Εσύ σε ποια πορεία πήγες;

Γιατί εμείς πήγαμε σε μια πορεία που ξεκίνησε στις 3 το μεσημέρι από την Πατησίων και μέσω Σταδίου κατευθύνθηκε στην Βασιλίσσης Σοφίας. Ήμασταν λίγοι, ομολογουμένως, αλλά είχαμε παλμό. Και ωραία συνθηματάκια, όχι πολύ πρωτότυπα, αλλά μια χαρά: "Εσείς εδώ σε τούτη την πρεσβεία σκοτώσατε τ'αδέρφια μας το '73", "Το Πολυτεχνείο δεν μπαίνει σε μουσεία, εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία" ως παραλλαγή του "Ψωμί-παιδεία-ελευθερία, το Πολυτεχνείο δε μπαίνει σε μουσεία", το κλασικό "Ζει, ζει, ο Τεμπονέρας ζει, με Πέτρουλα-Λαμπράκη μας οδηγεί" συμπληρωμένο από το "Καρφί και πρόκα σε κάθε Καλαμπόκα" και στο ξεκούδουνο ακούστηκε από κάποιο παιδί "Θα μας δεις στα ΝΕΑ καρ...λη Κορκονέα". Είπαμε και το "Πότε θα κάνει ξαστεριά" δυόμισι φορές (δύο φορές ενώ ανεβαίναμε τη Β.Σοφίας και έναν στίχο μπροστά στην αμερικάνικη πρεσβεία) μετά διακόψαμε για να ξαναφωνάξουμε σύνθημα και μετά τραγουδήσαμε τον Εθνικό Ύμνο και η πορεία έληξε. Ειρηνικά, ήρεμα, μέσα σε ένα μαγικό ηλιοβασίλεμα στην έρημη (και ήρεμη) λεωφόρο, χωρίς το παραμικρό επεισόδιο. Πήραμε τον δρόμο προς τα σπίτια μας κι εμείς, ανεβήκαμε προς Κολωνάκι και πάνω που παίρναμε την ανάσα μας, ακούμε κάτι φωνές σαν διαδήλωση! Τρώμε σκάλωμα και ξανακατεβαίνουμε προς Βασιλίσσης Σοφίας. Τι να δούμε! Χιλιάδες κόσμου σε όλη τη Β. Σοφίας και στην Πανεπιστημίου, από το Σύνταγμα μέχρι το Αρσάκειο! Βέβαια, σε αυτή τη διαδήλωση κυριαρχούσαν τα κόκκινα πανώ και τα συνθήματα περί της ομοιότητας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, περί μεταναστών, περί Cosco, περί πολέμου... Περί Πολυτεχνείου ομολογώ ότι δεν άκουσα και πολλά (ή λίγα) συνθήματα. Και φυσικά, το φαινόμενο της σημαίας, έτσι όπως το περιγράφει ο πατέρας του αγαπητού Rebesque: "βλέπεις αυτά τα παιδιά, κρατάνε κάτι καδρόνια τέέέτοια με κάτι κόκκινα πανάκια τοσοδούλια, κι ενώ σε όλη την πορεία πάνε σαν παναγίτσες, με το που θα φτάσουν κοντά στους μπάτσους, αφηνιάζουν!" Δεν ξέρω τι κάνανε, διότι εμείς συναντηθήκαμε με την υπόλοιπη παρέα και πήγαμε να τιμήσουμε τα ήθη και τα έθιμα της φυλής Μασαμπούκα, γιατί ήμασταν και όλη μέρα νηστικοί... Αλλά μας έμεινε η απορία: εμείς τελικά σε ποιά πορεία πήγαμε;