο. "Η γλώσσα είναι το λογισμικό ενός πολιτισμού" τι κουβέντα είπε! Πώς να μην τη λατρέψεις, αυτή η γυναίκα έχει ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ παιδεία και απλότητα στο λόγο της. Γεννημένη για να διδάσκει, ενδιαφέρουσα, δυναμική, με ξεκάθαρες τεκμηριωμένες απόψεις, από τα ελάχιστα γυναικεία πρότυπα που είχα ποτέ. Και κυρίως, όσο μορφωμένη είναι, τόσο απλή είναι η έκφρασή της: σε αντίθεση με τους ΒελτσοΖουράριδες, χωρίς βερμπαλισμούς, χωρίς λεκτικές εξτραβαγκάντσες, λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Και σε κάθε φράση λέει "και θα σας πω γιατί" χωρίς να χρειαστεί καν να τη ρωτήσουν. Πόσο μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι... "Όπου υπάρχει ένα "θέλω", υπάρχει και ένα "μπορώ": αυτή ήταν η φράση με την οποία έκλεισε. Υποκλίνομαι στην Πρύτανη με ευγνωμοσύνη για τα λεπτά παραμονής στην πνευματική όαση. Και την τελευταία φράση μάλλον πρέπει να τη γράψω σε ταμπελίτσα πάνω από την πόρτα μου.
Καλέ διώχτε με να φύγω, μεσημέριασε και δεν μαγείρεψα η ασθενής! Κοτόσουπα αυγολέμονο σήμερα. Και ζεστό μπάνιο να συνέλθουμε. Περαστικά σας!
(Και να σκεφτείτε ότι ξεκίνησα για να μιλήσω για τις Κυριακές και για τον Σέρλοκ Χολμς... αϊντα, το μυαλό της χώστες είναι σαν τη ζούγκλα του Αμαζονίου, αν μπεις χωρίς πυξίδα, δε βγαίνεις, τι να κ...ει κι ο Τζον Μάλκοβιτς...)