Είμαι η Freedom και μόλις έφευγα...

Παίρνω αμπάριζα από το spoiler της Ελπίδας που δε θέλει να πάει στο Αμπού Ντάμπι και βγαίνω στην τελετή λήξης λειτουργίας του χώστεν ουντ ντελικατέσσεν. Ώρα να πάρουμε τα κουβαδάκια μας και να φύγουμε, να πάμε αλλού. Διότι απλώς ανανεωνόμαστε, δεν εγκαταλείπουμε. Και όπως πολύ ορθά είπε και ο γιατρός μας, αναλαμβάνει το PR του μαγαζού, καθότι εις τας επαρχίας που βρήκε να πάει, δεν έχει να κάνει απολύτως τίποτα, εφημερεύων ή μη.
Αυτό εδώ το μπλογκ δημιουργήθηκε για να επανορθωθεί μια στιγμή τρέλας. Οι πρώτες αναρτήσεις που βλέπετε να υπάρχουν εδώ (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2008) αρχικά κυκλοφόρησαν στο μπλογκ "Τα νέα του Μπίθουλα", πάλι υπό την διεύθυνση της υποφαινομένης και υπό λίγο διαφορετική σύνθεση. Σε μια στιγμή υπερβάλλοντος συναισθήματος / ηλιθιότητας / άντε πεστε το κομψά τρέλας, το μπλογκ αυτό έκλεισε για το κοινό, αλλά οι αναρτήσεις κρατήθηκαν στο σεντούκι και ξαναβγήκαν στο φως με τη δημιουργία του μαγαζού τούτου.
Η χρονική εκείνη περίοδος ήταν μαύρη για την ιδιοκτήτρια. Μια λάθος επιλογή οδήγησε σε πολλαπλές αρνητικές συνέπειες. Δεν ξέρω αν και κατά πόσο ήταν εμφανής στις αναρτήσεις μου η ψυχική ταλαιπωρία στην οποία είχα βλακωδώς μόνη μου οδηγηθεί, πάντως συγκυριακά ήταν ο χειρότερος κυκεώνας στον οποίο έχω βρεθεί. Μαζί με μένα, και οι άνθρωποι που με αγαπούσαν / αγαπούν.
Το πρόβλημα με μένα είναι ότι δεν εγκαταλείπω τις κάθε είδους ανθρώπινες σχέσεις μου ( φιλικές, συγγενικές, ερωτικές) αν πρώτα δεν έχω βεβαιωθεί ότι έγιναν όλα όσα θα μπορούσαν να περισώσουν την κατάσταση. Αυτό, ξέρετε, είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρο, οδυνηρό και ατελέσφορο, μιας και ό,τι τελειώνει μέσα μας, καλύτερα να αφήνεται να το πάρει το ποτάμι. Και καλά αν τελειώσει. Τι γίνεται αν δεν έχει υπάρξει ποτέ;
Γιατί σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις δε χωράνε αλχημείες. Ή κολλάς με κάποιους ανθρώπους, ή δεν κολλάς. Και είναι κουτό να προσπαθείς να κολλήσεις με το ζόρι. Οι σχέσεις, όπως έχουμε ξαναπεί (κι έχουν πει άλλοι πριν από μας!) είναι σαν τα ρούχα. Αν "τραβάνε" από δω, αν "κρεμάνε" από κει, τα αφήνεις και φεύγεις. Γιατί ότι και να κάνεις, ποτέ δε θα είναι όπως πρέπει και πάντα θα έχεις μια περίεργη αίσθηση να σε συνοδεύει. Κάπως σαν το παζλ, που όλα τα κομμάτια είναι μέσα, αλλά όχι απαραίτητα στη σωστή θέση. Και κάποια στιγμή που κοιτάς από πιο κοντά, το βλέπεις καθαρά ότι έχουν μπει τουρλουμπούκι.
Έτσι είναι. Οι σχέσεις δε θέλουν δουλειά. Ταίριασμα θέλουν. Ταίριασμα ψυχών και εγκεφάλων. Να δουλεύουν στα ίδια μήκη κύματος. Όχι να συνυπάρχουν με το ζόρι και με χίλες υποχωρήσεις. Να είναι οι φίλες σαν την Ελπίδα, τη Δώρα, την Ευγενία, τη Μαρία, τη Mady και τη Heida. Να είναι οι ιστοφίλες σαν το Ελενάκι που ξέρω ότι δε μου κράτησε κακία που δεν της ευχήθηκα στη γιορτή της γιατί έκανα παρέα στα νυστέρια, να μη νιώθουν μοναξιές.
Τέσσερις μέρες έμεινα στην Αθήνα. Οχτάωρα στο μαιευτήριο, να βλέπω τον κούκλο νεογέννητο μακρυμάλλη ανηψιό μου (θα γίνει ο πιο όμορφος καστανός γαλανομάτης μεταλλάς της Αθήνας, χαλαρά) να ανοίγει τα όμορφα μπλε μάτια του και να μας κοιτάει απορημένος, να σταυρώνει τα πατουσάκια του και να κοιμάται, να κάνει φάτσες, να πίνει το γάλα του και να ψιλογκρινιάζει όταν τον κρατάνε κάπως και νιώθει άβολα.
