Γειά σας φίλοι και γειτόνοι.
Σήμερις εγκαταλείψαμε τα ήρεμα ΒΠ προς χάριν του αστυνομοκρατούμενου και επεισοδιακού κέντρου. Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του μικρού
Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, το κλίμα βαρύ, οι δρόμοι άδειοι, τα βλέμματα και οι κινήσεις νευρικές. Τα πιτσιρίκια τσαντισμένα και οι μεγάλοι αποσυντονισμένοι.
Ξεκινήσαμε με εκκλησιασμό στον Άγιο Νικόλαο Πευκακίων (προστάτης άγιος ο Saint Nicholas γαρ) και συνεχίσαμε με ανηλεές κοπροσκύλιασμα σε Κολωνάκι και Εξάρχεια. Και μολονότι ο Αλέξης γκρίνιαζε ότι αν γινόταν κάτι δε θα φτάναμε σώοι και αβλαβείς ως την Τσακάλωφ όπου είχε αφήσει το Α5, τα γεγονότα τον διέψευσαν. Να επισημάνω ότι ενώ
κατέθεσα πρόταση στον Νικήτα από πέρσι κιόλας σχετικά με τον εορτασμό, πάλι δέντρο θέλει να στήσει στην πλατεία Συντάγματος! Ιδού τα τρυφερά ενσταντανέ από το κέντρο:
1. Στη συμβολή Χαριλάου Τρικούπη και Καλλιδρομίου, λίγο πιο κάτω από το ΑΤ, η κορδελίτσα να κλείνει το δρόμο και το σκουπίδι να δίνει πάρτι στα στενά (πόσο χάρηκα που μετακόμισα!)
2. Έξω από το ΣτΕ, ηρεμία. Λίγο πιο κει, τα βλαμμένα καίγανε τους θάμνους έξω από τα νεοκλασικά τα οποία ξανάκαναν σύχριστα με τα σπρέι. Μα πόσο βλαμμένα...
3. Έξω από τη Βιβλιοθήκη, το Πανεπιστήμιο και την Ακαδημία γίνεται ένα σχετικό νταβαντούρι και τα όργανα δε μας αφήνουν να πλησιάσουμε.
4. Φυσικά, δε θα μπορούσαν να μην αναρτήσουν πανό στα Προπύλαια. Τα χημικά έρευσαν άφθονα, όπως σε κάθε παρόμοια περίπτωση. Αααχ, τη δροσιά τους, βρε!
5. Και φυσικά, η περίοδος Σπασίμπα μόλις ξεκίνησε! Δειγματοληπτικά, ό,τι βρίσκαμε στο δρόμο μας.
Zara!
ΞαναZara
ΞαναμαναZara
6. Στου Ζολώτα, τα πράγματα ήταν λίγο καλύτερα. Απλά ξεκίνησε μια ζαρντινιεροβεντέτα κι ο Θεός να βάλει το χέρι του. Μία (έγινε) χώμα, χιλιάδες στον αγώνα!
7. Ο Lentzos, γυαλιά-καρφιά.
8. Η Wind μάλλον έχει χαρατσώσει πολύ άσχημα κάποιους από αυτούς, εξ ου και πήραν εκδίκηση για όλα τα "σπασμένα" που πλήρωσαν στην κινητή τηλεφωνία...
9, Και ο Giannetos τους έκατσε στο στομάχι... Μα τιμές είναι αυτές;
10. Η ταμπέλα του φαρμακείου πάντως δεν ήταν και ΤΟΣΟ χάλια...
(Το Wally καφέ ακριβώς δίπλα ανέγγιχτο!)
11. Η πλατεία Συντάγματος σε κατάσταση μισογκρεμισμένο γιαπί... Τι να γιαπεί κανείς!
12. Δε θα μπορούσε να λείπει η φιλοσοφία της ημέρας
Αλλά για όλη την καφρίλα, μας αποζημίωσε το όμορφο graffiti Άρχοντας των Δαχτυλιδιών - Σιλμαρίλλιον εμπνευσμένο από το ομώνυμο έργο του Tolkien. Δε βάζω αριθμό, γιατί είναι άλλη κατηγορία (και θα πάει 13 και δε θέλω).
Αριστερά, ο Gandalf the Grey και μετέπειτα Gandalf the White, τρελό survivorάκι των Μάγων. Δεξιά, ο μπάρμπας με το μούσι το άσπρο είναι ο Ulmo, θεός των υδάτων, κάτι σαν Ευρωπαίος ομόλογος του δικού μας του Ποσειδώνα και ο άλλος -ο Klein-Mein- με το σπαθί, είναι ο Tuor, ο πρώτος Numenorian, παππούς του Elrond, πρόγονος του Aragorn και άλλα εδώδιμα και αποικιακά. Όσοι δεν καταλάβατε, τη Δευτέρα με τον κηδεμόνα σας.
Προσθήκη
Νόμιζα ότι η μέρα είχε τελειώσει. Αν και δεν είχαμε ακόμη επιστρέψει ο καθένας στη βάση του και καθόμασταν στο φιλόξενο πατρογονικό τσαρδί της Ελπίδας κάπου στο Κολωνάκι, για μας η μέρα περιείχε ακόμη επιστροφή στα σπίτια μας, ντους και ύπνο. Αμ δε... Ο φλίτατος Rebesque πέταξε την ιδέα "ρε παιδιά, δεν πάμε Εξάρχεια;". Τον στραβοκοιτάξαμε όλοι γιατί σήμερα είχαμε περπατήσει τουλάχιστον 7 χλμ. και δεν τρελαινόμασταν για την ιδέα. Έλα μου όμως που κάτι μας φαγούριζε να πάμε (δε λέμε τι). Πεζώ 2 και πάλι και φτάνουμε στην πλατεία Εξαρχείων.
Διαθέσεις επαναστατικές, αντι-"μπατσικές", έτοιμοι όλοι να φωνάξουμε "μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι" σε όποιον μας ζητούσε ταυτότητα. Παντού μεγάλες ομάδες αστυνομικών, καμιά δεκαπενταριά τουλάχιστον μαζί. Εμείς, οι μισοί, 4 άντρες, 3 γυναίκες. Μας φοβόντουσαν; Προφανώς όχι. Κι όμως, ταυτότητα δε μας ζήτησε κανείς. Ίσα ίσα που μας είπαν ότι ήταν ασφαλές να πάμε προς τα Εξάρχεια, αλλά να προσέχουμε στην περιοχή του Πολυτεχνείου.
Και φτάνουμε στην πλατεία. Κι αντικρίζουμε το εξής θέαμα: Οι μπάτσοι, παρατεταγμένοι στη μια πλευρά, κάθονται Παναγίες, Ούτε μιλάνε, ούτε λαλάνε, ούτε κινούνται. Από την άλλη, οι "αντιεξουσιαστές". Κάτι τυπάκια μισομεθυσμένα, σε παραλήρημα χυδαιολογίας. Φτύνουν, βρίζουν, συμπαρασύροντας σε έναν οχετό μίσους ό,τι πιάνει η γλώσσα τους. Από την άλλη, οι μπάτσοι, εντυπωσιακά ψύχραιμοι. Δείχνουν ότι δε θέλουν να "τσαμπουκαλευτούν" και να δημιουργήσουν ένταση. Αντίθετα, προσπαθούν με την ουδέτερη στάση τους, να την αποσοβήσουν.
Περιμένουμε να φτάσουν σε ένα σημείο βρασμού και να επιτεθούν, αλλά τίποτα. Το παραλήρημα των "επαναστατημένων" συνεχίζεται, προκαλώντας μας αηδία. Δεν υπάρχει καμιά ιδεολογία, καμιά αιτιολογία, κανένας Γρηγορόπουλος εκεί μέσα. Μόνο τυφλό μίσος. Αηδιασμένοι από αυτή τη συμπεριφορά, την οποία ούτε εγκρίνουμε, ούτε στηρίζουμε, βλέπουμε το παραλήρημα να ξεφουσκώνει όσο η ώρα περνάει. Κάποια στιγμή, οι "αντιεξουσιαστές" πετάνε μπουκάλια στους μπάτσους κι εκείνοι απαντούν με προειδοποιητικές κραυγές.
Το πράγμα εκτονώνεται χωρίς δράματα, η μια διμοιρία αποχωρεί και οι "αντιεξουσιαστές" συνεχίζουν τις προκλήσεις. Μετά από λίγη ώρα, οι επαναστάτες αρχίζουν να πεινάνε, να διψάνε, να νιώθουν την ανάγκη να εκτονώσουν τις φυσικές τους ανάγκες και το όλο σκηνικό λήγει, η δεύτερη διμοιρία φεύγει και όλα τελειώνουν. Παίρνουμε ξανά το δρόμο για το Κολωνάκι -και αυτή τη φορά και για τα σπίτια μας- συνειδητοποιώντας ένα πράγμα: η αστυνομία του 2009 δεν έχει καμιά σχέση με την αστυνομία του 2008. Και οι αντιεξουσιαστές του 2009 δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με το οργισμένο πλήθος που διαδήλωνε το 2008.
Μη σας πω ότι λυπηθήκαμε τους μπάτσους...
