I don't speak German λέμε...

Κάστρο Neuschwanstein

Ω όχι, δεν είναι οφθαλμαπάτη, γυρίσαμε πολύ νωρίτερα του αναμενομένου! Σήμερα, 28, που η ελληνική τηλεόραση θα γεμίσει πατριωτικές ταινίες του Τζέιμς Πάρις, θα ήταν ιεροσυλία να βρισκόμαστε στην παγωμένη και -στα ορεινά- χιονισμένη Βαυαρία. Από φωτό δεν κάναμε και πολλά πράγματα. Διότι είπαμε καταρχάς να ξεκουραστούμε στο μικρό όμορφο Μπίρκενστάιν (ξέρω, δεν τονίζονται οι λέξεις πριν την προπαραλήγουσα, αλλά αφού έτσι το λένε;), να μάθουμε καμιά λέξη γερμανικά και να βγούμε να βολτάρουμε στη Ρομαντική Οδό. Και δως του feedback, για τον Λουδοβίκο που έχτισε τη Βαλχάλα, τον Παρθενώνα της Γερμανίας και τον γιό του τον Όθωνα (τον πρώτο τέως μας ντε, της Αμαλίας) ο οποίος, μολονότι προσπάθησε να μετατρέψει το μπάχαλο που βρήκε, σε χώρα, μαζί με τον Άρμανσμπεργκ, τον Μάουρερ και τον Έϋντεκ, κατέληξε να φύγει νύχτα. Κι εκεί, βλέποντας το ΑΠΕΡΑΝΤΟ πράσινο και ακούγοντας άφθονη κλασική μουσική, καθώς γυρνούσαμε από κάστρο σε κάστρο, συνειδητοποιήσαμε πόσο μαλακωδώς και αχάριστα έχουμε φερθεί ως έθνος. Επίσης συνειδητοποιήσαμε ότι θα μπορούσαμε να μείνουμε σε αυτό το υπέροχο τοπίο για πάντα. Οι Βαυαροί δε, καμία σχέση με αυτό που περίμενα: ανοιχτόκαρδοι, με το αστείο στο στόμα -έστω και λίγο γκροτέσκ μερικές φορές- γενναιόδωροι, καλόκαρδοι... και μετά σου λέει μεσογειακή φιλοξενία κι αηδίες...
Είπαμε να μη βιαστούμε να δούμε τη Νυρεμβέργη, την τοποθεσία του Τείχους, τα στρατόπεδα και τα ρέστα, να μείνουμε στη βαυαρική εξοχή και να δούμε την όμορφη πλευρά της Γερμανίας. Και την είδαμε -όσο προλάβαμε! Ψυχή μου, ομορφιά! Όλα γύρω καταπράσινα, γκρίζος ουρανός, ενίοτε βροχερός καιρός, παγωμένος (το κρύο της αρκούδας, όχι αστεία!) καθαρός αέρας από το Τσούχσπιτζε (η ψηλότερη κορυφή των Βαυαρικών Άλπεων, 2.900κάτι μέτρα υψόμετρο... διότι και στη γεωγραφία είμεθα μάχιμοι!) και άπειρα κάστρα! Στις πόλεις και στα χωριά εκπληκτική αρχιτεκτονική, βασικά γοτθικός ρυθμός, πλακόστρωτα, όμορφα γραφικά μικρά μαγαζιά... ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι όλα αυτά ήταν αληθινά! Το κάστρο Νόισβανστάιν, του Λουδοβίκου Β' ( ο μπαμπάς του Όθωνα ήταν ο Λουδοβίκος Α' νομίζω) πηγή έμπνευσης για τον Ντίσνεϊ και το πασίγνωστο λογότυπο του κάστρου της Ωραίας Κοιμωμένης. Όσοι πάτε, αξίζει να ξεποδαριαστείτε για να το δείτε, είναι μαγικό.... Και μπορεί ο Λούντβιχ, ο ευαίσθητος βασιλιάς να έβαλε συμπούρμπουλα στο αναχτόρι του αρχιτεκτονικά στοιχεία Βυζαντίου, ροκοκό, γοτθικά, όλα μαζεμένα, αλλά ήταν σου λέει ένα γλυκουλίνι άνευ προηγουμένου, που αγαπούσε πολύ το λαό του (και vice versa, ακόμη τον γιορτάζουν το Σεπτέμβρη) οπότε δεν τον παρεξηγείς.
Δε θα μιλήσω για τις λιχουδιές. Διότι οι άνθρωποι αυτοί είναι παράξενοι. Ή που θα δεις γκουρμεδιές (βάισβουρστ) ή που θα δεις αηδίες. Ένα πράγμα θα πω κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Μπλούτβουρστ και λέμπερκάσσε. Γιακ! Στέι αγουέι λέμε! Αλλά εν γένει σε μπύρες, αλλαντικά, γλυκά, ροφήματα δεν παίζονται. Κατά τα άλλα, κάψαμε εγκέφαλο με την εισροή πληροφορίας: το χρώμα της σημαίας της Γερμανίας δεν είναι μαύρο-κόκκινο-κίτρινο ως νόμιζα, αλλά μαύρο-κόκκινο-χρυσό! Διότι κατά τους Ναπολεόντειους πολέμους, το εθελοντικό σώμα της Γερμανίας (δε θυμάμαι πως στην ευχή το λέγανε, Λιτσοφ-κάτι-κορπς) φορούσε μαύρη στολή, με κόκκινο γιακά και χρυσά κουμπιά... Η δε σημαία της Βαυαρίας είναι κι αυτή γαλανόλευκη! Λευκό και γαλάζιο, είτε σε δύο μεγάλες λωρίδες, είτε με πολλούς ρόμβους. Άλλοι λένε ότι συμβολίζει τα ποτάμια και τις λίμνες, άλλοι ότι είναι τα χρώματα του ουρανού. Θα σας γελάσω και δεν κάνει. Καθολικοί εν μέσω Προτεσταντών, με ΑΜΕΣΗ Δημοκρατία (της ακολασίας γίνεται από τα δημοψηφίσματα), εξαιρετικά πολιτικοποιημένοι, πολλοί -μην πω οι περισσότεροι- τελειωμένοι ντράνκαρντς, αλκοολίκες που ξεκινάνε το σπορ από νωρίς, οι Βαυαροί αγαπούν τη μουσική, το χορό, είναι φιλότεχνοι, φιλόξενοι, ευγενικοί, με ωραίους τρόπους. Και ολίγον σνομπ ως προς τους υπόλοιπους Γερμανούς, αλλά καλά κάνουν.
Και πάνω που όλα πήγαιναν καλά, έρχεται το τηλέφωνο από Ελλάδα... Το σωτήριο έτος 2009 αποδεικνύεται σκέτη καταστροφή, αφού από αρρώστιες και απώλειες είμαστε φουλ και λέει να μας παιδέψει λίγο ακόμη πριν φύγει. Οπότε με τα τρεχάματα που επίκεινται, θα τα πούμε από βδομάδα, ελπίζω να είμαστε όλοι καλύτερα. Αν και γύρισα με βαριά καρδιά (κατά βάση λόγω των γεγονότων και επίσης διότι με βλέπω να στέλνω τη δικηγορία για βρούβες και να γίνομαι αγκρίκολα στο Μπίρκενστάιν) χάρηκα που ξανάρθα στην ιστογειτονιά και σας ξαναβρήκα να ζουζουνίζετε! Μου λείψατε βρε...Πολλά ΣΜΟΥΤΣ! σε όλους.