Η Μπέλα έβγαλε το κεφάλι της στο φωταγωγό. Ξημέρωνε. Έπρεπε να κινηθεί γρήγορα. Θα πήγαινε στους "από πάνω" για να βρει κάτι φαγώσιμο. Σκαρφάλωσε αθόρυβα στον τοίχο και μπήκε μέσα από το παράθυρο της κουζίνας. Ο νεροχύτης ήταν πεντακάθαρος. Δεν υπήρχε ίχνος από αποφάγια. Οι γείτονες είχαν προνοήσει να πετάξουν τα σκουπίδια. Όλα κι όλα. Δε μπορούσε να ανοίξει ένα ξένο ψυγείο και να τραφεί.
Η μητέρα της και οι αδελφές της είχαν πάρει από νωρίς τους δρόμους για να βρουν κάτι φαγώσιμο. Συνήθως έψαχναν στα σκουπίδια. Και βρίσκανε πολλά πράγματα. Υπάρχουν άνθρωποι που πετάνε πολύ φαγητό. Πράγματα που δεν έχουν καν ξεπακετάρει από τότε που τα αγόρασαν. Τότε η Μπέλα άρχισε να αναρωτιέται. Γιατί υπάρχουν από τη μια αυτοί οι άνθρωποι κι από την άλλη αυτοί που πεινάνε;
Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι εδώ ήταν πολύ εχθρικοί. Όλοι εδώ ήταν πολύ εχθρικοί, ακόμα και τα ζώα. Τα πρώτα χρόνια που είχαν εγκατασταθεί εδώ, όταν έφυγαν από την πατρίδα τους κακήν κακώς, έμεναν σε ένα υπόγειο, γεμάτο άσχημες μυρωδιές, πολλούς ανθρώπους και πολλούς κινδύνους. Τότε ήταν που η Μπέλα έχασε τον πατέρα της, τόσο ξαφνικά και τόσο βίαια.
Όλοι, όταν τους έβλεπαν, τους έδειχναν με το δάχτυλο. Και μετά προσπαθούσαν να τους σκοτώσουν. Ευτυχώς που ήταν λεπτή και ευκίνητη, όχι χοντρή σαν τις Ελληνίδες. Και ανθεκτική σε όλα. Μια διαολεμένα καλή υγεία, που και η ίδια η Μπέλα απορούσε πού την έβρισκε. Και να την τώρα, έγκυος, να σκαρφαλώνει κλεφτά στα ξένα σπίτια για να βρει φαγητό.
Τα λεπτά της πόδια έτρεμαν και την πήρε το παράπονο. Έκατσε σε μια γωνιά, σκεπτόμενη τα βάσανά της. Τα παιδιά που θα έφερνε στον κόσμο. Όλα αυτά που θα ήταν αναγκασμένα να υποστούν. Όλα αυτά που πέρασε και η ίδια. Κι αν έβρισκαν άδικο θάνατο σε ένα βρώμικο υπόγειο, σαν τον πατέρα της; Η Μπέλα δεν ήθελε ούτε να το σκέφτεται αυτό.
Ξαφνικά, το φως στην κουζίνα άναψε και ακούστηκε η γυναίκα να λέει "δεν το πιστεύω, όχι πάλι!". Ήταν πολύ αργά για να φύγει, την είχε δει. Την ίδια στιγμή άκουσε την αδελφή της να της φωνάζει από το φωταγωγό. Προσπάθησε να καλυφθεί, να ξεγλιστρήσει. Μάταιος κόπος. Κάτι βαρύ έπεσε πάνω της και τσαλάκωσε τις κεραίες και τα έξι ποδαράκια της. Παντόφλα νο 37.
Η μητέρα της και οι αδελφές της είχαν πάρει από νωρίς τους δρόμους για να βρουν κάτι φαγώσιμο. Συνήθως έψαχναν στα σκουπίδια. Και βρίσκανε πολλά πράγματα. Υπάρχουν άνθρωποι που πετάνε πολύ φαγητό. Πράγματα που δεν έχουν καν ξεπακετάρει από τότε που τα αγόρασαν. Τότε η Μπέλα άρχισε να αναρωτιέται. Γιατί υπάρχουν από τη μια αυτοί οι άνθρωποι κι από την άλλη αυτοί που πεινάνε;
Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι εδώ ήταν πολύ εχθρικοί. Όλοι εδώ ήταν πολύ εχθρικοί, ακόμα και τα ζώα. Τα πρώτα χρόνια που είχαν εγκατασταθεί εδώ, όταν έφυγαν από την πατρίδα τους κακήν κακώς, έμεναν σε ένα υπόγειο, γεμάτο άσχημες μυρωδιές, πολλούς ανθρώπους και πολλούς κινδύνους. Τότε ήταν που η Μπέλα έχασε τον πατέρα της, τόσο ξαφνικά και τόσο βίαια.
Όλοι, όταν τους έβλεπαν, τους έδειχναν με το δάχτυλο. Και μετά προσπαθούσαν να τους σκοτώσουν. Ευτυχώς που ήταν λεπτή και ευκίνητη, όχι χοντρή σαν τις Ελληνίδες. Και ανθεκτική σε όλα. Μια διαολεμένα καλή υγεία, που και η ίδια η Μπέλα απορούσε πού την έβρισκε. Και να την τώρα, έγκυος, να σκαρφαλώνει κλεφτά στα ξένα σπίτια για να βρει φαγητό.
