Γειά σας, γειά σας, γειά σας. Φύλλο πορείας σήμερα. Όοοοχι, δεν κάλεσαν την ΕΣΣΟ μου ακόμη. Μιλάω για την καθημερινή έκδοση που πρέπει να κυκλοφορήσει ΑΜΕΣΑ! Κάτι σαν φύλλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως, αλλά πολύ πιο πρακτικό και χρήσιμο. Μια έκδοση που να μας πληροφορεί σε ποια σημεία των Αθηνών θα γίνουν πορείες και ποιες ώρες. Διότι δε γίνεται, αγάπη μου, να μπαίνεις στο ταξί για να κάνεις 7 χιλιόμετρα και κατεβαίνοντας να νιώθεις σα να ξέρεις τον ταρίφα 7 ζωές (λόγω πηξίματος!). Ούτε να κάθεσαι να ξεροσταλιάζεις στη στάση του λεωφορείου μαζί με καμιά 50ριά άλλους κατακαημένους που καπνίζουν, τρώνε τα νύχια τους, κοιτάνε το ρολόι τους και βρίζουν από μέσα τους (οι πιο cult και απέξω τους) μέχρι να περάσει ένα γενναίο παλικαράκι ή καμιά λεβεντοκοπελιά, ζαλικωμένοι το σακίδιο με τα εκάστοτε απαραίτητα και να πουν τη φράση που προκαλεί ωστικό κύμα στους παριστάμενους: "Μην περιμένετε, έχει πορεία, δεν περνάει τίποτα". Καλά, αυτή η στιγμή είναι για Όσκαρ σκηνοθεσίας. Πώς ήταν το πλάνο στην "Τροία" που έδειχνε την τριήρη και άνοιγε, άνοιγε, άνοιγε και έβλεπες όλα τα δάση του Αμαζονίου σε τριήρεις; Ε, κάτι παρόμοιο γίνεται και μετά από αυτή τη φράση. Της διασποράς. Ενίοτε και κάτι ψιλά από αλληλοσυνεννοήσεις τύπου "εγώ πάω Ζωγράφου" "α, εγώ πάω Κολωνό" "εντάξει, στο δρόμο μου είστε". Κατά τα άλλα, Peugeot 2, και δρόμο τον ανήφορο!
Ή το άλλο, το ακόμη καλύτερο; Παίρνεις π.χ. το 230 από την αφετηρία του στην Ακρόπολη. Στρογγυλοκάθεσαι, χτυπάς εισιτήριο, ξεκινάτε. Κι όπως πάτε, αντί να σε πάει προς λεωφόρο Αμαλίας, πάει προς Καλλιρόης. Κι όταν μετά από διάφορες οδηγικές αλχημείες σε βγάζει κοντά στην Φειδιππίδου ενώ εσύ το μόνο που θες είναι να δεις τον αναθρώσκοντα καπνό του σπιτιού σου κάπου κοντά στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, και -παντελώς ηλιθίως- ρωτήσεις "μα, καλά, το 230 από Χαριλάου Τρικούπη δεν περνάει;", παίρνεις την εκνευρισμένη απάντηση "όχι, κοπελιά, έχει πορεία".
