Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Είμαι η Freedom και μόλις έφευγα...



Παίρνω αμπάριζα από το spoiler της Ελπίδας που δε θέλει να πάει στο Αμπού Ντάμπι και βγαίνω στην τελετή λήξης λειτουργίας του χώστεν ουντ ντελικατέσσεν. Ώρα να πάρουμε τα κουβαδάκια μας και να φύγουμε, να πάμε αλλού. Διότι απλώς ανανεωνόμαστε, δεν εγκαταλείπουμε. Και όπως πολύ ορθά είπε και ο γιατρός μας, αναλαμβάνει το PR του μαγαζού, καθότι εις τας επαρχίας που βρήκε να πάει, δεν έχει να κάνει απολύτως τίποτα, εφημερεύων ή μη.
Αυτό εδώ το μπλογκ δημιουργήθηκε για να επανορθωθεί μια στιγμή τρέλας. Οι πρώτες αναρτήσεις που βλέπετε να υπάρχουν εδώ (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2008) αρχικά κυκλοφόρησαν στο μπλογκ "Τα νέα του Μπίθουλα", πάλι υπό την διεύθυνση της υποφαινομένης και υπό λίγο διαφορετική σύνθεση. Σε μια στιγμή υπερβάλλοντος συναισθήματος / ηλιθιότητας / άντε πεστε το κομψά τρέλας, το μπλογκ αυτό έκλεισε για το κοινό, αλλά οι αναρτήσεις κρατήθηκαν στο σεντούκι και ξαναβγήκαν στο φως με τη δημιουργία του μαγαζού τούτου.
Η χρονική εκείνη περίοδος ήταν μαύρη για την ιδιοκτήτρια. Μια λάθος επιλογή οδήγησε σε πολλαπλές αρνητικές συνέπειες. Δεν ξέρω αν και κατά πόσο ήταν εμφανής στις αναρτήσεις μου η ψυχική ταλαιπωρία στην οποία είχα βλακωδώς μόνη μου οδηγηθεί, πάντως συγκυριακά ήταν ο χειρότερος κυκεώνας στον οποίο έχω βρεθεί. Μαζί με μένα, και οι άνθρωποι που με αγαπούσαν / αγαπούν.
Το πρόβλημα με μένα είναι ότι δεν εγκαταλείπω τις κάθε είδους ανθρώπινες σχέσεις μου ( φιλικές, συγγενικές, ερωτικές) αν πρώτα δεν έχω βεβαιωθεί ότι έγιναν όλα όσα θα μπορούσαν να περισώσουν την κατάσταση. Αυτό, ξέρετε, είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρο, οδυνηρό και ατελέσφορο, μιας και ό,τι τελειώνει μέσα μας, καλύτερα να αφήνεται να το πάρει το ποτάμι. Και καλά αν τελειώσει. Τι γίνεται αν δεν έχει υπάρξει ποτέ;
Γιατί σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις δε χωράνε αλχημείες. Ή κολλάς με κάποιους ανθρώπους, ή δεν κολλάς. Και είναι κουτό να προσπαθείς να κολλήσεις με το ζόρι. Οι σχέσεις, όπως έχουμε ξαναπεί (κι έχουν πει άλλοι πριν από μας!) είναι σαν τα ρούχα. Αν "τραβάνε" από δω, αν "κρεμάνε" από κει, τα αφήνεις και φεύγεις. Γιατί ότι και να κάνεις, ποτέ δε θα είναι όπως πρέπει και πάντα θα έχεις μια περίεργη αίσθηση να σε συνοδεύει. Κάπως σαν το παζλ, που όλα τα κομμάτια είναι μέσα, αλλά όχι απαραίτητα στη σωστή θέση. Και κάποια στιγμή που κοιτάς από πιο κοντά, το βλέπεις καθαρά ότι έχουν μπει τουρλουμπούκι.
Έτσι είναι. Οι σχέσεις δε θέλουν δουλειά. Ταίριασμα θέλουν. Ταίριασμα ψυχών και εγκεφάλων. Να δουλεύουν στα ίδια μήκη κύματος. Όχι να συνυπάρχουν με το ζόρι και με χίλες υποχωρήσεις. Να είναι οι φίλες σαν την Ελπίδα, τη Δώρα, την Ευγενία, τη Μαρία, τη Mady και τη Heida. Να είναι οι ιστοφίλες σαν το Ελενάκι που ξέρω ότι δε μου κράτησε κακία που δεν της ευχήθηκα στη γιορτή της γιατί έκανα παρέα στα νυστέρια, να μη νιώθουν μοναξιές.
Τέσσερις μέρες έμεινα στην Αθήνα. Οχτάωρα στο μαιευτήριο, να βλέπω τον κούκλο νεογέννητο μακρυμάλλη ανηψιό μου (θα γίνει ο πιο όμορφος καστανός γαλανομάτης μεταλλάς της Αθήνας, χαλαρά) να ανοίγει τα όμορφα μπλε μάτια του και να μας κοιτάει απορημένος, να σταυρώνει τα πατουσάκια του και να κοιμάται, να κάνει φάτσες, να πίνει το γάλα του και να ψιλογκρινιάζει όταν τον κρατάνε κάπως και νιώθει άβολα.
Η οικογένεια φυσικά σε αναβρασμό ευτυχίας, τα κχτηνάκια μου που μετέτρεψαν το δωμάτιο του μαιευτηρίου σε κήπο με μπαλόνια επίσης ευτυχισμένα, ιδίως το νέο ζεύγος Άρης-Ελπίδα, που κανείς δεν πήρε χαμπάρι πότε δημιουργήθηκε και γενικά όλο το σκηνικό ήταν το ακριβώς αντίθετο από ότι ένα χρόνο πριν. Σαν να πήραμε στροφή 180 μοίρες και αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς νέα κατεύθυνση όλοι μας.
Και μετά τη φρίκη που φάγαμε συλλογικά με την εγχείρησή μου (αν και δεν θα έπρεπε), η ηρεμία. Σινεμά με την παρέα, εννιά νοματαίοι να κάνουν πλάκα, σόπινγκ, να παίζουν μπλιμπλίκια (ηλεκτρονικά) κι αυτό το κερατένιο παιχνίδι με το μικρό δίσκο που φεύγει με ταχύτητα πάνω στο μεταλλικό τραπέζι, που το κοπανάμε για να βάλουμε γκολ ο ένας στον άλλον και ποτέ δεν μπορώ να θυμηθώ πώς στην ευχή το λένε.
Μετά, ταινία. Αυτή που βλέπετε στο αμέσως επόμενο ποστ. Πέρσι, είχα δει το πρώτο μέρος καθισμένη άβολα, κατεβασμένο στον υπολογιστή, σε μαύρο χάλι ψυχολογικά και ενδυματολογικά, να είμαι με κάποιον που δεν ήθελα και να νοσταλγώ αυτόν που ήθελα, μόνη μου από κάθε άποψη, χωρίς τους κολλητούς μου, έχοντας χάσει ένα από τα δύο πιο αγαπημένα μου πρόσωπα. Μα τώρα, όλα ήταν τόσο διαφορετικά...
Εκείνος που ήθελα ήταν μαζί μου επιτέλους, ήμουν ξανά ο εαυτός που κάποτε είχα αφήσει πίσω μου, χωρίς τα βάρη του παρελθόντος, οι φίλοι μου ξανά μαζί μου, ο πόνος για τις απώλειες σε μια μικρή γωνίτσα στην καρδιά, συρρικνωμένος από τις χαρές του παρόντος και τις προσδοκίες του μέλλοντος και, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, ολα τα κομμάτια του παζλ στη σωστή θέση, μια γλυκιά ηρεμία μέσα μου κι ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό μου.
Στο τραπέζι που ακολούθησε, έβλεπα τους φίλους μου να τρώνε, να πίνουν, να γελάνε και να πειράζονται μεταξύ τους και σκεφτόμουν πόσο πολύ αλλάζει η ζωή μας. Αρκεί ένα πλασματάκι τόσο δα για να κάνει το βλέμμα μιας γυναίκας που νιώθει ότι έχει χάσει τα πάντα, να ξαναγίνει αστραφτερό. Αρκεί ένα γελάκι από αυτό το πλασματάκι για να κάνει τους γονείς του να ξεχάσουν ότι τους πόνεσε. Αρκεί μια τέτοια στιγμή για να συνειδητοποιήσεις το νόημα του "η ζωή συνεχίζεται".
Κι αρκεί μια μικρή αφορμή για να νιώσεις ευτυχισμένος και πλήρης ξανά. Όταν έχεις ξεσκαρτάρει τις σχέσεις σου κι έχουν μείνει μόνο αυτοί που αξίζουν. Όταν έχεις δίπλα σου αυτόν που αγαπάς και τους πιο αγαπημένους σου φίλους όλους μαζί, γερούς και χαρούμενους, να σχεδιάζουν νέα ξεκινήματα στις ζωές τους. Όσο κι αν επιμένουμε στην παιδικότητά μας, ενηλικιωθήκαμε. Εργαζόμαστε, μένουμε στα δικά μας σπίτια, έχουμε επιλέξει τους συντρόφους μας (όχι όλοι)...ζούμε!
Το μέλλον είναι φωτεινό. Δεν υπάρχει οικονομική κρίση. Μόνο συναισθηματική κρίση υπάρχει. Κι εμείς την περάσαμε και βγήκαμε ζωντανοί. Απο δω και μπρος, μας περιμένουν γάμοι και γεννητούρια. Η παρέα θα μεγαλώσει, με πολλά μικρά πλασματάκια που θα πίνουν γάλα και θα μας κάνουν φάτσες. Και από το νέο ιστοχωριό μας, θα βλέπουμε τον κόσμο να αλλάζει μαζί μας. Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι...
Πάμε λοιπόν για νέα, υγιή και αγαπησιάρικα ξεκινήματα. Σε νέο χώρο, με καινούριες, θετικές ενέργειες. Η πιο αγαπημένη φίλη, μας έκανε το καλύτερο ποδαρικό. Περιμένουμε κι όποιους από τους υπόλοιπους μας αγαπάτε, να έρθετε. Είστε υπέροχοι, σας αγαπήσαμε, σας αγαπάμε και θα συνεχίσουμε να συμπορευόμαστε μαζί σας, για όσο κρατήσει το ταξίδι του καθενός. Το κλειδί του μαγαζιού, θα είναι στη γλάστρα με τις λευκές τουλίπες.



7 σχόλια:

Masterpcm είπε...

Ούτε εγώ τους μπορώ..

Freedom είπε...

Απλά είναι καλά να κλείνει ο κύκλος με την απαραίτητη αναδρομή, νομίζω... Λάβατε την πρόσκλησή σας από τον υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων;

Masterpcm είπε...

Ω ναί!
Το Γραφείο Επικοινωνίας συνεργάστηκε άψογα με το gmail, μην ανησυχείτε.

:-))

Dr. Thomas είπε...

Μεγαλειοτάτη

Το σκατολοϊδι που μου αφήσατε για να συνδέομαι εις το ίντερνετ, μπορεί εις το κλεινόν άστυ να αναπτύσσει ιλιγγιώδεις ταχύτητες, πλην όμως εις τας ελληνικάς επαρχίας σούρνεται ως τούρκικος αραμπάς περνά, σκόνη γίνεται. Εξ ου και απεστάλησαν ελάχιστες προσκλήσεις, ευελπιστώ όπως η φλιτάτη Δώρα με τα γρήγορα ιντερνέτια στείλει τις υπόλοιπες. Αλλά αφού εγκαίνια θα κάνουμε μάλλον μετά το θέρος που θα γίνουν και εκλογές, διατί αγχώνεσθε, δεσποσύνη;

Την εφημερίαν μου μέσα!

Dorothy είπε...

Ιστογειτόνισσα you're back! Να χαίρεστε τον μακρυμάλλη μέλλοντικό μεταλλά! Πάντως εγώ πήρα λουλουδικό και φοντανάκια και πήγα ακάλεστη στο καινούργιο μαγαζάκι (δηλαδή είδα φως και μπήκα κάπου που μάντεψα ότι θα είναι το νέο μαγαζάκι). Ελπίζω (αν το πέτυχα) να μη βάλεις τίποτα φουσκωτούς να με πετάξουν όξω :p

Dr. Thomas είπε...

Γατί με πέταλα είστε, αγαπητή κοκκινομάλλα με την καλή παρέα! Την πιτύχατε τη διεύθυνση με τη μία. Οι φουσκωτοί, όταν εισέρχονται εις το νέον μέγαρον λόγου και τέχνης εκλεκτοί φίλοι και υποστηρικταί, κάνουν ρισπέκτ διότι σε αντίθετη περίπτωση, θα κάνουν τον πελαργό. Σας ευχαριστώ πολύ εκ μέρους της χώστες διά τας ευχάς, τα λέλουδα και τα φοντάν, αλλά θερμώς παρακαλώ όπως μίαν ετέραν φοράν μας φέρετε καμίαν τιραμισού (που την τρώω κιόλας) διότι τα φοντάν μου τα φάγανε οι ασθενείς και έμεινα να κοιτώ το κυτίον εγκαταλελειμμένον και ακόρδελον.
Η χώστες δεν είναι back, είναι back and forth και έχει αφήσει εμένα εις το πόδι της το δεξί, το τσακίρικο, καθότι η ίδια αφενός τρέχει πανικόβλητη, κάτι άλλοι αφετέρου αγαπουλινιάζονται σε βαθμό κακουργήματος και δεν προφταίνουν! Αλλά ούτε κι εγώ προφταίνω, ο μαύρος, καθότι με το που σφίγγουν οι ζέστες, ο προθάλαμος γιομίζει με πάππουδα και γιαγιόνια εκπληκτικής αρχιτεκτονικής, τα οποία εκδράμουν ως γκρουπ εις τα εξωτερικά ιατρεία, διότι στην Παναγία Σουμελά μεγάλη-η-χάρη-της έχουν πάει απειράριθμες φορές. Εξ ου και εκτιμώ απεριόριστα την ευφυϊα σας και τη συνδυαστική σας ικανότητα, ειλικρινώς. Το απρόσκλητον μη σας απασχολεί, έχετε ελευθέρας σε όλους τους χώρους!
Κατά βάσιν πάντως διακοπάρουμε ακόμα, αν και η χώστες έχει στριτζώσει άσχημα γιατί ολημερίς ακούει γερμανικά ή αυτή τη σκατοδιάλεκτο των Βαυαρών που και γερμανικά δεν τη λες, οπότε μπορεί να μας βρει καμιά ανάρτηση αδέσποτη και εξαπίνης. Η φλιτάτη Δώρα έχει φάει τα λυσσακά της να κάνει ανάρτηση, αλλά το περιεχόμενο είναι ολίγον μακάβριο και δεν την αφήνουμε, τη μαυρόγατα.

Τα σέβη μου στον Μάγο, αγαπητή.

Unknown είπε...



thank you

سعودي اوتو