Ρε πού πάμε, ρε... Πού πάμε, ρε.... (που έλεγε και ο Αυλωνίτης)

Επιτέλους! Μετά από πολύ πολύ καιρό, κατάφερα να στρώσω τον... υπέροχο σε καρέκλα επί δίωρο και ανενόχλητη να διαβάσω ειδήσεις, ήγουν να δω το χάλι μας. Χάλι μπέρι. Όχι δηλαδή και ντιπ σκούρο μαύρο, περισσότερο ένα σοκολατοσκατί. Και τώρα που είπα σοκολάτα (πιπέρι καγιέν και ταμπάσκο χαμπανέρο για το άλλο που είπα), θυμήθηκα τον χαλβά με τη σοκολάτα και έχω να πω το λογάκι μου για τον χαλβαδοφτιάχτη Χαϊτογλου, πάλαι ποτέ θύμα Παλαι-ω!-Κώστα. Το τέκνον τούτο της βορείου Ελλάδος, ζήτησε, σου λέει, αποζημίωση από το ελληνικό κράτος γιατί η ΕΛ.ΑΣ δεν έκανε (λέει) σωστά τη δουλειά της. Πρώτον, διότι δεν επενέβη (κι ας είχε ζητήσει η οικογένεια να μην επέμβει στις διαπραγματεύσεις, εμ κερατάς εμ δαρμένος, όπως λένε και στο χωριό μου) και διότι αν είχε κάνει σωστά τη δουλειά της, ο δύσμοιρος βιομήχανος δεν θα είχε απαχθεί. Κοινώς, το προσωπικό 2 αστυνομικών τμημάτων έπρεπε να περιπολεί στον κήπο της βίλας του, ένα δυο ακόμα να είναι στον περίβολο του εργοστασίου, μη σου πω στο δρόμο να είναι ακροβολισμένοι ελεύθεροι σκοπευτές (πάλι της ΕΛ.ΑΣ) να προστατεύουν το χαλβαδομπουμπούκι από λοιμό, σεισμό, καταποντισμό, απαγωγή. Το α΄ Τμήμα του ΣτΕ (Συμβούλιο της Επικρατείας) δεν δέχθηκε αυτόν τον ισχυρισμό.
Άκουσον άκουσον! Που τα είδανε αυτά και τα λένε; Δηλαδή ένας Χαϊτογλου (του Θεμιστοκλέους, βεβαίως βεβαίως) θα πρέπει να αρκεστεί στο minimum αστυνομικής προστασίας που υπάγονται όλοι οι Έλληνες πολίτες, σα γριά στο Κερατσίνι που της κλέβουνε την τσάντα και πάει στο τμήμα και δεν μπορεί να βρει άκρη; Άσε που πέσανε και οι πωλήσεις στο χαλβά και έχουμε να κλείσουμε και τα ισοζύγια. Εξανέστη ο άνθρωπος και με τα δίκια του. Εδώ οι τραγουδιάρες κι έχουν τη μισή αστυνομία τζαμπέ να τις φυλάει. Αυτός που ταϊζει όλη την Ελλάδα χαλβαδάκι με γεύσεις (μετά την επιτυχία της έκδοσης σοκολάτα-μπανάνα, έρχεται το τζατζίκι-μέλι) πρέπει να πληρώνει ιδιωτικούς φρουρούς; Μήπως να βγει και στην Τσιμισκή με ακορντεόν και ντέφι; Δεν υπάρχει τσίπα, αγαπητέ μου, πλέον... Αφεντικά και δούλοι, ταρτλά γινήκαμε ούλοι (το χαμπανέρο με έκαψε και σταμάτησα τις βρωμοκουβέντες).
