Μόνο Αλίκη; Μασκαραλίκι!

 

Φίλοι και pilates μου, καλημερούδια! Ξέρω, έχω αλλοτριωθεί εντελώς, δεν μπουρδοπολιτικολογώ όσο πριν, σχωρνάτε με αλλά κάτι έχω πάθει τελευταία... Λοιπόν, τις τελευταίες μέρες το θέμα μου είναι η Αποκριά. Να επισημάνω ότι σε αντίθεση με τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, η Αποκριά και το Πάσχα ανήκουν στις χειρότερές μου "γιορτές". Είναι οι μέρες που θέλω να μεταναστεύσω, μαζί με εκείνες τις τεράστιες καλοκαιρινές μέρες που οι αλλοδαποί του ισογείου παίζουν τάβλι νυχθημερόν, κοπανάνε τα πούλια λες και τους σκοτώσανε τη μάνα τότε με την περεστρόικα, ενίοτε κοπανάνε και τις γυναίκες τους, μα πάνω απ'όλα βρίζονται ασυστόλως. Αλλά και τις Απόκριες δεν μπορώ να πω ότι τις απολαμβάνω κιόλας.
Λοιπόν αυτή τη μανία των ανθρώπων να υποδύονται (επισήμως) κάτι άλλο από αυτό που είναι, έστω και για μια μέρα, ή μια βδομάδα, έστω για λίγες ώρες ή και για μερικά λεπτά, δεν την καταλαβαίνω. Και λέω επισήμως, γιατί ανεπισήμως το ίντερνετ είναι γεμάτο από κινούμενες μιζέριες που προσπαθούν να υποδυθούν τους ενδιαφέροντες (οι παρόντες εξαιρούνται προφανώς... πελάάάάτες μου!). Η γιορτή της μάσκας λοιπόν. Η αποθέωση του βασιλιά καρνάβαλου (παντού υπάρχει κι από ένας, συνήθως θηλυκού γένους αλλά και οι αρσενικοί δε λείπουν, συνήθως δε αυτοαποκαλούνται και -πνίχτες...). Αλλά τι λέω, η ακαταλόγιστη, αυτοί είναι όλο το χρόνο παρόντες, μαζί με αυτούς που αποφάσισαν για αυτή την τετραετία να ντυθούν πολιτικοί. Και σας ρωτώ: πιστεύετε με τα σωστά σας ότι αυτοί είναι πολιτικοί και δεν τους υποδύονται απλά; Γιατί αν όντως ήταν πολιτικοί, δε νομίζετε ότι θα πηγαίναμε μεν κατά διαόλου, με αργότερους ρυθμούς δε;
Ο πατέρας μου τα φταίει όλα. Γιατί όταν τον ρώτησα στην ηλικία των 12 ετών ποιοι πολιτικοί είναι καλύτεροι, μου έδειξε τα τρία τελευταία ράφια της βιβλιοθήκης του δωματίου του και μου είπε "διάβασε αυτά τα βιβλία και θα καταλάβεις". Το τι βρήκα, δε συζητιέται, από αναρχοκομμουνιστικής-μηδενιστικής κατευθύνσεως βιβλία μέχρι την "προπαγάνδα" του Γεωργαλά και άλλα "διαμαντάκια" του ακροδεξιού χώρου. Στο ανάμεσα, πολλά βιβλία αξιόλογων δημοσιογράφων και συγγραφέων που περιέγραφαν την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας μέσα από διάφορα πρίσματα. Μου πήρε χρόνο, όχι να τα διαβάσω, όσο να ξεκαθαρίσω τι στην ευχή ήταν η είδηση και τι η κομματική ναπολιτέν. Και τα ξεκαθάρισα. Και βρήκα τι με αντιπροσωπεύει. Εντάξει, πήρε λίγο παραπάνω, αλλά άξιζε τον κόπο. Βέβαια, κολοκύθια μετά ριγάνεως, γιατί ουσιαστικά ότι ψήφιζε και ο ντάντυ ήταν και αυτό που με αντιπροσώπευε. Τότε, γιατί μετά άλλαξε. Και του το είπα. "Βρε άνθρωπε του Θεού, δε μπορείς να λειτουργήσεις σαν κλασικός Έλληνας πατέρας; Να μου πεις "θα ψηφίσεις αυτό" να τελειώνουμε;". Καταχαρούμενος ο δόλιος πατέρας που η κορούλα του είχε κατακτήσει την κατάδική της πολιτική αλήθεια (που όλως τυχαίως συνέπιπτε με τη δική του), έκατσε μαζί της να δουν ειδήσεις και να σχολιάσουν τις εξελίξεις. Η κορούλα φρίκαρε. Αυτά που έβλεπα στις ειδήσεις, καμία σχέση με αυτά που είχα διαβάσει. Από τότε μου έχει μείνει μια ακαθόριστη φιλοπαίγμων διάθεση όταν πρόκειται για τους πολιτικούς (μάλλον μια αξεδιάλυτη εσωτερική βεντέτα). Κλείνει η παρένθεση και πολύ κράτησε.
Λέγαμε όμως για τις Απόκριες. Αλήθεια, γιατί δεν γίνονται ποτέ αντικείμενο μελέτης των ψυχολόγων; Ένας άντρας που ντύνεται γυναίκα, δε μπορεί, όλο και κάποιο φροϋδικό σύμπλεγμα και κατάλοιπο έχει μέσα του. Μια γυναίκα που ντύνεται χανούμισσα, επίσης. Αυτά τα έρημα τα παιδάκια, γιατί πρέπει σώνει και ντε να τα γεμίζουμε με τα δικά μας συμπλέγματα; Το αγοράκι είναι ο καουμπόϋ (ο δυνατός), ο ινδιάνος (ο μάλλον αδύναμος εν συγκρίσει με το χλωμό πρόσωπο) ή ο πειρατής (ο πιο ποινικοδίκαιος όλων). Το κοριτσάκι είναι η βασίλισσα της νύχτας (κατάλοιπο Σαπουντζάκη;), η μάγισσα (της Σμύρνης) ή η νεράιδα (του χιονιού, του νερού, του βουνού και του λόγγου). Όλα στερεότυπα, όλα τυποποιημένα, όλα να εκφράζουν τις φοβίες και τις επιθυμίες του γονιού. Και ναι, σίγουρα, δεν είναι κακό να θες ο γιός σου να είναι δυνατός και σίγουρος για τον εαυτό του από μικρός και η κόρη σου να είναι βασίλισσα στη ζωή της, αλλά μήπως πρέπει πρώτα να τα μάθεις άλλα πράγματα και μετά να τα ανακηρύξεις (έστω και τις Απόκριες) βασιλιάδες και πριγκίπισσες; Γιατί όπως πολύ σοφά είχε πει κάποτε μια από τις βασίλισσες της Αγγλίας στην τσούγδω και επηρμένη εφτάχρονη εγγονή της και (βεριτάμπλ) πριγκίπισσα "First try to be a lady!"
Αυτά που λέτε. Αν κάτσει να μελετήσει ένας ψυχολόγος το γιατί ο καθένας ντύνεται αυτό που ντύνεται τις Απόκριες, θα γράψει μπεστ σέλλερ. Προσωπικά, ως παιδί, είχα διάφορες παραδοσιακές στολές διαφόρων κρατών, με πιο αγαπημένη μου τη μικρή Ολλανδέζα (αν κάποιος μπορεί να δώσει μια εξήγηση, θα μου κάνει μεγάλη χάρη). Υπήρχε και το κλασικό αθάνατο τεμάχιο "βασίλισσα της νύχτας" με μαύρο κορσάζ και ασημένια αστεράκια, με γαλάζια μακριά φούστα κεντημένη με αστεράκια και με καπέλο (επίσης με αστεράκια, τι στην ευχή!) αλλά ξέμενε συνήθως στα αζήτητα μπροστά στο ενδυματολογικό ταξίδι μου στον κόσμο...
Οι φίλοι μου με ρωτάνε αν θα μου άρεσε κάτι σε στυλ Halloween. Προτιμώ τους Helloween. Το Halloween με αναφουρφουλιάζει. Κολοκύθες με μοχθηρά χαμόγελα, μάγισσες και φαντάσματα... τι να σε λέω, μια ομορφιά και μια κρυφοτσαχπινιά ταυτόχρονα... Μπρρρ... Πάντως, αν ήταν να διαλέξω ένα καρναβάλι, θα ήταν της Βενετίας (εξ ου και η εισαγωγική φωτό). Στυλ, ομορφιά, ευγένεια, όχι χοντράδες, όχι κακογουστιές, υπέροχες στολές, υπέροχες μάσκες και καταπληκτικό σκηνικό για καρναβάλι... Φέτος, αν επιμένουν πολύ τα ζωντόβολα οι φίλοι μου, θα φορέσω ένα φόρεμα και τη βενετσιάνικη -σχετικά λιτή- μάσκα μου και θα βγω, ρισκάροντας να περάσω τις Απόκριες στο κελί 33 ή στο αυτόφωρο μετά τις κατά συρροή ειδεχθείς -κτονίες (το ανθρωπο- δεν είναι πάντα αυτονόητο) που θα τελέσω, η ακαταλόγιστη, εις βάρος όλων αυτών που διασκεδάζουν να χτυπάνε με (ελπίζω πλαστικά) ρόπαλα αγνώστους και να φυσάνε μια καραμούζα στο αυτί αθώων περαστικών. Σας φιλώ όλους σταυρωτά και εύχομαι να περάσετε όμορφα και μακριά από όσα μόλις περιέγραψα.
Αλήθεια, εσείς τι θα ντυθείτε;

Χαρούμενο φεστιβάλ χοληστερίνης αύριο!