Η οικογένεια φυσικά σε αναβρασμό ευτυχίας, τα κχτηνάκια μου που μετέτρεψαν το δωμάτιο του μαιευτηρίου σε κήπο με μπαλόνια επίσης ευτυχισμένα, ιδίως το νέο ζεύγος Άρης-Ελπίδα, που κανείς δεν πήρε χαμπάρι πότε δημιουργήθηκε και γενικά όλο το σκηνικό ήταν το ακριβώς αντίθετο από ότι ένα χρόνο πριν. Σαν να πήραμε στροφή 180 μοίρες και αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς νέα κατεύθυνση όλοι μας.
Και μετά τη φρίκη που φάγαμε συλλογικά με την εγχείρησή μου (αν και δεν θα έπρεπε), η ηρεμία. Σινεμά με την παρέα, εννιά νοματαίοι να κάνουν πλάκα, σόπινγκ, να παίζουν μπλιμπλίκια (ηλεκτρονικά) κι αυτό το κερατένιο παιχνίδι με το μικρό δίσκο που φεύγει με ταχύτητα πάνω στο μεταλλικό τραπέζι, που το κοπανάμε για να βάλουμε γκολ ο ένας στον άλλον και ποτέ δεν μπορώ να θυμηθώ πώς στην ευχή το λένε.
Μετά, ταινία. Αυτή που βλέπετε στο αμέσως επόμενο ποστ. Πέρσι, είχα δει το πρώτο μέρος καθισμένη άβολα, κατεβασμένο στον υπολογιστή, σε μαύρο χάλι ψυχολογικά και ενδυματολογικά, να είμαι με κάποιον που δεν ήθελα και να νοσταλγώ αυτόν που ήθελα, μόνη μου από κάθε άποψη, χωρίς τους κολλητούς μου, έχοντας χάσει ένα από τα δύο πιο αγαπημένα μου πρόσωπα. Μα τώρα, όλα ήταν τόσο διαφορετικά...
Εκείνος που ήθελα ήταν μαζί μου επιτέλους, ήμουν ξανά ο εαυτός που κάποτε είχα αφήσει πίσω μου, χωρίς τα βάρη του παρελθόντος, οι φίλοι μου ξανά μαζί μου, ο πόνος για τις απώλειες σε μια μικρή γωνίτσα στην καρδιά, συρρικνωμένος από τις χαρές του παρόντος και τις προσδοκίες του μέλλοντος και, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, ολα τα κομμάτια του παζλ στη σωστή θέση, μια γλυκιά ηρεμία μέσα μου κι ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό μου.
Στο τραπέζι που ακολούθησε, έβλεπα τους φίλους μου να τρώνε, να πίνουν, να γελάνε και να πειράζονται μεταξύ τους και σκεφτόμουν πόσο πολύ αλλάζει η ζωή μας. Αρκεί ένα πλασματάκι τόσο δα για να κάνει το βλέμμα μιας γυναίκας που νιώθει ότι έχει χάσει τα πάντα, να ξαναγίνει αστραφτερό. Αρκεί ένα γελάκι από αυτό το πλασματάκι για να κάνει τους γονείς του να ξεχάσουν ότι τους πόνεσε. Αρκεί μια τέτοια στιγμή για να συνειδητοποιήσεις το νόημα του "η ζωή συνεχίζεται".
Κι αρκεί μια μικρή αφορμή για να νιώσεις ευτυχισμένος και πλήρης ξανά. Όταν έχεις ξεσκαρτάρει τις σχέσεις σου κι έχουν μείνει μόνο αυτοί που αξίζουν. Όταν έχεις δίπλα σου αυτόν που αγαπάς και τους πιο αγαπημένους σου φίλους όλους μαζί, γερούς και χαρούμενους, να σχεδιάζουν νέα ξεκινήματα στις ζωές τους. Όσο κι αν επιμένουμε στην παιδικότητά μας, ενηλικιωθήκαμε. Εργαζόμαστε, μένουμε στα δικά μας σπίτια, έχουμε επιλέξει τους συντρόφους μας (όχι όλοι)...ζούμε!
Το μέλλον είναι φωτεινό. Δεν υπάρχει οικονομική κρίση. Μόνο συναισθηματική κρίση υπάρχει. Κι εμείς την περάσαμε και βγήκαμε ζωντανοί. Απο δω και μπρος, μας περιμένουν γάμοι και γεννητούρια. Η παρέα θα μεγαλώσει, με πολλά μικρά πλασματάκια που θα πίνουν γάλα και θα μας κάνουν φάτσες. Και από το νέο ιστοχωριό μας, θα βλέπουμε τον κόσμο να αλλάζει μαζί μας. Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι...
Πάμε λοιπόν για νέα, υγιή και αγαπησιάρικα ξεκινήματα. Σε νέο χώρο, με καινούριες, θετικές ενέργειες. Η πιο αγαπημένη φίλη, μας έκανε το καλύτερο ποδαρικό. Περιμένουμε κι όποιους από τους υπόλοιπους μας αγαπάτε, να έρθετε. Είστε υπέροχοι, σας αγαπήσαμε, σας αγαπάμε και θα συνεχίσουμε να συμπορευόμαστε μαζί σας, για όσο κρατήσει το ταξίδι του καθενός. Το κλειδί του μαγαζιού, θα είναι στη γλάστρα με τις λευκές τουλίπες.