Άρθρο δεύτερο. Τα μάθατε τα ρεζίλια με τα καρτοκινητά. Θέλουνε, λέει, στην κυβέρνηση να κάνουν όλα τα καρτοκινητά με ονοματεπώνυμο. Λίλα Πάουζε. Μπας και σταματήσουν οι απαγωγές. Λες και ο απαγωγέας που θα στήσει ολόκληρη επιχείρηση, δε μπορεί να πάρει καρτοκινητό από Αλβανία/Ρουμανία/Σκόπια και δεν ξέρω που αλλού, θα πάει να πάρει ελληνικά μη χρεωθεί περιαγωγή... Καλά, έχουν "κατεβάσει παροχή" αυτά τα παιδιά. Βγήκε κι ο έρμος ο εκπρόσωπος του ΔΣΑ και έκανε μια πολύ σωστή πρόταση, αλλά σιγά που θα εισακουστεί (ποιος ακούει άλλωστε τους επιστήμονες). Λέει ο άνθρωπος να ονομαστικοποιηθούν τα κινητά των τρόφιμων των φυλακών και για όσο αυτοί παραμένουν στη φυλακή. Γιατί, σου λέει ο επιστήμονας, εκεί που κάθονται και προαυλίζονται, όλο και κάποια κομπίνα θα μηχανευτούν, όλο και κάτι θα μοιραστούν με τους δικούς τους, οπότε, ας ξέρουμε ποιος είπε τι... Αλλά τι τα θες, χρυσό μου, εκεί η σαπίλα ξεκινάει από μέσα κι ας βγήκανε λάδι όσοι βγήκανε...Το μόνο που θα μείνει τελικά, γιατί δεν το βλέπω να εφαρμόζεται, είναι ο φόβος του κοσμάκη για φακέλωμα από χίλιες μεριές και από νεαρή ηλικία, μιας και τα πιτσιρίκια του δημοτικού γυρνάνε πλέον με κινητό... Από μικρά στα βάσανα.
Αλλά καλά κάνουνε. Να μαθαίνουνε και να βγαίνουν νωρίς από τη φούσκα του "όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος" (που μάλλον έχουν ήδη βγει με όσα βλέπουν γύρω τους) γιατί μετά φτάνουνε σε συγκεκριμένη ηλικία, πάνε στη Βουλή, τα βάζουνε να γράψουνε τη γνώμη τους για τους θεσμούς κι αν κανένα τολμήσει να τη γράψει όπως την αισθάνεται, βάζουνε γραφολόγους να ανακαλύψουν ποιό πιτσιρίκι είπε τι. Και όλα αυτά στη χώρα-λίκνο της δημοκρατίας και μέσα στο κυνο-βούλιο... Αφήνω που τον εγκληματολόγο-γραφολόγο-καθηγητή Νομικής-συγγραφέα Νέστορα Κουράκη τον γράφουν Νίκο Κουράκη, αφήνω που προ καιρού στη Νομική είχε αναρτηθεί πανό που έγραφε (δεν ξέρω και δεν μπορώ να επιβεβαιώσω ή να διαψεύσω) ότι ο Κουράκης φτιάχνει τα σκίτσα για την αστυνομία, αφήνω που οι ανεγκέφαλοι χτυπήσανε έναν λαμπρό εγκληματολόγο με βαθιά αίσθηση της αληθινής δημοκρατίας, τον Γιάννη Πανούση.
Έχω κι άλλα πολλά να γράψω, αλλά πλάκωσε πελατεία στο ντελικατέσεν (ήρθανε οι ορδές για ταραμά και ελιές γεμιστές με πιπεριά) και θα μου σπάσουνε την πόρτα.