Πορείες οι φοιτητές. Γιατί, ρε παιδιά; Τι μας λείπει; Έχουμε τα ωραία μας δημόσια πανεπιστήμια, με σκόρπιες υπηρεσίες και βιβλιοθήκες. Δηλαδή τι θέλετε; Να δίνετε τζάμπα λεφτά στα γυμναστήρια με τους διαδρόμους και τα στέπερ; Να μιλήσω για τα κτίρια; Τι να πρωτοθυμηθώ από το Survivor που ζούσαμε στα έγκατα της Νομικής; Τις ασκήσεις ισορροπίας στο ένα πόδι σαν τον πελαργό όταν κάναμε δηλώσεις μαθημάτων; Το αλήστου μνήμης παιχνίδι "βρες τον βαθμό σου κάπου στη Σόλωνος"; Το πρωινό ξύπνημα και τον αγώνα δρόμου για να βρούμε έδρανο να βάλουμε τον... "υπέροχο"; Την εξάσκηση της παρατηρητικότητας ώστε να βρούμε έδρανο και με καθισματάκι και με τραπεζάκι; Τις πατέντες που φτιάχναμε για να μη μας χτυπάει ο ήλιος ή το πόσο μας σκληραγωγούσε αυτό το -αναζωογονητικό?- ψύχος που ερχόταν από τα σπασμενα τζάμια; Για να καταλάβω, θα προτιμούσατε να είστε πχ στο Durham (βλ και Χάρι Πότερ) σε ένα -πληκτικά ήρεμο και οργανωμένο- campus; Ελάτε τώρα...
Να μιλήσω για τις φοιτητικές εστίες; Δεν μπορώ να συλλάβω καν το μέγεθος της ευρυμάθειας που εξασφαλίζει ο διαμένων σε εστία. Κάτι σαν wikipedia αλλά σε live και interactive μορφή. Είμαστε πολύ προχώ, τελικά... Και δε θέλουν ιδιωτικά πανεπιστήμια. Πού ξανακούστηκε; Αρκετά ζήσαμε χωρίς περίπτερο, ε, παράρτημα εννοώ, του Harvard σε Αθήνα, Πάτρα και Άνω Καρδιτσομαγούλα. Φτάνει πια η οπισθοδρόμηση! Εμπρός στο έτσι που χάραξε ο τέτοιος!
Πορείες οι εργαζόμενοι. Ντροπή και αίσχος τους. Δεν είμαστε κράτος, κύριε. Είμαστε Ταλιμπάν. Διότι το κοινωνικό κράτος προφυλάσσει τον εργαζόμενο από την κατάθλιψη και το αίσθημα κενού που φέρνει η συνταξιοδότηση. Ναι, βρε αχάριστα κτήνη, όταν συνταξιοδοτηθείτε θα νιώσετε γέροι, άχρηστοι, η ζωή σας θα είναι άδεια. Ενώ αν δουλεύετε, σιγά μην έχετε χρόνο για θλιβερές σκέψεις. Το νόημα του "εργασία και χαρά".
Για να μην αναφερθώ στις κρατήσεις των 200-500κάτι ευρώ που σας ανοίγουν άλλους δρόμους. Μακριά από την κατάντια του δυτικού πολιτισμού (εστιατόρια, κλαμπ, αυτοκίνητο, κινητό). Και για να μαθαίνουμε, οι αμόρφωτοι Βαλκάνιοι, τόσοι και τόσοι αστέρες του Χόλιγουντ έχουν δώσει τα κέρατά τους σε καμπαλιστικές οργανώσεις για να ζήσουν αυτή την επιστροφή στις αρχέγονες (μη σου πω πρωτόγονες) αξίες. Κι εμείς το έχουμε τζάμπα και βρίζουμε κι από πάνω. Δεν καμπαλιόμαστε, λέω γω...
Πορείες οι συνταξιούχοι. Αυτοί κι αν παραλογίζονται. Όταν εξασφαλίζεις μισό γιαούρτι και μισό κουλούρι τη μέρα, εξασφαλίζεις υγεία, ευεξία και εντερική ισορροπία, αποσοβώντας τον έναν από τους δύο κινδύνους που περιγράφει τόσο γλαφυρά η φράση "ο γέρος θα πάει ή από πέσιμο ή από το άλλο" εκτός αν πέσεις στις καταχρήσεις και συνδυάσεις Lasix με γιαούρτι, οπότε καλύτερα πάρε ecstasy με ξύδια (λιγότερες παρενέργεις θα έχει) .
