Όχι άλλο Μόνικα!

Δεν το είπα εγώ! Ο φλίτατος παθολόγος-κυνοψυχολόγος dr.Thomas το είπε. Διότι η παρέα τάσσεται αναφανδόν κατά του indie-alternative-καψουροτράγουδου (παραλίγο να χάσουμε τη φλιτάτη Μονικο-πληγείσα Έλπα, αλλά με πολλαπλές εγκεφαλοπλύσεις με τα τραγούδια του καλού μου Michael Kiske τη συνεφέραμε). Διότι τασσόμεθα κατά του καψουροτράγουδου εν γένει. Διότι η καψούρα δεν μας ταιριάζει. Και διότι σε γυναίκες έξυπνες και δυναμικές δεν μπορεί να έχει απήχηση το θρηνητικό "you don't call me anymore...don't you love me anymore" ή κάπως έτσι (για τους άντρες που σέβονται τον εαυτό τους δεν το συζητώ καν)και φυσικά jamais de la vie το -γνώμη μου- βλακώδες και δεν-έχω-ούτε-ρέστα-από-αξιοπρέπεια-και-αυτοσεβασμό "you can laugh at me for days, you may spit me if you want". Αντιθέτως, η αηδής αυτή περίπτωση ατομακίου (ο μη τηλεφωνών και εγκαταλείψας) αντιμετωπίζεται με το εύγλωττο εσ-εμ-εσε "There’s a time for us all and I think yours has been, can you please hurry up cause I find you obscene... I can’t wait for the day that you’re never around, when that face isn’t here and you rot underground" ή αν δε θες να του χαραμίσεις 2 μηνύματα, το απλό λιτό κι απέριττο Σανέλ εσεμέσε "Pray to God I can think of a nice thing to say... but I don't think I can, so DUCK YOU anyway" (το τυπογραφικόν είναι εσκεμμένον, μη σοκαριστούν τα ανήλικα). 

 

 

Περί της Μόνικα ο λόγος, λοιπόν. Που τραγουδοποιό με ένα σιντί στο ενεργητικό της δεν τη λέω που να έρθει ο κόσμος τούμπα. Πολύ νωρίς και ένα και μοναδικό δείγμα γραφής. Σαν να λες τη Δήμητρα Λιάνη- Παπανδρέου συγγραφέα επειδή έβγαλε μια βιογραφία. Παρά ταύτα όμως, η γνωστή άγνωστη μαρκετατζού και μαζοχίστρια φίλη Eugenia κατέπλευσε χθες στην οικία μου, όπου τα...λυκόπουλα είχαμε πάλι ολο-μέλια κι από τα ακουστικά της ερχόταν κατιτίς το πένθιμο. "Τι ακούς, γλυκιά μου;" τη ρώτησα. Ενθυμούμενη τις φλύκταινες που πετάχτηκαν πανολούθε μου άμα τη αστόχω ερωτήσει που μου απηύθηνε προ μηνών "σου αρέσει η Μόνικα;", μου απήντησε με συστολή κορασίδος "τίποτα". Δεν ξεγελιούνται όμως τα αυτιά και οι νευροδιαβιβαστές της χώστες, που επί παλαιοτέρου δεχόταν καταιγισμό επαναλήψεων και πληροφοριών από Μονικομανή γνωστό της. "Η αχ-άπονε παίζει στα decks;" Τι να κάνει, το παραδέχτηκε. Αμέσως κινητοποιήθηκε όλη η προσκοπική ομάς. Ο δρ. Άρης -που τρώει το ψωμί του dr. House- αντικατέστησε το μουσικό χαλί (ήτοι το playlist "somewhere back in time" από την τελευταία και ομώνυμη περιοδεία των λατρεμένων Maiden) με συλλογή από lounge κομμάτια, του ελαφροκυνηγιού, η Δώρα τον διόρθωσε, επισημαίνοντάς του ότι είμαστε σε φάση θεραπευτική (γνωστή πλέον και ως "φάση Kiske") η Έλπα πήγε να φέρει καφέ, και το mp3 της αγαπημένης φίλης πέρασε αόρατα από χέρι σε χέρι για να καταλήξει στον αγαπημένο Αλέξη που έκατσε μπροστά στον υπολογιστή, καλωδίωσε επιτυχώς και με καίριες παρεμβάσεις καθάρισε την playlist από οτιδήποτε ρίχνει την διάθεση στα μαύρα Τάρταρα. "Αυτά ακούς, κυρά μου, και γεμίζεις το Πόρτο-Ράφτη εξαρτήματα αυτοκινήτου;" -με την καλή κουβέντα στο στόμα ο κυνοψυχολόγος Θωμάς- για να συμπληρώσει "και γιατί δεν ακούς Πλούταρχο; Κλαψιάρης, ειλικρινής, όχι δήθεν "κάνω τέχνη", αυθεντικός καψουροτραγουδιάρης." "Ε, όχι και Πλούταρχο! Πλούταρχος και Μόνικα ίσα κι όμοια;" εξανέστη η απατημένη, για να επέμβει οργίλος ο έτερος ιατρός και να της πει "όχι, ο Πλούταρχος είναι καλύτερος". Μας κυρίευσε θυμηδία και του ρίξαμε αυστηρά βλέμματα. Δικαιολογήθηκε "εχει ελληνικό στίχο και εκφράζει το μέσο Έλληνα". "Να το άκουγα αυτό από τον Μήτσο τον νταλικέρη, να το καταλάβω. Να το ακούσω από μαθητευόμενο στο Johns Hopkins δεν το περίμενα" του απάντησα.

