World Builder

Ένας κόσμος φτιαγμένος από ολογράμματα...

... με τη ματιά του Bruce Branit.

Και για να μη μου μελαγχολήσετε,το 405

επίσης από τον Bruce Branit

Καλή εβδομάδα νά'χουμε...
(και έμπνευση στο τέλος της)

May the Horse be with you

Ελληνοφρένεια 23/9/09

Τις τελευταίες μέρες που μαζευόμαστε σπίτι με τα κχτηνάκια μου, ακούμε φανατικά Ελληνοφρένεια και σείεται ο τόπος. Από την εν λόγω εκπομπή στις 23/9 ακούστε τη βερσιόν του "7 νάνοι στο s/s Cyrenia" και ιδίως στα τελευταία 5 λεπτά της εκπομπής, όπου και ακούγεται το τέλος του τραγουδιού...η ακροτελεύτια ατάκα δένει εξαιρετικά...(αλλά όχι μόνο για το Γιώργο,ε;)

Χτες, περνώντας από το Καλλιμάρμαρο και ανεβαίνοντας την Ηρώδου Αττικού, για να πάμε Κολωνάκι, ο αγαπητός Θωμάς, ατενίζοντας από μακριά τον ανδριάντα (του Καραϊσκάκη δεν είναι;) γυρνάει και λέει

"Ρε παιδιά, από μακριά δε σας φαίνεται σαν τον Darth Vader πάνω σε άλογο; Use the Force, εντελώς!"
και πετάγεται η Δώρα ως άλλος Han Solo
"Use the Horse, παίδες!"

Από την Πόλη έρχομαι...

Το βρήκα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο. Δεν ξέρω αν ήταν προσωπική η πρόσκληση -δεν έχω καμία σχέση με την Κωνσταντινούπολη- οπότε το αναμεταδίδω, κρίνοντας ότι μπορεί να ενδιαφέρει κάποιους... προσωπικά το σκέφτομαι σοβαρά να πάω, ελπίζω μόνο να μην παίζουν ταξίμια και τσιφτετέλια, γιατί δεν τα αντέχω...

10-11 Οκτωβρίου 2009

Βυζαντινό Αθλητικό Κέντρο, Άλιμος

Μια θαυμάσια πρωτοβουλία της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών χωρίς..... "κανέλλα στην κορυφή" !!!!
«Από την Πόλη έρχομαι…» Με αυτό το σύνθημα οι Κωνσταντινουπολίτες διοργανώνουν την πρώτη «Γιορτή Κωνσταντινουπολιτών», ανοίγοντας τον δρόμο για την δημιουργία και την καθιέρωση ενός νέου ετήσιου θεσμού. Η αυλαία των εκδηλώσεων ανοίγει το πρωί του Σαββάτου 10 Οκτωβρίου, στις 11.00 π.μ. στο Βυζαντινό Αθλητικό Κέντρο στον Άλιμο. Τα εγκαίνια της Γιορτής θα λάβουν χώρα το Σάββατο στις 18.00, ενώ οι εκδηλώσεις θα συνεχιστούν και την Κυριακή 11 Οκτωβρίου. Στο Βυζαντινό Αθλητικό Κέντρο θα φιλοξενούνται εκθεσιακά περίπτερα των Κωνσταντινουπολίτικων σωματείων που δραστηριοποιούνται, τόσο στην Ελλάδα όσο και το εξωτερικό, τα οποία με την πολύχρονη δράση τους έχουν διαφυλάξει τις παραδόσεις της Πόλης συνεισφέροντας στην διαμόρφωση του σύγχρονου Ελληνικού πολιτισμού.
Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ταινίες με θέματα από την Πόλη, αθλητικούς αγώνες, διαλέξεις, φωτογραφικές εκθέσεις, ορχήστρες παραδοσιακής μουσικής, χορωδίες και χορευτικό πρόγραμμα. Στις ευχάριστες εκπλήξεις συμπεριλαμβάνονται τα σεμινάρια μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής. Ωστόσο αυτό το γεγονός που αναμένεται να κλέψει τις εντυπώσεις θα είναι το μεγάλο πάρτι του βράδυ του Σαββάτου που υπόσχεται κέφι και διασκέδαση όπως μόνο ξέρουν οι Κωνσταντινουπολίτες. Η «Γιορτή Κωνσταντινουπολιτών» δεν είναι μόνο για τους μεγάλους. Κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων οι μικροί μας φίλοι θα μπορούν να απασχοληθούν στον ειδικά διαμορφωμένο παιδότοπο και να συμμετέχουν στον διαγωνισμό ζωγραφικής που θα βρίσκεται σε εξέλιξη.
Η πρόσβαση στο Βυζαντινό Αθλητικό Κέντρο (Μεγάλης του Γένους Σχολής 10, Άλιμος) θα εξασφαλίζεται με πουλμανάκια από τη στάση του μετρό «Δάφνη».
Για περισσότερες λεπτομέρειες και αναλυτικό πρόγραμμα μπορείτε να επισκεφθείτε: www.conpolis.eu

Η «Γιορτή Κωνσταντινουπολιτών» λαμβάνει χώρα υπό την αιγίδα της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών, (ΟΙ.ΟΜ.ΚΩ.) τον ενωτικό φορέα 30 Κωνσταντινουπολίτικων σωματείων (της Ελλάδας και εξωτερικού στα οποία συμπεριλαμβάνονται και τα αρωγά μέλη) που αντιπροσωπεύουν τους εκπατρισμένους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης.

Οι σκοποί της εκδήλωσης είναι:

‐ να έρθουν σε επαφή με τον πολιτισμικό πλούτο της Πόλης, οι νέοι Κωνσταντινουπολίτες 2ης και 3ης γενιάς, που ζουν στην Ελλάδα.
‐ να γίνουν ευρύτερα γνωστές οι δραστηριότητες και οι παραδόσεις των σωματείων, τα οποία είναι φορείς του Πολιτισμού της Πόλης,
‐ να δημιουργηθεί με τρόπο ευχάριστο και εποικοδομητικό, μία γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ αυτών που κατάγονται και όσων αγαπούν την Κωνσταντινούπολη.

Always...

Request του φίλου Θωμά για να ξεφύγουμε από την ασχήμια

There is no place for me
And no one to set me free
There is no way to go
There is no place for me
Where it's warm and where I can be
At least there is no place that I know

Sometimes it's hard to see that you're running out of luck
Right now it's my own life I don't know

With everything I did I was the one who laughed
Yes I was always tall and smiled
Yes everything I did I thought would always last
And I felt always strong inside

There is no place for me
And no one to set me free
There is no way to go
There is no place for me
Where it's warm and where I can be
At least there is no place that I know

But I'm fine, I'm alright even though there's nothing left
'Cos what it means I'm sure will show

Somewhere along the way I lost the key for it
But I was always true inside
Somewhere inside myself I'm praying for a bit
Of what was always open wide

When I look around there's only broken glass I see
And everywhere I reach it's hurting me
Looking back I find there was not much how it should be
It's slowly killing me!

I got to go, kick all dust off my shoes
Take all that's good inside and turn it 'round

'Cos with everything I did I was the one who laughed
Yes I was always tall and smiled
Yes everything I did I thought would always last
And I felt always strong inside

Επεισόδια στα Εξάρχεια (πάλι!)

Mille grazie στον ξάδερφο "ρεπόρτερ" που μας έστειλε τα αποκλειστικά πλάνα από την παλιά γειτονιά... Δεύτερος Δεκέμβρης μυρίζει...