Sex and the city II

Μερικά πράγματα είναι φτιαγμένα από άντρες για άντρες. Π.χ. mundial (γιακ). Μερικά άλλα, είναι φτιαγμένα από γυναίκες για γυναίκες. Π.χ. το Sex and the city. Το φεμινιστικό alter ego μου που ακούει στο όνομα Δώρα, μόλις άκουσε ότι είχα βγάλει εισιτήρια για το Sex and the city 2, στράβωσε. Φυσικά, η όποια αντίστασή της κάμφθηκε μπροστά στο επιχείρημα "για το καημενάκι μας το ξενιτεμένο, άλλωστε θα σου έχω και jello και nachos με cheddar".
Κι αφού η χειρουργημένη -και όμορφα αδυνατισμένη- μας λατρεία hostess ξαναγύρισε στα πάτρια εδάφη, μαζευτήκαμε οι τέσσερις κοπέλες (η Freedom, η Ευγενία, η Δώρα κι εγώ) και πήγαμε. Οι υπόλοιποι 5 σερνικοί (Ροβέρτος-Αλέξανδρος, Νικολάκης-το-αίσθημα-της-Ευγενίας, Rebesque, Θωμάς και Άρης) πήγαν να δουν Robin Hood. Μπαίνοντας στην αίθουσα, διαπιστώσαμε ότι όλες ήταν ντυμένες σαν να βγήκαν από την ταινία. Κοινώς, όλες είχαμε την ίδια έμπνευση. Ακολουθεί ενδυματολογική παρένθεση.
(Η Freedom ήρθε με navy blue παντελόνα, λευκή ζακέτα τριών τετάρτων με navy blue επίσης λεπτομέρειες στα μανίκια και στο γιακά, ένα μεγάλο σκούρο μπλε κόσμημα σε βελούδινο κορδόνι, ψηλοτάκουνα πέδιλα με αστραφτερές μπλε πέτρες και μικρό, σατέν, επίσης σκούρο μπλε τσαντάκι. Όλα σεταρισμένα στην εντέλεια και τα μαλλιά ψηλό κότσο.
Η Ευγενία μας, είναι μάλλον η πιο SATC από όλες μας. Είχε δει trailer της ταινίας και ήρθε ντυμένη Carrie: μπούκλες, πολύ ανοιχτό ξανθό στα μαλλιά (το ξανθό το Μενεγακί), turquoise φόρεμα στην ίδια γραμμή με της πρωταγωνίστριας (αυτό που βλέπετε παραπάνω), μεταλλιζέ χρυσά παπούτσια και τσαντάκι. Στο λαιμό, ένα κόσμημα ειδική παραγγελία, με το όνομά της με καλλιγραφικά γράμματα. Πόσο Carrie πια!
Η Δώρα μας, το αιώνια αντιδραστικό αγοροκόριτσο, εγκατέλειψε το ίσιο μαλλί και έγινε κάτι ανάμεσα σε Μαρία Σολωμού και afro. Ήρθε από το σπίτι μου σε τραγική κατάσταση: φόρμα, φανελάκι και αθλητικά. Όλα φυσικά στο αγαπημένο της χρώμα, το μαύρο. Τελικά, κατέληξε με μαύρο υφασμάτινο παντελόνι, μαύρη tunique με μαύρο τοπ από μέσα, μαύρα loafers και μαύρο κόσμημα από όνυχα στο λαιμό.
Εγώ πάλι, φόρεσα ένα απλό ροζ φόρεμα σε γραμμή Α, με ασορτί τσάντα και πέδιλα, έφτιαξα έναν απλό κότσο, φόρεσα ένα μικρό κολιέ κι έξω από την πόρτα.)
Η ταινία ήταν πολύ καλή. Ίσως ήταν η παρέα, η διάθεση, δεν ξέρω τι, αλλά όλες μας την ευχαριστηθήκαμε. Την πρώτη την είχαμε δει με τη Δώρα πολύ μετά την κυκλοφορία της και μας είχε μείνει μια πικρή αίσθηση. Αυτήν εδώ την απολαύσαμε! Έχει πολύ περισσότερο γέλιο, πάάάάρα πολλή χλίδα, και στο δεύτερο μέρος της, πολλή Μέση Ανατολή.
Αυτή τη φορά όμως, παρά τη χλιδή του πράγματος, αντικατοπτρίζει και πραγματικές καταστάσεις: μπορεί μεν οι πρωταγωνίστριες να ζουν σε σπίτια όπου ακόμα και οι κουρτίνες είναι Versace, ή να φορούν vintage Valentino φούστες ενώ φτιάχνουν cupcakes (κλασικά sex and the city συμπτώματα χλιδομανίας), όμως τα παιδιά τους είναι ώρες ώρες το ίδιο στριμμένα όπως και των υπολοίπων και οι άντρες τους βάζουν τα -αφόρετα- παπούτσια τους πάνω στο λευκό καναπέ όταν διαβάζουν εφημερίδα.