Σας ασπάζομαι και σας εύχομαι καλή καθαροδευτέρα... και καλό μήνα!

Μόνο Αλίκη; Μασκαραλίκι!

 

Φίλοι και pilates μου, καλημερούδια! Ξέρω, έχω αλλοτριωθεί εντελώς, δεν μπουρδοπολιτικολογώ όσο πριν, σχωρνάτε με αλλά κάτι έχω πάθει τελευταία... Λοιπόν, τις τελευταίες μέρες το θέμα μου είναι η Αποκριά. Να επισημάνω ότι σε αντίθεση με τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, η Αποκριά και το Πάσχα ανήκουν στις χειρότερές μου "γιορτές". Είναι οι μέρες που θέλω να μεταναστεύσω, μαζί με εκείνες τις τεράστιες καλοκαιρινές μέρες που οι αλλοδαποί του ισογείου παίζουν τάβλι νυχθημερόν, κοπανάνε τα πούλια λες και τους σκοτώσανε τη μάνα τότε με την περεστρόικα, ενίοτε κοπανάνε και τις γυναίκες τους, μα πάνω απ'όλα βρίζονται ασυστόλως. Αλλά και τις Απόκριες δεν μπορώ να πω ότι τις απολαμβάνω κιόλας.
Λοιπόν αυτή τη μανία των ανθρώπων να υποδύονται (επισήμως) κάτι άλλο από αυτό που είναι, έστω και για μια μέρα, ή μια βδομάδα, έστω για λίγες ώρες ή και για μερικά λεπτά, δεν την καταλαβαίνω. Και λέω επισήμως, γιατί ανεπισήμως το ίντερνετ είναι γεμάτο από κινούμενες μιζέριες που προσπαθούν να υποδυθούν τους ενδιαφέροντες (οι παρόντες εξαιρούνται προφανώς... πελάάάάτες μου!). Η γιορτή της μάσκας λοιπόν. Η αποθέωση του βασιλιά καρνάβαλου (παντού υπάρχει κι από ένας, συνήθως θηλυκού γένους αλλά και οι αρσενικοί δε λείπουν, συνήθως δε αυτοαποκαλούνται και -πνίχτες...). Αλλά τι λέω, η ακαταλόγιστη, αυτοί είναι όλο το χρόνο παρόντες, μαζί με αυτούς που αποφάσισαν για αυτή την τετραετία να ντυθούν πολιτικοί. Και σας ρωτώ: πιστεύετε με τα σωστά σας ότι αυτοί είναι πολιτικοί και δεν τους υποδύονται απλά; Γιατί αν όντως ήταν πολιτικοί, δε νομίζετε ότι θα πηγαίναμε μεν κατά διαόλου, με αργότερους ρυθμούς δε;
Ο πατέρας μου τα φταίει όλα. Γιατί όταν τον ρώτησα στην ηλικία των 12 ετών ποιοι πολιτικοί είναι καλύτεροι, μου έδειξε τα τρία τελευταία ράφια της βιβλιοθήκης του δωματίου του και μου είπε "διάβασε αυτά τα βιβλία και θα καταλάβεις". Το τι βρήκα, δε συζητιέται, από αναρχοκομμουνιστικής-μηδενιστικής κατευθύνσεως βιβλία μέχρι την "προπαγάνδα" του Γεωργαλά και άλλα "διαμαντάκια" του ακροδεξιού χώρου. Στο ανάμεσα, πολλά βιβλία αξιόλογων δημοσιογράφων και συγγραφέων που περιέγραφαν την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας μέσα από διάφορα πρίσματα. Μου πήρε χρόνο, όχι να τα διαβάσω, όσο να ξεκαθαρίσω τι στην ευχή ήταν η είδηση και τι η κομματική ναπολιτέν. Και τα ξεκαθάρισα. Και βρήκα τι με αντιπροσωπεύει. Εντάξει, πήρε λίγο παραπάνω, αλλά άξιζε τον κόπο. Βέβαια, κολοκύθια μετά ριγάνεως, γιατί ουσιαστικά ότι ψήφιζε και ο ντάντυ ήταν και αυτό που με αντιπροσώπευε. Τότε, γιατί μετά άλλαξε. Και του το είπα. "Βρε άνθρωπε του Θεού, δε μπορείς να λειτουργήσεις σαν κλασικός Έλληνας πατέρας; Να μου πεις "θα ψηφίσεις αυτό" να τελειώνουμε;". Καταχαρούμενος ο δόλιος πατέρας που η κορούλα του είχε κατακτήσει την κατάδική της πολιτική αλήθεια (που όλως τυχαίως συνέπιπτε με τη δική του), έκατσε μαζί της να δουν ειδήσεις και να σχολιάσουν τις εξελίξεις. Η κορούλα φρίκαρε. Αυτά που έβλεπα στις ειδήσεις, καμία σχέση με αυτά που είχα διαβάσει. Από τότε μου έχει μείνει μια ακαθόριστη φιλοπαίγμων διάθεση όταν πρόκειται για τους πολιτικούς (μάλλον μια αξεδιάλυτη εσωτερική βεντέτα). Κλείνει η παρένθεση και πολύ κράτησε.