Είχα φυτέψει μια καρδιά

Απόψε η Αρβανιτάκη εμφανίζεται στο Λυκαβηττό αλλά επειδή είχα request γενικευμένα για αυτό το τραγούδι, το αφιερώνω στους φίλους μου και στους ιστοφίλους μου για να χαλαρώσουμε λίγο από τα πολιτικά. Πολλά φιλιά σε όλους!

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Με τ'αστεράκι της αυγής
στο παραθύρι σου να βγεις
Κι αν δεις καράβι του νοτιά
νά ΄ρχεται από την ξενιτιά,
στείλε με τ'άσπρα σου πουλιά
γλυκά φιλιά

Κι αν δεις καράβι του νοτιά
να 'ρχεται από την ξενιτιά,
στείλε με τ'άσπρα σου πουλιά
χίλια γλυκά φιλιά

Είχα φυτέψει μια καρδιά
στου χωρισμού την αμμουδιά,
μα τώρα πού 'ρθα να σε βρω
με δαχτυλίδι και σταυρό,
γίνε το φως μου
και του κόσμου η ξαστεριά

Κι απ'το παλιό μας το κρασί
δώσ'μου να πιω και πιες κι εσύ
να μείνω, αγάπη μου,
για πάντα στην πικρή στεριά.

Debate...

...και πράσσειν άλογα! Τι ήταν κι αυτό το χτεσινό; Α πα πα... Ο Χιου, το κατοικίδιο -δώρο γενεθλίων από τον αγαπητό Αλέξη- είχε θέμα με τα δοντάκια του (τούτο που βλέπετε εκ δεξιών είναι πιστό resemblance του αληθινού), ο Θωμάς, ως συνεπής παθολόγος με ειδίκευση εσχάτως στην κυνοψυχολογία -πες τον και κτηνίατρο- έπαιζε με το ζωντανό (είχε σκυλοβαρεθεί, εν τω μεταξύ, όχι ο Χιου, ο Θωμάς), η Ελπίδα και η Δώρα λέγανε κλασικά για άντρες - τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα- ο Αλέξης είναι πασόκεμον από 2 μηνών οπότε το debate δεν του έλεγε και τίποτα (μόνο τον Σρόιτερ παρακολούθησε, μισός Γερμανός γαρ), ο Ρεμπέσκ, ο Άρης και η Μαρία ήταν απόντες... Ο Ρεμπέσκ για σοβαρό λόγο κι ο Άρης για... ελαφρό λόγο! Η Μαρία μάλλον θα ήταν σε κανένα Bandoneon για tango. Τι την ήθελα την παρέα, τη μέθεξή μου μέσα; Αυτά δεν είναι παιδιά, η κατάρα του Φαραώ είναι!
Και πάμε επί της ουσίας. Ο Καραμαν(α)λής, το χαλβά του, οι κουμπαριές του μια χαρά και να προωθηθεί η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας αν αυτή εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της. Τι να εκπληρώσει, ρε μάστορα, σε λίγο ο εναέριος χώρος της Σμύρνης θα επεκτείνεται λίγο πιο δυτικά της Λάρισας, πλάκα μας κάνεις; Τον Τσιτουρίδη τον έσφαξε στο γόνατο, τον δε Σουφλιά μια χαρά τον κάλυψε... παρεξηγήσαμε βρε τον άνθρωπο... για αυθαίρετα θα τον κατηγορήσετε τον χριστιανό, απαίσιοι παλιοχαρακτήρες; Δεν υπάρχει φιλότιμο πια, κύριέ μου... τι να λέμε. Όσο για τα 30-40 άτομα που έκλειναν το κέντρο, είναι ίσως οι ίδιοι που το Δεκέμβρη ξεκολλούσαν πλάκες στην πλατεία Κοραή και οι μπάτσοι τους κοίταζαν χωρίς να κάνουν το παραμικρό, όταν σε άλλα κράτη θα τους κρεμούσαν ανάποδα να παριστάνουν το προσούτο San Daniele. Για τα stage βέβαια, γενικολογίες... και όπως πάντα η επωδός "θα πάρουμε τα απαραίτητα μέτρα τώρα, ή θα μείνουμε στα ευχολόγια και στα ευχάριστα μέτρα που προτείνει η αξιωματική αντιπολίτευση;". Και άντε πάλι επίθεση στο ΠΑΣΟΚ. Τόσα χρόνια κυβέρνηση και τους φταίει ακόμα η αντιπολίτευση! Εντυπωσιάζομαι...
Γιωργάκης, aka G.A.P: Δεν ταλιμπανίστηκε σαν τον "πάρε-πάρε" Κωστάκη που γκάριζε αδιαλείπτως (αλήθεια, γιατί φωνάζει; Σε στούντιο είναι, όχι στο γήπεδο, δίπλα ήταν οι έρμοι οι δημοσιογράφοι και το μικρόφωνό του -δυστυχώς- ανοιχτό... Έλεος ρε φίλε...) Για τα πανεπιστήμια, συνεχίζει να υποστηρίζει το άρθρο 16. Μέγιστο σφάλμα διότι με ιδιωτικά πανεπιστήμια, ταρτλά σοσιαλισμός. Για τη FYROM λογικά τα λέει... προωθήστε μια κοινά αποδεκτή λύση κι εμείς δεν έχουμε καμιά καούρα να προβάλλουμε βέτο, έχουμε και τραχανά απλωμένο... Στα οικονομικά, νοικοκύρεμα του κράτους και όχι πάγωμα μισθών και συντάξεων. Επιφυλάσσομαι ως προς τη δυνατότητα υλοποίησης αλλά από το στόμα σου και στο αυτί σου, Γιώργο μου... Και φυσικά πράσινη ανάπτυξη... βρε GAP μου, χρυσό μου παλικάρι, δεν τα λες στο Μασατσούσετς, στο Ελλαδιστάν τα λες... να σου πω πώς ακούγονται ή θα σε στενοχωρήσω; Σαν τα "ιπτάμενα στιλέτα" χωρίς υπότιτλους! Άστα να παν στο διάλο... Το Σημίτη τον θες, τον Τσοβόλα γιατί δεν τον θες;
Αλέκα. Η λατρεία μου. Κλασικά εικονογραφημένα, τεύχος 22ο, έκδοση 856η. Πασιονάρια. Ταξική εκμετάλλευση και νά 'χαμε να λέγαμε. Να φορολογηθεί το κεφάλαιο με 45%. Εκεί ήταν που μας άκουσε η γειτονιά, πέσαμε από τους καναπέδες. 70% μου βγήκε, να το αφήσω; Τι λες, ρε κοπελιά, σοβαρέψου σε παρακαλώ... Για τα εξωτερικά μας κλασικά φταίει το ΝΑΤΟ κι όχι ο δάμαλος, για τα περιβαλλοντικά δεν μας είπε και τίποτα επί της ουσίας. Μας είπε όμως 2 ωραία πραγματάκια: το ένα ήταν ότι το ΚΚΕ έχει επιχειρήσεις που το χρηματοδοτούν -μην ξαναπετύχω κομματόσκυλο με κουπονάκια και Ριζοσπάστη για πούλημα, έξαλλη θα γίνω! Το δεύτερο ήταν πραγματικά σωστό. Αν θες να εξαφανίσεις τα αυθαίρετα, μην ξεκινάς από το μικρό σπίτι των Όλσεν στο λιβάδι, ξεκίνα από την πισινούχα βίλα του κάθε Γιάγκου Δράκου και ρίξε... Έχει ένα πόιντ, δε μπορώ να πω!
Καρατζαφύρερ (αφήνω τις αγάπες για το τέλος). Νοσταλγός του ροκ εν ρολ και του Πούτιν, οπαδός των ποσοστώσεων αναφορικά με τους μετανάστες ( η επιδότηση της ΕΕ είναι γλυκιά ακόμη και για τους εθνικόφρονες) με σαφή θέση για το περιβάλλον: όταν ο κοσμάκης δεν έχει να φάει, δε νοιάζεται για το περιβάλλον. Θεότητα. Μας εντυπωσίασε με τη στάση του σχετικά με την εκκλησία. Να συνδράμει στην εθνική οικονομία και να αρκεστεί στα θρησκευτικά καθήκοντα χωρίς επιχειρηματικές κινήσεις. Ας του πει κάποιος ότι ο Κρις που είχε κάνει την Εκκλησία παζάρι πέθανε... και ότι η επόμενη εκλογή δεν έγινε με έξωθεν πιέσεις!
Και μια μικρή, πικρή ιστορία για να προλάβω τους χριστιανοφονταμενταλιστές: Πριν την εκλογή του ως αρχιεπισκόπου και ενώ ήταν δεσπότης στο Βόλο, ο Χριστόδουλος είχε δεχτεί την επίσκεψη του τότε νεοαφιχθέντος πρέσβη των ΗΠΑ Μπερνς. Και είχε τόση προτεραιότητα ο μακαριστός λέμε τώρα, ωστε ο Μπερνς τον επισκέφθηκε πριν καν επισκεφθεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας! (Σας λέει κάτι ή κύλησε σαν τη βροχή στον τσίγκο;) Και λίγο πριν την εκλογή αρχιεπισκόπου, όταν το παιχνίδι ήταν ανάμεσα στον Κρις και τον Τζερόνυμο είχαν διαρρεύσει φήμες ότι δήθεν ο Ιερώνυμος χρηματιζόταν... και παρέμειναν ανεπιβεβαίωτες ως σήμερα! Είπατε τίποτα;
Τσίπρας. Πίσω από τις λέξεις, έρχεται ο Αλέξης. Το γλυκό αγόρι. Που πέραν της πλάκας, στο Φίλιον που τον πετύχαινα παλιότερα, μου είχε κάνει εντύπωση η ευγένειά του. Στιγμές γέλιου και με τον Αλέξη... "δεν υπάρχει κανένας πολιτικός αρχηγός που να πει ότι δεν έχει περιβαλλοντική πολιτική"... εεε, βασικά ξέρω κάποιον που δε λέει ότι έχει περιβαλλοντική πολιτική, πιάνεται; Σχολίασε την πτώση των ποσοστών του κόμματος -τη φωτογράφηση τη σκεφτήκατε;- και είπε το βαθυστόχαστο "και μέσα και έξω δεν πάμε καλά". Χαρήκαμε για τη γνωριμία, μάστορα... και μετά; Μετά είπε για τον Ηλιόπουλο και ότι είναι αδιανόητο να περιμένουν άνθρωποι 15 μήνες για να δικαστούν. Κανείς δε διαφωνεί, αλλά ούτε και καμιά πρόταση επί της ουσίας ακούσαμε, Αλέξη μου... Οφείλω να ομολογήσω εδώ ότι ίσως επειδή λατρεύω τις μεγάλες παρέες, ίσως επειδή τρέφω βαθύτατη συμπάθεια στους χασογκόληδες, παρόλο που στον ΣΥΡΙΖΑ γίνεται της επί χρήμασι, πολύ μου αρέσει αυτή η ακομπλεξάριστη συλλογικότητα...
Last but not least, Nikooooos Chrysogelooooos! Παιδιά, αυτός ήτανε guest. Δεν παίζει να ζει στην Ελλάδα, μάλλον τον φέρανε με ΚΤΕΛ από τα εξωτερικά. Ξεκινάμε: οι πολιτικές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είναι λάθος. Σύμφωνοι, είσαι ο αρχηγός μας. Ποιές είναι οι σωστές; Κι έρχεται η απάντηση "Η απάντηση στην κρίση είναι αλλαγή της οικονομίας σε μία κατεύθυνση περιβαλλοντικά πιο υπεύθυνη." Εκεί μένεις με το πιτσοκόμματο μετέωρο. Το μετέωρο βήμα. Δηλαδή η παγκόσμια οικονομία κατέρρευσε επειδή λιώνουν οι πάγοι. Σώπα ρε Νικολάκη και νομίζαμε ότι κάτι ασυνείδητοι γκόλντεν μπόις τα είχαν κάνει όλα μπιιιιιιιιιπ... Κοίτα όμως τι μαθαίνει ο άνθρωπος... Και συνέχισε: απεξάρτηση από πετρέλαιο και λιγνίτη. Μεθαδόνη απο δω και πέρα. Μην παίρνετε (ναρκωτικά) πετρέλαιο και λιγνίτη, δε φτάνουν για όλους... Κι εγώ έχω λυσσάξει, Νίκο μου, να βάλω ηλιακούς συσσωρευτές στη στέγη όπως στο ντοκυμαντέρ που είδα με την Γερμανία, αλλά εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε... Βαλκάνια είπα και θυμήθηκα. Παιδιά είναι guest ο τυπάκος, χαλαρά. Εκεί για τη FYROM μια ελβετική ουδετερότητα, ένα μητσοτακικό σχεδόν "περασμένα-ξεχασμένα", ένα πράμα large και άνετο, λες και δεν τους έχει στα σύνορά του, λες και ζει στη νήσο των Αζορών... τι να πω... Και βέβαια, στον τομέα Δημόσια Διοίκηση πρωτοτύπησε... πού πήγαν τα Siemenοευρώ... Υποκλιθήκαμε στον προβληματισμό του ανδρός. Ποιά πήγε κι άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα; Ε;
Καλά, βέβαια δεν μπορώ να μη σχολιάσω την απουσία του δικού μας Προκόπη Δούκα... (Γιατί δε σε καλέσανε, τέκνον μου; Και καλά έλλειψη αντικειμενικότητας λόγω κρατικού καναλιού;)
Εν αναμονή του debate των δύο, λοιπόν! Ο Χιου γκρινιάζει εδώ και ώρα και δε θέλω να μάθω τι θα γίνει αν δεν πάμε βόλτα σύντομα!