Τα λεπτά της πόδια έτρεμαν και την πήρε το παράπονο. Έκατσε σε μια γωνιά, σκεπτόμενη τα βάσανά της. Τα παιδιά που θα έφερνε στον κόσμο. Όλα αυτά που θα ήταν αναγκασμένα να υποστούν. Όλα αυτά που πέρασε και η ίδια. Κι αν έβρισκαν άδικο θάνατο σε ένα βρώμικο υπόγειο, σαν τον πατέρα της; Η Μπέλα δεν ήθελε ούτε να το σκέφτεται αυτό.
Ξαφνικά, το φως στην κουζίνα άναψε και ακούστηκε η γυναίκα να λέει "δεν το πιστεύω, όχι πάλι!". Ήταν πολύ αργά για να φύγει, την είχε δει. Την ίδια στιγμή άκουσε την αδελφή της να της φωνάζει από το φωταγωγό. Προσπάθησε να καλυφθεί, να ξεγλιστρήσει. Μάταιος κόπος. Κάτι βαρύ έπεσε πάνω της και τσαλάκωσε τις κεραίες και τα έξι ποδαράκια της. Παντόφλα νο 37.
6 σχόλια:
Ερχόμουνα μεσα στην τρελή χαρά να σου αφήσω ένα δωράκι- μη με ρωτήσεις γιατί σε σκέφτηκα μόλις το βρήκα, δεν ξέρω αλλά ίσως να ξέρεις εσύ- και παρ ολίγο να βάλω τα κλάματα με την cucaracha...
Πολύ πολύ έξυπνο!
και το δωράκι
http://www.youtube.com/watch?v=TzK0739QQqQ&feature=related
Καλό ξημέρωμα.
Καλλιτέχνη μου,
αγαπημένο πτηνό του μαγαζού
ευχαριστώ σε πολύ πολύ για το δώρο σου! Το λόγο δεν τον ξέρω, αλλά υποθέτω 3 πράγματα
1. Βγάζω κάτι το τελείως hillbilly οπότε είναι η τέλεια αφιέρωση
2. Υποθέτεις ότι μου αρέσει ο Clooney (είναι το σημείο όπου συναντώνται όλες οι γυναικείες προτιμήσεις)
3. Έχεις κληρονομικό χάρισμα και εκτός από τις αγαπημένες μου μουσικές, ανακαλύπτεις και τις αγαπημένες μου ταινίες (κι ας μην τις γράφω όλες)
Χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση για τις κουκαράτσες (μόλις αντελήφθην ότι το soundtrack είναι εντελώς χάλια και σπεύδω να το διορθώσω)
Σε φιλώ, καλό ξημέρωμα και σε σένα!
Ευχαριστώωωω
όχι, μην μου το κάνεις αυτό και λυπάμαι κ τις κατσαρίδες τώρα! δεν το αντέχω! αυτή η υποψία ανθρωπιάς υποχωρεί όταν τις βλέπω να τρέχουν δαιμονισμένα ή ακόμα χειρότερα (ΜΠΙΑΑΑΑΑΑΑΑΞ) να πετούν...
το ξέρω ότι είναι πλάσματα του Θεού κ αυτά, αλλά δεν την παλεύω.
τα φιλιά μου
χωρίς κατσαρίδες κ κατσαριδοκτόνα
Μπορεί το στόρυ να ήταν τέλειο και το γράψιμο ακόμα καλύτερο (συγχαρητήρια)αλλά και εγώ αν έβλεπα μια κατσαρίδουλα, την μικρή Τερέζα, με παντόφλα Νο 39 θα την "ταξίδευα".
Καλή μου Mermy
Η υποψία ανθρωπιάς κάνει πολύ καλά που υποχωρεί! Για να το ενισχύσω, θα υπενθυμίσω τη θεωρία που τις θέλει να επιβιώνουν ακόμη και μιας πυρηνικής καταστροφής. Παντόφλα!
Πάντως, στο κέντρο, κυκλοφορεί μια διαφορετική κατηγορία, μικρές και εξαιρετικά ευκίνητες κουκαράτσες, που δεν τις πιάνει εντομοκτόνο και που όπως με πληροφόρησε ο "μάστορης" της απεντόμωσης, είναι "μετανάστριες" από χώρες του ανατολικού μπλοκ. Αλήθεια - ψέματα, δεν ξέρω... πάντως μην τις λυπάσαι, προς Θεού...
Παντόφλα!
Φιλιά πολλά... :-)
Καλώς την Εριφύλη μας
καλωσήρθες χρυσοχέρα!
Ευχαριστώ πολύ! Συνέχισε να εκτελείς (δική μου ήταν η νο37, χμ!) και προς Θεού, μην κάνεις διακρίσεις! Ελληνίδες και μετανάστιδες, αρσενικές και θηλυκές, όλες υποψήφιες για... αποχώρηση!
Φιλιά, Εριφύλη μου :-)
Δημοσίευση σχολίου