Η Carrie, παντρεμένη πια με τον Mr Big, βλέπει ότι ο γάμος είναι πολύ ζόρικη υπόθεση, ιδίως όταν ο άντρας σου γίνεται χαριτωμένος και γλυκός με άλλες (Penelope Cruz σε ρόλο-αρπαχτή των μερικών δευτερολέπτων) ενώ με σένα είναι μουντρούχος και όχι πια τόσο γοητευτικός. Η Miranda αντιμετωπίζει το σωβινισμό του αφεντικού της και βγάζει ένταση στην οικογένειά της, παγιδευμένη ανάμεσα στις φιλοδοξίες της και στην ηρεμία που αναζητά.
Η Charlotte, με δύο παιδιά πια, ψυχολογικό ράκος, προσπαθεί να μην υποψιαστεί ότι ο άντρας της μπορεί να ενέκρινε την νταντά τους επειδή δεν φοράει σουτιέν και γενικά να φερθεί φυσιολογικά. Η Samantha, προσπαθεί να κρατηθεί νέα, καταναλώνοντας ένα κάρο χάπια (αναφορά στον Michael Jackson?) και τρώγοντας διάφορες αηδίες που κάνουν καλό στο δέρμα.
Η ταινία ξεκινά με μια αναδρομή στο πώς ξεκίνησε η γυναικοπαρέα κάπου στα 80ς (με το ανάλογο κιτς στυλ- απίστευτο γέλιο!) και με το γάμο του Stanford Blatch, του γκέι φίλου της Carrie, με τον Anthony Marantino, τον γκέι φίλο της Charlotte. Πρώην άσπονδοι εχθροί, το ευτυχές ζεύγος κάνει έναν όμορφο γάμο στα κατάλευκα, με γκέι χορωδία, με ομοιώματα κύκνων και με τη Liza Minnelli σε ρόλο παπά και guest star. Η Liza σε τρελά κέφια, χορεύει, τραγουδάει, παντρεύει και τα σπάει.
Η Samantha αναλαμβάνει το PR του Smith Jerod, του πρώην της και στη διάρκεια του πάρτι, ένας σεΐχης την προσκαλεί στο Αbu Dhabi να μείνει σε ένα από τα ξενοδοχεία του για να το διαφημίσει ακολούθως στην Αμερική. Εκεί μαθαίνουμε ότι το Dubai είναι πια passe και ότι το Abu Dhabi είναι ο νέος προορισμός των rich and famous. Φυσικά η Samantha δεν μπορεί να πάει χωρίς τις φίλες της, οπότε όλες μαζί φεύγουν για την Ανατολή. Και εκεί ξεκινάνε τα μεγάλα κέφια.
Εντάξει, υπάρχει η Miranda που πάει διαβασμένη σε ταξίδι αναψυχής (τη Freedom μας μου θύμισε) η συνάντηση της Carrie με τον Aiden σε ένα παζάρι (της υπερβολής μου φάνηκε αυτό) ένα φιλί που ανταλλάσσουν, οι ενοχές της Carrie, το τηλεφώνημα στον Mr. Big, η Charlotte που σπάει νεύρα τηλεφωνώντας συνεχώς στο σπίτι μην τυχόν και η νταντά χωρίς σουτιέν έχει αποπλανήσει τον άντρα της, αλλά κατά τα άλλα, το γέλιο ρέει άφθονο.
Ιδίως στην προτελευταία ενότητα, όπου λόγω μιας κλασικής ατασθαλίας της Samantha με έναν Δανό σε μια παραλία, βρίσκονται όλες διωγμένες από την Εδέμ της χλιδής και μπλέκουν στο παζάρι καθ'οδόν προς το αεροδρόμιο, εκτυλίσσονται απίστευτα κωμικές σκηνές, οι μουσουλμάνες κάτω από τις μαύρες μπούρκες τους φοράνε πολύχρωμα συνολάκια γνωστών οίκων (παρατραβηγμένο!) και η γυναικεία αλληλεγγύη είναι δεδομένη από τις μουσουλμάνες προς τις αμερικανίδες (αυτό κι αν ήταν τραβηγμένο!).
Οι πρωταγωνίστριες κρατιούνται μια χαρά, χωρίς εμφανείς διαφορές, εκτός της Parker, η οποία έχει υποκύψει και ξαναυποκύψει στη γοητεία του botox και των πλαστικών. Τα παπούτσια πια δεν προβάλλονται τόσο όσο τα ρούχα, υπάρχει ένας άλφα κοινωνικός προβληματισμός με αυτούς που μεταναστεύουν σε πλουσιότερα κράτη για να βρουν δουλειά, αλλά το δωδεκάποντο, δωδεκάποντο, ακόμα και μέσα στην έρημο, ακόμα και πάνω στην καμήλα.
Σε γενικές γραμμές, οι γυναίκες θα το απολαύσετε. Οι άντρες, καλύτερα να δείτε Robin Hood. Αλλά να μην πάρετε μαζί σας αγοροκόριτσα γιατί θα τρώνε σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, θα πίνουν κουβάδες Coca Cola και θα σας σπάσουν τα νεύρα.

