Τέλος εποχής (μην το διαβάσετε, ρίχνει τη διάθεση)

Yeeeeeah! Γυρίσαμε στα πάτρια εδάφη. Προσωρινώς. Γιατί έχουμε άφθονα θέματα να διευθετήσουμε. Μεταξύ άλλων, και του σπιτιού. Του σπιτιού στα Εξάρχεια. Ένα μικρούλι διαμέρισμα, πολύ οικονομικό σε ενοίκιο, κοινόχρηστα και καθαριστικά. Μετά από παραμονή σε Λυκαβηττό-Κηφισιά-Κολωνάκι-Λυκαβηττό, η μοίρα με έφερε στα Εξάρχεια.
Χαρά ο μπαμπάς που κάποιος ξαναγύριζε στην γειτονιά που κι εκείνος έζησε, δισταγμός η μαμά γιατί άκουγε τα χειρότερα, ενθουσιασμός η αδελφή και προκάτοχος του εν λόγω σπιτιού, ούτε κρύο, ούτε ζέστη ο αδελφός. Οι φίλοι το λάτρεψαν και το λάμπρυναν με την παρουσία τους, οι γείτονες, ως επί το πλείστον γηραιοί, αναντάμ παπαντάμ κάτοικοι Εξαρχείων, με τρομερή παιδεία και ευγένεια, παραδείγματα για όλους μας. Πλην εξαιρέσεων, φυσικά, (Γονιδομανής-Γεωργιανοί) που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Στο σπίτι αυτό έζησα τα πάντα εδώ και 3 χρόνια. Τρελούς χειμώνες με μαραθώνιους ταινιών και ξενύχτια στη μοκέτα με την παρέα, οινοποσία και γκουρμεδοκατάσταση, επιτραπέζια που γίνανε επιδαπέδια, χαρές και λύπες. Τρελά καλοκαίρια, που το σπιτάκι γινόταν σημείο συνάντησης της παρέας για να ξεκινήσουμε για τα νησιά. Άσυλο για χωρισμένους, τσαντισμένους, πονεμένους, ερωτευμένους φίλους και ψυχαναλυτικό κέντρο με καφέ φίλτρου.
Αυτό το σπίτι στέγασε εμένα και τα όνειρά μου, τις ανησυχίες και τις ελπίδες μου. Εκεί προσευχήθηκα για έναν μεγάλο έρωτα, που όμως δεν αναγνώρισα όταν ήρθε, πέταξα την καρδιά μου στα σκυλιά και βίωσα μήνες μοναξιάς. Από αυτή την αβάσταχτη μοναξιά που νιώθεις όταν είσαι σε μια σχέση που δε σε καλύπτει, που ξέρεις ότι είναι λάθος κι όμως συνεχίζεις όσο πάει, που σε κάνει να νιώθεις πιο μόνος κι από όταν ήσουν μόνος σου. Εκεί έληξε το μαρτύριο και ξανάρχισε η ζωή. Εκεί τα κομμάτια ξανάγιναν άνθρωπος και οι αποτυχίες και η κακοδαιμονία έδωσαν τη θέση τους στις επιτυχίες και την ελπίδα.
Κι αν έφυγα το Σεπτέμβρη, το σπίτι έμεινε να στεγάζει τα όνειρα της ξαδελφούλας, με τη νομική μορφή της υπεκμίσθωσης. Γούρικο σπίτι. Φενγκ σούι καταπληκτικό. Και κάπως έτσι βγαίνουν οι προκαταλήψεις: οι τρεις προκάτοχοι, μπήκαν ελεύθερες και βγήκαν τουλάχιστον αρραβωνιασμένες. Εγώ... δε μιλάω για τα προσωπικά μου. Η ξαδελφούλα, από τον Φλεβάρη συζεί με τον καλό της στο Βύρωνα.
Η ιδιοκτήτρια έκανε τηλεφωνική οντισιόν. Άβατο το σπιτάκι. Αυστηρά κριτήρια και κόπηκε πολύς κόσμος. Αυτοί που πέρασαν τις εξετάσεις της ιδιοκτήτριας, έπρεπε να περάσουν και τις δικές μου. Διότι η ιδιοκτήτρια, εκτός των άλλων, με έχρισε και αντιπρόσωπό της και μου ανέθεσε εν λευκώ την αξιολόγηση των υποψηφίων ("αν δε σου αρέσει, πες του/της ένα πολύ υψηλό ενοίκιο για να φύγει, σου έχω εμπιστοσύνη"). Του Χαϊλάντερ το κάγκελο. Κόψαμε, κόψαμε, στο τέλος έμεινε μόνο ένας. Γιατί ερωτεύτηκε το σπίτι με την πρώτη ματιά, "κόλλησε" απόλυτα στο χώρο και το ενοίκιο (το πραγματικό φυσικά) του φάνηκε μια χαρά.
Συμβόλαια και συμβολισμοί. Μαζί με το συμβόλαιο νιώθω να τελειώνει και η φάση της ζωής μου που άνοιξε με την απόκτηση της φοιτητικής ιδιότητας. Κι αναρωτιέμαι... από δω και μπρος τι μέλλει γενέσθαι; Τα κεφάλια μέσα ή απλά αλλάζουμε ωράρια; Θα γίνω μια Μαίρη Παναγιωταρά ή θα συνεχίσω να είμαι χάι χούι; Αθήνα ή Μόναχο; Should i stay or should i go? Το μόνο που ξέρω είναι ότι πακετάρω και μελαγχολώ. Και που να χτυπιούνται τα Γκρεμλινάκια μου, χαμόγελο βγαίνει με το ζόρι. Δεν ξέρω τι θέλω μου φαίνεται.
Όχι, ξέρω. Θέλω να σας βάλω όλους σε ένα ιδιωτικό τζετ ( θα γίνω κυρίαρχη των αιθέρων με τόσα σούρτα-φέρτα με αεροπλάνο, πάει η παλιά, χεζουλινίτσα Freedom) και να πάμε στο Erding για χιονοπόλεμο και σοκολάτα. Μου λείψατε! Αλλά αν μπαίνω στα μπλογκ σας από τη Γερμανία, θα μου λείψουν όλα και θα γυρίσω πίσω... Πολύ νόστιμο το ρημάδι το ήμαρ...
Σας αγαπώ!