Η τριαντάρα κι ο εικοσάρης ΙΙΙ

Στο τρίτο ραντεβού, εκείνη πήγε μπαρουτιασμένη από τη δουλειά. Του έβαλε τις φωνές γιατί εκείνος ήταν πάλι στα αγαπολούλουδα κι εκείνη στον πλανήτη των πιθήκων. Της είπε "σε παρακαλώ, μην πονάς για πράγματα που δεν αλλάζουν και μη σκέφτεσαι πολύ, πες μου ποιο είναι το πρόβλημα και θα ψάξω εγώ να βρω μια λύση". Εκείνη χάζεψε (πάλι). Συνηθισμένη σε σχέσεις ανταλλαγής, σε συγκεκαλυμμένους εκβιασμούς και πισώπλατα μαχαιρώματα, προσπάθησε να βρει την παγίδα σε όλα αυτά. Δεν υπήρχε. "Άσε με να σου κάνω λίγο μασάζ και μη σκέφτεσαι πολύ, θα μου κάνεις ρυτιδούλες" της είπε εκείνος. Εκείνη βούτηξε την τσάντα της και έφυγε. Χωρίς μασάζ και μάλλον με μπόλικες ρυτιδούλες.
Ο μικρός την λάτρευε. Κι εκείνη, αν και άργησε, τελικά ενέδωσε. Και "σ'αγαπώ" του είπε εν ευθέτω χρόνω, και "ο δεσμός μου" τον σύστησε σε μας, και για γάμους και παιδιά είπαν μπροστά μας. Αυτός να την κοιτάει στα μάτια, αυτή να είναι στον έβδομο ουρανό, να κοιτάει τη φωτογραφία του στο κινητό της και να αναστενάζει, να θέλει να ξεμαλλιάσει την έρμη την Έφη που απλώς είπε πόσο ωραίο παιδί είναι και γενικά ένα ευτυχισμένο συμπούρμπουλο. Τη συμβούλεψα να μη βιαστεί να κοιμηθεί μαζί του, αυτά δεν βγαίνουν ποτέ σε καλό. Με άκουσε μόνο εν μέρει και η...προσομοίωση έλαβε χώρα.
Εκείνη είχε παρατηρήσει ότι συγκεκριμένες μέρες και ώρες ο μικρός εξαφανιζόταν. Και μπορεί να το έκανε αραιά όταν ήταν στα πρώτα τους σκιρτήματα, μετά το ρημάδι το "σ'αγαπώ" όμως, είχαν αυξηθεί. Ξαφνικά εκείνος είχε γίνει πολύ υπναράς, ξαφνικά εκεί που μιλούσαν στο τηλέφωνο τον έχανε, ξαφνικά είχε πάψει να είναι συνεπής στα ραντεβού του. Εκείνη αμέσως σκέφτηκε ότι υπήρχε κάποια άλλη. Του το είπε και του δήλωσε ότι έφευγε από τη ζωή του. Εκείνος προκάλεσε διάφορους τραυματισμούς στον εαυτό του για να την κρατήσει. Την κράτησε αλλά εκείνη πια ήταν πολύ διαφορετική. Τον είχε πιάσει να της λέει ψέματα και μολονότι εκείνος δεν το παραδεχόταν, ήταν σίγουρη ότι υπήρχε τρίτο πρόσωπο.
Πριν μερικές μέρες, έχοντας δαγκώσει τη λαμαρίνα πολύ άσχημα, ήπιε πολύ. Βγήκε στους -έρημους ευτυχώς- δρόμους του Πόρτο-Ράφτη με το αυτοκίνητο και άρχισε να παριστάνει τον Σουμάχερ. Το κινητό στο χέρι, να τον καλεί μια, δυο, πέντε, δέκα, είκοσι, πενήντα φορές και το άλλο χέρι στο τιμόνι...τι να σου κάνει το ένα χέρι στο τιμόνι όταν τρέχεις με 150; Ξέφυγε από την πορεία της και χτύπησε στις προστατευτικές μπάρες, έκανε μερικές πιρουέτες και σταμάτησε. Τη βρήκε σε κακά χάλια, χτυπημένη, ματωμένη, τρομαγμένη και απολύτως ξενερωμένη ένα παιδί που πήγαινε σπίτι του μετά από βάρδια στο αεροδρόμιο.
Ο μικρός τρόμαξε όταν του το είπε. Κι ας ήταν ο πρώτος που είχε φτάσει στα άκρα. Ίσως γιατί εκείνος καλούσε κι ένα ασθενοφόρο καλού-κακού όταν έκοβε τις φλέβες του, όπως κάθε άνθρωπος που πραγματικά θέλει να αυτοκτονήσει... Φυσικά, αυτή η απελπισμένη της στάση, αντί να τον τραβήξει κοντά της, τον απώθησε κι άλλο. Δεν ήξερε, δε ρώταγε; Ο μπαμπάς της αγόρασε άλλο αυτοκίνητο και η χώστες μετά των κχτηνακίων την ανέλαβαν για ψυχανάλυση - ανασυγκρότηση - επανένταξη. Μακριά από τον μικρό και τα αρρωστημένα του. Όταν, δασκαλεμένη από την χώστες, πήρε τηλέφωνο τον μικρό για να του ανακοινώσει ότι χωρίζουν, εκείνος άρχισε τις συγγνώμες και τις γλύκες. Εκείνη ξανακύλησε κι άρχισε τα "σ'αγαπώ" και τα λοιπά μωρουδιακά.
Εδώ και μερικές μέρες του λέει ότι θα ξαναγυρίσει στον τριαντακάτη της κι εκείνος της λέει να μην το σκεφτεί καν. Κι από την άλλη μεριά, ενώ παραδέχτηκε το πόσο λάθος έκανε, ενώ της υποσχέθηκε ότι δεν θα την ξαναφήσει μόνη, ενώ της ζήτησε γονατιστός συγγνώμη και της είπε πόσο την αγαπάει, της τηλεφώνησε και ακύρωσε -για μια ακόμη φορά- το ραντεβού λέγοντας ότι νυστάζει. Εκείνη του είπε για μια ακόμη φορά ότι θα πάει στον τριαντακάτι ετών κι εκείνος της απάντησε "κάνε ότι θες, το πολύ σε μια βδομάδα πάλι σε μένα θα γυρίσεις". Τη συμβούλεψα να τον χωρίσει άνευ ετέρου, αλλά δεν με ακούει... Πιο καλή η μοναξιά, αγάπη μου...
Και μετά από τα τελευταία νέα, αναιρώ την από κάτω ανάρτηση (η οποία ισχύει για ελάχιστους και τυχερούς) και αφιερώνω στην ταλαιπωρόκαρδη Ευγενία το τραγουδάκι που παίζει στο μου-που-τρία και που αποτελεί βασική γραμμή πλεύσης του μαγαζιού, εκτός αν ανήκει κανείς στους ελάχιστους και τυχερούς που λέγαμε...