Ελπίδα

Νεότερα από το μέτωπο

Αγαπημένοι φίλοι του μαγαζού, βασικά καλησπέρα σας. Κούλα, πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος. Rebesque, κι εμείς στενοχωρηθήκαμε για τον Dio αλλά δεν κάναμε κι έτσι. Αγαπημένη χώστες, το μαγαζί είναι στη θέση του. Φίλοι και φίλες, η χώστες μας μπήκε εσπευσμένως στο νοσοκομείο την περασμένη Πέμπτη με αρχή περιτονίτιδας, εξ ου και οι Κωνσταντίνοι/ες και Ελένες δεν λάβατε τις ευχές της. Μου ζήτησε να τις διαβιβάσω εγώ, αλλά έχω χάσει τη μπάλα, οπότε, όσοι περνάτε, να ξέρετε ότι σας εύχεται ό,τι καλύτερο. Ο φλίτατος Rebesque βρήκε σε μας και στις μανούλες και των δύο εισιτήρια της τελευταίας στιγμής, τσιμπημένα μεν, μια χαρά δε και ούτως, πρώτα οι δύο ανήσυχες συμπεθέρες και την άλλη μέρα η αφεντιά μου μετά της χαριτόβρυσης δεσποσύνης Δώρας με τις αγκαθωτές γάμπες και του Rebesquότατου πετάξαμε για τας κρύας Γερμανίας. Με χαρμολύπη, ομολογώ, αφήνοντας πίσω το ζευγαράκι της Αγίας Παρασκευής, ήτοι τον συνάδελφο και έτερο ιατρό του μαγαζού -πρώτο τη τάξει λόγω αρχαιότητος- Άρη και της καλής του Ελπίδος, οι οποίοι αναμένεται να μας χαρίσουν απίστευτες στιγμές γέλιου και πιτσουνοειδούς αγαπουλινίασης, καθώς ο φτερωτός μπασταρδίων αστόχησε και τους κοπάνησε μάλλον κατά λάθος.
Εκεί εις τας κρύας Γερμανίας, συναντήσαμε αφθόνους Γερμανούς, από φασισταριά άξια τσιμεντώματος και ανασκολοπισμού -Θωμάς Tepes, Θωμάς ο Παλουκωτής- έως εξαιρετικά σκεπτομένους ανθρώπους. Συναντήσαμε το ξενιτεμένο χρυσοζεύγαρο Αλέξη-Freedom εις το νοσοκομείον, ο εις όρθιος με μπάλες anti stressing στα χέρια δια να μη δαγκώνει τα νύχια του -λόγω βακτηρίων και μυκήτων- η ετέρα οριζοντιωμένη στο κρεβάτι του πόνου μετά την εγχείρηση, η οποία έγινε πριν φτάσουμε, εξ ου και δε βούτηξα τα χέρια μου σε αίμα. Εντάξει, παθολόγος είμαι, όχι χειρούργος, αλλά εδώ στο Ελλάντα, παθολογία και χειρουργείο ντίπλα ντίπλα. Ως ιατρός εθαύμασα τον επαγγελματισμό και την ευσυνειδησία συναδέλφων τε και νοσηλευτών, που στα ελληνικά νοσοκομεία συναντά κανείς μόνο κατ' εξαίρεσιν.
Συναντήσαμε τις μαμάδες του ζευγαρακίου, ήρεμες αφού τέλειωσε η εγχείρηση, να τα λένε σαν παλιές φιλενάδες, πράγμα σπάνιο για συμπεθέρες. Συναντήσαμε και τους γείτονες του ζευγαρακίου, οι οποίοι με πραγματική προσήλωση πρόσεχαν το -ομολογουμένως καλόγουστο αν και εντελώς βαυαροστυλάτο- σπίτι. Και αντελήφθημεν διατί το χρυσοζεύγαρο καθυστερεί την επάνοδό του εις τα πάτρια, γευόμενοι τα πεσκέσια της Mady και της Heida, των δύο στενών 40κάμποσο φιλενάδων-γειτονισσών της Freedom, με τους πιστούς και καθόλου αλκοολικούς -όπως πίστευα- συζύγους και τα εύτακτα και χαριτωμένα πιτσιρδέλια.
Συναντήσαμε κι έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από ότι πιστεύαμε: σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι, οπλισμένοι με θράσος που θα έκανε τον αρχισυντάκτη της Bild να φάει τα εξτένσιον του, απεβιβάσθημεν εκ του αεροσκάφους με ύφος σταυροφόρου-θα-σας-φάω-το-επινεφρίδιο αναμένοντας αήθεις επιθέσεις άμα τη διαπιστώσει των ιθαγενών ότι είμαστε Έλληνες. Μετά δεν είχαμε τι να το κάνουμε γιατί οι Βαυαροί καραγουστάρουν (καθευαρέσκονται) Ελλάδα. Trivia: όταν είχε ανακύψει το θέμα με την Αφροδίτη της Μήλου έτοιμη να μας κάνει κολονοσκόπηση, εις καλοθελητής είχε πετάξει ένα αντίτυπο του Focus εις τους κήπους του σπιτιού του Αλέξη. Η πρωκτοφυλλάδα βρήκε τη θέση της εις τον της ανακυκλώσεως κάδον, την δε επομένη, εις τους ιδίους κήπους υπήρχαν καμιά δεκαριά σημειώματα που κατονόμαζαν τον "ένοχο". Μέχρι που ο φλίτατος Αλέξανδρος τον πήρε παράμερα και με την αιώνια ηρεμία και επιστημοσύνη του, του εξήγησε τι σημαίνει "Δίστομο-ξεκληρίζω ένα ολόκληρο χωριό","παίρνω τον χρυσό από το κρατικό θησαυροφυλάκιο της Ελλάδας κατά την άτακτη φυγή μου" όπως επίσης και τι σημαίνει "για καμιά 20ριά χρόνια βάζω τους γκασταρμπάιτερ να μου αναστηλώσουν την οικονομία" και ο μάλαξ έστρωσε ήθος και χαρακτήρα αδαμάντινο. Δεν ξέρω τι γίνεται εις τας λοιπάς κρύας Γερμανίας, πάντως εκεί στο Νότο, η αγάπη -για τους Έλληνες- κάνει κρότο.