*Στο τρυφερό ενσταντανέ, βλέπετε τον άρχοντα των debate, τον εκφραστή της ευγένειας και της δημοκρατικότητας, έναν αληθινό τζέντλεμαν. Όχι ρε παιδιά τον Ομπάμα, τον άλλον λέω!

Υ.Γ. Κι επειδή οι προαναφερθέντες φίλοι βαρέθηκαν να βλέπουν debate πριν καν ξεκινήσει, βγάλανε τα επιτραπέζια για να με κολάσουνε και τα καταφέρανε γιατί κολάζομαι εύκολα. Το νεοαποκτηθέν "Στα κάστρα του Μυστρά" είναι ωραίο παιχνίδι στρατηγικής, αν σας αρέσει δε και το Βυζάντιο, οι δολοπλοκίες, η ιστορία και τα κάστρα, θα το απολαύσετε! Θα το βρείτε στην Κάισσα: αν είστε στο κέντρο, ανεβείτε την Ιπποκράτους-όχι με το αυτοκίνητο, θα κάνετε ζμπαμ, είναι κάθοδος- με τα πόδια. Στην Καλλιδρομίου, λίγο πιο πάνω από το Πασοκοχωριό, υπάρχει Κάισσα. Ακριβώς πάνω από το μπατσομάγαζο. Απλά μην το παίξετε με κτηνίατρο-παθολόγο-κυνοψυχολόγο γιατί μάλλον θα σας νικήσει.
Σας φιλώ στη μούρη απαξάπαντες.

Σταυρώστε τους,σταυρώστε τους...

