Ατάκες (again)

Καλημέρα ιστογείτονες...
Η μέρα στο χώστεν ουντ ντελικατέσεν ξεκίνησε μέσα στο μαύρο χάραμα σήμερα (9.30 το πρωί!) όταν ξεκίνησαν και οι επισκέψεις και τα κουδουνίσματα... Κι όπως φτιάχνω τον παραδοσιακό -για τους επισκέπτες- γαλλικό vanilla buttercream, αντί να βάλουν μια καλή καφρίλα τύπου Slayer να ξυπνήσουμε γλυκά τους γειτόνους, βάζουν Ξυλούρη... Πέσαμε και στα χαρούμενα πρωί πρωί, οι τσιμπλιάρηδες "έβαλε ο Θεός σημάδι". Και όπως συνήθως, όταν ακούω κατι λυπητερό, το μυαλό μου κάνει συνειρμικό λινκ με κάτι τελείως φαιδρό... Θυμάμαι λοιπόν εκείνο το χαλαρό απόγευμα που έχουμε πάει για καφεδάκι με φίλη στο πρώτο παρακμιακό μαγαζάκι της Σκουφά που βρήκαμε μπροστά μας ( το οποίο κατόπιν έκλεισε, η παρέα διατίθεται και για πρωτοχρονιάτικο ποδαρικό). Κι ενώ καθόμαστε όμορφα και καλά και τα λέμε, πλησιάζει μαύρος (αλλά από τους κατίμαυρους, όχι τους σοκολά) με -τι άλλο;- σιντί. 

Και ακολουθεί ο μνημειώδης διάλογος (Π ο πλανόδιος, Ε εγώ):
Π: Γκειά. Σιντί. Τέλει σιντί;
Ε: Ε, όχι, ευχαριστώ.
Π: Έκω πολλά σιντί.
Ε: Μπράβο. Κι εγώ.
Π: Εγκώ Γκιάννης. Από Καλαμάτα. Κάρηκα.
Ε: Εγώ Μπάμπης. Από Πύργο Ηλείας. Κάηκα.
(η φίλη μου ψιθυρίζει "κοντοχωριανοί, φαίνεστε άλλωστε")
Π: Έκω Κοκκίνου, Βαντή (αυτή είναι η Βανδή, μην τρομάζετε), Πλούταρκος...
Ε: Κάτι σε Ξυλούρη σου βρίσκεται;
Π: Wait.
Ε: Καλά, αν είναι κόπος, δεν ενοχλούμαι, μια άλλη φορά...
Π: Αυτό τα πάρεις!
(το σιντί πάνω γράφει "Νίκος Ξυλούρης-αξέχαστες επιτυχίες")
Ε: Γιατί ειδικά αυτό;
Π: Ε, γκιατί είναι το πιο καινούριο, το έβγκαλε πριν ένα μήνα. New σιντί, πολύ καλό!
Cut.