Η τριαντάρα κι ο εικοσάρης

Και δεν αναφέρομαι στη φωτό, προφανώς...
Εκείνη είναι 30. Μια ξανθιά, όμορφη, γελαστή (και ολίγον φωνακλού ώρες ώρες), καλή στην παρέα και αστείρευτη πηγή γνώσης και κοινωνικής εμπειρίας,(ακόμη και για μένα, την γκουρού-να της γευσιγνωσίας και του ευ ζην) τριαντάρα. Κυρία του εαυτού της, εργαζόμενη (σκληρά), επικοινωνιακή, ολίγον απρόσιτη για τους εκτός φιλικού κύκλου, σκέτος μπελάς για τα αρσενικά που την πλησιάζουν διότι γοητευτική και ευχάριστη μεν, απαιτητική και αδυσώπητα ειλικρινής δε. Εκείνος είναι 20. Φοιτητής στο εξωτερικό, τραγικά πολλές ώρες μακριά ακόμη και με το αεροπλάνο (φτου σκόρδα). Μελαχρινός, αντικειμενικά όμορφο παιδί, εξαιρετικά ανεκτικός, ευγενικός και συνεσταλμένος. Η πρώτη φορά που ιδωθήκανε ήταν όταν τους σύστησαν σε ένα πάρτι. Πριν μια βδομάδα και κάτι. Ο μικρός την πλησίασε και δεν ξεκολλούσε από δίπλα της. Εκείνη ένιωσε τη στοργή της μεγάλης αδελφής προς το μικρό αδελφό, μιας και ο νέος δεν της έκανε για παραπάνω από 16, μέχρι που έμαθε ότι ήταν τελικά 20. Μιλήσανε για πολλή ώρα. Τον ρώτησε για το πανεπιστήμιό του, για τα όνειρά του, για το τι σκέφτεται να κάνει στη συνέχεια. Εκείνος την κοιτούσε μέσα στα μάτια, της χαμογελούσε συνέχεια και της απαντούσε. Αυτό το πιτσιρίκι, λοιπόν, ήταν τόσο όμορφο και τόσο γλυκό (σκεφτόταν εκείνη). Και έμοιαζε να την καταλαβαίνει αδιανόητα πολύ... Ίδιο ζώδιο γαρ (ζωδιοκολλημένη η φιλενάδα), γεννημένος τον ίδιο μήνα, μια μέρα πριν από εκείνη. (Δηλαδή εγώ που έχω γεννηθεί την ίδια χρονιά, τον ίδιο μήνα και 2-3 μέρες πριν τον Ρομπέρτο, τι να κάνω, τούμπες;) Όσο να πεις, δεν ήταν μια δεκαετία στρογγυλή μεγαλύτερή του. Ήταν 9 χρόνια και 364 μέρες. Α, έχει διαφορά. Είναι σαν τα 1499 ευρώ που δίνεις για ένα λάπτοπ αντί για 1500. Παίρνεις και ρέστα. Εν προκειμένω, ρέστα από δεκαετία. Ψιλοντρεπόταν βέβαια που τη βλέπανε να μιλάει τόσο πολύ με τον πιτσιρικά...Της άρεσε πολύ κι έδειχνε κι εκείνος ενδιαφέρον... αλλά 20 χρονών, που να πάρει ο δαίμονας; Όταν εκείνος γεννιόταν, εκείνη πήγαινε δημοτικό, μάθαινε τα κλάσματα ενώ γκρεμιζόταν το Τείχος του Βερολίνου...έλεος! Συναισθηματικό ναρκοπέδιο, ώρα να τα μαζεύουμε, να πάμε αλλού! Εκείνος, βλέποντάς την να βιάζεται να φύγει, της ζήτησε να ξαναβγούν. Εκείνη, αμετανόητη κυνηγός των επιτυχημένων 30+ απέρριψε την ιδέα μέσα της εν κινήσει. Κοντοστάθηκε, τον κοίταξε γλυκά, του χαμογέλασε και του είπε "κοίτα, είσαι πολύ γλυκό παιδί, αλλά δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλά θέματα που να μπορούμε να συζητήσουμε, συγγνώμη. Υπάρχει χάσμα γενεών, εμπειριών και απόψεων μεταξύ μας.". Της έπιασε το χέρι. Την παλάμη, παρακαλώ, όχι το μπράτσο, σαν αγροίκος. Εκείνη πάγωσε. Την παρακάλεσε με ύφος δαρμένου σκύλου. (Ενός πανέμορφου δαρμένου σκύλου, όπως είπε και η ίδια επί λέξει.) "Έχουμε να πούμε πολλά. Σε παρακαλώ, δώσε μου μια ευκαιρία να στο αποδείξω". Και φυσικά, εκείνη συμφώνησε. "Αν έβλεπες τα ματάκια του να σε κοιτάνε έτσι και τη φατσούλα του λυπημένη, κι εσύ "ναι" θα έλεγες", μου είπε. (Δε θέλησα να διαφωνήσω, αλλά αυτό απλά αποκλείεται, καθώς το στάδιο του 20+ ανδρός, το πέρασα -δόξα τω Θεώ- σώα και δίχως αμυχή και δεν έχω καμιά απολύτως φαγούρα να το ξαναπεράσω, όσο δαρμενοσκυλίσια και να με κοιτάξουν. Ζήτω οι 30ρηδες λέμε!) Της έδωσε το τηλέφωνό του και τη ρώτησε "θα ήταν πολύ αδιάκριτο να σου ζητήσω το δικό σου;" Του απάντησε ξερά "ναι, και γι'αυτό δε στο δίνω". Της χαμογέλασε και της είπε "συγγνώμη αν σε πείραξε, δεν το κάνω για να σε ενοχλήσω...απλά σε αυτές τις καταστάσεις, ο άντρας παίρνει τηλέφωνο, δεν χρεώνεται η γυναίκα..." Αμ, δεν ήξερε με ποιά είχε μπλέξει...
Την επόμενη μέρα τον πήρε τηλέφωνο. Με απόκρυψη φυσικά. Είχαν περάσει ήδη 12 ώρες. Κιουρία με κάπα κεφαλαίο...
(συνεχίζεται... και μας βλέπω να ασχολούμαστε επί μακρόν!)

Υ.Γ. Του ασχέτου, αλλά αν πάει κανείς αύριο στην πορεία, ας μιλήσει τώρα, αλλιώς ας σωπάσει για πάντα, μόνη μου με αφήσανε τα κχτηνάκια και ψάχνω παρέα...