Η Flantzas Films παρουσιάζει

 

Απανταχού πελατεία του χώστεν ουντ ντελικατέσεν
Απίστευτο μου φαίνεται που πάμε για εκλογές. Κι αν βγει ο Γιωργάκης, ακόμα πιο απίστευτο. Βλέπετε, στις προηγούμενες εκλογές, θεωρούσα ότι έχουμε όλοι σιχτιρίσει τόσο πολύ που δεν υπήρχε πιθανότητα να ξαναβγεί ο Κωστάκης... έλα μου όμως που μερικά εκατομμύρια -να μην τους πω αυτοϊκανοποιούμενους, να τους πω αυστραλοπίθηκους- μας ανάγκασαν να φάμε στη μάπα τον σεμνό και ταπεινό για μερικά χρονάκια ακόμη. Ρε ζώα, από τον υπερκαταναλωτισμό περάσατε στην κακομοιρίαση της πλέον ελεεινής μορφής: όλοι ομολογούσαν στην κάμερα με ύφος τεθλιμμένου και φτωχού συγγενή ότι πήγαιναν τα παπούτσια στον τσαγκάρη να τα σολιάσει και τα ρούχα στη μοδίστρα να τα μεταποιήσει, αλλά εκεί, ψηφίσανε το αγόρι με τις 200.000 ώρες πτήσης στο Flying Simulator. Εμ, άμα ξεχνάτε και χαζοχαίρεστε να φτάνετε σε οικονομική κατάσταση 50ς, με γειά σας με χαρά σας, εμείς οι υπόλοιποι τι φταίμε...
Θα μου πεις τώρα, αγαπητέ/ή πελάτη/ισσα του μαγαζού "και τι έγινε, θα έρθει ο Γιωργάκης και θα ισιώσει το σύμπαν;". Συμφωνώ. Κανείς δεν ξέρει ο χρόνος τι θα φέρει κι αν κάνεις λάθος στο νέο σου το πάθος. Επί Σημίτη άκουγα την μπούρδα διαστάσεων μεγαθήριου "θα ψηφίσω Καραμανλή, για να αλλάξει λίγο το σκηνικό" (διότι βλέπεις το φυστικί το πουκαμισάκι σε έσφιγγε στη μέση με τα παχάκια που είχες ρίξει και ήθελες το άλλο, του Κωστάκη, το XXL το γαλάζιο, να σου πέσει πιο αεράτο). Μόλις όμως είδες ότι κατά λάθος είχες πάρει το Μ (for Makakas) που ήταν ακόμη πιο στενό, τι έκανες; Το άλλαξες; Όχι διότι σε μαγεύει η δημαγωγία. Σε μεθάει το παράπονο και με πρήζεις με νάιλον ντέφια. Τον πολιτικό λόγο τον θες σε επίπεδο Βαρβακείου για να τον αφομοιώσεις. Η λογική είναι ""αυτός που φωνάζει, έχει δίκιο".
Μόνο που ο φωνακλάς, όπως πάντα, σου έδωσε κατιμά. Και το ήξερες. Πάππου προς πάππου, αυτό το μαγαζί, το μπλε, κατιμά σε ταϊζει. Όχι ότι το άλλο, το δίπλα, το πράσινο, δε σου έδωσε κι αυτό βρώμικο πράμα. Νόμοι της αγοράς είναι αυτοί. Αλλά αν θες καθαριότητα, δεν πας εκεί... Από τη στιγμή που πας, ξέρεις ότι η βρωμιά είναι δεδομένη. Θα μου πεις "το μη χείρον βέλτιστον δεν είναι λογική"... είπα εγώ το αντίθετο; Μόνο που δεν είναι λογική για χώρες δυτικοευρωπαϊκού ή σκανδιναβικού τύπου, που έχουν οργάνωση, σύστημα και πολίτες. Θυμάστε τότε που είχαν κλείσει τους δρόμους στη Γαλλία; Είχαν φρίξει οι Γάλλοι, μύριζε μπαρούτι. Εδώ χαμπάάάρι... "α, πορεία γίνεται" και σιγά τα ωά.
Αλλά για να επανέλθω: και το βλέπεις λοιπόν το κατιμαδάκι να έρχεται. Κι αντί να πεις "όχι,ευχαριστώ" και να πας στο δίπλα, μπας και βρεις τίποτα καλύτερο, ακούς τους κάθε είδους Λαζόπουλους (που κάνουν τον τιμητή για όλα, αλλά ξεχνάνε τα Κολωνάκια, τα κότερα και τον στρατό) και επαναλαμβάνοντας τις βλακείες που άκουσες και που φυτεύτηκαν στο υποσυνείδητό σου, παίρνεις το ό,τι νά'ναι και φεύγεις. Και σε ρωτάω. Τον έναν τον έχεις φάει στη μάπα ως πρωθυπουργό και τον ξέρεις. Είναι αυτός που σε έριξε στο τίποτα. Στην απελπισία. Στο μηδέν. Τον άλλον τον έχεις δει σαν υπουργό. Και δεν τα κατάφερε άσχημα. Σαν πρωθυπουργό δεν τον έχεις δει. Γιατί δηλαδή στη δική του περίπτωση δε νιώθεις την ανάγκη να "δοκιμάσεις" ; Στην τελική, αν δε σου αρέσει, φτύσ'το.
Αλλά όόόόχι, πρέπει να πιάσεις πάτο, να μην πηγαίνει πιο κάτω το πράμα για να πάρεις την απόφαση. Γιατί σε αυτόν εδώ τον τόπο, ο Κοκός και η κυρά του ήταν πρώτη μούρη στο Καβούρι σε όλα τα σπίτια: κάδρο μικρό, μεγάλο, καρτ ποστάλ, στο σαλόνι, στο εικονοστάσι, στο βεσέ, δίπλα στα στέφανα, πάνω από το κρεβάτι, δίπλα στο κρεβάτι, απέναντι από το κρεβάτι, φαντάζομαι και πάνω στο κρεβάτι σε κεντητή κουβέρτα (η ανωμαλία είναι μη μετρήσιμο μέγεθος άλλωστε). Ε να μην κάνουμε το ίδιο με τον Κωστάκη (τελικά πως μας ταράζει και πώς μας δονεί αυτό το όνομα) και τη Νατασούλα, τη γιατρό, που με το ζόρι τέλειωσε νηπιαγωγός αλλά στην ιατρική -που είναι και η κλίση της, ολα το φωνάζουν πάνω της ότι είναι γυναίκα διαβαστερή και επιστήμων- πέρασε 18 μαθήματα σε ένα εξάμηνο; Μελούρα του 50, ξέρετε, η φτωχή πλην τίμια, που κάνει το όνειρό της πραγματικότητα και γίνεται μεγάλη και τρανή... (φέρτε εναν κουβά, ανακατεύομαι).
Πάντως για να λέμε και το δίκιο, ο Γιωργάκης μέχρι στιγμής λέει καθαρά ότι θα συγκρουστεί με το μεγάλο κεφάλαιο και όντως, οι προτάσεις του για την οικονομία (φορολογικό πλανο) αυτό δείχνουν. Πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό; Δεν ξέρω. Θα τα καταφέρει; Δεν το νομίζω, αλλά σίγουρα το εύχομαι. Φαντάζομαι ότι αν όντως συγκρουστεί με το μεγάλο κεφάλαιο, θα τον φάει η μαρμάγκα η μαύρη και θα μείνουμε με τη χαρά. Αλλά μακάρι να τα καταφέρει. Και ναι, αυτό είναι σοσιαλισμός. Και όχι, όπως βλέπετε, αγαπητοί μηδενιστές, δεν βάζει Τσοχατζόπουλους κτλ κτλ στα ψηφοδέλτια. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αναγνωρίζει κι εκείνος ότι οι συγκεκριμένοι ανήκουν στο παλιό "κακό" ΠΑΣΟΚ και τους πετάει έξω. Και καλά κάνει, γιατί έτσι ακριβώς είναι. Και βάζει αρκετούς νέους ανθρώπους και αρκετούς επιστήμονες (εντάξει, υπάρχει και η φαντεζίλα με ηθοποιούς και διασημότητες, αλλά πρέπει να πιάσουμε κι αυτούς που βλέπουν Star). Δηλαδή, ρε φιλαράκι, τι άλλο να κάνει; Να κουβαλήσει τα παιδιά από το σχολείο; Για να ηρεμήσουμε λίγο...
Για τους υπόλοιπους δε θα πω κάτι. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ κάνει σαν τη χήρα στο κρεβάτι, έχει τα ορμονικά του και δεν ξέρει τι του φταίει. Το δε ΚΚΕ πιο πολύ επιτίθεται στο ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ παρά στη ΝΔ. Και λογικό, με τα φιλαράκια μας θα τα βάλουμε; Δε λέω, καλές οι προτάσεις... 1200 ευρώ βασικός, δωρεάν υγεία, δωρεάν παιδεία... μια χαρά μου ακούγεται. Κι εγώ, αν δεν υπάρχει πιθανότητα να κυβερνήσω και άρα να επωμιστώ την πολιτική ευθύνη, ξέρεις πόσα μπορώ να πω; Χτίζω ανώγια και κατώγια... Μία φορά την είχαν τη ρημάδα την ευκαιρία και την πέταξαν. Αδιευκρίνιστο ακόμη γιατί. Και το καμάρι τους είναι ότι κοντά έναν αιώνα πιστεύουν τα ίδια. Μπράβο βρε... έτσι χαίρονται και οι μουσουλμάνοι, που το βασικό νομικό τους κείμενο είναι το ίδιο σχεδόν εδώ και κάτι αιώνες. Πώς λέμε εξέλιξη; Ε, καμία σχέση. Μεγάλη κατάκτηση, χειροκρότημα, συχαρίκια και τα χαιρετίσματά μου στη μαμά σας.
Και για να μην ξεχάσω: που η Μαφία πετάει τα τοξικά απόβλητα στη Μεσόγειο, το μάθατε. Χρυσοπράσινα λάδια, ριγμένα στο πέλαγο. Ο Ρομπέρτο τα είπε, αλλά εσείς κοιτάζατε να κοροϊδέψετε. Δε με νοιάζει όμως, καθότι είναι ευρέως γνωστό πως όποιος κοροϊδεύει, κοροϊδεύει τη μούρη του. Και κάπως έτσι εξηγείται -ίσως- και το τοξικό φύκι που εμφανίστηκε στον Μαλιακό ξαφνικά και προκάλεσε οικολογική - οικονομική καταστροφή. Αν και, όπως είδα το καλοκαίρι, οι Φθιωτείς, με απαράμιλλο θάρρος βουτούσαν στα νερά του Μαλιακού... Credits στα ζαβά τυπάκια. Πάντως αν εκτός από την εξωτερική χρήση (μπανιο) έχουν κάνει και εσωτερική (ψαροφαγία) και επιβιώσουν, σας το λέω, και πυρηνικά να ρίξει ο Ιρανός (πώς διάλο τον λένε) ο Αχμαντινοκάτης τέλος πάντων, οι Λαμιώτες και οι κατσαρίδες θα τη βγάλουν καθαρή... Και δεν σχολιάζω περαιτέρω.
Και η γκουρμεδιά η προτεινόμενη εκ του μαγαζού. Σοβαρή πρόταση. Στραγγιστό γιαούρτι ( αν βρείτε πρόβειο) και σπιτικό γλυκό βύσσινο ή κεράσι. Δοκιμάστε και θα με θυμηθείτε, έγινε το καλοκαιρινό μου addiction (είναι και σαφώς πιο διαιτητικό από παγωτό).
Στέλνω πολλές αγκαλιές σε όλους σας. Αν πάντως κάποιος μπει με διάθεση να μπαχαλευτούμε, σας το λέω, θα χασαπώσω σχόλια αβασάνιστα και δε θα στενοχωρηθώ ποσώς. Και αηδίες περί αντιδημοκρατικότητας και φίμωσης να πα να τις πείτε στο Τέξας.

