Το χώστεν ουντ ντελικατέσσεν μαγαζάκι ξανάνοιξε, μιας και το Υγειονομικό απεφάνθη ότι ιδιοκτήτρια-χώστες και υπαλλήλοι χαίρουν άκρας υγείας και τα σαλάμια μας είναι ανώτερα των αντίστοιχων ευρωπαϊκών. Ευχαριστούμε θερμά όλους τους καλούς φίλους που έσπευσαν να ευχηθούν τα βέλτιστα και κερνάμε εσπρέσσο ντεκαφεϊνέ και πίτα ανατολής με παστουρμά.
Σουλατσάροντας, λοιπόν, αυτές τις μέρες εις Κολωνάκιον και λοιπά παραλιακά, αναζητώντας τον χαμένο χρόνο και το ανοιχτό ATM, διαπιστώνουμε ότι την αγωνία μας μοιράζεται αξιοπρεπής και ευθυτενής ασπρομάλλης κύριος. Ο οποίος, εισάγει και ξαναεισάγει την κάρτα του στην ειδική σχισμή δίπλα στην πόρτα της τράπεζας, πλην όμως αλυσιτελώς... Η τράπεζα σε κατάσταση επιεικώς σπασίμπα (κοινώς, το υποκατάστημα ήταν σκόρπιο, εδώ εκεί, παντού) και τα νεύρα του γηραιού Ιντιάνα ακόμη πιο σπασίμπα... Οδεύοντας λοιπόν όλοι ομού μαζί παρέα προς το επόμενο υποκατάστημα, ο κυριούλης ξεσπά: "Ορίστε εικόνα! Μα είναι ανεπίτρεπτο! Κι έχεις όλους τους τεντιμπόηδες πέρα δώθε με τα skate στην πλατεία Συντάγματος! Την κεντρική πλατεία της Ελλάδος!". Ο συσχετισμός δε μας πείθει και η γλώσσα όλων ξαφνικά πάσχει από ακατάσχετη φαγούρα, μέχρι που βλέπουμε μια γριούλα ρακοσυλλέκτρια. Και είναι η σειρά του φίλτατου Ορέστη να ξεσπάσει στον κυριούλη: "Ορίστε εικόνα! Μα είναι ανεπίτρεπτο! Κι έχεις όλους τους τεντιμπόηδες πέρα δώθε με τις SLK στην πλατεία Συντάγματος! Την κεντρική πλατεία της Ελλάδος!" Ο κυριούλης χαμογελά παγερά και φεύγει χωρίς να πραγματοποιήσει συναλλαγή... Ακόμη αναρωτιόμαστε ποιος στην ευχή από τους 300 να είναι...
Στη συνέχεια, στάση στο αγαπημένο στέκι για ρόφημα, στο οποίο βρίσκουμε πίσω από τη μπάρα παλιά γνώριμη από άλλο υποκατάστημα της εταιρείας. Μας λέει τα νέα της και μεταξύ άλλων μας πληροφορεί για την τελευταία τηλεφωνική της συνδιάλεξη με την Άμεση Δράση: "...λέω στην κοπέλα που ζητάει τα στοιχεία ότι το μαγαζί είναι απέναντι από τη Μητρόπολη. Και με ρωτάει: "σε ποιά οδό;"... Επακολουθεί καταιγισμός θανατηφόρων σχολίων και απίστευτου γέλιου μέχρι που αναγκαζόμαστε να φύγουμε όλοι γιατί αισίως η ώρα έχει πάει 11 το βράδυ.
Ανεβαίνοντας ξανά προς Κολωνάκι, ο φίλτατος Ρεμπέσκ μας αφηγείται ιστορίες από το στρατό, ουδόλως βαρετές, καθώς ο αξιωματικός τους ήταν μεγάλη μορφή... Μεταξύ άλλων, το εξής περιστατικό: "Ξυπνάει, που λέτε, βγαίνει έξω, τεντώνεται, βγάζει το πιστόλι του από τη θήκη και το αδειάζει πάνω στους θάμνους παραδίπλα. Πετιέται έντρομος ο γιατρός πίσω από τους θάμνους, με κατεβασμένα παντελόνια, άσπρος από το φόβο του. Γυρνάει ο δικός μας και του κάνει "Ρε; Ζεις ρε; Τράβα άναψε καμιά λαμπάδα, ρε!"
