Αγαπητοί φίλοι και (α)πελάτες
Προσφάτως ανακύψαντα μικροπροβληματάκια θα μας (ο πληθυντικός είναι της μεγαλοπρέπειας, τρομάρα μου) παιδέψουν τις επόμενες μέρες, η έρμη η έμπνευση έχει πάει (υγιεινό ελπίζω) περίπατο και αντί της αντιγραφής μεγάλων ποιητών και στιχουργών θα επιλέξω τη βύθιση στα έγκατα του κορκοδείλου και στη Ζεν-ηρεμία...
Σας φιλώ στη μουτσούνα απαξάπαντες.
11 σχόλια:
Μεγάλη εφεύρεση η Ζεν ηρεμία! Εδώ στο σπίτι πολύ τη λαχαταρούμε τις τελευταίες εβδομάδες!
Μόλις μπήκα κι εγώ στην τάξη χτύπησε κουδούνι για διάλειμμα.
Διαλογιστείτε ελεύθερα.
@Πασταφλώρα: Μη μου διαμαρτύρεσαι, αγαπημένη μάνα ρέιβερ...σε 20 χρόνια θα αναπολείς τα μεταμεσονύχτια πριβέ ρέιβ πάρτυ που οργανώνει αποκλειστικά για σας το μικρό ρεβυθάκι... Άλλοι τα γένια πεθυμούν (και τρέχουν στο Rebound) κι άλλοι που τά'χουνε, τα φτυούν... παλιοκοινωνία... Άφθονες αγκαλιές
@Πανδώρα: Είναι θέμα το πολύ 2 εβδομάδων, καλή μου γειτόνισσα. Διακοπές Χριστουγέννων κάναμε; Όχι. Θα κάνουμε αναδρομικά... Ο διαλογισμός βοηθάει στο να μην αρχίσουμε να παραληρούμε από την -κατά 2 τοις χιλίοις- πιθανότητα να έχουμε κάτι απευκταίο... Αν όλα πάνε καλά, θα το κάψουμε το delicatessen... Φιλιά
KAΛΩΣ ΣΕ ΒΡΗΚΑ.ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΘΑ ΣΕ ΧΑΣΟΥΜΕ ΕΤΣΙ;ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΝΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ ΕΥΧΟΜΑΙ.ΘΑ ΤΑ ΛΕΜΕ.
Καλώς ήρθες, φίλε μου Σκρουτζ, μας πέτυχες στα κλεισίματα αλλά θα τρατάρω όταν με το καλό ξανανοίξει το ντελικατέσσεν. Ευχαριστώ για τις ευχές!!! (Αλλά δε θα δώσω σεντ). Να μας ξανάρθετε, αγαπητέ...
Μόλις χτες βράδυ είδα ότι πρόκειται για θέμα υγείας. Δε γίνεται να συμβεί κάτι τόσο κακό σε ένα τόσο γλυκό πλάσμα. Οι πιθανότητες είναι απειροελάχιστες. Μη φοβάσαι, μικρούλα. Όλα θα πάνε καλά.
Ο φίλος σου,
Gladiator.
Σε ευχαριστώ για τη στήριξή σου, Gladiator, φίλε μου. Πολλά φιλιά.
Περαστικά!
Ο θεός να είναι μαζί σου!
Να είσαι πάντα καλά, Μαράκι μου... Σε ευχαριστώ θερμά...
Ήταν σα να σε πρόσμενα κυρά,
απόψε που δεν έπνεε όξω ανάσα,
κι έλεγα: Θα 'ρθει απόψε απ' τα νερά, κι από τα δάσα!
Θα 'ρθει αφού φλετράει μου η ψυχή
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι,
και θα μυρίζει φώτα και βροχή
το νιο φεγγάρι!...
Και να, το κάθισμά σου συγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μου αγριομέντα,
και να μαζί σου κιόλας αρχινώ, χρυσή, κουβέντα.
Πως να... θα μείνει ο κόσμος με το "μπα"
που μ' έλεγε τρελόν, πως είχες γίνει
καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά, προς τη σελήνη...
Νύχτωσε και δε φάνηκες εσύ...
Κίνησα να σε βρω στο δρόμο - ωϊμένα! -
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα), χρυσή, κ' εσύ με μένα!...
Τόσο πολύ μ' αγάπησες, κυρά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
πάταγα γω - στραβός - μες στα νερά, κι εσύ, κοντά μου!...
Να είσαι καλά...
Αντίο.
Δημοσίευση σχολίου