Άμα έχεις τέτοιους φίλους...

Φίλοι.

Fellowship? 

 

 

 

Friends? 

 

 

ή... Goodfellas?

 

Ιδού η απορία!

Πρωινό ξύπνημα και σήμερα... Είναι η μέρα του αγιασμού του νέου σπιτιού -μπας και καταλαγιάσει η γκαντεμιά- και του πάρτυ. Του πάρτυ για τους φίλους που κοπίασαν μαζί μου. Και πριν η χώστες ξεκινήσει τα μαγειρέματα, ως οφείλει ως συνεπής και γκουρμέ χώστες, άνοιξε τον υπολογιστή της... Πληκτρολογίου και οθόνης γωνία βρισκόταν ένα χαρτί διπλωμένο στα δύο. Πάνω, ο γραφικός χαρακτήρας της Ελπίδας "Σε σένα Freedom, κατάρα στο λαδέμπορα". Κάτι μου θύμισε αυτό... να δεις τι είναι...
Το ανοίγω περίεργη και διαβάζω τα εξής συνταρακτικά:
"Αγαπημένη πυργοδέσποινα
Επειδή το παλιό σου σπίτι άδειασε από καθετί δικό σου.
Επειδή οτιδήποτε μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου είναι στο νέο σπίτι.
Επειδή καθετί που θύμιζε τον Βησιγότθο που σε βασάνιζε, έχει συλλεγεί και θα του παραδοθεί.
Επειδή κι ο ίδιος ελπίζουμε να βούλιαξε στη λήθη.
Επειδή στο νέο σπίτι με τη νέα δουλειά και τα νέα δεδομένα θες νέα πράγματα για να είναι ανσάμπλ.
Επειδή τα παλιά σου κολλήματα είναι πολλά.
Επειδή εσύ μπορούσες να πάρεις μαζί σου μόνο ένα από την ως τώρα ζωή σου.
Επειδή πήρες τελικά δύο.
Επειδή φοβόμαστε μη σε ψάχνει κι εσένα η Καντρίλια.
Επειδή το ένα από τα κολλήματά σου είναι "ανθυγιεινό".
Επειδή και η ίδια έχεις παραδεχτεί ότι το αιώνιο κόλλημά σου είναι ο Bruce.
Επειδή κανείς δε διαφωνεί επ'αυτού.
Επειδή έχουμε και τη σύμφωνη γνώμη των οικείων σου.
Αποφασίσαμε
(Όλοι μαζί)
Να διαγράψουμε από όλα τα μηχανήματά σου (στα οποία έχουμε πρόσβαση) οτιδήποτε θυμίζει τον λατίνο των προηγούμενων αναρτήσεων.
Ελπίζουμε να μην έχεις κάτι στον υπολογιστή του γραφείου.
Συγγνώμη, αλλά έπρεπε.
Σ'αγαπάμε όλοι και ανησυχήσαμε με τους περίεργους που μπήκαν χτές στο blog.
Με αγάπη,
Άγγελος, Άρης, Δώρα, Έλπα, Θωμάς, Κωστής, Μαρία, Μαρίνα, Ρεμπέσκ, Ροβέρτος-Αλέξανδρος."

