Καλό μήνα!

Το μήνα που μας πέρασε,
ΛΑΤΡΕΨΑ

1. Τη γιαγιάκα στον Βασιλόπουλο: κυρτωμένη, συρρικνωμένη από την οστεοπόρωση, ανήμπορη να βγάλει το καλάθι από τη στοίβα. Καθαρό βλέμμα, υγρά μάτια, παράπονο για τα χρόνια που πέρασαν. Τη βοήθησα με το καλάθι της, μου ακούμπησε τρυφερά το χέρι και μου έδωσε χαμογελαστά την ευχή της. Μετά από λίγο, την είδα να κοιτά με παιδική προσήλωση... σχολικά! Τετράδια με ζωηρά χρώματα, στυλό, χρωματιστά μολύβια και ξύστρες! Μάλλον για τα εγγόνια της, μπορεί και για την ίδια. Μια σκηνή γλυκιά, που μου γέννησε το πιο πλατύ χαμόγελο.
2. Τον Παναγιώτη, τον συνομήλικό μου οδηγό του λεωφορείου, που όταν του είπα τι είναι η χόβολη και ποιά ήταν η Ίσις, μου έδωσε το σταυρόλεξό του να λύνω στο δρόμο και με "απείλησε" με πρόστιμο 10 ευρωλεπτών για κάθε στάση που περνούσαμε, αν το σταυρόλεξο έμενε άλυτο. Μου έφτιαξες το απόγευμα, ποιητή! Σποδός και burberry.
3. Τον Χρήστο Θηβαίο. Καμιά έπαρση, καμιά τάση "δείτε με, είμαι ο Θηβαίος". Χαμογελάκι, ευγένεια, απλότητα.
4. Την οργάνωση που υπάρχει στο αρχείο της Μπενακείου Βιβλιοθήκης στη Λένορμαν. Τους εξυπηρετικούς, χιουμορίστες και ευγενικούς κυριούληδες στην είσοδο που μου έκαναν μια μεγάλη χάρη και τους χρωστάω γλυκάκια.
5. Το διήγημα με τίτλο "Εγώ και το κουνέλι". Μετά τις εκλογές που θα έχει ηρεμήσει και ο Hugh από τα πονάκια του κι εγώ από τις πολιτικές μου ανησυχίες, θα διαβάσω ολόκληρο το βιβλίο, οπότε θα ακολουθήσει review διαφωτιστικότατο, σαν αυτό για τον Ρομπέρτο, μη σας πω και καλύτερο.
6. Την οπτική του Bruce Branit και του Pierre Huyghe και ευχαριστώ πολύ τους αγαπημένους Ρεμπέσκ και Ξαβιέρα Χολάντερ που μου τους σύστησαν. Και φυσικά τον φίλτατο Οδοιπόρο, που μου είπε πώς θα βγάλω το ενοχλητικό undefined από το καινούριο template.
7. Τον "γιό" μου τον Hugh. Χίλια ευχαριστώ στον "συμπέθερο" Αλέξη (θα παντρέψουμε τα σκυλιά μας, τον Hugh και τη Hilda) που μου τον χάρισε.
8. Τον φίλο Michael Kiske που δε σταματά να βγάζει υπέροχα τραγούδια με την υπέροχη φωνή του.Up the irons!
9. Τον Ρομπέρτο (αλλά μάλλον μου πέρασε).
10. Τα Starbucks και το caramel frappuccino τους, φτιαγμένο με μαστοριά από τον Γιώργο, τον Αντώνη, τη Σταματούλα ή την Κωνσταντίνα. Α, και τον ευγενικό κυριούλη που μου χαμογέλασε όταν του έκανα χώρο να περάσει κι εγώ η μουλάρα σκεφτόμουν τον Hugh και τα προβλήματά του και δεν ανταπέδωσα.
11. Το αληθινό ενδιαφέρον και τη συμπάθεια που εκφράζεται με μακρόσυρτα επιφωνήματα και κουβεντούλα -όσο αυτό είναι εφικτό- από τα παιδιά στα Applebee's κάθε φορά που τα επισκεπτόμαστε.
12.Το στραγγιστό γιαούρτι με γλυκό κεράσι και τις κρέπες με λευκή σοκολάτα και σοκολάτα γάλακτος. Επίσης, το γαμοπίλαφο, τους μπουμπουριστούς χοχλιούς, το απάκι, την τσικουδιά -αν και χτυπάει κατακέφαλα!- και τις μαντινάδες. Να ζήσει η Κρήτη!
13. Τη βροχή... αχρησιμοποίητη ακόμη η ομπρέλα!
14. Την Ελληνοφρένεια...και τα φριφωλάκια του Μάντζιου, αλλά λιγότερο.