Πορείες εξαγγέλλουν τα μοντέλα -αλλά δε θυμάμαι γιατί ακριβώς, μάλλον για να κλείσουν τα ντελιβεράδικα- και οι Παναθηναϊκοί γιατί το ΣτΕ (Συμβούλιο της Επικρατείας) διέταξε αναστολή των εργασιών ανάπλασης. Μια φορά πήγε και η δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της και να τι έγινε. Αλλά βέβαια, χρυσέ μου, τα παιδιά τα άξια, που και τη δουλίτσα τους κάνανε και κανένας δε φώναζε εναντίον τους (γιατί βρισκόταν με καμιά 50ριά κιλά τσιμέντο στα πόδια στον πάτο του Σαρωνικού, που ως γνωστόν έχει τρομερά κακή ακουστική), τα βάλαμε φυλακή... Μια ζωή κατάντια...
Αλλά εν τω μεταξύ μεσημέριασε και τσουκάλι στη φωτιά δεν μπήκε με τις κουβέντες που πιάσαμε! Η κόρη η ακαμάτρα σας χαιρετά προς το παρόν και πάει να γδάρει έναν σολωμό που ψάρεψε πρωί πρωί (πριν την πορεία) στα γάργαρα νερά του Ποδονίφτη. Καλή μας χώνεψη και σήμερα...
Ή το άλλο, το ακόμη καλύτερο; Παίρνεις π.χ. το 230 από την αφετηρία του στην Ακρόπολη. Στρογγυλοκάθεσαι, χτυπάς εισιτήριο, ξεκινάτε. Κι όπως πάτε, αντί να σε πάει προς λεωφόρο Αμαλίας, πάει προς Καλλιρόης. Κι όταν μετά από διάφορες οδηγικές αλχημείες σε βγάζει κοντά στην Φειδιππίδου ενώ εσύ το μόνο που θες είναι να δεις τον αναθρώσκοντα καπνό του σπιτιού σου κάπου κοντά στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, και -παντελώς ηλιθίως- ρωτήσεις "μα, καλά, το 230 από Χαριλάου Τρικούπη δεν περνάει;", παίρνεις την εκνευρισμένη απάντηση "όχι, κοπελιά, έχει πορεία".
Πορείες οι φοιτητές. Γιατί, ρε παιδιά; Τι μας λείπει; Έχουμε τα ωραία μας δημόσια πανεπιστήμια, με σκόρπιες υπηρεσίες και βιβλιοθήκες. Δηλαδή τι θέλετε; Να δίνετε τζάμπα λεφτά στα γυμναστήρια με τους διαδρόμους και τα στέπερ; Να μιλήσω για τα κτίρια; Τι να πρωτοθυμηθώ από το Survivor που ζούσαμε στα έγκατα της Νομικής; Τις ασκήσεις ισορροπίας στο ένα πόδι σαν τον πελαργό όταν κάναμε δηλώσεις μαθημάτων; Το αλήστου μνήμης παιχνίδι "βρες τον βαθμό σου κάπου στη Σόλωνος"; Το πρωινό ξύπνημα και τον αγώνα δρόμου για να βρούμε έδρανο να βάλουμε τον... "υπέροχο"; Την εξάσκηση της παρατηρητικότητας ώστε να βρούμε έδρανο και με καθισματάκι και με τραπεζάκι; Τις πατέντες που φτιάχναμε για να μη μας χτυπάει ο ήλιος ή το πόσο μας σκληραγωγούσε αυτό το -αναζωογονητικό?- ψύχος που ερχόταν από τα σπασμενα τζάμια; Για να καταλάβω, θα προτιμούσατε να είστε πχ στο Durham (βλ και Χάρι Πότερ) σε ένα -πληκτικά ήρεμο και οργανωμένο- campus; Ελάτε τώρα...
Να μιλήσω για τις φοιτητικές εστίες; Δεν μπορώ να συλλάβω καν το μέγεθος της ευρυμάθειας που εξασφαλίζει ο διαμένων σε εστία. Κάτι σαν wikipedia αλλά σε live και interactive μορφή. Είμαστε πολύ προχώ, τελικά... Και δε θέλουν ιδιωτικά πανεπιστήμια. Πού ξανακούστηκε; Αρκετά ζήσαμε χωρίς περίπτερο, ε, παράρτημα εννοώ, του Harvard σε Αθήνα, Πάτρα και Άνω Καρδιτσομαγούλα. Φτάνει πια η οπισθοδρόμηση! Εμπρός στο έτσι που χάραξε ο τέτοιος!
Πορείες οι εργαζόμενοι. Ντροπή και αίσχος τους. Δεν είμαστε κράτος, κύριε. Είμαστε Ταλιμπάν. Διότι το κοινωνικό κράτος προφυλάσσει τον εργαζόμενο από την κατάθλιψη και το αίσθημα κενού που φέρνει η συνταξιοδότηση. Ναι, βρε αχάριστα κτήνη, όταν συνταξιοδοτηθείτε θα νιώσετε γέροι, άχρηστοι, η ζωή σας θα είναι άδεια. Ενώ αν δουλεύετε, σιγά μην έχετε χρόνο για θλιβερές σκέψεις. Το νόημα του "εργασία και χαρά".
Για να μην αναφερθώ στις κρατήσεις των 200-500κάτι ευρώ που σας ανοίγουν άλλους δρόμους. Μακριά από την κατάντια του δυτικού πολιτισμού (εστιατόρια, κλαμπ, αυτοκίνητο, κινητό). Και για να μαθαίνουμε, οι αμόρφωτοι Βαλκάνιοι, τόσοι και τόσοι αστέρες του Χόλιγουντ έχουν δώσει τα κέρατά τους σε καμπαλιστικές οργανώσεις για να ζήσουν αυτή την επιστροφή στις αρχέγονες (μη σου πω πρωτόγονες) αξίες. Κι εμείς το έχουμε τζάμπα και βρίζουμε κι από πάνω. Δεν καμπαλιόμαστε, λέω γω...
Πορείες οι συνταξιούχοι. Αυτοί κι αν παραλογίζονται. Όταν εξασφαλίζεις μισό γιαούρτι και μισό κουλούρι τη μέρα, εξασφαλίζεις υγεία, ευεξία και εντερική ισορροπία, αποσοβώντας τον έναν από τους δύο κινδύνους που περιγράφει τόσο γλαφυρά η φράση "ο γέρος θα πάει ή από πέσιμο ή από το άλλο" εκτός αν πέσεις στις καταχρήσεις και συνδυάσεις Lasix με γιαούρτι, οπότε καλύτερα πάρε ecstasy με ξύδια (λιγότερες παρενέργεις θα έχει) .
Πορείες εξαγγέλλουν τα μοντέλα -αλλά δε θυμάμαι γιατί ακριβώς, μάλλον για να κλείσουν τα ντελιβεράδικα- και οι Παναθηναϊκοί γιατί το ΣτΕ (Συμβούλιο της Επικρατείας) διέταξε αναστολή των εργασιών ανάπλασης. Μια φορά πήγε και η δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της και να τι έγινε. Αλλά βέβαια, χρυσέ μου, τα παιδιά τα άξια, που και τη δουλίτσα τους κάνανε και κανένας δε φώναζε εναντίον τους (γιατί βρισκόταν με καμιά 50ριά κιλά τσιμέντο στα πόδια στον πάτο του Σαρωνικού, που ως γνωστόν έχει τρομερά κακή ακουστική), τα βάλαμε φυλακή... Μια ζωή κατάντια...
Αλλά εν τω μεταξύ μεσημέριασε και τσουκάλι στη φωτιά δεν μπήκε με τις κουβέντες που πιάσαμε! Η κόρη η ακαμάτρα σας χαιρετά προς το παρόν και πάει να γδάρει έναν σολωμό που ψάρεψε πρωί πρωί (πριν την πορεία) στα γάργαρα νερά του Ποδονίφτη. Καλή μας χώνεψη και σήμερα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου