Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

Τέλος εποχής (μην το διαβάσετε, ρίχνει τη διάθεση)


Yeeeeeah! Γυρίσαμε στα πάτρια εδάφη. Προσωρινώς. Γιατί έχουμε άφθονα θέματα να διευθετήσουμε. Μεταξύ άλλων, και του σπιτιού. Του σπιτιού στα Εξάρχεια. Ένα μικρούλι διαμέρισμα, πολύ οικονομικό σε ενοίκιο, κοινόχρηστα και καθαριστικά. Μετά από παραμονή σε Λυκαβηττό-Κηφισιά-Κολωνάκι-Λυκαβηττό, η μοίρα με έφερε στα Εξάρχεια.
Χαρά ο μπαμπάς που κάποιος ξαναγύριζε στην γειτονιά που κι εκείνος έζησε, δισταγμός η μαμά γιατί άκουγε τα χειρότερα, ενθουσιασμός η αδελφή και προκάτοχος του εν λόγω σπιτιού, ούτε κρύο, ούτε ζέστη ο αδελφός. Οι φίλοι το λάτρεψαν και το λάμπρυναν με την παρουσία τους, οι γείτονες, ως επί το πλείστον γηραιοί, αναντάμ παπαντάμ κάτοικοι Εξαρχείων, με τρομερή παιδεία και ευγένεια, παραδείγματα για όλους μας. Πλην εξαιρέσεων, φυσικά, (Γονιδομανής-Γεωργιανοί) που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Στο σπίτι αυτό έζησα τα πάντα εδώ και 3 χρόνια. Τρελούς χειμώνες με μαραθώνιους ταινιών και ξενύχτια στη μοκέτα με την παρέα, οινοποσία και γκουρμεδοκατάσταση, επιτραπέζια που γίνανε επιδαπέδια, χαρές και λύπες. Τρελά καλοκαίρια, που το σπιτάκι γινόταν σημείο συνάντησης της παρέας για να ξεκινήσουμε για τα νησιά. Άσυλο για χωρισμένους, τσαντισμένους, πονεμένους, ερωτευμένους φίλους και ψυχαναλυτικό κέντρο με καφέ φίλτρου.
Αυτό το σπίτι στέγασε εμένα και τα όνειρά μου, τις ανησυχίες και τις ελπίδες μου. Εκεί προσευχήθηκα για έναν μεγάλο έρωτα, που όμως δεν αναγνώρισα όταν ήρθε, πέταξα την καρδιά μου στα σκυλιά και βίωσα μήνες μοναξιάς. Από αυτή την αβάσταχτη μοναξιά που νιώθεις όταν είσαι σε μια σχέση που δε σε καλύπτει, που ξέρεις ότι είναι λάθος κι όμως συνεχίζεις όσο πάει, που σε κάνει να νιώθεις πιο μόνος κι από όταν ήσουν μόνος σου. Εκεί έληξε το μαρτύριο και ξανάρχισε η ζωή. Εκεί τα κομμάτια ξανάγιναν άνθρωπος και οι αποτυχίες και η κακοδαιμονία έδωσαν τη θέση τους στις επιτυχίες και την ελπίδα.
Κι αν έφυγα το Σεπτέμβρη, το σπίτι έμεινε να στεγάζει τα όνειρα της ξαδελφούλας, με τη νομική μορφή της υπεκμίσθωσης. Γούρικο σπίτι. Φενγκ σούι καταπληκτικό. Και κάπως έτσι βγαίνουν οι προκαταλήψεις: οι τρεις προκάτοχοι, μπήκαν ελεύθερες και βγήκαν τουλάχιστον αρραβωνιασμένες. Εγώ... δε μιλάω για τα προσωπικά μου. Η ξαδελφούλα, από τον Φλεβάρη συζεί με τον καλό της στο Βύρωνα.
Η ιδιοκτήτρια έκανε τηλεφωνική οντισιόν. Άβατο το σπιτάκι. Αυστηρά κριτήρια και κόπηκε πολύς κόσμος. Αυτοί που πέρασαν τις εξετάσεις της ιδιοκτήτριας, έπρεπε να περάσουν και τις δικές μου. Διότι η ιδιοκτήτρια, εκτός των άλλων, με έχρισε και αντιπρόσωπό της και μου ανέθεσε εν λευκώ την αξιολόγηση των υποψηφίων ("αν δε σου αρέσει, πες του/της ένα πολύ υψηλό ενοίκιο για να φύγει, σου έχω εμπιστοσύνη"). Του Χαϊλάντερ το κάγκελο. Κόψαμε, κόψαμε, στο τέλος έμεινε μόνο ένας. Γιατί ερωτεύτηκε το σπίτι με την πρώτη ματιά, "κόλλησε" απόλυτα στο χώρο και το ενοίκιο (το πραγματικό φυσικά) του φάνηκε μια χαρά.
Συμβόλαια και συμβολισμοί. Μαζί με το συμβόλαιο νιώθω να τελειώνει και η φάση της ζωής μου που άνοιξε με την απόκτηση της φοιτητικής ιδιότητας. Κι αναρωτιέμαι... από δω και μπρος τι μέλλει γενέσθαι; Τα κεφάλια μέσα ή απλά αλλάζουμε ωράρια; Θα γίνω μια Μαίρη Παναγιωταρά ή θα συνεχίσω να είμαι χάι χούι; Αθήνα ή Μόναχο; Should i stay or should i go? Το μόνο που ξέρω είναι ότι πακετάρω και μελαγχολώ. Και που να χτυπιούνται τα Γκρεμλινάκια μου, χαμόγελο βγαίνει με το ζόρι. Δεν ξέρω τι θέλω μου φαίνεται.
Όχι, ξέρω. Θέλω να σας βάλω όλους σε ένα ιδιωτικό τζετ ( θα γίνω κυρίαρχη των αιθέρων με τόσα σούρτα-φέρτα με αεροπλάνο, πάει η παλιά, χεζουλινίτσα Freedom) και να πάμε στο Erding για χιονοπόλεμο και σοκολάτα. Μου λείψατε! Αλλά αν μπαίνω στα μπλογκ σας από τη Γερμανία, θα μου λείψουν όλα και θα γυρίσω πίσω... Πολύ νόστιμο το ρημάδι το ήμαρ...
Σας αγαπώ!

13 σχόλια:

erifili είπε...

Οπου και αν πάς, ότι και αν γίνεις θα είσαι πάντα εσύ.Με το χιούμορ σου και τις ευαισθησίες σου,και φρόντισε να μην τα χασεις ποτέ.

mermyblue είπε...

δεν μου φάνηκε μελαγχολικό καλή μου. έτσι είναι η ρημάδα η ζωή,κάνει κύκλους. που ανοίγουν,κλείνουν, περικλύουν σαν φυσαλίδες με στιγμές και πλοπ, σπάνε.
πακέταρε γρήγορα. μην κοιτάς πίσω, όσο το έχεις ανάγκη.
θα μας λείψεις, μας λείπεις ήδη, αλλά προέχεις εσύ. εσυ, ο νέος κύκλος σου και το ταξίδι στη νέα φυσαλίδα. όταν θα κάνει πλοπ θα δεις τι έμεινε και θα το κρατήσεις.
Ελπίζω να είμαστε κάπου εκεί.
Θα είμαστε κάπου εκεί κ θα σε περιμένουμε.

και κάτι ακόμα
(δικηγόρος του διαβόλου γίνομαι αλλά) δεν νομίζω ότι το να αποφεύγεις τον πειρασμό είναι ο τρόπος να αντιμετωπίζεις τον πειρασμό. και ομιλώ για το μπλογκ και μόνο (είναι που δεν θέλω να εξαφανιστείς)
αλλά σε κάθε περίπτωση η απόφαση είναι δική σου και εμείς τη δεχόμαστε αν την έχεις επιλέξει για καλύτερα.
σε φιλώ πολύ
μην ξεχνάς τον Ναυτίλο που σου υποσχέθηκα :)

Roadartist είπε...

Δεν μου φάνηκε καθόλου μελαγχολικό.. (φαντάζομαι τι θα λες για τα δικά μου χιχι)..
Πολύ όμορφα, πολύ νοσταλγικά, βλέπω στιγμές γεμάτες 'ζωή', 'φίλους'.. τώρα για το αύριο κανείς μας δε ξέρει.. Ζήσε και όπως έρθει..
Μακάρι να μπαίναμε σε εκείνο το αεροπλάνο να την κάναμε..όλοι μαζί..
Ώστε τέτοια τύχη αυτό το διαμέρισμα;;;;; Δε το έλεγες νωρίτερα;; χααα :))) Να είσαι καλά, να περνάς τέλεια.. και να μη χαθείς!! (internet να βάλεις λέμε!) Φιλάκια πολλά :)

Dr. Άρης είπε...

Αγαπητοτάτη

Βούρκωσα. Θυμήθηκα τα χρόνια που γνωριζόμαστε και όσα έχουμε ζήσει ως παρέα και έπαθα μελαγχολία. Εκτός του ότι Νικ, Βερενικ, Μέδουσα και Ορέ έχουν αφήσει το στίγμα τους, πώς να ξεχάσουμε όλα αυτά;
Το σπιτάκι των παππούδων στας Βαυαρίας έτσι είναι; Μπαίνεις από το παράθυρο της σοφίτας;
Πάντως, δεν έχεις να πεις, μια χαρά το κρατάμε το μαγαζί,ε;

Γειά σας κι ο dr.Άρης στα όνειρά σας!

Elpida είπε...

Βρε καρδούλα

Τα ντουβάρια δεν έχουν ψυχή! Εμείς έχουμε και δίνουμε δυναμική στα άψυχα. Και γι'αυτό, όπου και να πας, θα γεμίσει με στιγμές. Λίγα ζήσαμε στο σπίτι σας στα βόρεια από το Σεπτέμβρη και μετά;

Αγάπη, αυτό μόνο έχει αξία!

Δώρα είπε...

Χαριτόβρυση διευθύντριαααα

Πώς το έπαθε η σιγανοποταμιά και είπε σωστή κουβέντα, δεν ξέρω! Άμα δεις κανα περιστέρι, το άγιο πνεύμα θα είναι, μην το κάνετε χου-χου και φύγει, γιατί άντε να ξανάρθει μετά!
Σχετικά με το σπίτι, τι τρελαίνεσαι έτσι; Εσύ δεν σηκώθηκες κι έφυγες; Τώρα γιατί κολλάς; Επειδή θα ανοίγεις τα ντουλάπια σου και δε θα λες καλημέρες με τις τερεζίνες που έβρισκες στα Εξάρχεια; Ή επειδή θα αλλάξει βιβλιοθήκη το ποινικό του Ανδρουλάκη; Για να μη θυμηθώ και σου θυμίσω ότι ένα ικανό διάστημα δεν πέρασες καθόλου καλά εκεί μέσα, άνευ και κυρίως μετά του δεσμού σου.
Συμμαζέψου, καλή μου. Και η φοιτητική ζωή δεν θα τελειώσει. Απλά αντί να ακούς κάποιον να μπουρδολογεί κι εσύ να γράφεις σαν την τρελή, θα μπουρδολογείς εσύ και θα πληρώνεσαι κιόλας! Όταν είχες φουλ πρόγραμμα, κάπου γύρω 9-5 δεν ήταν; Ε, τώρα αντί να πληρώνεις, θα αμείβεσαι! Πω πω πίκρα...

Τζααααααααζ!

mermyblue είπε...

το Ποινικό του Ανδρουλάκη;
συναδέλφισσα τρόπον τινά λοιπόν ;)
εγώ δεν ξέρω καν που το έχω βάλει αυτό το βιβλίο, αλλά τι μου θύμισες τώρα...

Freedom είπε...

Καλή μου Εριφύλη

Φοβάμαι μήπως η -καταρχήν- διετής παραμονή εις τα εξωτερικά με κάνει ολίγον μουντρούχα...αλλά μπορεί και να μου βγει και σε καλό... Πάντως ένα από τα δύο τινά θα συμβεί, οπότε δεν ανησυχώ.

Θα έρθω να δω τις δημιουργίες σου, ωστε τις -ούτως ή άλλως κρύες- νύχτες της βαυαρικής άνοιξης να φτιάχνω τίποτα της προκοπής, πες μου ότι έχεις ιδέες για λαμπάδες και κόκκινα αυγά!

Σε φιλώ
Ευχαριστώ για τα καλά λόγια
Αγκαλίτσα

Freedom είπε...

Αγαπημένη Mermyblue

Εσένα κι αν σου χρωστάω αγκαλιά και δη μεγάλη!Σε ευχαριστώ τόσο πολύ που δε με ξεχνάς και έρχεσαι ακόμη κι όταν λείπω! Και φυσικά, το email λειτουργεί πάντα για τους αγαπημένους.
Πάλι, όπως ήταν αναμενόμενο για τα δεδομένα σου, περιέγραψες την κατάσταση απίστευτα ποιητικά και όμορφα... Κι όπως λέει κι ο δρ.Άρης "αυτή η κοπέλα έχει πολλά κιλά ποίηση μέσα της"
(γιατροί, ποδοσφαιρόφιλα όντα με ατσούμπαλη ορολογία, πφφφ)
Ξέρω, καλή μου, στρουθοκαμηλίζω, τα ξέρω τα χάλια μου, αλλά τι να κάνω, από τη μιά η μανούλα, από την άλλη οι επίτοκες (αδελφή, φίλες) από την άλλη εσείς, δεν την παλεύω, κάθε 15 μέρες εδώ είμαι, έχω κάνει την απόσταση Μόναχο-Αθήνα κάτι σαν Σύνταγμα-Ομόνοια, στο τέλος θα πάω να μάθω να πιλοτάρω γιατί βαριέμαι τις αναμονές στα αεροδρόμια, ωφού πια!
Ναυτίλος, ε; Τώρα αυτό είναι σημειολογικό, αλλά με τα τρεχάματα που έχω δεν το έχω επεξεργαστεί ιδιαίτερα, θα το κάνω όμως...

Το ποινικό του Ανδρουλάκη το μάθανε απέξω τα δόλια τα παιδιά, αν και ξενέρωσα άσχημα που βγήκε σε δημοτική, το μικρό πράσινο με τα εγκλήματα κατά της ζωής - θυμάσαι τις αυταμβλώσεις και τις ετεραμβλώσεις; - που ήταν στην καθαρεύουσα, αν και με φρίκαρε σαν περιεχόμενο, το λάτρευα...

Μεγάλες αγκαλιές
(είσαι σε καινούριο, ευτυχισμένο μονοπάτι ή είναι η ιδέα μου;)

Freedom είπε...

Επίσης αγαπημένη Roadartist

Κι εσύ και η mermyblue έχετε μια ποιητικότητα μέσα σας και συνήθως οι ποιητές και οι καλλιτέχνες εν γένει, κρύβουν μια μικρή (ή μεγάλη) μελαγχολία. Αλλά ακριβώς επειδή είναι τόσο ποιητική και όμορφη, δεν είναι καταθλιπτική, είναι θελκτική!
Επειδή όμως εμένα μου βγαίνει κάτι ανάμεσα σε κρεβατομουρμούρα και γκαρίδα της Σαπφούς (ε;) Νοταρά, το αποφεύγω συνήθως...
Γουρλίδικο το διαμέρισμα, να πω στην ιδιοκτήτρια την καλή μου την κουβέντα; Στην περίπτωσή μου είχε 50% επιτυχία, αλλά εγγυημένο αποτέλεσμα! Διαλιέχτε!

Μεγάλη αγκαλιά επίσης, ανήσυχο πνεύμα!
(ίντερνετ έχω, φρόντισε το έτερον ήμισυ γι'αυτό, αλλά δεν μπαίνω γιατί με ρημάζει η νοσταλγία)
Σμουτς!

Freedom είπε...

Ελαφροκυνηγέ μου

Όχι, το παράθυρο της σοφίτας το έχουμε για τις Κυριακές, εμείς διευρύναμε μια ποντικότρυπα και δώσαμε τον Τζέρι στον Τομ, συνταγή γνωστή και ως "γατί-μεζέ".
Σταμάτα να βουρκώνεις γιατί οι κούτες είναι χάρτινες και θα τις κάνεις νιανιά.
Δες τη μαυρόγατα τι ωραία που το έχει πάρει! Μόνο που δε με κλωτσάει να φύγω πιο γρήγορα!

Στα όνειρά μας έχουμε καλύτερα πράγματα να δούμε. Αρκέσου στο ψωμί που τρως εις βάρος του δρ.Χάουζ κι άσε τον Τζωρτζ Κλούνει ήσυχο (αγόρασε νησί κι έχει έξοδα, συμβόλαια, ταξιά, ταχύπλοα...)

Freedom είπε...

Ελπιδάκι μου

Ευχαριστώ για τις αφιερώσεις. Είσαι ελπίδα, όνομα και πράγμα. Σε ευχαριστώ για όλα. Τα υπόλοιπα είναι αυτονόητα...

Φιλάκια

Freedom είπε...

Μαυρογατίτσα μου

Τα μόνα περιστέρια που έχω δει τελευταία, κουτσουλάνε σαν τρελά, οπότε το άγιο πνεύμα θα διωχτεί κακήν κακώς για προληπτικούς λόγους και τι να το κάνω κιόλας, μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά!
Καλά, δεν έχεις κι άδικο, ξανάδα τις τερεζίνες και με έπιασε τεταρταίος, την απεντόμωση μάλλον την έχουν ξεχάσει ως έννοια στην πολυκατοικία, το ποινικό του Ανδρουλάκη θα το βάλω προς το παρόν σε κούτα και θα ευχηθώ να το συμπονέσει αρκετά η μανούλα για να το βάλει σε βιβλιοθήκη! Την κατάσταση που αναφέρεις, ούτε να τη θυμάμαι, ούτε να τη σχολιάσω θέλω...
Δυομισι βαγόνια δίκιο, δεν μπορώ να πω... Αλλά τότε, γιατί όσοι δουλεύουν σοβαρεύουν τόσο πολύ;

Σμούτσια