The hills are alive with the smell of body-lotion...

Το χώστινγκ είναι τίμιο, ειλικρινές και δεν κάνει διακρίσεις. Έτσι, μετά το κυριακάτικο κοκκινιστό που άγγιξε την τελειότητα και την mousse σοκολάτας που μάλλον τη γράπωσε, ήρθε η ώρα για περισυλλογή εις τας βεράντας, φύσα αγέρι, φύσα αγέρι. Κι όπως σκεφτόμουν τα μαύρα μου καινούρια πέδιλα για το μαύρο μου φόρεμα με το οποίο ελπίζω να μην είμαι σαν μαύρο χάλι, θυμήθηκα ότι στη διάρκεια του σόπινγκ θεράπεως έλαβε χώρα το εξής περιστατικό: ευρισκόμενη με φίλη εν εμπορική οδώ του κέντρου, αναρωτιόμεθα πότε θα εξέρθουν όξω εκ της μοδός οι μεταλλιζέ αποχρώσεις εις τα υποδήματα. Η εμή φίλη με προτρέπει ίνα χαβ ε λουκ φρομ κλόουζ εις την προθήκην δια να λάβη την απάντησιν -εις ποταπήν δημοτικοαργκόν- "Πήγε κι αυτός ο άχρηστος κι έβαλε τα μαύρα στου διαόλου τη μάνα μακριά".
Την στιγμήν εκείνην, εξέρχοντο όξω εκ του μαγαζού τρεις τον αριθμό αδελφές. Μοναχές. Δεν ήσαν ολομόναχες, διότι ήσαν τρεις και αγνοώ εάν ήσαν τω όντι αδελφές. Ησαν όμως μοναχές και αδελφές από αυτές των μονών (σε είδα εσένα που χαμογέλασες πονηρά και φτου σου, παλιοχαραχτήρα). Οι μοναχές λοιπόν, εξερχόμεναι και ακούουσαι την αναφοράν εις συγγενήν α' βαθμού του εξαπεδώ, σοκάρονται ιδιαιτέρως, σταυροκοπούμεναι. Πλην όμως, την έκπληξίν των μοιραζόμεθα και ημείς, διότι το κατάστημα είναι εκ των ακριβοτέρων εις το είδος του -αν όχι το ακριβότερον- διαθέτον ουχί σανδάλια και ταπεινά ασκητικά υποδήματα αλλά γόβες, πέδιλα και μιουλζ, απαστράπτοντα, με Swarowski, ανευ Swarowski και σεταρισθέντα μετά τσαντών.
Η φίλη μου λοιπόν γυρνάει και μου λέει "Σόρρυ, οι καλόγριες ψωνίσανε πέδιλα ή έπαθα παράκρουση;" κι εγώ θυμάμαι ένα βράδυ, πρόσφατα, που έχουμε κάτσει για θαλασσινά με μια άλλη φίλη, προϊσταμένη σε υποκατάστημα super market, η οποία μεταξύ γαρίδας και καβουροσαλάτας μου λέει: "Αν δεις τι κατανάλωση σε γαρίδες κάνουν σε κάτι μοναστήρια, θα πάθεις πλάκα!" Της λέω "λογικό, αφού πρέπει να νηστεύουν". Κι απαντά "Ναι, ε; Και τα τυριά και τα κρέατα συμπεριλαμβάνονται στη νηστεία; Γιατί όποτε έρχονται, παίρνουν πάντα τα ακριβότερα όλων, σε τέτοιες ποσότητες και με τέτοια συχνότητα που αποκλείεται να νηστεύουν! Πιο πολύ νηστεύω εγώ κι εσύ παρά αυτοί!"
Η αποκάλυψη δε με σοκάρει ιδιαίτερα, καθώς μετά από παρατήρηση μοναχών και των δύο φύλων έχω συμπεράνει κι εγώ ότι κάποιοι μάλλον επιχειρούν διάφορες mission impossible στα ψυγεία όταν οι άλλοι κοιμούνται. Κι ενώ η γαρίδα μου περιμένει το λεμόνι της, η εν λόγω φίλη, κραδαίνοντας το πηρούνι της σαν τρίαινα, συνεχίζει: "Και τι, το φαϊ είναι το λιγότερο! Να δεις κάτι καλόγριες που έρχονται... Έχεις προσέξει που όλες είναι αρυτίδωτες και φραπαδούρα; Να τις δεις, φιλενάδα, να παίρνουν τις πιο ακριβές μάσκες ενυδάτωσης, μάσκες μαλλιών, πίλινγκ, κρέμες για το πρόσωπο, και ΚΡΕΜΕΣ ΣΩΜΑΤΟΣ!" (σε αυτό το σημείο, τα ντεσιμπέλ έχουν ανέβει δραματικά). Συνεχίζει (στα ίδια ντεσιμπέλ) "ΚΑΙ ΣΕ ΡΩΤΑΩ (της κάνω νόημα να χαμηλώσει το volume) : τι τις θέλουν οι μοναχές τις κρέμες σώματος;"
Την κοίταξα προβληματισμένη και έσκυψα σιωπηλή στο πιάτο μου για να συνεχίσω το γαριδοστριπτίζ. Απάντηση δεν είχα. Ταυτόχρονα σκεφτόμουν ότι οι μοναχές για μένα ήταν κάπως σαν αυτές στη "Μελωδία της Ευτυχίας". Και ότι δεν μπορούσα να διανοηθώ τη sister Margaretta και τη sister Berthe με μεταλλιζέ πεδιλάκι, κόκκινο νύχι και body butter... Άσε που εγώ είχα να βάλω κρέμα σώματος πάνω από ένα μήνα...Και σας ρωτάω με τη σειρά μου, αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά: Τι τις θέλουν οι μοναχές τις κρέμες σώματος; Ε;