Το βρισίδι δε που πατήσανε όλοι κατά της Focus και της Bild όταν τους μιλήσαμε για τα δημοσιεύματα -πρέσβειρα πολιτιζμού η αγαπητή Δώρα- δεν περιγράφεται. Μη νομίζετε ότι πρόκειται περί εντύπου περιωπής αυτό που μας έβρισε. Μια περιντροπής δήθεν πολιτικολογούσα κιτρινοφυλλάδα είναι, που μάλλον οι συντάκτες της έχουν χρόνια να... α, χμ -γερμανίδες γεροντοκόρες όλοι- γιατί είναι μέσα στα νεύρα και την εχθρότητα.
Η χώστες πήρε εξιτήριο όσο πιο σύντομα μπορούσε -η αιώνια αλλεργία της για τα νοσοκομεία- και πήγε σπίτι της, χαίρει άκρας υγείας και από το κρεβάτι του μετεγχειρητικού πόνου ανακοίνωσε την μετατροπή της επιχείρησης από χώστεν ουντ ντελικατέσσεν σε μικρή Βουλή, σε νέα ιστοδιεύθυνση, με ανανεωμένη εμφάνιση και ποικίλο περιεχόμενο. Όσοι μας αγαπάτε, θα λάβετε πρόσκληση. Το δε κατάστημα θα παραμείνει εδώ στην παλιά του θέση, άθικτο, αλλά επειδή winds of change blow over us που λέει και ο Μπρους ο Ντίκινσον, απαξάπαντες χρειαζόμαστε την ανανέωση. Ειρήσθω εν διόδω, οι Maiden κυκλοφόρησαν το τελευταίο τους -όπως διαδίδεται- studio album με τίτλο Final Frontier και ξεκινάνε tour στην Αμερική. Τον Αύγουστο θα έρθουν κατά Ευρώπη μεριά και στις 5 Αυγούστου θα παίξουν στο Wacken Open Air -εγώ μόνο τη Wackenhut ήξερα- στο Χολστάιν -αυτό, από ότι μας είπε ο αγαπητός Αλέξης είναι τέρμα Θεού αρχή Οντίν στη Βόρεια Γερμανία, καμιά 850ριά χιλιόμετρα από το σπίτι τους, μια σοκολάτα δρόμος. Λογικά, θα έρθουν και στην Ελλάδα, αλλά μετά την κλοπή της κιθάρας του Adrian Smith τον Αύγουστο του 2008, τίθεται εν αμφιβόλω, οπότε για να είμαστε σίγουροι, αφού έχουμε και τα μέσα, θα ξαναπάμε εις τας κρύας Γερμανίας. Κι επειδή το Wacken Open Air είναι μεγάλο γεγονός και οι Γερμανοί δεν είναι σκυλάδες ως ημείς οι Έλληνες, ιδρώσαμε να βρούμε δωμάτια για όλους στο ίδιο ξενοδοχείο, αλλά άξιζε τον κόπο, γιατί προβλέπεται να είναι σαν πενταήμερη! Βασικά θα είναι πενταήμερη, γιατί μόνο το φεστιβάλ κρατάει 3 μέρες (πάνω από 30 μπάντες!), προσθέτοντας και τις δύο ημέρες ταξιδιού και ραστώνης, όπως συνηθίζουμε εδώ εις την Ψωροκώσταινα, εγένετο πενθήμερο. Και καθώς πέφτει κοντά στην ημερομηνία γνωριμίας του εν Γερμανία ζευγαρακίου (2/08/2008), ψυχανεμίζομαι ότι αυτό το event θα το θυμόμαστε για καιρό και για ποικίλους λόγους!
Αυτή εδώ είναι η 98η ανάρτηση. Η 100ή ανάρτηση θα σημάνει τη λήξη λειτουργίας του μαγαζού. Νιώθω μια μικρή μελαγχολία κάθε φορά που κάτι τελειώνει. Η αγαπητή Δώρα είναι στον αντίποδα, ενθουσιασμένη με το νέο ξεκίνημα. Ο Rebesque, στον κόσμο του Marlboro -του Old Holborn για να ακριβολογώ. Τα ζουζουνάκια Άρης- Ελπίδα και Ευγενία-Νικολάκης ζουν στον ροζ ζουζουνόκοσμό τους, οπότε, τιμής ένεκεν συμπεριλαμβάνονται στην ομάδα, χαϊρι και ανάρτηση μην περιμένετε, αγαπητοί. Το εν Βαυαρία ζεύγος -αυτούς τους αφήνω ακορόιδευτους γιατί μιλάμε για μια όμορφη σχέση που όμως πέρασε άσχημο λούκι για καμιά 10ριά μήνες, τα βλέπετε και λίγο παρακάτω- έχει πολλά να διευθετήσει, τις επιχειρήσεις του μακαρίτη παππού Ροβέρτου, τους τίτλους σπουδών της χώστες, τα γεννητούρια στα σπίτια οικείων και φίλων, βαφτίσια, γάμους, επιστροφή (σκεφτείτε το καλά), νέο νοικοκυριό, οπότε για κανένα χρόνο και βάλε, θα είμαι ο επίσημος PRολόγος ένθεν και ένθεν, εκείθεν και εντεύθεν. Που και που δηλώνουν ευθαρσώς ότι το blogging έχει τελειώσει δι'αμφοτέρους, αλλά τους πείθω να μην το πιστέψουν κιόλας. Νεότερο ιατρικό ανακοινωθέν θα ακολουθήσει σύντομα.
Την εφημερία μου μέσα!

Δρ. Θωμάς
Παθολόγος-κυνοψυχολόγος-ενίοτε δε και ερασιτέχνης χειρούργος
(αλλά συνήθως με κλειδώνουν έξω από το χειρουργείο, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί)

Δηλαδή ΑΥΤΟΙ είναι καλύτεροι;

Τόσοι άθλιοι τραγουδιστές εκεί έξω, εσύ μας άφησες...

Μόλις το έμαθα σταμάτησε ο χρόνος. Ronald James Padavona, όλοι σε θέλαμε κοντά μας, μα ο κύριος με το όνομά σου μάλλον αποφάσισε πως έπρεπε να σε κρατήσει κοντά του για να απολαύσει και ο ίδιος την φωνή που μεγάλωσε γενιές και γενιές ροκάδων και μεταλλάδων... Ronnie James Dio, δεν ξέρω που θα σε στείλει μετά ο άλλος DIO, μα εσύ μπορείς να κάνεις ακόμα και την κόλαση παράδεισο... Θα μας λείψεις ρε κωλόπαιδο!

Ένα τραγούδι, μια ιστορία.

Here I stand all alone
Have my mind turned to stone
Have my heart filled up with ice
To avoid it's breakin' twice

Κούμπωσε το μπουφάν του και βγήκε στο δρόμο. Ήταν η πρώτη φορά που έφευγε μακριά της. Γύρισε και την κοίταξε να κλαίει μέσα από τη τζαμαρία. Και τα δικά του μάτια ήταν βουρκωμένα. Δεν ήθελε πραγματικά να φύγει. Πως να την αφήσει μόνη της; Εκείνη όμως του είχε πει ότι ήταν με κάποιον άλλον. Τόσους μήνες, εκείνος είχε κάνει τα πάντα γι’ αυτήν, ήταν η δύναμή της. Κι άξαφνα, ένας άλλος γινόταν το παρόν και το μέλλον της. Ένας ξένος, από το πουθενά. Κι εκείνη πώς μπόρεσε να ξεχάσει τα πάντα; Τις μέρες της γνωριμίας στις διακοπές, τις φωτιές στην παραλία, τα ξενύχτια στην πόλη, τις κουβέντες, τα λουλούδια, εκείνο το πρώτο μαγικό φιλί; Κάθε λεπτό της έδειχνε ότι ήταν όλος του ο κόσμος. Και ταυτόχρονα κρατούσε απόσταση για να μην την τρομάξει. Αυτό ήταν το λάθος, σκέφτηκε. Η απάντηση στο "γιατί" που τον βασάνιζε όση ώρα εκείνη του μιλούσε. Και οι φήμες από τα χαζά κοριτσάκια που τον ήξεραν και τον φλέρταραν. Πάλι θα είχε ακούσει τίποτα και πικράθηκε. Αυτό ήταν! Έπρεπε να ξεκαθαρίσει μια για πάντα. Έκανε να γυρίσει πίσω, να της μιλήσει ανοιχτά, να της πει ότι όλα όσα ακούει είναι βλακείες, ότι την αγαπάει όπως δεν αγάπησε ποτέ ξανά, να της πει ότι θέλει να την παντρευτεί και να ζήσει μαζί της. Το τραπέζι δίπλα στη τζαμαρία ήταν άδειο.

Thank to you, my dear old friend
But you can't help, this is the end
Of a tale that wasn't right
I won't have no sleep tonight

Τα πόδια της ήταν παγωμένα. Σαν την καρδιά της. Εκείνος είχε φύγει, χωρίς καν να κοιτάξει πίσω του. Πρώτη φορά που το έκανε αυτό. Τελικά δεν ήταν ο ιππότης που έδειχνε στην αρχή. Όλοι οι άντρες, ίδιοι. Εγωιστές. Γουρούνια. Δηλαδή θα προτιμούσε να τον παραμυθιάσει; Να μην του πει την αλήθεια; Τόσους μήνες περίμενε ένα βήμα από αυτόν. Ναι, σίγουρα, εκείνος ήταν πάντα εκεί όταν ήθελε κάποιον για να μιλήσει. Πόσες μέρες και πόσες νύχτες είχαν περάσει κουβεντιάζοντας... Τόσος ρομαντισμός, τόσες εκμυστηρεύσεις κι εκείνο το πρώτο φιλί... Σαν κεραυνός και σεισμός μαζί. Και μετά, σαν να μην είχε συμβεί τίποτε. Όλα στάσιμα. Όλα φιλικά. Ναι, δεν ήταν ενθουσιασμένη με τον νέο της δεσμό. Αλλά αυτός τουλάχιστον, την είχε διεκδικήσει. Ίσως όχι και τόσο ιπποτικά, αλλά δυναμικά. Εκείνος, είχε επαναπαυθεί. Ίσως τελικά να είχαν βάση οι φήμες που τον ήθελαν με άλλη. Αλλά τότε γιατί είχε φύγει έτσι οργισμένος; Σκέφτηκε να γυρίσει μήπως τον ξαναβρεί. Σιγά μην τον ξανάβρισκε. Εκείνος τώρα θα αναζητούσε παρηγοριά σε μια από τις πολλές του κατακτήσεις. Μια κουβέντα να της είχε πει, ένα "σ' αγαπώ" και θα τα διέλυε όλα. Αλλά επέλεξε να φύγει. Έβρεχε και είχε σκοτεινιάσει. Περιπλανήθηκε κλαίγοντας, φέρνοντας στο νου της το πρόσωπό του. Τέλος...

In my heart, in my soul
I really hate to pay this toll
Should be strong, young and bold
But the only thing I feel is pain

Αυτό τραγουδούσαν κι ένιωθαν και οι δύο τους επόμενους μήνες. Εκείνος, κλεισμένος στον κόσμο του. Ανέτρεψε όλες του τις κοσμοθεωρήσεις, σταμάτησε τη μποέμικη ζωή και την νεανική επανάσταση και γύρισε στο πατρικό του. Συνθηκολόγησε με μια δουλειά "στελέχους" κι έκοψε τα μαλλιά του. Μόνο απομεινάρι της παλιάς του ζωής, μια φωτογραφία μαζί της από τις διακοπές και η playlist που είχαν φτιάξει από κοινού. Ένας κόμπος στο λαιμό συνεχώς τον συντρόφευε και μια βαθιά ρυτίδα ήρθε και φυτεύτηκε ανάμεσα στα φρύδια του. Εκείνη, προχώρησε με τον νέο της δεσμό. Για να διαπιστώνει μέρα με τη μέρα τις χαοτικές τους διαφορές και να νιώθει όλο και πιο μόνη όσο περνούσαν οι μήνες. Θλιβερό απομεινάρι του παλιού της εαυτού, περιφερόταν άσκοπα στα παλιά. Ένιωθε υπεύθυνη που ο δεσμός της δεν πήγαινε καλά και προσπαθούσε να ξεγελάσει ακόμα και τον εαυτό της. Δεν είχε τίποτα δικό του, εκτός από την playlist που είχαν φτιάξει στις διακοπές. Ποτέ δεν είχε καταλάβει γιατί εκείνος επέμενε τόσο να συμπεριλάβουν αυτό το κομμάτι. Και να τώρα που το σιγομουρμούριζε βουρκωμένη, κάθε φορά που έμενε μόνη.

It's alright, we'll stay friends
Trustin' in my confidence
And let's say it's just alright
You won't sleep alone tonight

Έκλεισε την πόρτα του αυτοκινήτου πίσω του. Χαμογέλασε. Ναι, σίγουρα, τον έσπρωχνε μακριά της, του έλεγε συνέχεια να φύγει και να μην την ξαναενοχλήσει. Αλλά τα μάτια της πετούσαν φωτιές, όπως τότε, στο πρώτο φιλί. Ο δεσμός δεν την έκανε ευτυχισμένη πια. Άραγε ήταν ποτέ ευτυχισμένη; Ακόμη και εκείνη την παγωμένη μέρα που του μίλησε για τη σχέση της, φαινόταν διστακτική, σαν να μην το εννοούσε πραγματικά. Ο κοινός τους κολλητός του έλεγε ότι ήταν δυστυχισμένη, ότι έκλαιγε συνέχεια, ότι λιποθυμούσε, ότι ήταν αδύναμη. Δεν περνούσε καθόλου καλά και είχε ξεχάσει τον αγέρωχο εαυτό της. Συνοφρυώθηκε. «Δε θα την αφήσω να πεθάνει, ούτε να είναι δυστυχισμένη» είπε μέσα του. «Έστω και σαν φίλος, θα τη βλέπω. Έστω και δήθεν τυχαία. Τώρα που ξέρω σίγουρα ότι δεν αγαπιούνται, θα την κυνηγήσω. Δεν την ξαναχάνω, ο κόσμος να χαλάσει.» Έκατσε στο γραφείο του, πήρε τη φωτογραφία τους στα χέρια του, βρήκε το κομμάτι στο playlist και η μελωδία ξεχύθηκε στο δωμάτιο. Ο Kiske δεν ακουγόταν πια τόσο θλιμμένος και ξαφνικά το ίδιο κομμάτι που άκουγε για μήνες δεν του φαινόταν πια το ίδιο. Το σόλο της κιθάρας αντηχούσε λιγότερο σαν κλάμα και περισσότερο σαν ερωτική υπόσχεση. «Θα ξαναγίνεις η λιονταρίνα που γνώρισα. Αυτό στο υπόσχομαι» είπε κοιτάζοντας τη φωτογραφία.

With my heart, with my soul
Some guys cry you bought and sold
They've been strong, young and bold
And they say, play this song again

«Αυτό ήταν», είπε στον εαυτό της κοιτάζοντας τη θάλασσα. Ο χωρισμός ήταν τελεσίδικος. Ο τρόπος ήταν παράξενος, αλλά το αποτέλεσμα μετρούσε. Η σχέση είχε γίνει εξίσου ανυπόφορη και για τους δύο. «Καλύτερα» σκέφτηκε. Ευτυχώς, είχε λήξει ειρηνικά, χωρίς προστριβές. Το ίδιο τραγούδι που τη συνόδευε τόσους μήνες, έπαιζε στα ηχεία. Σκέφτηκε εκείνον. Που άκουγε αυτό το κομμάτι και τη σκεφτόταν. Έτσι της είχε γράψει. Σε ένα από τα εκατοντάδες μηνύματα στον αριθμό-ινκόγκνιτο που της είχε χαρίσει ο κοινός τους κολλητός. But the only thing I feel is pain» τραγούδησε. «Η σχέση ήταν αταίριαστη από την αρχή… ενώ με εκείνον ήταν όλα τόσο αρμονικά…άραγε νιώθει τίποτα για μένα ακόμη;». Αποφάσισε να το ανακαλύψει. Θυμόταν τον αριθμό του απέξω. Χίλια χρόνια να περνούσαν, δε θα τον ξεχνούσε. Μια… δυο… τρεις… τέσσερις… «Ναι;» Η φωνή του κυμάτισε μέσα στην ψυχή της. «Καλησπέρα… ενοχλώ;» ρώτησε διστακτικά. «Εσύ ποτέ» της απάντησε. Από το βάθος ακουγόταν το ίδιο τραγούδι. «Ακούς κι εσύ τον Kiske να υποφέρει;» της είπε. «Ναι, υποφέρει όμορφα» του απάντησε. «Εσύ υποφέρεις;» τη ρώτησε. «Όχι πιά…» είπε εκείνη. «Πού είσαι; Έρχομαι» ήταν η τελευταία του κουβέντα.

In my heart, in my soul
I really hate to pay this toll
Should be strong, young and bold
But the only thing I feel is pain

σιγομουρμούριζε εκείνος, κοιτώντας τα αστέρια. Εκείνη στράφηκε παραξενεμένη. «Δεν είσαι ευτυχισμένος μαζί μου;» Την αγκάλιασε. «Μόνο μαζί σου είμαι ευτυχισμένος, μάτια μου όμορφα. Απλά μετράω την ευτυχία μου, κοιτώντας τη δυστυχία μου. Θυμάσαι πέρσι τέτοια εποχή;» «Ναι…αυτό το τραγούδι μας κράτησε συντροφιά για μήνες» του είπε. «Μα τώρα που ήρθα να σε βρω, με δαχτυλίδι και σταυρό, γίνε το φως μου και του κόσμου η ξαστεριά» της τραγούδησε παιχνιδιάρικα σε ρυθμό τζαζ. «Πάμε μέσα, Μπιθικάκι μου, μην μου κρυώσεις και χαλάσει η φωνή σου», του είπε χαδιάρικα.