 

"Βρε Eugenia, τι το ωραίο βρίσκεις σε αυτό το πονεμένο άλμπουμ;" ρώτησε ο Αλέξης. "...εεε, με εκφράζει σε αυτή τη φάση" για να πεταχτεί η Δώρα "κάνεις γενική; Γιατί αυτό δεν είναι "περνάω φάση", είναι "βρίσκομαι στα πατώματα και παριστάνω την παρκετέζα". Αυτό είσαι; Παρκετέζα;" και να λάβει την απάντηση διά των ρητορικών ερωτήσεων "Εσύ ρε Δώρα δεν έχεις ερωτευτεί; Δεν σε έχουν προδώσει; Τι άκουγες τότε; Το σιντί των "ζουζουνιών";" Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται και σιγά μην αφήσει η Δώρα κουβέντα να πέσει χάμω: "Πρώτον, ναι, όπως πολύ καλά ξέρεις, στραβώθηκα κι ερωτεύτηκα ένα βλήμα. Δεύτερον, τον έστειλα στο γερο-διάολο μετά τιμών και επαίνων γιατί ξεθάρρεψε και μου το έπαιζε άντρας βαρύς και ντερτιλής. Κι εσύ το ίδιο θα έπρεπε να κάνεις, όχι που τον συγχώρεσες και τον δέχτηκες πίσω, απατημένη Βίρνα Δράκου! Και τρίτον, σιγά μην άκουγα Μόνικα! Πήγαν οι Queensryche σύννεφο! Και τα "ζουζούνια" επίσης!". Η Έλπα παρενέβη πυροσβεστικά "η αλήθεια είναι ότι κι εγώ που ψιλοάκουγα Μόνικα, ένιωθα χειρότερα... νομίζω ότι όταν περνάς τέτοια φάση, θες κάτι να σε ατσαλώσει, όχι να σε ρίξει..." για να ρίξει η χώστες την επιλογή "το "i will survive" και δη από τους cake, ας πούμε, ή το we're not gonna take it από τους twisted sister, που έρχεται έτσι πιο αλέγκρο και εφηβικό". Προβληματίστηκε και γύρισε σε μένα "μα, λένε να πολεμάς τη φωτιά με φωτιά" . "Οχι και την κατάθλιψη με κατάθλιψη, βρε κουκλίτσα μου, όμως" της είπα και πετάχτηκε ο εως τότε σιωπηλός Ρεμπέσκ, που έπαιζε με τον Χιου, το λαμπραντόρι "ε, δε θα βγάλουμε μακάκα όλη την ανθρωπότητα που ως τώρα πολεμούσε τη φωτιά με νερό..."

 

Το επιχείρημα της φλιτάτης νεοπροσληφθείσας κατερρίφθη πανηγυρικά και είδαμε μια λάμψη του παλιού της δεν-πα-να-γίνουν-όλα-στάχτη-και-burberry εαυτού στα μάτια της. Πες-πες, την πείσαμε. Και φυσικά, εν όψει Τραβιάτα στις 22 του μηνού τουτουνού, της αφιέρωσα το κάτωθι αθάνατο τεμάχιο... Avanti, maestro!