Έμεινα άφωνη. Και άνοιξα γρήγορα γρήγορα το λάπτοπ να δω αν με κάνουν πλάκα. Και δε με έκαναν. Ένα "ααα" ξαφνιασμένο και απογοητευμένο μου ξέφυγε και έτρεξα να ανοίξω το νέτμπουκ. Τίποτα κι εκεί. Στον εξωτερικό σκληρό δίσκο επίσης τίποτα. Τα 4 usb flash sticks άδεια. Το backup απλά δεν υφίστατο. Φρίκαρα.
Σκέφτηκα στα μπρουσκετίνια να βάλω εκτός από σκορδοβούτυρο, μπέικον και παρμεζάνα, λίγο ποντικοφάρμακο. Θυμήθηκα τον μακαρίτη(?) τον Γιουσσούπωφ που τίγκαρε υδροκυάνιο τα μπισκότα και τα ποτήρια με το κρασί που θα κερνούσε τον Ρασπούτιν.
Ήρθε στο μυαλό μου ο Βρούτος. Οι Βοργίες. Η μαύρη μάμπα. Μα μπα, χρειαζόμουν κάτι πιο βαρύ. Κοίταξα το δρόμο να πάρω ιδέες. Μια κυριούλα κάπως σιτεμένη βοηθούσε μια άλλη κυριούλα ακόμη πιο σιτεμένη να περάσει το δρόμο...
Η ινδιάνικη κατάρα "να σου πέσει η διάθεση για χορό και βόλτα" στριφογυρνούσε στο κεφάλι μου. Κατάρα παλιά, παραδοσιακή, βαριά κι ασήκωτη. Αλλά σκέφτηκα ότι μετά από λίγες ώρες θα ερχόταν ο παπα-φύλαρχος με το ράσο, το στιχάριο και το φελόνιο ( τι επίπεδο, τι μόρφωση, τι εγκύκλιες σπουδές!) και το άφησα.
Τα 5 kbps που μου δίνει η καταραμένη κινητή σύνδεσή μου εδώ στα βρεγμένα βόρεια προάστια(τσουπλί γίναμε) αντί των 5 mbps που απολάμβανα στα σκονισμένα και θορυβώδη Εξάρχεια με απογοητεύουν. Δε γίνεται να κατεβάσω τίποτα. Κι έτσι, στωικά υπομένοντας την άδικη μοίρα μου, θα σύρω τα βήματά μου προς την κουζίνα. Mexican θα φάνε τα καμάρια μου. Με μπόλικο ταμπάσκο χαμπανέρο.
Τα σιχτίρια μου λέμε!

I feel like this is the beginning...

 

Καλημέρα...
Όμορφη η ανατολή σήμερα... στο καινούριο -προσωρινό- σπίτι, γιατί ήρθα για μόνιμα, αλλά αν ουδέν μονιμότερον του προσωρινού, τότε και ουδέν προσωρινότερον του μονίμου. Και ναι, απίστευτο αλλά αληθινό, επιτέλους, βλέπω την ανατολή του ήλιου από τη βεράντα μου! Η περιοχή -κάπου βόρεια- ήρεμη, από τις μη-καμμένες, μόλις που ξύπνησε... Καλά λένε ότι οι πλούσιοι ξυπνάνε τις μεγάλες ώρες... Τέτοια ώρα στο Κολωνάκι παρά πέντε (Εξάρχεια) γινόταν ήδη της κακομοίρας.

Κάνω βόλτα στο σπίτι που έβαψαν και επίπλωσαν οι σερνικοί φίλοι μου (με σειρά ηλικίας): Άγγελος, Ρεμπέσκ, Κωστής, Θωμάς, Άρης, Αλέξης. Και νιώθω να με πλημμυρίζει ευγνωμοσύνη για αυτά τα παιδιά που πλημμύρισαν με αγαπησιάρικα χρώματα το χώρο. Και που έκαναν "κονέ" με διάφορους διακοσμητές φίλους τους, "κλέβοντας" μια ιδέα από τον καθέναν.
Η Δευτέρα ήταν αφιερωμένη στους σκανδιναβικούς θεούς των ΙΚΕΑ: η λίστα είχε γίνει πολύ προσεκτικά, μέχρι τις τελευταίες λεπτομέρειες και -εντυπωσιακό- υπήρχε στοκ σε όλα (μπας και φταίει το περίεργο γούστο μου...Μπα...). Οι άρρενες (φίλοι και συνεργείο) βίδωναν και τοποθετούσαν ασταμάτητα... Ευχαριστώ σας για το ρεπό που πήρατε συντονισμένα!!!
Η Τρίτη ήταν μέρα καθαριότητας και υποδοχής της εγκύου Μαρίνας που θα με κάνει την περήφανη νονά ενός μικρού Νίκου και που ήρθε για να βοηθήσει και βοήθησε: έκανε την dj! Και ομολογώ ότι τόσο χορό δεν έχω ρίξει ούτε σε κλαμπ... Αλλά τι τα θέλετε, κουραστήκαμε γρήγορα, εγκαταλείψαμε και πήγαμε για φαγητό και καφεδάκι στο Ζάππειο...
Αλλά χτες ήμασταν όλες αποφασισμένες: θα ξεμπερδεύαμε! Κι έτσι, η αδελφούλα μου, η Ελπίδα, η Δώρα, η Μαρία, η κα Δανάη ("ή σκέτο Δανάη ή θα φύγω") που δεν μπορούσα να την μεταπείσω να μην βοηθήσει, η έγκυος dj Μαρίνα που συνέχισε να μας δίνει το ρυθμό, βάλαμε ένα χέρι και καθαρίσαμε τελειωτικά... Νά'ναι καλά ο ρεπούχος Ρεμπέσκ και ο Αλέξης που πηγαινοερχόντουσαν για καθαριστικά και μας άντεξαν!
Κι έτσι, βρίσκομαι εδώ, αφού έριξα μια βόλτα στο σπίτι: Το Μαρινάκι κοιμάται στο δωμάτιο των ξένων, αποκαμωμένο από τον υπερκινητικό της γιο, που ακόμα δε βγήκε και δείχνει πόσο ζούζουνος είναι, η Ελπίδα και η Δώρα ροχαλίζουν στο φουσκωτό διπλό κρεβάτι καθώς με τίποτα δε δεχόντουσαν να κοιμηθούν στο κανονικό κι εγώ θυμάμαι αυτούς που λείπουν...
Ο Θοδωρής, ο Νίκος, ο Ορέστης, ο Νικηφόρος, η Βερενίκη και η Ανδρομέδα... Που φύγανε αναπάντεχα και απότομα, που λείπουν στο νέο ξεκίνημα και που μου λείπουν πολύ... κι απ'όλους μας. (Και μόλις έστειλε μήνυμα ο καλός μου ο Ramon από το Colorado, να μου πει καληνυχτο-καλημέρες και να μου ευχηθεί καλή αρχή της νέας μου ζωής στο νέο σπίτι...)
Ξέρει ο Ramon από νέα ξεκινήματα... κι ο ίδιος και η μανούλα του, η γλυκιά κυρά Inez. Που έμεινε κατάκοιτη για χρόνια μετά τη σφαίρα που έφαγε προσπαθώντας να διασχίσει το Ρίο Γκράντε όταν, έχοντας απηυδήσει από τη γραφειοκρατία που δεν της επέτρεπε να πάει μαζί με τον άντρα της και το γιό της που βρισκόντουσαν νόμιμα στο Colorado, αποφάσισε να πάει να τους βρει...
Η κυρά Inez ξαναπερπάτησε πριν ένα χρόνο... και η ζωή της ξαναξεκίνησε... Και χαμογελάω γιατί γράφοντας αυτά, στο media player παίζει ένα κομμάτι που μου έχει στείλει ο φίλος μου ο Zeljko από τη Σερβία: παίζει στην κιθάρα και τραγουδά ο ίδιος το "Over and Over" των Morcheeba... Κοιτώ τον ουρανό...μάλλον κάποιος θέλει να μου πει κάτι σχετικά με τα νέα ξεκινήματα...
Το Μαρινάκι έχει ξυπνήσει κι έβαλε "Red, red wine" στον άτακτο γιό της, σιγά και διακριτικά μην ξυπνήσει εμάς τους υπόλοιπους, μπας και τον ηρεμήσει και σταματήσει να βιάζεται...Πού θέλει να πάει κι αυτός, δε ρωτάει κι εμάς τους υπόλοιπους που από τότε που βγήκαμε, νοσταλγούμε την εποχή που ήμασταν εκεί μέσα και περνούσαμε μπέικα...
Σιγά σιγά θα ξυπνήσει και η υπόλοιπη ζούγκλα, θα καταφτάσουν και οι δεσμευμένες τίγρεις και αντιλόπες και θα βάλουμε να σιδερώνουμε ρούχα και να τακτοποιούμε αντικείμενα. Σκέφτομαι τη "Macarena" των πιάτων και των ποτηριών χτες... ο Θεός να δώσει μην έχουμε και σήμερα τα ίδια! Δεν αντέχω άλλο, πιάστηκα, η οικολόγρια (του Νόριτς)!
Ευχαριστώ κι εσάς που με διαβάζετε και μου στέλνετε σχόλια... και κάνετε τη μπλογκογειτονιά μου ένα τόσο όμορφο και ζεστό μέρος! Καλά νέα ξεκινήματα να έχουμε όλοι, μετακομίσαντες και μη... Νέα ξεκινήματα σε όλα, κάθε μέρα κι από κάτι... όλα για καλό είναι! Καλημέρες και αγκαλιές σε όλους σας!