Λέγαμε όμως για τις Απόκριες. Αλήθεια, γιατί δεν γίνονται ποτέ αντικείμενο μελέτης των ψυχολόγων; Ένας άντρας που ντύνεται γυναίκα, δε μπορεί, όλο και κάποιο φροϋδικό σύμπλεγμα και κατάλοιπο έχει μέσα του. Μια γυναίκα που ντύνεται χανούμισσα, επίσης. Αυτά τα έρημα τα παιδάκια, γιατί πρέπει σώνει και ντε να τα γεμίζουμε με τα δικά μας συμπλέγματα; Το αγοράκι είναι ο καουμπόϋ (ο δυνατός), ο ινδιάνος (ο μάλλον αδύναμος εν συγκρίσει με το χλωμό πρόσωπο) ή ο πειρατής (ο πιο ποινικοδίκαιος όλων). Το κοριτσάκι είναι η βασίλισσα της νύχτας (κατάλοιπο Σαπουντζάκη;), η μάγισσα (της Σμύρνης) ή η νεράιδα (του χιονιού, του νερού, του βουνού και του λόγγου). Όλα στερεότυπα, όλα τυποποιημένα, όλα να εκφράζουν τις φοβίες και τις επιθυμίες του γονιού. Και ναι, σίγουρα, δεν είναι κακό να θες ο γιός σου να είναι δυνατός και σίγουρος για τον εαυτό του από μικρός και η κόρη σου να είναι βασίλισσα στη ζωή της, αλλά μήπως πρέπει πρώτα να τα μάθεις άλλα πράγματα και μετά να τα ανακηρύξεις (έστω και τις Απόκριες) βασιλιάδες και πριγκίπισσες; Γιατί όπως πολύ σοφά είχε πει κάποτε μια από τις βασίλισσες της Αγγλίας στην τσούγδω και επηρμένη εφτάχρονη εγγονή της και (βεριτάμπλ) πριγκίπισσα "First try to be a lady!"
Αυτά που λέτε. Αν κάτσει να μελετήσει ένας ψυχολόγος το γιατί ο καθένας ντύνεται αυτό που ντύνεται τις Απόκριες, θα γράψει μπεστ σέλλερ. Προσωπικά, ως παιδί, είχα διάφορες παραδοσιακές στολές διαφόρων κρατών, με πιο αγαπημένη μου τη μικρή Ολλανδέζα (αν κάποιος μπορεί να δώσει μια εξήγηση, θα μου κάνει μεγάλη χάρη). Υπήρχε και το κλασικό αθάνατο τεμάχιο "βασίλισσα της νύχτας" με μαύρο κορσάζ και ασημένια αστεράκια, με γαλάζια μακριά φούστα κεντημένη με αστεράκια και με καπέλο (επίσης με αστεράκια, τι στην ευχή!) αλλά ξέμενε συνήθως στα αζήτητα μπροστά στο ενδυματολογικό ταξίδι μου στον κόσμο...
Οι φίλοι μου με ρωτάνε αν θα μου άρεσε κάτι σε στυλ Halloween. Προτιμώ τους Helloween. Το Halloween με αναφουρφουλιάζει. Κολοκύθες με μοχθηρά χαμόγελα, μάγισσες και φαντάσματα... τι να σε λέω, μια ομορφιά και μια κρυφοτσαχπινιά ταυτόχρονα... Μπρρρ... Πάντως, αν ήταν να διαλέξω ένα καρναβάλι, θα ήταν της Βενετίας (εξ ου και η εισαγωγική φωτό). Στυλ, ομορφιά, ευγένεια, όχι χοντράδες, όχι κακογουστιές, υπέροχες στολές, υπέροχες μάσκες και καταπληκτικό σκηνικό για καρναβάλι... Φέτος, αν επιμένουν πολύ τα ζωντόβολα οι φίλοι μου, θα φορέσω ένα φόρεμα και τη βενετσιάνικη -σχετικά λιτή- μάσκα μου και θα βγω, ρισκάροντας να περάσω τις Απόκριες στο κελί 33 ή στο αυτόφωρο μετά τις κατά συρροή ειδεχθείς -κτονίες (το ανθρωπο- δεν είναι πάντα αυτονόητο) που θα τελέσω, η ακαταλόγιστη, εις βάρος όλων αυτών που διασκεδάζουν να χτυπάνε με (ελπίζω πλαστικά) ρόπαλα αγνώστους και να φυσάνε μια καραμούζα στο αυτί αθώων περαστικών. Σας φιλώ όλους σταυρωτά και εύχομαι να περάσετε όμορφα και μακριά από όσα μόλις περιέγραψα.
Αλήθεια, εσείς τι θα ντυθείτε;

Χαρούμενο φεστιβάλ χοληστερίνης αύριο!

Ατάκες

Το χώστεν ουντ ντελικατέσσεν μαγαζάκι ξανάνοιξε, μιας και το Υγειονομικό απεφάνθη ότι ιδιοκτήτρια-χώστες και υπαλλήλοι χαίρουν άκρας υγείας και τα σαλάμια μας είναι ανώτερα των αντίστοιχων ευρωπαϊκών. Ευχαριστούμε θερμά όλους τους καλούς φίλους που έσπευσαν να ευχηθούν τα βέλτιστα και κερνάμε εσπρέσσο ντεκαφεϊνέ και πίτα ανατολής με παστουρμά.
Σουλατσάροντας, λοιπόν, αυτές τις μέρες εις Κολωνάκιον και λοιπά παραλιακά, αναζητώντας τον χαμένο χρόνο και το ανοιχτό ATM, διαπιστώνουμε ότι την αγωνία μας μοιράζεται αξιοπρεπής και ευθυτενής ασπρομάλλης κύριος. Ο οποίος, εισάγει και ξαναεισάγει την κάρτα του στην ειδική σχισμή δίπλα στην πόρτα της τράπεζας, πλην όμως αλυσιτελώς... Η τράπεζα σε κατάσταση επιεικώς σπασίμπα (κοινώς, το υποκατάστημα ήταν σκόρπιο, εδώ εκεί, παντού) και τα νεύρα του γηραιού Ιντιάνα ακόμη πιο σπασίμπα... Οδεύοντας λοιπόν όλοι ομού μαζί παρέα προς το επόμενο υποκατάστημα, ο κυριούλης ξεσπά: "Ορίστε εικόνα! Μα είναι ανεπίτρεπτο! Κι έχεις όλους τους τεντιμπόηδες πέρα δώθε με τα skate στην πλατεία Συντάγματος! Την κεντρική πλατεία της Ελλάδος!". Ο συσχετισμός δε μας πείθει και η γλώσσα όλων ξαφνικά πάσχει από ακατάσχετη φαγούρα, μέχρι που βλέπουμε μια γριούλα ρακοσυλλέκτρια. Και είναι η σειρά του φίλτατου Ορέστη να ξεσπάσει στον κυριούλη: "Ορίστε εικόνα! Μα είναι ανεπίτρεπτο! Κι έχεις όλους τους τεντιμπόηδες πέρα δώθε με τις SLK στην πλατεία Συντάγματος! Την κεντρική πλατεία της Ελλάδος!" Ο κυριούλης χαμογελά παγερά και φεύγει χωρίς να πραγματοποιήσει συναλλαγή... Ακόμη αναρωτιόμαστε ποιος στην ευχή από τους 300 να είναι...
Στη συνέχεια, στάση στο αγαπημένο στέκι για ρόφημα, στο οποίο βρίσκουμε πίσω από τη μπάρα παλιά γνώριμη από άλλο υποκατάστημα της εταιρείας. Μας λέει τα νέα της και μεταξύ άλλων μας πληροφορεί για την τελευταία τηλεφωνική της συνδιάλεξη με την Άμεση Δράση: "...λέω στην κοπέλα που ζητάει τα στοιχεία ότι το μαγαζί είναι απέναντι από τη Μητρόπολη. Και με ρωτάει: "σε ποιά οδό;"... Επακολουθεί καταιγισμός θανατηφόρων σχολίων και απίστευτου γέλιου μέχρι που αναγκαζόμαστε να φύγουμε όλοι γιατί αισίως η ώρα έχει πάει 11 το βράδυ.
Ανεβαίνοντας ξανά προς Κολωνάκι, ο φίλτατος Ρεμπέσκ μας αφηγείται ιστορίες από το στρατό, ουδόλως βαρετές, καθώς ο αξιωματικός τους ήταν μεγάλη μορφή... Μεταξύ άλλων, το εξής περιστατικό: "Ξυπνάει, που λέτε, βγαίνει έξω, τεντώνεται, βγάζει το πιστόλι του από τη θήκη και το αδειάζει πάνω στους θάμνους παραδίπλα. Πετιέται έντρομος ο γιατρός πίσω από τους θάμνους, με κατεβασμένα παντελόνια, άσπρος από το φόβο του. Γυρνάει ο δικός μας και του κάνει "Ρε; Ζεις ρε; Τράβα άναψε καμιά λαμπάδα, ρε!"
And i think to myself what a wonderful world....

Κλειστόν λόγω υγείας...

Αγαπητοί φίλοι και (α)πελάτες
Προσφάτως ανακύψαντα μικροπροβληματάκια θα μας (ο πληθυντικός είναι της μεγαλοπρέπειας, τρομάρα μου) παιδέψουν τις επόμενες μέρες, η έρμη η έμπνευση έχει πάει (υγιεινό ελπίζω) περίπατο και αντί της αντιγραφής μεγάλων ποιητών και στιχουργών θα επιλέξω τη βύθιση στα έγκατα του κορκοδείλου και στη Ζεν-ηρεμία...
Σας φιλώ στη μουτσούνα απαξάπαντες.

Το σαλάμι

Στίχοι: Βασίλης Νικολαΐδης
Μουσική: Βασίλης Νικολαΐδης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Νικολαΐδης
Άλλες ερμηνείες: Πάνος Μουζουράκης

Μ' άφησες μόνο, ο διάολος να πάρει τη μοίρα μου
θα σ' είχα σφάξει αν ήταν του χαρακτήρα μου.
Μ' ένα σαλάμι αφημένο καιρό στο ψυγείο
είπα λοιπόν κι εγώ να σου κάνω ένα αστείο.

Και πήρα τους μπάτσους αμέσως και τους τηλεφώνησα
και παγωμένα τους είπα πως σε δολοφόνησα
στην μηχανή του κιμά, είπα, σ' είχα λιανίσει
και ένα σαλάμι με σένα πως είχα γεμίσει.

Και ήρθαν στο σπίτι αμέσως για να με πιάσουνε
και στα μπαλκόνια βγήκανε για να δικάσουνε.
Πω πω, να δεις το αίμα του πλήθους παγώνει
μ' ένα σαλάμι που παίρνουνε σ' ένα σεντόνι.

Και πλάκα να δεις, να γράφει ο τύπος διάφορα
και ν' απορώ, κοίτα ρε πως τα κατάφερα
για να σε κάνω κοντά μου ξανά να γυρίσεις
στ' αλλαντικά να κοπούν εντελώς οι πωλήσεις

Και πλάκες επίσης γινήκαν στην αναπαράσταση
που μου τη βαράει κι αρχίζω κι εγώ την παράσταση
τους δείχνω, να, φέτες κόβω απ' το σαλαμάκι
και τους ρωτάω αν έχει κανένα ουζάκι

Που λες, τους την δίνει να θέλουνε να με λιντσάρουνε
και για μια πλάκα την κεφαλή να μου πάρουνε.
Κάπου εδώ μωρό μου τα αστεία τελειώνουν
προφυλακιστέο με βγάζουν και μέσα με χώνουν.

Και λέω την αλήθεια και τώρα πια δεν με πιστεύουνε
τρελοί και γιατροί μες το Δαφνί μ' αποφεύγουνε
και περιμένω, μωρό, μου να ‘ρθείς να τους πεις
πως είσαι καλά, δεν είσαι σαλάμι και ζεις ...

Η Τέχνη του Πολέμου - Sun Ju

Παίρνοντας αφορμή από το σχόλιο της αγαπημένης τσιφ χαιρ στάιλιστ Pastaflora, παραθέτω ένα απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου που βλέπετε παραπάνω (η έκδοση με κόκκινο μετάξι στο δέσιμο είναι υπέροχη, όπως καταμαρτυρά ο αγαπητός Rebesque -μύστης των πολεμικών τεχνών- κάνοντάς με περήφανη για τις επιλογές μου).
Ο Βασιλιάς Χο Λου, διάβασε το βιβλίο του Σουν Τζου με τίτλο «η τέχνη του πολέμου» και εντυπωσιάστηκε. Τον κάλεσε λοιπόν στο παλάτι και τον όρισε αρχιστράτηγο του στρατού του. Επίσης τον ρώτησε αν η θεωρίες του είναι εφαρμόσιμες σε κάθε είδους στρατιώτη. Ο Σουν Τσου απάντησε καταφατικά. Τότε ο βασιλιάς του είπε να του κάνει μια επίδειξη, εφαρμόζοντας τη θεωρία στις παλλακίδες του.
Δόθηκε η εντολή και έφεραν 180 παλλακίδες. Ο Σουν Τζου τις χώρισε σε δύο λόχους, τοποθετώντας ως λοχαγούς τις δύο πιο αγαπημένες του βασιλιά. Στη συνέχεια έδωσε δόρατα στις κοπέλες και απευθύνθηκε σ’ αυτές λέγοντας: "Πιστεύω ότι ξέρετε τη διαφορά μεταξύ του "μπροστά" και "πίσω", "δεξιά" και "αριστερά". Τα κορίτσια απάντησαν ομόφωνα "ναι".
Τότε ο Σουν Τζου συνέχισε: "Όταν λέω "μέτωπο δεξιά" θα γυρνάτε δεξιά, όταν λέω "μέτωπο αριστερά" θα γυρνάτε αριστερά, όταν λέω "μεταβολή" θα στρέφεστε μισό κύκλο. Είναι όλα αυτά κατανοητά;" Τα κορίτσια απάντησαν ομόφωνα "ναι".
Ο Σουν Τζου έδωσε το πρώτο παράγγελμα, αλλά οι κοπέλες έμειναν ακίνητες και ξέσπασαν σε ειρωνικά γέλια. Τότε είπε: "Αν οι διαταγές και τα παραγγέλματα δεν είναι ξεκάθαρα και σαφή, φταίει ο στρατηγός." Ξαναρώτησε τις κοπέλες αν κατανοούσαν τα παραγγέλματα και έλαβε πάλι θετική απάντηση.
Ξαναέδωσε παράγγελμα και πάλι οι κοπέλες δεν εκτέλεσαν και ξέσπασαν σε γέλια. Τότε ο Σουν Τζου είπε: "Εφόσον τα παραγγέλματα είναι κατανοητά, αλλά δεν εκτελούνται, φταίει ο αξιωματικός." Έδωσε λοιπόν εντολή να αποκεφαλιστούν οι δύο παλλακίδες που είχαν οριστεί ως λοχαγοί.
Ο βασιλιάς, θέλοντας να αποφύγει τον αποκεφαλισμό των αγαπημένων παλλακίδων του, επενέβη λέγοντας πως είναι ικανοποιημένος από τις ικανότητες του στρατηγού και δεν επιθυμεί να πραγματοποιηθεί ο αποκεφαλισμός. Ο Σουν Τζου απάντησε, πως όσο ισχύει ο διορισμός του ως αρχιστρατήγου, θα πρέπει οι διαταγές του να εκτελούνται. Διαφορετικά ο βασιλιάς να του αφαιρέσει τον τίτλο. Ο αποκεφαλισμός λοιπόν πραγματοποιήθηκε.
Στη συνέχεια, τη θέση των δύο νεκρών παλλακίδων ανέλαβαν άλλες δύο. Ο Σουν Τζου άρχισε πάλι να δίνει παραγγέλματα, αλλά αυτή τη φορά οι δύο λόχοι παλλακίδων τα εκτέλεσαν με απίστευτη ακρίβεια και πειθαρχία μη τολμώντας να αρθρώσουν λέξη.
Τότε ο Σουν Τζου είπε στο βασιλιά ότι οι λόχοι είναι γυμνασμένοι και έτοιμοι για επιθεώρηση. Ο Βασιλιάς απάντησε ότι έμεινε ικανοποιημένος και δεν επιθυμεί να κάνει επιθεώρηση, ο δε στρατηγός να σταματήσει τις ασκήσεις και να επιστρέψει στο στρατόπεδο. Ο Σουν Τζου είπε: "Του βασιλιά του αρέσουν μόνο τα λόγια, τα οποία όμως δεν μπορεί να μετατρέψει σε πράξεις."
Disclaimer: Οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, είναι εντελώς συμπτωματική...