ΚΑΙ ΣΙΧΑΘΗΚΑ (σαν τα κρίματά μου, που δεν είναι και πολλά!)

1. Τον βλάκα στο Βασιλόπουλο που με κοίταζε, αλλά όχι στα μάτια. Ελπίζω να έπαθε αστιγματισμό.
2. Τις δύο κατινάρες που ήρθαν στα Starbucks για να φάνε παγωτό από το περίπτερο και να φορτίσουν το κινητό τους. Η γυφτιά μερικών δεν παίζεται.
3. Το σκοτεινό μάτι των ΟΝΝΕΔιτών στο Σύνταγμα όταν καταλάβουν ότι δεν είσαι "του κόμματος".
4. Τον εαυτό μου, γιατί έχω καμπανιστό γέλιο και φοβάμαι ότι ενοχλώ τους γύρω μου. (Τελείως σχιζοφρενικό είναι αυτό, ξέρω).
5. Την περασμένη Τρίτη, που με τον ξάδερφό μου βρεθήκαμε πεζή, περασμένη ώρα και κατά λάθος στην Πλατεία Θεάτρου και μέχρι να βρούμε ταξί, έφτασε το ταρτλό στην κάλτσα. Ούτε στον εχθρό μου!
6. Τους ανθρώπους που κάνουν μπάνιο μια φορά τη βδομάδα. Κάντε μας τη χάρη να μας απαλλάξετε από την -βρωμερή- παρουσία σας.
7. Τον Πακιστανό που, φορτωμένος ζώνες, είχε το νου του αλλού αλλά μου το έλεγε σε άπταιστα πακιστανικά στα οποία είμαι ένα στάδιο πριν τους αρχάριους.
8. Τους ιδιοκτήτες τετράποδων που είτε παραταϊζουν τα σκυλιά τους και τα κάνουν σαν μοσχάρια με αποτέλεσμα να μην μπορούν να περπατήσουν, είτε τα αφήνουν να αφοδεύουν σε πεζόδρομους όπως η Διονυσίου Αρεοπαγίτου, είτε τα τραβολογάνε, τα κουρεύουν, και τους κόβουν ό,τι προεξέχει. Τα αυτιά και την ουρά εννοώ. Α να μου χαθείτε!
9. Όλες αυτές τις σκυλοτραγουδιάρες που εσχάτως έκαναν... στροφή στην ποιότητα και "πουλάνε" ροκ με το κιλό.
10. Τον (ταλιμπάνο) καθηγητή πανεπιστημίου που είδα να βρίζει τη γυναίκα του στην Ερμού...στον αντίποδα ένα ζευγάρι που είδα σήμερα στον μοναχικό μου περίπατο να ζουζουνίζεται: πάθος στα 65! Γι' αυτούς είναι η ζωή!
11. Όλους αυτούς τους άσχετους μουσικούς που -άγνωστο γιατί- λυσσάνε να γίνουν φίλοι μου στο myspace και θέλουν σώνει και ντε να τους ακούσω και να τους πω τη γνώμη μου. Άσχετο! Και εντελώς αναίτιο! Γράφει πουθενά "Ψινάκης"; Μπαααα...
12. Τους δήθεν λαϊκούς αγωνιστές, τις κατσαρίδες που δεν πιάνει το Teza και τα λαμόγια που φιλάνε αμφιβόλου καθαριότητας ποδιές για να γίνουν golden boys στη θέση των golden boys.
13. Ορισμένους Κύπριους που την έχουν δει "μάτσο" άντρες. Όταν εσύ πήγαινες, κουμπάρε, εμείς είχαμε γυρίσει και κάναμε μπάνιο...
14. Τα αναγνωστήρια. Θα έπρεπε να τα λένε καμακιστήρια.
Επίσης έχω να πω τα χειρότερα για την αφεντιά μου, που είχα αφήσει την πόρτα του μπάνιου ανοιχτή και όρμησε μέσα ο Hugh την ώρα που έκανα καθαρισμό προσώπου και καταβρόχθισε το scrub με άρωμα καρύδας από τα fresh line. Μέρες έχω να κοιμηθώ σαν άνθρωπος, μην τυχόν και πάθει τίποτα το βλαστάρι μου. Μαύρη η ώρα της απολέπισης!