Ψήφος εμπιστοσύνης στο Roberto Saviano

La bellezza e l'inferno

(Οι πρώτες 25 σελίδες)

Κι επειδή είμαστε διάσημοι για την φρεσκάδα των πληροφοριών και των προϊόντων μας, επί τροχάδην θα μιλήσουμε για το νέο βιβλίο του Ρομπέρτο, με τίτλο "Η ομορφιά και η κόλαση". Πρόκειται για μια συλλογή από τα άρθρα που έγραψε στις La Repubblica και L'Espresso στο διάστημα 2004-2009. Στην Ιταλία κυκλοφόρησε στις 9 Ιουνίου από τις εκδόσεις Mondadori, όπως και το "Gomorra", στην Ελλάδα δεν έχει εκδοθεί ακόμη. Στο link οι πρώτες 25 σελίδες του βιβλίου για τους ιταλομαθείς (εγώ είμαι ακόμη στις 3 πρώτες, άσχετο!). Αντιμετωπίζει αρκετά δριμεία κριτική από πολλές κατευθύνσεις,ο δημοσιογράφος(;) Salvatore Murillo λατρεύει να γράφει πόσο τον λυπάται, πόσο το νέο του βιβλίο δεν έχει τίποτα να πει και άλλα εδώδιμα και αποικιακά, ενώ κάποιοι έχουν αφήσει να διαρρεύσει μια λασπολογικού περιεχομένου φήμη ότι δήθεν ο Ρομπέρτο "έκλεψε" υλικό από πρώην φίλο του, επίσης δημοσιογράφο, που όμως δεν κατονομάζεται...κακό πράγμα ο φθόνος, τελικά, σε κάνει να λες βλακείες...

Εγώ ψηφίζω Roberto Saviano

Κι όμως τα κατάφερα! Περίπου ένα χρόνο αφότου το αγόρασα, κατάφερα και να το τελειώσω. Όχι επειδή είμαι κόρη ακαματρίς και παρόμοιες ανακρίβειες και ψεύδη. Απλά γιατί, εκτός του ότι δεν είχα τον χρόνο και την ηρεμία που ήθελα, κάθε φορά που έκανα ότι στρώνομαι για να διαβάσω, να σου και κάτι να με αποσπάσει. Ο σελιδοδείκτης στη σελίδα που σταματήσαμε και βουρ στους δρόμους να καλύψουμε τα έκτακτα. Έλα μου όμως που το βιβλίο είναι γεμάτο ονόματα και γεγονότα και η ιδιοκτήτρια του χώστεν ουντ ντελικατέσεν αδύναμης μνήμης! Οπότε για να πεις ότι κρατάς έναν στοιχειώδη ειρμό, βγάζεις τον σελιδοδείκτη και το παίρνεις φτου κι απ'την αρχή...

Ο συγγραφέας λέγεται Roberto Saviano. Όταν πρωτάκουσα για το βιβλίο,το 2007 νομίζω (δεν είχε ακόμη εκδοθεί το βιβλίο στην Ελλάδα) είχε ήδη σημειώσει τρελές πωλήσεις και θεώρησα ότι ο συγγραφέας του θα είναι μάλλον κάποιος ολίγον παράξενος, ολίγον σιτεμένος λόγιος, με γυαλί και μούσι. Ε, από όλα αυτά, είχα δίκιο μόνο ως προς το λόγιος και το μούσι. Ο Ρομπέρτο είναι αυτό που λένε μοιραίος άντρας: νέος (μόλις 30 ετών), πολύ όμορφος, εξαιρετικά ευφυής και ευγενικός, γεμάτος ζωντάνια και παλμό όταν μιλάει, χαρισματικός και εξαιρετικά επιτυχημένος -για την ηλικία του- διανοούμενος. Γεννήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου του 1979 στη Νάπολι, όπου σπούδασε φιλοσοφία, ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και αρθρογραφεί σε εφημερίδες όπως η La Repubblica, η L'Espresso, η Washington Post, η El Pais, η Die Zeit, η Der Spiegel και σε διάφορα περιοδικά.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν: Ο τίτλος "Γόμορρα", συμβολική παραφθορά της λέξης "Καμόρρα", όπου Καμόρρα -για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι- ίσον Ναπολιτάνικη Μαφία. Μια πραγματική αυτοκρατορία οργανωμένου εγκλήματος, με διαβαθμίσεις, αποστολές, στρατολόγους, ελεγκτικούς μηχανισμούς, πειθαρχικές ποινές, τα πάντα. Η αλήθεια είναι ότι δε σε προϊδεάζει ιδιαίτερα για το τι επακολουθεί αν και το ρεζουμέ του οπισθόφυλλου είναι αρκετά ενδιαφέρον, (αλλά και αρκετά mild σε σχέση με αυτό που συναντάς μέσα). Μετά, ανοίγεις το βιβλίο και βλέπεις την αφιέρωση: "Σε σένα Σ.,ανάθεμα". Και αναβοσβήνει το ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι σου. Και στην επόμενη σελίδα, από μια τηλεφωνική υποκλοπή(!) τη φράση "Οι άνθρωποι είναι σκουλήκια και πρέπει να παραμείνουν σκουλήκια". Κάπου εκεί, αρχίζεις να υποψιάζεσαι.

Και πας στην πρώτη σελίδα. Δεν υπάρχει πρόλογος, ο συγγραφέας μπαίνει κατευθείαν στο ψητό. Το ξεκίνημα θυμίζει τυπικό μπεστ σέλλερ, όχι και της καλύτερης ποιότητας: "Το κοντέινερ ταλαντευόταν καθώς ο γερανός το μετέφερε στο πλοίο". Και συνεχίζει έτσι για σχεδόν 2 σελίδες. Και μετά ξεκινάμε: περιγραφές, στατιστικές, αριθμοί. Πάρε νά'χεις. Εκεί είναι που λες "ωπ, το παλικάρι έχει πραγματικά στοιχεία". Στη δέκατη σελίδα, ουσιαστικά αφηγείται πώς τρύπωσε στα ενδότερα της οργάνωσης. Κι εκεί είναι που λες "οκ, φύγαμε". Και τον ακολουθείς κατά πόδας στο ταξίδι "στην οικονομική αυτοκρατορία και στο όνειρο για κυριαρχία της Καμόρρα".