And i think to myself what a wonderful world....
Σουλατσάροντας, λοιπόν, αυτές τις μέρες εις Κολωνάκιον και λοιπά παραλιακά, αναζητώντας τον χαμένο χρόνο και το ανοιχτό ATM, διαπιστώνουμε ότι την αγωνία μας μοιράζεται αξιοπρεπής και ευθυτενής ασπρομάλλης κύριος. Ο οποίος, εισάγει και ξαναεισάγει την κάρτα του στην ειδική σχισμή δίπλα στην πόρτα της τράπεζας, πλην όμως αλυσιτελώς... Η τράπεζα σε κατάσταση επιεικώς σπασίμπα (κοινώς, το υποκατάστημα ήταν σκόρπιο, εδώ εκεί, παντού) και τα νεύρα του γηραιού Ιντιάνα ακόμη πιο σπασίμπα... Οδεύοντας λοιπόν όλοι ομού μαζί παρέα προς το επόμενο υποκατάστημα, ο κυριούλης ξεσπά: "Ορίστε εικόνα! Μα είναι ανεπίτρεπτο! Κι έχεις όλους τους τεντιμπόηδες πέρα δώθε με τα skate στην πλατεία Συντάγματος! Την κεντρική πλατεία της Ελλάδος!". Ο συσχετισμός δε μας πείθει και η γλώσσα όλων ξαφνικά πάσχει από ακατάσχετη φαγούρα, μέχρι που βλέπουμε μια γριούλα ρακοσυλλέκτρια. Και είναι η σειρά του φίλτατου Ορέστη να ξεσπάσει στον κυριούλη: "Ορίστε εικόνα! Μα είναι ανεπίτρεπτο! Κι έχεις όλους τους τεντιμπόηδες πέρα δώθε με τις SLK στην πλατεία Συντάγματος! Την κεντρική πλατεία της Ελλάδος!" Ο κυριούλης χαμογελά παγερά και φεύγει χωρίς να πραγματοποιήσει συναλλαγή... Ακόμη αναρωτιόμαστε ποιος στην ευχή από τους 300 να είναι...
Στη συνέχεια, στάση στο αγαπημένο στέκι για ρόφημα, στο οποίο βρίσκουμε πίσω από τη μπάρα παλιά γνώριμη από άλλο υποκατάστημα της εταιρείας. Μας λέει τα νέα της και μεταξύ άλλων μας πληροφορεί για την τελευταία τηλεφωνική της συνδιάλεξη με την Άμεση Δράση: "...λέω στην κοπέλα που ζητάει τα στοιχεία ότι το μαγαζί είναι απέναντι από τη Μητρόπολη. Και με ρωτάει: "σε ποιά οδό;"... Επακολουθεί καταιγισμός θανατηφόρων σχολίων και απίστευτου γέλιου μέχρι που αναγκαζόμαστε να φύγουμε όλοι γιατί αισίως η ώρα έχει πάει 11 το βράδυ.
Ανεβαίνοντας ξανά προς Κολωνάκι, ο φίλτατος Ρεμπέσκ μας αφηγείται ιστορίες από το στρατό, ουδόλως βαρετές, καθώς ο αξιωματικός τους ήταν μεγάλη μορφή... Μεταξύ άλλων, το εξής περιστατικό: "Ξυπνάει, που λέτε, βγαίνει έξω, τεντώνεται, βγάζει το πιστόλι του από τη θήκη και το αδειάζει πάνω στους θάμνους παραδίπλα. Πετιέται έντρομος ο γιατρός πίσω από τους θάμνους, με κατεβασμένα παντελόνια, άσπρος από το φόβο του. Γυρνάει ο δικός μας και του κάνει "Ρε; Ζεις ρε; Τράβα άναψε καμιά λαμπάδα, ρε!"
And i think to myself what a wonderful world....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου