Άμα έχεις τέτοιους φίλους...

Φίλοι.

Fellowship? 

 

 

 

Friends? 

 

 

ή... Goodfellas?

 

Ιδού η απορία!

Πρωινό ξύπνημα και σήμερα... Είναι η μέρα του αγιασμού του νέου σπιτιού -μπας και καταλαγιάσει η γκαντεμιά- και του πάρτυ. Του πάρτυ για τους φίλους που κοπίασαν μαζί μου. Και πριν η χώστες ξεκινήσει τα μαγειρέματα, ως οφείλει ως συνεπής και γκουρμέ χώστες, άνοιξε τον υπολογιστή της... Πληκτρολογίου και οθόνης γωνία βρισκόταν ένα χαρτί διπλωμένο στα δύο. Πάνω, ο γραφικός χαρακτήρας της Ελπίδας "Σε σένα Freedom, κατάρα στο λαδέμπορα". Κάτι μου θύμισε αυτό... να δεις τι είναι...
Το ανοίγω περίεργη και διαβάζω τα εξής συνταρακτικά:
"Αγαπημένη πυργοδέσποινα
Επειδή το παλιό σου σπίτι άδειασε από καθετί δικό σου.
Επειδή οτιδήποτε μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου είναι στο νέο σπίτι.
Επειδή καθετί που θύμιζε τον Βησιγότθο που σε βασάνιζε, έχει συλλεγεί και θα του παραδοθεί.
Επειδή κι ο ίδιος ελπίζουμε να βούλιαξε στη λήθη.
Επειδή στο νέο σπίτι με τη νέα δουλειά και τα νέα δεδομένα θες νέα πράγματα για να είναι ανσάμπλ.
Επειδή τα παλιά σου κολλήματα είναι πολλά.
Επειδή εσύ μπορούσες να πάρεις μαζί σου μόνο ένα από την ως τώρα ζωή σου.
Επειδή πήρες τελικά δύο.
Επειδή φοβόμαστε μη σε ψάχνει κι εσένα η Καντρίλια.
Επειδή το ένα από τα κολλήματά σου είναι "ανθυγιεινό".
Επειδή και η ίδια έχεις παραδεχτεί ότι το αιώνιο κόλλημά σου είναι ο Bruce.
Επειδή κανείς δε διαφωνεί επ'αυτού.
Επειδή έχουμε και τη σύμφωνη γνώμη των οικείων σου.
Αποφασίσαμε
(Όλοι μαζί)
Να διαγράψουμε από όλα τα μηχανήματά σου (στα οποία έχουμε πρόσβαση) οτιδήποτε θυμίζει τον λατίνο των προηγούμενων αναρτήσεων.
Ελπίζουμε να μην έχεις κάτι στον υπολογιστή του γραφείου.
Συγγνώμη, αλλά έπρεπε.
Σ'αγαπάμε όλοι και ανησυχήσαμε με τους περίεργους που μπήκαν χτές στο blog.
Με αγάπη,
Άγγελος, Άρης, Δώρα, Έλπα, Θωμάς, Κωστής, Μαρία, Μαρίνα, Ρεμπέσκ, Ροβέρτος-Αλέξανδρος."

Έμεινα άφωνη. Και άνοιξα γρήγορα γρήγορα το λάπτοπ να δω αν με κάνουν πλάκα. Και δε με έκαναν. Ένα "ααα" ξαφνιασμένο και απογοητευμένο μου ξέφυγε και έτρεξα να ανοίξω το νέτμπουκ. Τίποτα κι εκεί. Στον εξωτερικό σκληρό δίσκο επίσης τίποτα. Τα 4 usb flash sticks άδεια. Το backup απλά δεν υφίστατο. Φρίκαρα.
Σκέφτηκα στα μπρουσκετίνια να βάλω εκτός από σκορδοβούτυρο, μπέικον και παρμεζάνα, λίγο ποντικοφάρμακο. Θυμήθηκα τον μακαρίτη(?) τον Γιουσσούπωφ που τίγκαρε υδροκυάνιο τα μπισκότα και τα ποτήρια με το κρασί που θα κερνούσε τον Ρασπούτιν.
Ήρθε στο μυαλό μου ο Βρούτος. Οι Βοργίες. Η μαύρη μάμπα. Μα μπα, χρειαζόμουν κάτι πιο βαρύ. Κοίταξα το δρόμο να πάρω ιδέες. Μια κυριούλα κάπως σιτεμένη βοηθούσε μια άλλη κυριούλα ακόμη πιο σιτεμένη να περάσει το δρόμο...
Η ινδιάνικη κατάρα "να σου πέσει η διάθεση για χορό και βόλτα" στριφογυρνούσε στο κεφάλι μου. Κατάρα παλιά, παραδοσιακή, βαριά κι ασήκωτη. Αλλά σκέφτηκα ότι μετά από λίγες ώρες θα ερχόταν ο παπα-φύλαρχος με το ράσο, το στιχάριο και το φελόνιο ( τι επίπεδο, τι μόρφωση, τι εγκύκλιες σπουδές!) και το άφησα.
Τα 5 kbps που μου δίνει η καταραμένη κινητή σύνδεσή μου εδώ στα βρεγμένα βόρεια προάστια(τσουπλί γίναμε) αντί των 5 mbps που απολάμβανα στα σκονισμένα και θορυβώδη Εξάρχεια με απογοητεύουν. Δε γίνεται να κατεβάσω τίποτα. Κι έτσι, στωικά υπομένοντας την άδικη μοίρα μου, θα σύρω τα βήματά μου προς την κουζίνα. Mexican θα φάνε τα καμάρια μου. Με μπόλικο ταμπάσκο χαμπανέρο.
Τα σιχτίρια μου λέμε!