Και είναι ακριβώς έτσι: ο Ρομπέρτο, μέλος της ερευνητικής ομάδας του Παρατηρίου για την Καμόρρα και την Παρανομία, κατάφερε να χωθεί στην οργάνωση, το "Σύστημα" όπως προτιμούν να το αποκαλούν οι νονοί, και με δημοσιογραφική ακρίβεια να καταγράψει γεγονότα, ονόματα, αριθμούς και στατιστικές. Το ύφος κοφτό, γρήγορο, τόσο παραστατικό σαν να βλέπεις ταινία. Σινεφίλ, θαυμαστής του Παζολίνι, με κινηματογραφική ματιά και απλές λέξεις, ο Ρομπέρτο εισάγει τον αναγνώστη στον κόσμο της Νάπολι και της Καμόρρα. Μεγαλωμένος σε δύο περιοχές-φρούρια της οργάνωσης, περιδιαβαίνοντας με τη βέσπα του για χρόνια στις ίδιες γειτονιές, βάζει τον αναγνώστη μέσα στο σκηνικό. Αν ήταν φωτογραφία, θα ήταν ασπρόμαυρη, με όλους τους τόνους του γκρι. Πάντως, σίγουρα, δεν έχει το γλυκό υποκίτρινο φως της τριλογίας του "Νονού". Κάθε άλλο.

Πολλές κινηματογραφικές αναφορές, λοιπόν, και πολύ ζωντανή αφήγηση: νιώθεις τις μυρωδιές των τοξικών αποβλήτων του Βορρά που η Καμόρρα αναλαμβάνει να "αποθηκεύσει" στον ήδη υποβαθμισμένο Νότο, σχεδόν ακούς τους πυροβολισμούς που βγάζουν από τη μέση ανώτερους και κατώτερους καμορίστες, γυναίκες, ακόμη και παιδιά που έχουν ήδη στρατολογηθεί, βλέπεις ό,τι βάζει ο νους, από "δειγματοληψία" κοκαϊνης μέχρι δολοφονία με άμμο(!) κάποιου που τόλμησε να φλερτάρει την ξαδέρφη κάποιου νονού. Νιώθεις και τα συναισθήματα των απλών ανθρώπων, άλλοτε οργή και απελπισία, άλλοτε παράτολμο θάρρος που τελικά τους βγαίνει σε κακό, αλλά και τα συναισθήματα των ίδιων των μελών της οργάνωσης, που κινούνται από τον κυνισμό και την δίψα για χρήμα κι εξουσία μέχρι τη θρησκοληψία και τη γαλαντομία.

Ο Ρομπέρτο με μια λέξη ξεσκεπάζει την Καμόρρα. Έχει στοιχεία και τα παραθέτει. Είναι οργισμένος και το φωνάζει, ιδίως στην τελευταία φράση του βιβλίου του:

"Ήθελα να φωνάξω, να ξεσκίσω τους πνεύμονές μου, να διαλύσω την τραχεία μου όπως ο Πεταλούδας, και με όλη τη δύναμη του στομαχιού μου, με όση φωνή έβγαινε ακόμη από το λαιμό μου, να ουρλιάξω: "Καταραμένοι μπάσταρδοι, είμαι ακόμη ζωντανός!"

Και η Καμόρρα δεν του το συγχωρεί. Εδώ και δυόμισι χρόνια, ο Ρομπέρτο ζει υπό στρατιωτική και αστυνομική προστασία και κινείται πάντα ινκόγκνιτο γιατί δέχεται συνεχώς απειλές για τη ζωή του. Μετακινείται συνεχώς, σε απόκεντρες περιοχές και η ιδιοκτησία του συνοψίζεται σε μερικές βαλίτσες με τα αναγκαία. Στα 30 του, αδυνατεί να ζήσει σαν όλους τους άλλους, καθώς κάθε έννοια διακοπών ή και απλής εξόδου, ακόμη και μια συνέντευξη, αποτελεί πρόβλημα και απαιτεί σχεδόν στρατηγικό σχεδιασμό. Καταδικάζει ο ίδιος αυτή του την συγγραφική επιλογή και όπως λέει, κάθε φορά που βλέπει σε προθήκη βιβλιοπωλείου το βιβλίο του, στρέφει το βλέμμα.

Ο Ρομπέρτο έχει γίνει σύμβολο κατά του οργανωμένου εγκλήματος. Ο πολύς Umberto Eco, λόγω της θαρραλέας του στάσης, τον αποκαλεί "εθνικό ήρωα". Τον Οκτώβριο του 2008, 6 νομπελίστες, μεταξύ των οποίων οι Orhan Pamuk και Dario Fo, συντάχθηκαν με τον Ρομπέρτο ενάντια της Καμόρρα, διακηρύσσοντας ότι δεν αποτελεί απειλή μόνο για τη δημόσια ασφάλεια, αλλά για την ίδια τη δημοκρατία, ενώ το αίτημα προς την ιταλική κυβέρνηση να εξασφαλίσει μια κανονική και ασφαλή ζωή για τον Ρομπέρτο, είναι γενικευμένο. Το βιβλίο έχει μεταφραστεί σε 47 γλώσσες, έχει κυκλοφορήσει σε 50 χώρες, έχει πουλήσει 3.000.000 αντίτυπα, έχει βραβευθεί τόσο το ίδιο με το Viareggio Repaci 2006 όσο και η ταινία που βασίστηκε σε αυτό, στις Κάννες, με το Grand Prix του 2008. Στο facebook, οι θαυμαστές του είναι σχεδόν 260.000. Στο myspace, κοντά στους 26.000. Προσωπικά, εύχομαι σύντομα να καταλαγιάσουν τα πράγματα και να καταφέρει να συνεχίσει κανονικά τη ζωή του. Και πάνω απ'όλα, να χαμογελάει πιο συχνά, γιατί έχει χαμόγελο μικρού, ξένοιαστου παιδιού.

Γενικά, αν είστε του κλασικού, του μοντέρνου ή του γλυκούλικου, μην το διαβάσετε, θα σοκαριστείτε. Έχει σκληρές εικόνες, οπότε, μην το αφήσετε κοντά σε παιδιά, προβλέπω πολλά ξυπνήματα με κλάματα μέσα στη νύχτα. Εγώ αγόρασα το βιβλίο για δύο λόγους:

α. γιατί έχω εν γένει ένα κόλλημα με βιβλία και ταινίες σχετικά με τη Μαφία και λεγόταν ότι το εν λόγω βιβλίο είναι ντοκουμέντο και όχι μυθοπλασία.
β. γιατί ένιωθα περήφανη που ένας συνομήλικός μου (γεννημένος γαρ ίδιο έτος και ίδιο μήνα με μένα) είχε γράψει κάτι που είχε κάνει τέτοια επιτυχία.
(Και κάτι που λάτρεψα στο βιβλίο, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΡΟΜΑΝΤΖΟ! )

Για το κλείσιμο, μια φράση από την κριτική του Περικλή Δημητρουλόπουλου στα ΝΕΑ:

"Η Ιταλία είναι μια παράξενη χώρα. Η Μαφία δεν φοβήθηκε ποτέ την Πολιτική, τη Δικαιοσύνη, την Αστυνομία. Την τρόμαξε όμως ένα βιβλίο..."

Ρομπέρτο, είσαι θεός... αλλά φτιάξε κι ένα Yahoo ID βρε παλικάρι μου, να σε βρίσκουμε...

Η επίσημη ιστοσελίδα του Roberto Saviano

Ο Roberto Saviano στη Wikipedia

Συνέντευξη με τον Roberto Saviano